sinds een week of 5 wil mijn dochter s'avonds niet meer slapen. ze slaapt smiddags 1 keer een uurtje tot 2 uurtjes. en vanaf ongeveer 3 uur is ze wakker tot zeker 11 uur!! vaak valt ze pas tussen half 12 en half 1 in slaap. het resultaat papa en mama willen ook nog wel even een beetje tijd met elkaar doorbrengen waardoor wij tot ongeveer half 3 opzitten. gevolg: we zijn dus helemaal kapot! waarschijnlijk heeft ze wel in een sprongetje gezeten. want sinds deze week kruipt ze,gaat ze zelf zitten,zelf staan, stapjes zetten rond te tafel,zwaaien enz. maar ik dacht zodra ze het allemaal kunnen dat het dan wel weer voorbij was. ze heeft ook erg last van doorkomende tanden. er stonden er 3 op doorkomen 1 is inmiddels door de 2e bijna en de 3e nog niet. ze heeft erg veel last van de boventanden. overdag gaat ze vrij makkelijk slapen. als ik haar savonds na haar avondritueel(bad,pyama aan, projector aan) in bed leg. is het krijzen geblazen niet normaal! ik dacht al dat het aan ons lag en wij haar te vroeg eruit haalden. maar nadat ze ook even bij beide oma's was geweest bevestigden die mijn verhaal.(En dat terwijl 1 oma best een harde is wat huilen betreft) ze is helemaal niet vervelend als ze eruit is ze speelt lekker keuvelt en lacht. maar ze hoort gewoon te slapen! we hebben ook de wijkverpleegster al thuis gehad om het probleem te bespreken. met haar hebben we afgesproken dat ik op haar kamer bleef zitten.en haar negeren. en ik moest haar steeds weer terug leggen deken over en weer gaan zitten. nou het terugleggen werkte dus niet. als ik niets deed was ze vrolijk aan het spelen in bed. legde ik haar terug weer zo krijzen totdat haar hele lijfje trilde. papa en mama stonden met tranen in onze ogen op haar kamer. want wat voelden wij ons slechte ouders! uiteindelijk trokken we het allebei niet meer en heb ik haar uit bed gehaald. eerst proberen op haar kamer te kalmeren wat niet lukte. ik zat inmiddels daar ook al 2 uur op de grond dus was zelf ook helemaal stijf. maar meegenomen naar de kamer dus.. nog niet rustig. uiteindelijk heb ik haar even bij me in bed gepakt en is ze daar in slaap gevallen en toen heb ik haar in haar eigen bed gelegd. ik weet dit is niet de juiste manier. maar wij waren zelf ook kapot. het is een kwestie van wie de langste adem heeft en ik geef eerlijk toe dat zij dat op dit moment is. want wij zijn op. vanavond gaat ze een nacht bij opa en oma logeren zodat wij even met zijn tweeen hebben en even kunnen bijtanken. normaal gesproken breng ik haar nooit zonder een goede reden weg,dus ik voel me ook nog wel een beetje bezwaard. wat ik na het weekend wil proberen is het volgende: vast ritueel. dan op de kamer zitten en gewoon laten gaan, niet meer terugleggen alleen als ik zie dat ze tegen de slaap aanhangt. overdag leg ik haar gewoon op bed en ga haar kamer uit,soms nog even een keer weer goed leggen en dan slaapt ze. dingen die ik verder al geprobeerd heb: lichtje aan. licht overal uit,(ook op de overloop) projector aanlaten. projector uit. laten huilen (gaat zeer tegen mijn principe in) steeds heen en weer lopen. goed leggen,speen geven enz. fles in bed. fles op schoot pap in de fles. bad smorgen ipv savonds. deur open laten. langs het hoofdje strijken. op de arm wiegen. ik moet even toelichten dat we in het begin al naar een osteopaat zijn geweest ook omdat ze slecht sliep. de veroorzaker van dat probleem is inmiddels opgelost. en dat nikki altijd al een slechte slaper is geweest. ze is een kindje die heel erg behoefte heeft aan geborgenheid en gezelligheid. de eerste nacht na de bevalling heeft ze alleen maar gehuild tenzij ze bij me lag. en de eerste weken sliep ze alleen als ze dicht bij mij was. gelukkig wou ze later wel in eigen bed. maar.... ze heeft nooit heel veel geslapen. alle tips zijn welkom! en het spijt me dat ik dit op voorhand zeg,maar op commentaar hoe verkeerd wij het allemaal doen zit ik echt niet op te wachten. puntjes van kritiek kan ik natuurlijk wel hebben
pffff, volgens mij heb je zo´n beetje alles gedaan wat ik me kan bedenken! het zou heel goed kunnen dat het scheidingsangst is, dit is een fase en gaat weer over maar wanneer, dat verschilt per kindje, ze heeft dan nu ineens het besef dat je ook weg kunt gaan. ik heb niet zoveel tips helaas, behalve dan je veel sterkte te wensen, je zult wel kapot zijn, dat geloof ik graag.
hier is het ook zoiets. overdag gaat het slapen super. om half acht is ze s'avonds echt supermoe en gaat slapen. maar dan rond 9 uur half 10 wordt ze wakker en gata ze niet meer slapen tot wij naar bed gaan. tussen 11 en 12.
@ plurkie. zou het dan toch iets zijn wat bij de leeftijd hoort? ik heb trouwens wel het idee dat het met verlatings angst te maken kan hebben.had al eerder het idee dat ze savonds een beetje bang is omdat ze behoorlijk droomt.
Dat lijkt me een goed idee! Wel bij haar zitten, totaal geen aandacht geven (terugleggen is ook aandacht). Zo werkte het bij mijn dochter heel snel (=binnen een paar dagen). Daarnaast nog 2 tips: - geef iets nieuws wat je probeert een kans; je kan niet verwachten dat het in 1x werkt, je kind moet er ook aan wennen. Steeds iets nieuws proberen is niet handig, je moet een paar dagen achter elkaar hetzelfde blijven doen. Pas als je na 3-4 dagen nog geen resultaat ziet, zou ik een andere optie gaan uitproberen - Ga zelf ook eens op tijd naar bed! Natuurlijk ben je kapot als je tot halverwege de nacht opblijft. dat je dat 1-2x per week doet, ok, je hebt inderdaad ook tijd voor jezelf en elkaar nodig. Maar zelf uitgerust zijn is ook ERG belangrijk; dat voelt je kindje ook weer aan en geeft je kindje op die manier ook meer rust (+ je hebt meer geduld als je uitgerust bent!!) Sterkte ermee!
@minipi. ik geef alles wel de tijd hoor. ik verwacht ook niet dat het na 1 keer goed gaat, deze methode wil ik sowieso een paar weken proberen. gelukkig doen we het niet elke dag hoor zo laat naar bed gaan. maar we blijven nog wel even zitten als zij eindelijk slaapt. af en toe pakken we op een ander moment even wat slaap. maar in ieder geval bedankt! had er ook niet aan gedacht dat terugleggen ook een vorm van aandacht is.
zou goed kunnen meid. hier is het ook vaak zo als ik ze weer terug op bed ga leggen ( dus rond 10 uur ga ik weer proberen en ren ik 100 x de trap op en neer haha) als ik een klein lichtje aanlaat en de deur een beetje openlaat dat ze geluiden hoort van beneden dat ze vaak wel stil is. ze slaapt dan niet , maar huilt iig ook niet en gaat rustig liggen spelen met dr knuffel. oh zie nu net dat je dit ook al hebt geprobeert. hier werkt het ook niet altijd maar soms wel. lastig probleem he?
Hoi, Alleen het idee al dat je het verkeerd zou doen! Wat ik na het lezen van jouw lange verhaal denk, is dat je daar teveel mee bezig bent! Het is jouw kind, doe wat jou goeddunkt en waar jullie je goed bij voelen! "ze hoort gewoon te slapen" en "behoefte aan geborgenheid en gezelligheid" gaan niet goed samen, vrees ik. Kies dus wat je zelf het belangrijkste vindt. Als ik je verhaal goed gelezen heb, kies je dan voor het tweede, want het eerste klinkt alsof het moet, maar van wie eigenlijk? Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar hier een deel van ons verhaal: Onze krummel heeft na de geboorte een hersenbloeding gehad, we hebben drie dagen voor haar leven gevreesd en ook daarna nog menig traan gelaten. Pas na vijf dagen konden/mochten we haar weer vasthouden en knuffelen. Toen we na dertien dagen naar huis gingen, zeiden KA en verpleegkundigen: dit kind moet veel geknuffeld worden. En dat hebben we ter harte genomen en dat doen we nog steeds. Nu is zij WEL een slaapkopje, maar af en toe heeft ze periodes waarin ze niet alleen in slaap komt. Wat wij dan niet doen, is haar neerleggen en laten huilen, want dan krijst ze alles bij elkaar. En nee, het is geen uitproberen, ze raakt volledig overstuur en het is ook niet meteen over als papa of mama de kamer binnenkomt. Een aai over de bol werkt dan echt niet. Wat wij dus wel doen, is haar weer uit bed nemen, knuffelen en even lekker zitten. Krummel kruipt dan lekker tegen mij (of papa) aan en haar oogjes vallen langzaam dicht. Vaak kunnen we haar dan wel in bed leggen en gaat ze rustig slapen. Heel af en toe is het zo erg dat ze op de arm in slaap moet vallen omdat ze anders weer begint. Als ze slaapt dan slaapt ze en dan blijft ze ook slapen tot de volgende ochtend. Wij doen dit al sinds ze thuis is en het zijn echt steeds fases, die hoogstens een week duren. En daarna gaat ze weer gewoon lekker zelf slapen en wil ze niet eens op de arm in slaap vallen. Of ik denk dat ik het fout doe? Af en toe wel. Als het echt een week duurt, dan denk ik "oh jee, zie je wel, ze is er nu aan gewend, we moeten haar het afleren". Gevolg: kind overstuur, mama van de kaart, avond naar de maan. En de volgende avond kies ik dan weer voor m'n gevoel en dan is het een dag later weer over. Een vast ritueel is volgens mij wel belangrijk. Ik zie nu echt aan krummel dat ze weet wat er gaat gebeuren. En oh wee als we boekje lezen overslaan, dan zijn de rapen gaar! Wat wij al heel lang doen: pyjama en slaapzak aan (evt. eerst in bad), dan fles (op haar kamer), dan tandjes poetsen, dan weer in de stoel op haar kamer zitten, boekje lezen en dan nog even knuffelen en dan naar bedje. Luister alsjeblieft naar jezelf. Je schrijft dat je kind behoefte heeft aan geborgenheid, geef haar dat dan. Laat voelen dat je er bent, besteed zorg, aandacht en tijd aan het naar bed brengen. Dat is ook belangrijk. Zodra ik denk haar even vlug vlug naar bed te brengen, is het hier ook grondig mis.... Of je haar hiermee aanleert dat mama wel komt als ze maar hard genoeg schreeuwt? Ik denk persoonlijk dat het wel meevalt. Dat klinkt namelijk alsof ze het erom doet, alsof ze aan het manipuleren is. Nou ja, zo zou je het kunnen noemen, maar waar je kind om schreeuwt, is mama- of papa-aandacht. En ik ben er niet zo voor om dat te negeren bij zo'n klein mensje. Doe wat je voelt dat goed is! En niet wat je denkt dat goed is of wat men zegt dat goed is. En naar mij luisteren hoeft dus ook niet, als dat niet goed voelt .
Jeetje, wat vervelend en vermoeiend joh! Er zijn al veel tips gegeven hierboven, ikzelf dacht ook aan probeer iets nieuws minstens 2 weken uit. En emt een bedritueeltje maak je de overgang van dag en nacht wat geleidelijker. Al moet je oppassen dat je niet met een ritueel van een uur bezig bent! maar te denken is aan: badje, pyjama aan, eventueel papflesje, verhaaltje en dan in bed. Zo bouw je de dag rustig af ipv dat ze nog aan t spelen is. Ook denk ik dat het huilen nu een ´vast onderdeel´is geworden, dus dat is wel iets denk ik wat niet meteen over zal zijn, dus ook daarvoor geldt dat je het nieuwe 2 weken minimaal probeert. Je dochtertje zal namelijk aan het nieuwe moeten wennen. Kun je niet nog eens naar de osteopaat gaan? Misschien kan hij ergens mee helpen? Ik dacht eerst missch. last van haar oortjes, maar je schrijft dat ze het overdag niet heeft. Probeer telkens iets uit en geef het tijd, hoe moeilijk ook.... Dat is duidelijk naar jullie dochter toe: papa en mama menen het... Ik wens jullie heel veel sterkte en succes toe!
en, al weet ik neit of dat ook voor kindjes van 8 maanden is, er is ook een maniervoor kindjes met slaapproblemen dat je om de zoveel minuten er naartoe gaat, even er bent, geen contact maken (en ik geloof de een zegt wel aai over de bol, de ander niet dus dat weet ik niet precies hoor) en dan weer gaan. Want jullie kindje zit missch. in de periode van eenkennig worden, en dan kan ze bang zijn als je weg gaat. Met er dan de hele tijd bij blijven tot ze slaapt vraag ik me af: wat als ze dan 's nachts even wakker is en je bent er neit? Die methodee de ik beschrijf is dus juist bedoeld om je kindje te laten zien: ik ben er nog, het is oke, ik heb jou gehoord. Maar dus ook bedoeld om je kindje te 'leren'dat je weg gaat maar niet voor eeuwig.... bij een collega van mij heeft dit heel goed gewerkt. Zij was ten einde raad, sliep maar 4 uur per nacht en ik denk dat hun dochtertje toen een maand of 9? was. Ze hebben het een aantal dagen vol moeten houden e toen merkten ze verschil: minder lang huilen, en op een gegeven moment helemaal niet meer krijsen. dat wens ik jullie ook toe!
En nog even dit: ons meisje heeft NIET geleerd dat mama wel komt als ze maar hard genoeg schreeuwt, maar WEL dat mama wel komt als er iets aan de hand is. En ze schreeuwt dus ook alleen maar als ze mama nodig heeft...... tenminste, zo ervaar ik het bij haar. Wie kan zeggen wat er in zo'n hummeltje omgaat? Al die indrukken en alles wat er geleerd moet worden, als je daar bij stilstaat, word je toch zelf ook helemaal gek? Binnen een week gaan zitten, gaan staan en rond de tafel scharrelen, dat is niet niks! Eigenlijk vind ik het iets heel moois dat onze grote meid af en toe zomaar ineens weer zo verschrikkelijk "baby" kan zijn. Geniet van je prachtige dochter en geef haar de geborgenheid waar ze om vraagt, dat is mijn advies. En ....... er komt een tijd dat ze niet uit bed te branden is! Wacht maar tot ze gaat puberen
Hier gaat het hetzelfde. Jaimy slaapt overdag prima (soms minder of niet) en 's avonds gaat ie rond 19:00/19:30 naar bed. Hij heeft even gehad dat ie na 5 min begon te huilen of al wanneer ik hem neer legde. Ik haal hem dan voor 10 min uit bed, hij speelt, hij lacht en na 10 m in weer in bed en dan ging hij wel slapen. Nu gaat ie soms alweer slapen zonder dat ie eruit hoeft. Maar zoals je zelf al zei: ze krijgen de leeftijd er nu voor dat ze verlatingsangst krijgen. Ze worden slimmer, hebben veel door. Ze weet nu ook dat wanneer jij 's avonds weggaat, dat ze je de hele nacht niet ziet. 't zijn slimmerds hoor.... Maar je hebt alles al geprobeerd, dus geen tip voor je, wil je alleen wel sterkte wensen, want het is niet leuk...zelfs zwaar... Idd zoals je al doet soms ff naar oma voor jullie eigen rust......
@ all bedankt voor jullie reacties en lieve woorden. ik ga het zeker allemaal de tijd geven. ik weet niet wie het zei maar de 5 min methode werkt hier niet. want als ze stil is en ik kom de kamer binnen en ze heeft het door begint het riedeltje weer overnieuw. wat betreft snachts wakker worden als ik er niet ben dat gebeurd nu ook wel. dan loop ik even heen geef haar iets te drinken en ze slaapt zo weer verder dus dat is niet echt een probleem. wat het huilen betreft das niet over als ik haar eruit neem. want ze is nog steeds heftig aan het nasnikken. als ze huilt om aandacht te krijgen is het huiltje anders. ze is gewoon overstuur savonds als ze slapen moet. nou ja vanavond lekker met zijn 2en een filmpje kijken en lekker uitslapen en morgen gaan we er weer vol goede moed tegenaan.
ja, ik denk dat ik het was van die 5 min regel. maar, t is toch ook niet de bedoeling dat je gaat als ze stil is? Toch alleen als ze blijven huilen? Groetjes, Sas
@ sas, de wijkverpleegster legde het hier uit dat we elke 5 min terug moesten gaan. of ze nu huilde of stil was. gewoon elke 5 min totdat ze sliep. maar goed als het in de kamer blijven niet werkt kan ik altijd nog kijken of de 5 min regel werkt alleen dan niet heen lopen als ze stil is.
Hoi meid, wat klinkt dit bekend! Bij ons begon Mischa met 8 maanden opeens 's nachts wakker te worden. En ik dacht net als jij, o hij kan net kruipen en staan en zo, daar zal het door komen, dus ik pak hem uit bedje, troost hem en leg hem terug. Toen dacht ik dat hij een groeispurt maakte en honger had, dus gaf ik hem een fles. Op een nacht begon hij te krijsen na zijn fles... En zo ging dat een poosjedoor dus ik dacht, o misschien even meenemen naar de kamer, even uitrazen en rustig worden. (vooral omdat de benedenburen op de verwarmingsbuizen gingen bonken) Ook dat hielp na een tijd niet meer en op een bepaald moment, geeeeen idee meer wanneer dat begon, krijste hij alles bij elkaar zodra ik mijn rug naar hem toe keerde. Inmiddels heeft hij 4 tandjes en ik geloof dat zijn verlatings-angst fase een beetje aan het overgaan is, GODZIJDANK! Want wat word je hier MOE van! Heb jij dat ook, dat je hele dag alleen nog in teken staat van niet gaan slapen, en je je constant afvraagt of je nu echt ALLES helemaal verkeerd hebt gedaan? Heeel misschien heb je iets aan wat bij ons werkte... Mischa ging namelijk erg hard huilen als ik weg liep, maar zijn papa kreeg hem wel stil! Dus bleef ik uit beeld en bracht hem niet meer naar bed, en ging er 's nachts niet meer uit als hij huilde (o wat vervelend, na al die maanden waren de rollen eens omgekeerd ). Dit werkte! Wij hebben er op een bepaald moment wel voor gekozen om hem te laten huilen, alleen ging zijn vader hem wel iedere 5 a 10 minuten troosten. En nu, zomaar uit het niets, is het over! Wel pas na twee maanden en hoewel hij wel meer fases heeft gehad waarin hij opeens slecht sliep duurden die nooit meer dan een week... Maar echt waar, de beste tip die ik je kan geven, stel je er op in, ga vroeg naar bed en probeer je rust te pakken (goed dat hij even een nachtje gaat logeren!). HET GAAT ECHT OVER! Al kun je je dat nu waarschijnlijk even niet voorstellen. Succes ermee!!
Nee inderdaad niet doen! Die valkuil ben ik ook een paar keer in gelopen. Met als gevolg dat het hele circus opnieuw begon. Stil is stil hoor!
Hiervoor werkt het hier dus perfect als papa gaat ipv mama. Geen idee waar het aan ligt, of mijn vriend meer autoriteit uitstraalt of zo, maar het werkt.
@ mamavanmischa we hebben de rollen ook al omgedraaid maar dat werkt he-le-maal niet haha. wat betreft denken dat je Alles verkeerd hebt gedaan dat heb ik ook wel. heb ik haar in het begin teveel bij me gepakt? te soepel geweest in het niet zo lang laten huilen enz enz enz enz. maar goed,gelukkig (nou ja gelukkig) doet ze het bij anderen ook. dus het ligt niet specifiek aan ons.
O jammer, dan heb je dus niets aan mijn "gouden tip". Die dingen die je noemt heb ik me ook afgevraagd. Maar al die maanden ging het prima op de manier waarop ik het deed. Achteraf denk ik dat het echt gewoon een fase is en niets te maken heeft met hoe ik de dingen heb aangepakt. De dingen moeten nu wel anders, maar dat is omdat het kleine mannetje van een meegaande baby veranderd is in een dreumes met een sterk eigen willetje.