Ik vraag me eigenlijk af of hij voordat jij zwanger was heel anders was dan nu? Of is hij sinds jij zwanger werd of sinds de geboorte van jullie kindje ineens zo geworden?
vreemdgaan:x is bij mij einde van het verhaal, daar is de deur aju. totaal respectloos en dan om 3 uur laderzat aanbellen, nou de bel ging eraf (of batterijen eruit) en lekker slapen en hopen dat het hoost buiten (anders gooide ik wel een emmer water naar beneden. maar dat huishouden is wel herkenbaar, maar denk toch ook wel een beetje mannen eigen (al doet hij wel de afwas en de honden 2 keer per dag)
klinkt mij wel bekend ... Mijn vriendin leeft al bijna 12 jaar zo.. therapien, samen, en alleen.. het mag niet baten.. zij blijft bij m omdat ze bang is voro wat komen gaat.. ik respecteer haar keuze, maar ze weet wat ik ervan vind.. mijn advies.. WEGWEZEN!
Dit dus. Ik kan wel een heel verhaal vertellen, maar eigenlijk verwoorden deze dames precies wat ik wil duidelijk maken. Ik vind het ontzettend vervelend voor je, maar zo'n vent moet je liever kwijt dan rijk zijn. Wat voegt hij nou nog toe aan je relatie? In principe ben je nu eigenlijk al alleen..... Kom op voor jezelf en geef die vent het nakijken!
Eerste keer vreemdgaan kan ik misschien nog vergeven, tweede keer was ik weggeweest. Shame on you if you fooled me once, shame on me if you fooled me twice.
Nou zeg,ik zit je verhaal echt met ongeloof te lezen.Naar mijn idee is het of zwaar overdreven(niet slecht bedoeld)Of je bent knettergek(dat je dit allemaal pikt en bij hem blijft). Is dit er zo ingeslopen of ben je het hier tot nu toe altijd mee eens geweest.Dit is goed bedoeld maar zo ongeloofwaardig vind ik jullie situatie..Het is hier ook zo dat ik verantwoordelijk ben voor het ritme van onze dochter en het huishouden komt ook voor 80% op mij neer. Maar bij ons is het zo dat mijn man bijna wekelijks 60 uur maakt. Daarnaast gaat hij ook weleens samen met vrienden uit.Dit is geen moetje,voor jouw man wel denk ik.Ook gaan we smaen regelmatig ergens iets drinken soms met kleine en soms niet. Praat met hem en geloof me dit is echt geen normaal gedrag je mag best boos op hem worden.Ik zie nu in dat mijn man wel normaal gedrag heeft al vind ik soms dat hij teveel aan zichzelf denkt. Sorry meid maar ik vind dat jullie een vreemde relatie hebben.
dit was voor mij al het einde van de relatie, laat staan alles wat je opnoemt. hij mag God op zijn blote knieen danken dat hij zo'n vrouw heeft als jou, ik had hem allang buiten geschopt
Daar was ik zo klaar mee! Hij eruit of ik eruit. Wie denkt ie wel niet dat ie is! Hij kan beter alleen gaan wonen en een huishoudster in dienst nemen die alles voor hem doet. Heb je nog wel de illusie dat ie kan/wil veranderen? Zo klinkt het namelijk niet. Ik zou zeggen: kappen ermee.
Lieve allemaal, Ik heb alle reactie rustig gelezen en dank jullie voor de feedback. Ik zal proberen de vragen in 1 post te beantwoorden. Ja, wij zaten op 1 lijn, er waren duidelijke afspraken gemaakt. Waarom hij nu opeens hier maling aan heeft is voor mij naast een frustratie ook een vraagteken. Hij wilde dolgraag een kindje. Zijn grootste wens, maar al met 8 weken begon dus dit gedrag. Ook vandaag kreeg ik een SMS met weer een spijt betuiging. Ik reageer niet. Wij, 28 en 33 jaar komen beiden uit een totaal ander gezin en ook onze vorige relatie(s) waren compleet anders. Ik, een monogame relatie van 7 jaar samenwonend, tot dat mij toemalige partner verliefd werd op een ander. Hij een grotendeels open relatie van 8 jaar ( niet samenwonen) wij zijn nu 3 jaar samen. Het probleem is ook dat hij veel informatie heeft achtergehouden. Daar kwam ik tijdens de zwangerschap achter. Van sexmailtjes sturen naar een in het buitenland wonende vriendin, het aantal one night stands bleek enorm te zijn, kwade scharrel van voor onze relatie die zich bedonderd voelden door hem tot een naakt/sex foto van zijn ex in zijn bureaulade. Er zijn ( nog ) een aantal voorvallen geweest wat ik vreselijk vond. Tot drie keer toe na een avondje stappen iemand ontmoetten, mee SMSen achter mijn rug om, en flirten om vervolgens iets mee af te spreken. Zelfs een telefoongesprek midden in de nacht om 02.00 uur met een one night stand uit het verleden. Vreselijk! Hij bleef maar herhalen dat hij monogaam en betrouwbaar was maar toen ik 8 maanden zwanger was en hij niet meer thuiskwam was het vertrouwen en de verliefdheid, zo goed als, weg. Herhaaldelijk die avond zoende hij met een meisje. Hij bleef ontkennen, hij heeft mij zelfs helemaal afgebrand omdat ik hem niet vertrouwde en twijfelde aan zijn integriteit....Hoogzwanger kwam ik er achter, via Facebook, wie het meisje was. Uiteidenlijk heb ik haar gesproken en na de confrontatie gaf hij het toe. Reden; ik wilde je niet kwijtraken, om een lullig kusje. Enerzijds had ik het gevoel dat ik weer in een soortgelijke situatie terecht was gekomen zoals bij mijn ex, en anderzijds voor de komst van ons kindje stopte ik veel verdriet weg. Volgens hem zag ik alles verkeerd en deed ik aannemes. Er waren veel ruzies, ik was regelmatig erg teleurgesteld en hij riep alleen maar dat ik hem beperkte in zijn vrijheid en ik trok volgens hem telkens maar die oude koeien uit de sloot. Hij was het zat! Hij is erg sociaal, zoekt bevestiging ( vooral bij vrouwen) het is een mooie man, met veeel scharrels in het verleden. Waar ik het vroeger als een compliment beschouwde dat vrouwen zo naar hem keken, nu maakt het mij onzeker en soms verdrietig. Hij weet dat wanneer onze zoon er niet was geweest ik hem in een eerder stadium de deur had gewezen. Het kwetst me enorm en ik voel me soms in de val gelokt. Relatietherapie heb ik voorgesteld, mijn psycholoog gaat dit intern bespreken, ik vind vooral hem erg zielig en hoop dat hij er iets aan zal hebben. Voor mij is het eigenlijk al duidelijk, dit heeft geen toekomst meer. Hij is van mening dat de relatieproblemen ook bij mij vandaan komen. Dat ik afstandelijk ben bijvoorbeeld. Hij vind het niet eerlijk dat ik hem verantwoordelijk hou voor onze problemen en dat mijn verdriet en afstandigheid een gevolg is op zijn acties. Ik ben anders naar hem gaan kijken, de verliefdheid was voor mij al weg tijdens de zwangerschap. Nadat hij een aantal maanden lang met die buitenlandse vriendin aan het chatten en mailen was over sex, verlangens en dat IK niet bij haar in de buurt kwam. Volgens hem was dit spanning. (???) Hij heeft mij zelfs ingelicht betreffende haar vakantie in NL en dat zij bij hem zou slapen. Wij woonden toen namelijk nog niet samen. Gelukkig dat zij niet meer NL is gekomen, maar de mailtjes heb ik uiteindelijk wel gelezen. Waarom ik nog bij hem ben? angst... hij wil 3,5 dag onze zoon van amper 6 maanden. Ik heb een huis, hij woont dus bij mij in. Dus de zorg van een eigen woning zoeken dat heb ik gelukkig niet. Wel hebben wij een verklaring omtrent gezamenlijk gezag getekend en mijn partner wil co ouderschap van 50/50. Ik zie dit helemaal niet zitten. Niet omdat ik hem ons kindje niet gun. Maar omdat onze zoon bij mij structuur heeft en ik zorg grotendeels al alleen voor hem, ik zie 3,5 dag bij hem slapen niet zitten. Hij kan niet eens zijn eigen troep opruimen, werkt onregelmatig en dan nog eens zijn sociale verplichtingen.... Excuus, ik heb geen spellingscontrole. Het is een behoorlijke lap tekst geworden. Ik weet dat ik te lief ben. Had al eerder voet bij stuk moeten houden toen ik hem de les las. Praten heeft geen zin meer. Ik kan boos en verdrietig worden; het werkt niet... hij ziet niet in dat dit gedrag een gezin kapot maakt. En dat doet mij onwijs verdriet.
Ik vraag me af of als hij eenmaal zover is dat hij op zichzelf zit...of hij dan uberhaupt de "last" van zijn zoon erbij wil en het niet leven de lol wordt? Want hij kan dan helemaal zonder beperkingen en consequenties feesten tot de late uurtjes en met wie hij maar wil. En verder... als jij geen stok achter de deur hebt waar je hem af en toe mee om de oren kan meppen kan je inderdaad vergeten dat hij dit gedrag ooit zal laten. En misschien dan nog zal hij dat niet doen....maar misschien gewoon beter worden in het verstoppen er van. Waarschijnlijk heeft hij wel door dat je bang bent om hem de deur uit te trappen (anders had je dit allang gedaan! Want waarom je ook bang bent....als dat er niet was had je jezelf zo niet laten behandelen!) en gokt hij erop dat jij zolang hij maar steeds spijt betuigt hem laat blijven. Waarom ook niet? Hij heeft het helemaal voor elkaar toch? Zn natje en droogje thuis en verder kan hij doen en laten wat hij maar wil! Meisje je bent echt 100% meer waard dan hoe hij je behandelt. Jullie werken even veel...de rest van de lasten zou evenredig over elkaar uitgespreid moeten worden. Straks heb je totaal geen sociaal leven meer (als je die nog hebt nu) en sta je er helemaal alleen voor en wordt het NOG moeilijker hem de deur uit te schoppen. Hij is dit alles echt niet waard! Doe dit jezelf toch niet aan! Ik snap dat t eng is met die kleine erbij en dat hij hem deels wil. Maar hij zal er dan die keren dat hij hem heeft ineens 100% alleen voor staan....ergens ben ik erg benieuwt of hij die verantwoordelijkheid wel aan wil gaan/ durft aan te gaan.
Komt mij niet bekend....ik zou dit ook nooit laten gebeuren. als ik dit zo lees lijkt je man mij een grote egoist. eentje die ik zo de deur zou uitsmijten. vreemdgaan tijdens je zwangerschap, flirten terwijl zijn vrouw en kind thuis zijn. aangeschoten thuiskomen.....absoluut geen verantwoordelijkheidsgevoel.
Ik heb ook sterk mijn twijfels of hij als het puntje bij paaltje komt wel 50-50 voor zijn kind kan/gaat zorgen. Het lijkt wel een soort chantagemiddel. Geen idee of zo'n afspraak geldig blijft als hij aantoonbaar niet in staat is om voor zijn kind te zorgen. Ik zou hier eerst even juridisch advies over inwinnen. Maar kans lijkt mij groot dat hij hier zijn verantwoordelijk niet gaat willen nemen. Ik vind het echt heel kl*te voor je dat je in deze situatie zit. Zo te horen is de liefde bij jou inmiddels ook wel weg en houd alleen angst je nog in deze relatie. Ik hoop dat je snel de moed vind om op te stappen meid, je verdient zoveel beter!
co-ouderschap kan toch alleen als je er beide mee instemt? en dan nog alleen als je heel dicht bij elkaar in de buurt woont enzo? Ik denk dat dit hem nooit zal lukken. Persoonlijk zou ik graag een co-ouderschap doen met mijn man mocht het mis gaan. Ik ben erg voor verzorging van beide ouders. Maar mijn man is een betrouwbare, zorgzame vader. Dus ik snap wel dat jij dat niet ziet zitten.
Baal er zo ontzettend van; ik gun mezelf en mijn kleine vent dolgraag een gezin. Maar dan wel een gezin in balans, liefde en plezier. Hij mist duidelijk een stuk verantwoordelijkheidsgevoel en emphatie. Twee weken geleden was onze zoon snipverkouden en zijn tandjes komen door. Ik smste hem omdat hij op een verjaardag was en het zou niet heel laat worden. Zoonlief was alleen maar in tranen, koorts etc. Ik smste hem tegen half 1 om te vragen of hij eerder naar huis kon komen ivm. de omstandigheden. Dat werd genegeerd en pas bij thuiskomst om half 6 zei meneer dat hij nu pas de SMS las. En promt de volgende avond, stond de volgende stapavond gepland en ondanks de omstandigheden kon deze niet worden afgezegd. "De afspraak stond namelijk al een paar weken en dat kan ik niet maken" Ik ben woest geworden en via SMS heb ik hem verteld dat hij kon opdonderen. Ik weet dat ik het probleem ben, ik word wel kwaad, geef mijn grens aan, maar hij gaat er vervolgens weer terug naar zijn voormalige planning. Na gisteravond, staat er vanavond ook weer een borrel gepland met een collega. "Nee, sorry, ik kan het echt niet afzeggen, heb het al drie keer verplaatst" Ik lijk wel gek.... en hij maar zeggen dat ik een moeilijke vrouw ben, dat ik jaloers ben, en hij op deze wijze in een gevangenis leeft. Pijnlijk, maar voor mij is dit gewoon het einde. Het is ook zo tegenstrijdig. Telkens maar excuus maken, heel meganisch, zonder emotie. En vervolgens roepen dat je co ouderschap zal aanvragen en opeisen. Ik zie zo op tegen het getouwtrek, hij vast en zeker op korte termijn weer scharrels ( die vervolgens in contact komen met mijn zoontje) en de onzekerheid waarin de kleine man terecht komt. Ik wil zo graag hem die stabiliteit geven. Zij eigen kamertje, bekende omgeving etc.
heb het met je te doen heb je niet een vriendin die hem even een schop onder zijn kont kan geven? Ik kan niet van achter mijn compter zeggen dat je hem buiten moet schoppen.. Ik kan je alleen zeggen dat hier thuis niet gebeurt... We leven in evenwicht... Sterkte!
Meisie die zal hij ook hebben bij jou! En ik weet dat dit moeilijk is. Maar je komt hier weer uit hoor! En als je van die eikel kwijt bent wie weet wat voor een pracht van een stiefvader jou zoon ooit zal krijgen als jij er weer aan toe bent! Jij bent niet de moeilijke vrouw...je bent de makkelijke vrouw waar hij alles bij denkt te kunnen maken. Laat je tanden onderhand eens zien meid! Je hebt er al lang genoeg mee gewacht! En gebruik je klauwen er ook maar bij als je toch bezig gaat! Verlaat dit zinkende schip en laat de kapitein ermee ondergaan en zoek samen met je zoon er eentje waar je zeker van kan zijn. En dan maar eens zien of meneer het feest beest met zn grote mond wel voor zijn zoontje kiest in die situatie. En denk er om OOK als hij dat niet doet zal het pijn doen! Maar je wordt er sterker door en na de donkere periode met alle ellende en het touwtrekken kan je alleen maar blij zijn dat je er aan begonnen bent! Dit is geen leven...niet voor jou maar uiteindelijk ook niet voor je zoon. Of denk je soms dat hij straks als hij groter is wel op zijn vader zal kunnen bouwen?