Man met ADHD

Mijn man heeft sinds deze zomer de diagnose ADHD en slikt hiervoor medicatie. We hebben 3 kinderen en hierdoor loop ik tegen een hoop dingen aan. Ik zou het erg leuk en fijn vinden ervaringen uit te wisselen met mama's die ook een partner met ADHD hebben.

 

hoi hier heeft mijn partner adhd en we hebben een kleine van 1.5 jaar..

Waar loop jij tegen aan?

 

Dat is ook wel ongeveer onze situatie... idd geen handige.
Ik had altijd wel een vermoeden, maar wuifde dat dan weg onder het motto dat ik niet met hulpverlenersogen moest kijken naar 'm.
Maar goed, toen kreeg ik een jongedame in begeleiding die wel erg veel gemeen had met mijn man en toen is ie zich toch maar eens gaan laten onderzoeken... Ja dus, wel ADHD.

Waar ik erg tegenaan loop, is dat alles wat buiten de normale structuur valt, door hem niet opgepakt wordt en door mij gestructureerd moet worden. Vakantie bijvoorbeeld? Ik pak alles in en uit en voor terug hetzelfde verhaal. Inmiddels zijn we voor dat soort momenten gaan werken met lijstjes, die hij af kan strepen, dan kan ik de drukte meer spreiden door een week vooraf (of langer) het lijstje te maken en het hem in te laten pakken op het moment dat het nodig is.
Maar dan loop ik aan tegen het feit dat hij als een kip zonder kop rondrent en het voor elkaar krijgt om zijn eigen spullen te pakken, en in die tijd doe ik de rest en ben aan het eind van het verhaal volkomen gestresst door zijn chaos....
Of weg met de kids, (hij heeft er nog 2 uit zijn vorige huwelijk), al is het maar even op visite ergens.... Ik zit standaard met de kids in de auto te wachten tot hij alles voor elkaar heeft en ook mee kan. Hier dus omgekeerde wereld: ik sta altijd op manlief te wachten

Medicatie was geen succes, alles geprobeerd wat er te krijgen was, maar ofwel teveel bijwerkingen, ofwel veel te weinig resultaat. Dat laatste vooral bij concerta: heel klein verschil in zijn gedrag merkbaar, maar om daar nou 50 euro per maand zelf voor neer te tellen....
Ik heb aangegeven dat ik wil dat hij het dieet van Lidy Pelsser gaat proberen, (tijd terug topic over in 1 vandaag, EenVandaag :: Relatie voeding en ADHD bewezen)
Kijken of dat wat oplevert, waar ik erg op hoop, want in tijden dat ik zelf niet lekker in mijn vel zit, is het erg energievretend om ook dan altijd weer degene te moeten zijn die de boel op de rails houdt thuis....

 

@Rozemarijke ohh dat herken ik toch zo he.. pffff ook ik pak altijd de spullen bij elkaar als we weg moeten.. man man hij vergeet de helft door de chaos in zn eigen koppie.. net zoals naar de dierentuin pfff dan is het stress stress stress stormloop door de dierentuin.. rustig schat relax je bent een dagje weg.. oh ja das waar.. slof slof ren ren..

mijn man heeft overigens geen medicatie wel geprobeert maar of werkte niet of teveel bijwerkingen.. tis gewoon een stuiterbal af entoe.. gossie.. Maar kwa onze dochter kan hij dan wel weer heel rustig zijn. met af entoe natuurlijk een gekke hyperbui maar ja dat vind mn dochter leuk dus dan laat ik ze maar..

maar moet toegeven dat het af entoe best zwaar is.. vergeet je dit niet lief. doe je dat zo even, heb je al dit.. boodschappen doen zonder lijstje NO WAY hij vergeet gewoon de helft.. vooral als het druk is geweest in de winkel.. zo snel mogelijk weg denk ik dan maar dat hij denkt..

 

Allereerst bedankt voor jullie reakties!!

Wij zijn nog niet erg ver opweg met medicatie. manlief heeft de diagnose net voor de zomervakantie. Ik ben er nog niet over uit of dit ook echt werkt. In de vakantie nog wel, maarja....dan is er ook de rust van het niks hoeven en weinig prikkels. We zijn er dus nog lang niet.

Bij ons zijn de problemen begonnen toen mijn man een nieuwe baan kreeg. Minder structuur en heel druk. Dit in combinatie met onze zoon van 9 die zijn eigen ik aan het ontdekken was, liep het hier flink vast. Ik heb toen aangedrongen op ADHD onderzoek, er moest wat gebeuren. Ik zelf heb de keuze zelf gemaakt om bij hem te zijn, de kinderen niet. Ik zag dat hij er echt last van begon te krijgen, nu met de medicatie is dat in ieder geval een stuk beter dus dat is super fijn! Verder is hij door de medicatie minder hyper.

Tsja, verder de bekende dingen, zelfs met lijstje is het lastig boodschappen doen. Nasi maar geen rijst, bloemkooltaart zonder bloemkool enz. We hebben kalender waar ik alle afspraken op zet mbt het gezin. Heb ik afgesproken naar een vriendin te gaan, wist hij ineens van niks terwijl ik dat al zeker 3 keer gezegd had. Was hij voor zijn werk een avond weg, had hij het Nasr zijn weten al gezegd terwijl ik van niks wist. Is hij een dag vrij en zou hij de kinderen uit school halen belt hij standaard op hoe laat de school ook al weer uit was. Ik had gehoopt dat de diagnose "rust" zou geven omdat ik eindelijk wist wat er aan de Gand was. Ik heb lang gedacht dat de dingen die gebeurde mijn schuld waren. Maar het lijkt wel of nu ik het weet, het nog erger is geworden, het is soms erg zwaar.

 

O, die boodschappen.... hier moet hij een lijstje hebben in de volgorde van de winkel, en anders een pen mee om af te strepen, want anders komt de helft niet mee.
En wat er hier al niet -wel betaald, dus bij de kassa zelf blijven liggen- niet mee naar huis is gekomen.... zucht....

En idd, toen Thirza nog baby was, dat was echt drama. Ze weigerde de fles bij papa, kon zijn onrust er gewoon niet bij hebben, denk ik, (huilbaby, KMA, eczeem en chronische oorklachten). Hele schema's op het notitiebord hier, en zelfs dan belde hij nog op: ze huilt zo, wat moet ik doen...
Heb hem dus ook wel aan het denken gezet over wat hij wil als we er nog een tweede bij mogen krijgen, (wil tot nog toe niet zo lukken ). Ik zou eigenlijk wel graag zien dat hij een dag meer gaat werken tot een tweede minimaal 1 jaar oud is, en ik voor die periode dan maar een dagje minder ga werken en dat we dat weer veranderen eventueel als een tweede dan weer wat ouder is, want ik zie het dus al volledig in de soep lopen: 2 kids te moeten verzorgen op zijn papa-dag.
Alhoewel dat mogelijk allemaal wat gemakkelijker wordt met het leeftijdsverschil dat we er nu minimaal al in gaan krijgen, (bijna 4 jaar, dan gaat Thirza dus toch naar school voordat ik door een evntueel zwangerschapsverlof heen ben).

Gelukkig kunnen we hier ook wel lachen om de stunts die hij uithaalt, maar dat is wel altijd achteraf. Op het moment zelf kan ik soms wel gillen van frustratie... Thuiskomen aan het eind van de dag en ontdekken dat hij de douche nooit uit heeft gezet toen hij er weer onder vandaan kwam 's ochtends. Etensboel afspoelen, bedenken dat er nog wat boodschapjes moeten komen en bij terugkomst ontdekken dat de hele kamer afgespoeld is.... (kraan laten lopen, stop in de gootsteen. Was gelukkig zijn kamer, we waren toen nog niet getrouwd). Laptops in de trein laten liggen, de jassen van de kids in de trein laten liggen. Dat soort stunts.
Ik hou mijn hart al vast voor onze auto, mocht hij volgende maand zijn rijbewijs halen.....

 

Heel herkenbaar allemaal, behalve dan dat bij mijn man de diagnose nog niet gesteld was toen de kinderen kleiner waren. Mijn ervaring is dat het nu nog lastiger is dan vroeger. Onze kinderen zijn inmiddels 9, 6, en bijna 3 en laten zich moeilijk in een structuur (lees allemaal tegelijk in de structuur van papa persen). Ik probeer daardoor met alle moeite van dien aan alle kanten de zeilen bij te zetten. Mijn man blijven uitleggen waarom ze zo heftig op zijn reaktie reageren en mijn kinderen uitleggen waarom hun vader hen niet begrijpt. Elke dag de ruzies sussen ( al is dat stukje minder geworden door de medicatie) maar oh wat vermoeiend.

@ justme ik had ook verwacht dat ik er beter mee om zou kunnen gaan als eenmaal duidelijk was wat er aan de hand is (iets wat ik altijd wel gedacht had) dan zou je opgelucht zijn zou je denken. In het begin was ik dat ook wel, het lag allemaal niet aan mij, wat ik altijd wel dacht omdat hij mij dat gevoel gaf. Maar nu.....heb ik ook zoiets van....fijn...maar ik zit er mee. Ik heb 4 kinderen ipv 3 en het lastige is dat mijn kinderen leerbaarder zijn dan hij. Ik weet ook dat hij er weinig aan kan doen maar jeetje....bedenk me wel eens dat als het zo blijft als nu, ik het echt niet langer volhoud. Gisteren heb ik het hele huis schoongemaakt. Kom ik net thuis uit mijn werk, is de badkamerveen rommel, naast zijn bed zijn nachtgoed en de lampen overal nog aan. Door e huiskamer owveral papier van zijn werk pffff dan zakt de moed me weer in de schoenen.....ik heb de kinds uit school gehaald en ben maar weer aan de opruim gegaan, na een druk dagje werken. Tot overmaat van ramp heeft hij een vergadering tot laat, vergeten op de kalender te zetten en vergeten te melden. Dus ik geregeld dat mijn zoontje met iemand naar de voetbal mee kan en ik.....blijf met de jongste 2 thuis in afwachting tot manlief thuis komt, had nl met een vriendin afgesproken.......

 

lijkt me een goed idee ik vind het ook wel fijn!

 

het dik gedrukte stuk kan ik echt in komen. ik merkte het toevallig vandaag bij mn dochter, manlief zij al dat hij zich niet helemaal goed voelde vandaag.. en ja hoor mn dochter onrustig, huilen mokken, niet alleen kunnen spelen alleen maar huilen en gefrustreerd.. daarin merkte ik echt de weerslag op de kleine.. Het hoort erbij denk ik danmaar maar tis wel lastig..

 

@lautjhuh: ja, nou, zeker bij een huilbaby dus
Maar goed, hij heeft nu een sollicitatie lopen voor 20 uur en als hij daar aangenomen wordt, gaat hij proberen de overige uren op zijn huidige werk te blijven, (2-2,5 dag ook. Ze komen heel veel mensen te kort, dus denk dat ze altijd nog blij zijn als hij gedeeltelijk blijft daar). En als dat dus allemaal doorgaat, ga ik 2 dagen werken ipv 3, iig totdat een -hopelijk snel komende- tweede oud genoeg is om zijn chaos aan te kunnen.
En dat zou dus betekenen dat er geen papa-dagen meer zijn, enkel nog 2 dagen gastouder, die heeeeeeel prima met kids van allerlei soorten en maten overweg kan.... Zou ik even niet zo erg vinden, niet de stress hebben op werkdagen, dat ik wel eens naar huis geroepen zou kunnen worden om babylief te moeten voeden.....

En een clubje: ja, wat mij betreft heel fijn. Lekker om ervaringen te delen: gedeelde smart is dan toch halve smart. Want anderen roepen hier vaak tegen mij: ja, maar dat doet die van mij ook hoor....
Tja, ik heb toch echt meerdere relaties gehad (niet eerder samengewoond, maar relaties wel), en ik weet toch echt zeker dat mijn man heel anders was dan de andere gozers waar ik een relatie mee heb gehad.....