Pfffffffff ja zoooooo herkenbaar Mijn meisje wordt morgen 2 en is zooooo tegendraads, verschrikkelijk. Soms ben ik blij dat ik kan gaan werken en zie ik op tegen een vrije dag. Wilde net een topic hierover openen toen ik jouw bericht las... Vanmorgen: ik ben vrij, wil op tijd weg want we gaan nog een verjaardagscadeau voor haar halen. Ik haal haar om 7.45 uit bed (ze is wakker) en dan begint het al: NEEEEEEEEEEEE zak moet aanblijven, NEEEEEEEEEEEEE pyjama aaaaaaaan, neeeeeeeeee luier moet aanblijven, NEEEEEEEE niet naar beneden!! Ondertussen gooit ze zich heel de commode over, moet je hard je best doen om de stampende benen en voeten te ontwijken en dan uiteindelijk naar beneden. Daar duwt ze zo hard haar beker melk weg dat ie over de grond gaat, korstjes van brood worden over de tafel gegooid enz enz. Papa gaat werken, we gaan naar boven, aankleden: het hele riedeltje van voor af aan: NEEEEEEEE pyjama NIET uit, slaan met armen en benen, zet haar kwaad in bed met haar broek en na een kwartier wil ik het zelf doen, begint het weer opnieuw. Na 3 kwartier is ze eindelijk aangekleed, wil ze weer niet haar jas aan, niet haar laarzen aan, dan weer niet in de autostoel, GRRRRRRRRRR :x:x:x:x:x Papa even opgehaald om cadeau te gaan kopen, al die tijd is ze poeslief en hoort hij geduldig mijn verhaal aan, papa weer bij het werk afgezet, naar huis: weeeeeer met eten en drinken gooien, heb haar naar boven gebracht, kleren uit, niks meer gezegd, in bed gelegd en zit nu even een potje te janken.... bah ik kan er gewoon niet altijd tegen als ze zo doet, verschrikkelijk! dus ja....herkenbaar helaas.... vrees dat het nog wel even gaat duren ook
ik denk dat het juist goed is dat je hem laat zien dat je dat gedrag niet toestaat hoor... tuurlijk voel je je rot erna en dat geschreeuw is eigenlijk niet nodig maar hey je bent ook maar een mens! volgende keer eens proberen of het je lukt je in te houden kwa uitvallen met je stem en dat rustig te brengen en dan precies hetzelfde doen door hem op zn kamer te zetten... ik doe dat ook weleens als mijn oudste doldraaid... gelukkig is dat heel zelden maar als het zo is dan moet ze even in een prikkelarme omgeving zitten... na 10 min als ze stil is haal ik haar weer op en dan knuffelen we en is het weer goed... daardoor weet ze nu heel goed dat ik dat gedrag niet tollereer... je brengt ze op die manier ook normen en waarden bij! mijn dochters zijn echt schatjes maar soms ... grrr ach het hoort er allemaal bij meid... een slechte moeder ben je niet anders trok je het je niet zo aan!
wat hier altijd helpt tip1: dan doe je het toch zelf en dan weglopen ( bij het aankleden ) vaak willen ze dan ineens wel. tip2: gek doen met aankleden sokken horen aan je handen en dan aan je eigen handen doen ( vaak zeggen ze dan nee joh daar hoort hij niet en dan vraag jij laat dan eens zien waar hij wel hoort ) tip3: als ze echt vervelend zijn zet ik ze op de gang en zeg ik kom maar weer terug als je klaar bent met huilen ( ze zitten dan op de gang om te kalmeren en niet voor straf ) dan kan het wel even duren maar vaak helpt het wel ik ind het ook niet erg als ze huilen of dat ze iets niet kunnen maar niet dreinen. ik hoop dat je er wat aan hebt
Ja hoor, heel herkenbaar. Is me ook wel eens overkomen. Dat hoort ook bij het leerproces van moeder zijn. En dan ben je echt geen slechte moeder hoor!
Het is dan wel een tijdje geleden dat mijn zoon peuterpuber was maar o god hou me hart vast met me dochter. Dus ik begrijp het zeker oooooooooooooooo kan nu al pijn in me buik kruigen als ik denk aan die periode die er aan gaat komen. Mijn zoon was een engel maar soms oooooooooo dan kon ik hem wel achter het behang plakken en ja ik ben ook wel een vlink te keer gegaan en o wat heb je daarna een spijt. Maar vaak helpt het wel ze zien ook van he mama heeft ook grenzen en dat is het belangrijkste je moet ook je eigen grenzen bewaken. Als je het voelt aan komen probleer dan alvast afstand te nemen en alvast de maatregelen die je wilt gaan nemen uit te voeren en toch dan kan het ook dan nog eens mis gaan. Kortom een moeder is een mens en zo is het gewoon. Pffffff
Het is mij ook wel eens gebeurd. Op een moment dat ik zelf niet lekker in mijn vel zat, met name na erg weinig slaap en als ik er alleen voor sta. Dan heb ik een stuk minder geduld. En nee, het is geen excuus maar wel begrijpelijk. Peuters kunnen ook echt het bloed onder je nagels vandaan halen. En het is aan de ouder de kunst om dan rustig te blijven. Ik merk ook dat mijn dochter daar veel beter op reageert. En als ze echt vervelend is, probeer IK weg te lopen, ga ik bijvoorbeeld zelf even op de gang staan Dochter vind dat helemaal niet leuk, want ik loop weg uit de situatie, krijgt ze geen aandacht meer En idd, na een boze bui, altijd weer goedmaken. Succes hoor!
Ik vind de tips van Luusje wel waardevol denk ik. Bij mij is dit nog niet gebeurd, ik moet altijd erg uitkijken dat ik niet in de lach schiet van dat 'mensje in wording' wat alles probeert wat wij ook doen. Verder zie ik driftbuien enz. echt als hun eigen probleem die ze ook lekker zelf even mogen uitrazen op de gang. Ik had het vandaag in de supermarkt. Normaal gesproken gaat dat helemaal leuk en gezellig. Vandaag wilde mijn dochter perse niet in de boodschappenkar maar een peuter van 2,5 en een dreumes van 1,5 los laten lopen in de supermarkt is eerder al gebleken geen succes. Ze bleef nadat ik haar op meerdere manieren probeerde af te leiden in haar drift- en krijsbui. Normaal gesproken is dat gedrag met een beetje begrip van mijn kant wel om te buigen en vandaag dus niet. Nou, dan zie ik het op dat moment echt als haar probleem en dat zeg ik dan ook wel tegen haar. In de zin van: "Ik kan je nu niet helpen." En dat helpt bij ons wel eigenlijk, de instelling dat het verder hun eigen probleem is. Bij niet luisteren (wat ik hiervoor nog niet zo erg vond, de oudste is pas ruim 2,5) hebben we sinds vorige week de "ik tel tot drie" methode ingevoerd. Na eerst een paar keer de kans geven natuurlijk. Daarna dus die methode en luistert hij dan niet: gaat hij even op de gang staan. Bij sommige dingen hoéft hij van mij trouwens nog niet echt te luisteren maar bij sommige dingen gewoon wel omdat het gevaarlijk kan zijn of er dingen stuk kunnen gaan. Hier helpt het wel. Sleutelwoord is hier dus eigenlijk zorgen dat je het als het probleem van onze zoon of dochter zien. Dat zorgt ervoor dat wij niet geirriteerd raken. Soms houdt dat in dat er een consequentie aan vast zit. Ik raad je dan ook aan om de consequentie al in te zetten op het moment dat je je nog niet geirriteerd voelt. Dan komt de grens ook beter aan dan met irritatie. Dus misschien wat eerder dan je nu je daadwerkelijke grens aangeeft.
vooral bij onze oudste heb ik dat heel vaak gehad, maar hij was dan ook wel superirritant en eigenwijs, en ik was nog jong en zeer ongeduldig. Met de tweede ging het al een stuk beter: die was rustiger, en ik had meer ervaring. Nu met de derde is het helemaal a piece of cake. Hij is zeer rustig en ik ben relaxed. Als we eens oneens zijn (en dat komt bijna niet voor) dan lossen we het op met even flink streng toespreken van mijn kant, en even flink brullen van zijn kant en dan is't klaar. Maar als ik nog nadenk over onze eerste toen... tjonge, we hadden echt twintig keer per dag ruzie. Het was echt erg toen. Maar wel één troost; het gaat ALTIJD over. Oja, ik las ooit eens; je eerste kind is je broddelwerkje (het eerste breisel is meestal ook geen makkie).
Dit is echt een goeie ja... humor gebruiken. Dat doe ik ook heel vaak, als ik voel dat mijn zoon een boze bui gaat krijgen. Het lukt tot nu toe bijna altijd om hem dan op tijd af te leiden en hem aan het lachen te krijgen.
Ik zeg dan ook wel eens tegen mijn dochter.. 'je mag nu NIET lachen hoor!'.. Ze doet dan nog even haar best om haar gezicht in de plooi te houden maar al gauw begint ze te gieren (en ik ook)
Hier lossen we ook veel me thumor op. Niet aan willen kleden? Kom we gaan op apenjacht! Oh wat zie ik daar? Zitten er apen in je mouwen? Kom, we gaan ze grijpen! Oh jee, het is een apenhandje haha we hebben 'm En zo is in no time je peutertje aangekleed. Eten? Sperziebonen zijn kikkerbenen en kikkers zijn leuk dus hap! Mijn ervaring is dat kinderen niet luisteren wanneer ze zich vervelen. Ik zorg dat mijn zoontje zich niet verveelt en als ik het aan zie komen gaan we dus een gek spelletje doen zoals bovenstaand. Schreeuwen en op het bed gooien is heel angstig voor een kind en eigenlijk vind ik dat al een grote stap te ver. Ik begrijp dat je het in wanhoop hebt gedaan en je bent daarom geen slechte moeder, maar ik hoop dat je met deze tips een volgende keer kunt voorkomen. Straffen (en belonen) heeft een averechts effect, daar kun je meer over lezen op deze site: Alfie Kohn - Unconditional Parenting Succes ermee!
Herkenbaar hoor....pas geleden heb ik ook zo'n uitbarsting gehad en voelde ik mezelf ook zo schuldig!! Was zo boos, maar hij haalde echt het bloed onder me nagels vandaan en hij heeft het geweten hoor want ik heb hem flink toegesproken en hem even duidelijk laten merken dat mama daar niet van gediend is. Nou hij kwam de hele dag naar me toe "mama niet meer boos" "nu blij" "ik nu luisteren" "sorry mama" Ik vind het ook heel erg van mezelf dat ineens mijn geduld op is en ik mijn stem ga verheffen. En als mijn vriend thuis is dan moet ik even mijn gal spugen. Eerst negeer ik hem even en na een tijdje maak ik het weer met hem goed en vertel ik hem rustig dat hij dat soort dingen niet meer mag doen of zeggen.
Je kan beter zeggen: Volgens MIJ heeft straffen en belonen een averechts effect. Er zijn namelijk ongeveer net zo veel studies die aantonen dat het wel effect heeft. Het past bij jou maar het is geen WAARHEID.
In mijn ogen heeft straffen ('corrigeren') en (met name) belonen wel effect. Ik vind dat ze ook moeten leren wat wel en niet kan, dus niet overal een spelletje van maken. Natuurlijk in sommige situaties wel, maar ze moet ook leren luisteren. En doet ze iets goed? Dan beloon ik haar. Veel complimentjes geven, m'n dochter vind dat geweldig. Ook kan ik er niet voor zorgen dat ze zich nooit verveeld, ga haar echt niet de hele dag vermaken. Ze moet zichzelf ook leren vermaken. Ben het dus grotendeels niet met je eens, maar goed dat hoeft ook niet natuurlijk. Ieder z'n eigen opvoeding
Zitten leuke dingen tussen. Dat ga ik ook eens proberen. Ik kleed Isabella ook weleens aan en dan kietel ik haar steeds als ik iets uittrek of aantrek. En dan zeg ik: wat doe je nou raar, blijf eens stilstaan. Dan ligt ze natuurlijk te gieren van het lachen. mam je kietelt. Ik zo: nee hoor ik kleed je alleen maar aan, hi hi. En dat werkt erg goed want ik heb haar zo aangekleed. Maar.... Isabella kan ook erge driftbuien hebben ( wordt gelukkig minder nu ze iets ouder wordt en zich beter kan uitdrukken) Ik zet haar dus echt wel op de gang. En ik ben dan ook boos ( boze stem). Ik geloof wel in straffen en belonen. Of tenminste, bij Isabella werkt dat het beste. Ts, je bent helemaal geen slechte moeder. Ik zou het niet zo hebben gedaan maar ik kan me wel voorstellen dat je zo boos kunt zijn dat je het helemaal hebt gehad met zo'n klein draakje ( op dat moment). En het overkomt vast iedereen een keer. Ik was laatst boos aan tafel en toen heb ik met mijn hand op de tafel geslagen en gezegd: en nu gewoon eten anders ga je naar de gang. Gelukkig schrok ze niet te erg maar net genoeg om nu eens wel gewoon op de stoel te zitten, vork te pakken en te eten ( ze zit altijd te wiebelen, eet niks of nauwelijks en houdt nooit de vork in haar hand )
Ik had laatst dat mijn zoontje heel erg aan het drammen was terwijl ik de jongste naar bed aan het doen was. Op zo'n moment vind ik het gedram extra irritant, omdat ik de jongste graag in alle rust in bed wil leggen (zodat hij lekker rustig kan slapen). Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik uit de slaapkamer stapte en hem toeschreeuwde dat hij even rustig meost doen. Bleek hij pal voor me te staan en schrok zich natuurlijk een hoedje (ik dacht dat hij aan de andere kant van de gang stond). Rende hij geschrokken en huilend weg richting de woonkamer (appartement) en gaat heel zielig in het hoekje van de bank zitten. Toen voelde ik me natuurlijk weer schuldig Dus ja, die uitbarstingen ken ik wel. Ik heb ze zelden, maar af en toe gaat het me gewoon even te ver. Ik zie er niet perse kwaad in, zolang het bij die zeer zeldzame keer blijft en ik niet fysiek boos word zeg maar.
Ieder zn ding toch? Je moet het doen zoals jij denkt dat het juist en passend is bij jullie situatie. Ik zou er overigens ook niet aan moeten denken om niet te straffen, maar ook om niet te belonen... ik roep volgens mij wel 100x per dag "WOWWIEEEEEE GOEDZO, GROTE JONGEN!!!" Hahaha