Egoïsme klinkt misschien wat onaardig. Ik denk eerder dat het probleem is dat zij zich er gewoon niet zo van bewust zijn, omdat het in Nederland heel normaal is dat wij vrouwen die verantwoordelijkheid nemen. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen als je je vriend vraagt om condooms te gaan gebruiken, Little Witch. Voelt hij zich schuldig omdat jij al die tijd een hormoonpreparaat hebt moeten slikken? Nee toch zeker? Terwijl dat hormoonpreparaat invloed heeft op je stemming, je libido en je cyclus, kortom, het is een ingrijpend middel. Een condoom doe je om en je doet het weer af. Een beetje onhandig misschien, maar lang niet zo ingrijpend voor hem als de pil voor jou. Het klinkt misschien alsof ik je wil overhalen, maar zo bedoel ik het niet. Ik probeer je alleen wat argumenten te geven die je kunt gebruiken in het gesprek hierover. Mannen zijn erg goed in het aanpraten van schuldgevoelens, omdat wij vrouwen erg gevoelig zijn voor schuldgevoelens. Trap er niet in, kom voor jezelf op. Jij hebt recht op een natuurlijke cyclus, ook als je nog niet aan kinderen wilt beginnen. De relatie is van jullie samen en de verantwoordelijkheid voor het al dan niet krijgen van kinderen ook. You go, girl!
Fiorentien, bedankt om zo openhartig je verhaal te doen... Het is allemaal niet makkelijk he. Maar hoe we het nu of draaien of keren ik moet toch een manier vinden om m'n vriend te laten merken hoe belangrijk dit is voor mij. Het liefst van al zou ik nu de pil de deur uitgooien en er nu aan beginnen maar voor hem wil ik echt nog wel een jaartje wachten zelfs langer als dat nodig is. Maar ik heb wel nood aan een teken. En wat die pil betreft. Ik ga het nog even zo laten en erover nadenken. Hier zijn verschillende meningen. De ene denkt dat het condoom op de voorgrond brengen helpt de andere denkt dat het een omgekeerd effect kan hebben. Dat is natuurlijk juist maar wat moet ik dan doen? Enfin ik heb nog niks besloten maar één ding staat wel vast als deze strips allemaal ten einde zijn zal hij toch met hele goeie argumenten moeten afkomen vooraleer ik er een nieuwe zal halen. Het is moeilijk m'n vriend heeft wel echt die mannelijke trekjes. Bang dat hij geen goeie papa zal zijn... Natuurlijk ook bang voor de verantwoordelijkheid. Zoals ik al zei hij ziet echt de negatieve dingetjes. Wat natuurlijk wil zeggen dat hij niet over één nacht ijs gaat. Maar langs de andere kant ik heb ook echt wel een speciale vriend in die zin hij is echt niet 'gewoon', 'gewoon' hij kan super lief zijn maar ook super koppig. Er zullen vast nog zo'n mannen zijn en de vrouwen die daar mee samenleven weten vast wat ik bedoel. Plus hij is een eeuwige maar nu echt eens een eeuwige twijfelaar. Ik zeg het nogmaals ik zou nu toch graag een beetje gaan pushen op een zachte manier maar ik laat het nog even zo. Ik heb hier m'n uitlaatklep wat heel erg fijn is en ik zie wel hoelang ik het nog trek. Maar ik verlang toch zo erg naar een kindje mss wel 2 of 3 maar laat ons beginnen bij 1.
Hi LittleWitch, misschien ook een tip zolang je nog anticonceptie wilt gebruiken in de vorm van hormonen; stap over op de NuvaRing. Hier zitten de helft minder hormonen in. Scheelt wellicht ook al in je stemmingen, libido etc. En eventueel ook wanneer je er mee wilt stoppen, maar dat is toch afwachten dan. Je kunt de NuvaRing krijgen via je huisarts (ff langs gaan) en wordt ook deels vergoed via een aanvullende verzekering. Hij is wel iets duurder dan de pil, maar ik vond hem veeeeeeel prettiger in alle opzichten. Even googlen en je krijgt alle info erover. Veel succes met alles!
Hoi LittleWitch, Herkenbaar probleem. Ik was er ook al veel langer klaar voor dan mijn mannetje. Heeft ook geresulteerd in ruzies en tranen (lastig onderwerp om ruzie over te maken). Zelf stoppen met pil en condooms of een ongelukje wilde ik niet Uiteindelijk hebben wij heel veel en lang gesproken over mijn wensen en gevoelens en zijn wensen en gevoelens (en wat hij niet wilde). En hebben wij een datum afgesproken (mijn 30e verjaardag). Vond ik vreselijk lang, maar goed een jaartje meer of minder kon er ook nog wel van af. Tot hij een (leuke) avond mededeelde dat hij er al eerder dan afgesproken klaar voor was: mijn geluk kon niet op. En nu hoor ik van vrienden dat hij al over zijn toekomstig vaderschap spreekt (nog niet eens zwanger). Praten (tot zelfs onderhandelen over de datum) heeft bij mij geholpen. Sterkte, Sjaak
Ikenkleine, ja ik moet dat zeker doen. Ik was al eerder van plan om iets anders te vragen maar het is er niet van gekomen. Gewoon door al die ontmoedigingen heb ik het maar op mercilon gehouden. Vroeger had ik een staafje (implanon) maar dat is een fiasco geworden met alle problemen vandien. sjaak, uhu ik snap wat je wil zeggen en ik weet dat ik niet de enige ben. Maar voor mij lijkt het nu een eeuwigheid te duren tot die zijn toestemming geeft. Ik zie het zelfs niet gebeuren. Ik zeg het hij is geen prater plus een twijfelaar dat is echt de slechtste combinatie die je maar kan hebben voor zo'n zaken hoor. Ik zie m'n vriend niet afkomen en zeggen "ok schat nu ben ik er klaar voor" zo is die echt niet. Ik kan hier nog uren zitten voorbeelden geven en dan gaan jullie ook zeggen "ongeloofelijk zo'n twijfelaar" hij kan nog niet beslissen wat die wil eten! Laat staan beslissen wanneer de tijd rijp is voor een baby. Ik wil ook geen ongelukje uitlokken maar met de pil stoppen zie ik op termijn dan wel zitten. Ik moet gewoon iets doen. Dat praten heb ik heus al geprobeert daarom dat ik sindsdien gewoon m'n mond hou over die dingen. Ofwel reageerd die niet ofwel is het "jij kan over niets anders praten" en dat is toch wel zo hoor... Ik wil onze relatie ook niet op het spel zetten natuurlijk dus heb ik schrik als ik er nu over blijf door 'drammen' dat die het na een tijd zo beu is dat die het al helemaal niet meer ziet zitten. En daar kan ik dan wel inkomen... Maar dat doe ik dus niet het enige wat ik wil is één volwassen gesprek om eruit te komen wanneer het kan voor hem... Vind het best erg m'n lichaam is er helemaal klaar voor en ik ook... Ik zie het niet alleen rooskleurig, tuurlijk gaan er troubles zijn! Maar dat schrikt me helemaal niet af. Ik wil gewoon graag een gezinnetje. Tegenwoordig gaan we samen lopen wat heel leuk is. Dit doen we vooral om samen iets te doen. Ik ben huisvrouw, hij werk heel de dag en 'savonds is hij natuurlijk moe. Dus hebben we besloten samen te gaan lopen voor het slapengaan. Nu kwamen we aan het water en er zat een nestje eenden... We zagen de moeder bij haar kindjes zitten maar we zagen de paps niet en m'n vriend was echt aan het zoeken naar de vader! Zo vertederend dat ik dat vond. Dus diep in m'n hartje weet ik zelfs in zijn plaats dat hij echt een fantastische papa zal zijn. Hij geeft echt veel om zo'n dingen maar hij beseft het dus echt zelf niet.
Hoi Littlewitch, Het was voor mijn gevoel ook een eeuwigheid, en ik kreeg ook allemaal signalen van dat hij wel een goede vader zou worden maar ondertussen wilde hij niet. Heb ook een tijd lang geprobeerd er dan maar niet over te praten, maar daar werd ik heel erg ongelukkig van. Heb na zeer lang wikken en wegen toch mijzelf op het standpunt gezet dat ik kinderen wil met een vader. En dat ik dat heel graag met hem wil, maar als hij het niet zou willen ik dan verder zou gaan met mijn leven. Dit heeft een tijdelijke breuk tot gevolg gehad, maar wel daarna een aantal goede gesprekken en een goed (zo niet beter) vervolg van de relatie. Ik had zelf nooit gedacht dat hij eerder zou willen dan afgesproken (hij komt normaal nooit terug op zijn afspraken). Wat ik daarmee wil zeggen is dat soms je ventje je toch weer kan verbazen. Ik vond het vreselijk om zo omhoog te zitten met mijn gevoelens en het gevecht tussen je kinderwens en je relatie aan te moeten gaan, maar ben blij dat ik het heb gedaan. (heeft wel lang geduurd, 1,5 jaar). Juist doordat ik uiteindelijk goed heb uitgesproken wat ik wil en waar ik voor kies (ben normaal een opkropper), zijn wij verder gekomen. Nu is het natuurlijk ook zo dat iedere situatie uniek is en dat mijn stappen ook wel erg radicaal waren, maar ik kon niet anders met mijn gevoel. Ik vind het knap en goed van je dat je op deze manier steun zoekt! Ik hoop dat wij je kunnen steunen. sterkte! Groet, sjaak
Hi Littlewitch Wat naar voor je dat het zom moeilijk is om tot overeenstemming te komen zeg. Ik moet zeggen dat een beetje onderhandelen en hem aan het idee laten wennen wel een goede methode lijkt. Je zou tegen hem kunnen zeggen dat je nog voor een half jaar de pil hebt en dat je daarna liever geen nieuw recept meer haalt. Het scheelt echt in je humeur en je voelt je vast een stuk prettiger zonder pil. Dat had ik ook alle rare onduidelijke kaaltjes gingen gewoon weg en ik was ineens een stuk levendiger als voorheen. En ik had veel meer "zin" Daar kan een man toch niet mee zitten of wel?! Je zou dan over 3 maanden weer kunnen zeggen dat je nog voor 3 maanden "voorraad" hebt. En dan als je aan de laatste strip gaat beginnen dat ook weer even melden. Gewoon tussen neus en lippen door. Dan koop je een pak condooms als de strip op is en daar zeg je vervolgens niks meer over en laat je aan hem over of hij ze gaat gebruiken. Zo kan hij rustig aan het idee wennen en valt het hem niet zo rauw op z'n dak. Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat je wens snel in vervulling gaat. Blessed be!
Ik was 21 toen ik er ook aan begon te denken, maar mijn vriend wilde nog niet. Uiteindelijk heb ik het er met hem over gehad en gevraagd of hij kon zeggen wanneer hij dan pas kinderen wilde. We zijn er samen uit gekomen en we hebben gewacht tot ik 23 was (bijna 24) in die zomer zouden we gaan beginnen. Ik was gelukkig meteen in de eerste ronde zwanger, dus hoefde ik niet langer te wachten, een maand later werd ik 24 en het was meteen een mooi kado voor de familie om het dan te vertellen! Mijn tip is praat er met hem over en probeer samen een tijd af te spreken om eraan te beginnen, dan heb jij ook iets om naar uit te kijken. Sterkte en succes meid!
Hoi Littlewitch! Ik voel me precies hetzelfde als jij (zie ook mijn post van 4 mei: Mijn vriend wil (nog) niet...). Ik wil erg graag kinderen, maar mijn vriend blijft maar uitstellen. Hij wil erg graag kinderen met mij, maar nu nog niet. Dat zegt hij nu al zo'n drie/vier jaar. Een paar weken geleden heb ik mijn gevoelens op papier gezet en aan hem laten lezen. Mijn vriend is al niet zo'n prater, maar na mijn brief klapte hij helemaal dicht. Natuurlijk heb ik hem de tijd gegeven om mijn brief te "verwerken". Tot afgelopen weekend. Toen hield ik het niet meer uit. Ik vind het ook moeilijk om over gevoelens te praten, dus het gesprek liep niet erg soepel. Ik wilde graag weten waar ik aan toe was en dat ik vond dat hij mij aan het lijntje hield. Maar na behoorlijk wat geschreeuw en gehuil hadden we toch een goed gesprek. Resultaat: we gaan definitief na onze bruiloft op 25 mei 2007 met kinderen beginnen. Daar heb ik me bij neergelegd. Dat jaar wil ik dan nog wel wachten. Ik denk trouwens dat ik me diep van binnen al bij zijn standpunt had neergelegd. Afgelopen vrijdag heb ik met mijn moeder en mijn nichtje een trouwjurk uitgezocht. En eerlijk gezegd zou ik het wel jammer vinden als de jurk volgend jaar niet zou passen, omdat ik een dikke buik heb of aan het ontzwangeren ben. Nu overweeg ik zelfs om weer aan de pil te beginnen om te regelen dat ik niet menstrueer op mijn bruiloft. Maar aan de andere kant wil ik wel erg graag vruchtbaar zijn op/na mijn huwelijksnacht... Zo zie je maar, dat een balletje verschillende kanten op kan rollen. Littlewitch, zorg ervoor dat je weet waar je aan toe bent. Dat neemt zoveel pijn weg. Dat is mijn ervaring tenminste. Die onduidelijkheid, niet weten waar je aan toe bent, dat doet zo'n zeer. Groetjes, Milootje
Hoi, Nou, hier nog een hoor. Ik heb ook zo'n 'geweldige vader' vriend. Hij is ervoor geboren, echt waar! Mijn moedergevoelens kwamen vorig jaar bij het zien van de baby van een toenmalige vriendin van mij. Ik was er helemaal door van slag geraakt. Ik heb met hem een aantal keer een serieus gesprek gehad, maar hij wil nog wachten. Ik voelde me zo gekrenkt, waarom wou hij nou niet net zo graag als ik?! Is toch hartstikke leuk een babietje van ons tweetjes! Ik was al helemaal aan het bedenken hoe ons 'mengsel' eruit zou gaan zien enzo! Elke keer weer werd het korter. Eerst wilde hij wachten tot ik klaar was met school (eind juli 2007), daarna zei hij, nou nadat je 27 bent geworden (eind mei 2007), daarna na de verbouwing (begin 2007) en nu is het dan weer oktober 2006 geworden. Het begint al dichterbij te komen, maar ja, liever vandaag dan morgen!!!! Nu hebben we een aantal keren onveilig gevreeen en moet ik wachten tot zaterdag tot ik kan testen (ben denk ik toch niet zwanger, voel me ook niet zwanger). En nu geeft hij weer aan dat hij het toch wel erg jammer zou vinden als ik niet zwanger zou zijn....MANNEN!!! Ach, het zijn ook schatjes en ik kan niet wachten tot hij de vader van onze kids wordt. Ik hou zo ongelovelijk veel van hem dat ik nog wel even wil wachten....al is het soms zo verdomde moeilijk! Echt, praat erover met je mannetje, prik in ieder geval een datum daar ben ik het wel mee eens wat Milootje betreft! Dan heb je iets om naartoe te leven! En geloof me, daar kun je ook heel veel positieve energie uit halen! Heel veel succes!
Mannen! Hier net zo eentje. Nee ik weet nog niet of ik er aan toe ben etc.... Maar ondertussen heeft meneer niet voor condooms gezorgt, en zegt hij ineens vlak na het klussen.."zeg, zou je nu zwanger kunnen zijn?".
Hahaha, komt me zo bekend voor! De mijne zei na de derde keer dat we het zonder deden....euh schatje, moeten we niet uitkijken? Need I say more....
Hehe leuke verhalen! Wel een kleine update... Gisteren kon ik het echt niet laten en ik zei het hem dat hij een fantastische papa zou zijn. En natuurlijk polste ik weer. Ik zei dat ik het wel fijn zou vinden als ik zou weten wanneer. Opeens zei hij vijf jaar. Ik begon natuurlijk al te tellen dan is hij er 29 en ik 28 en dat vond ik ietsiepietsie te oud. Ik zeg nee toch iets vroeger en hij lachte weer. (ook af en toe draaiend met z'n ogen waar ik niet goed tegen kan) Dus heb ik voor mezelf besloten rond mijn 25ste dan is hij 26 vinden jullie dat eerlijk? Ik bedoel het is mijn innige wens om jonge moeder te zijn het voelt gewoon goed aan en voor hem ben ik nu toch al drie jaar aan het wachten plus twee jaartjes erbij is vijf jaar dat is toch al geduldig niet? Nu voelde ik me al schuldig dat ik die vijf jaar niet wou aanvaarden maar ik bedoel. Het is waar hoor je bent met twee absoluut! Maar doe ik mijn deel nu al niet? Ik laat hem eigenlijk gerust en ik geef hem toch tijd? Als vijf jaar geen tijd meer is wetek het ook niet meer. Ik zei ook dat ik graag na zes maanden zou overstappen op condooms. Maar het gekke is m'n vriend ziet dat als we gaan nu direct kinderen krijgen. Hij snapt niet of kan heel moeilijk geloven dat ik het ook gewoon wil doen voor m'n lichaam. Hij wil niet inzien dat ik echt last heb van de pil. Mijn libido is onder nul met moment en ik voel me er gewoon totaal niet goed bij. Maar hij ziet dat dus als we gaan nu aan kinderen beginnen! Vind ik zo stom. Dat is dus idd wat hij ziet als pushen. Niet dat hij dat gisteren zei ofzo maar ik voelde het dat ik beter m'n mond hield. Ik wil er ook geen ruzie over maken. Momenteel ben ik 'dagboek van een maffe moeder-in-spe' aan het lezen... Is een grappige 'chicklit' roman over het toekomste moederschap en alle problemen vandien. En daar lees je zo goed het verschil tss man en vrouw en in mijn geval klopt het in het begin ook. Ik vond dit zo'n herkenbaar stuk! Maar de vrouw in het boek heeft wel meer geluk. Achja ondertss blijf ik wachten en hunkeren naar een eigen kind. Is het dan echt zo dat zoveel mannen 'moeilijk' doen? En waarom dan? Zijn ze er bang van? Of wat? Ik vind dat zo gek ik dacht dat de mannen zich zo graag voorplanten.
HAHAHA dit is echt heel herkenbaar Ik had ook condooms voor hem gekocht, maar goed die heeft ie nooit gebruikt. En na een paar keer onveilig zei hij ook; ehm misschien toch eerst maar even veilig vrijen, want jij moet toch eerst foliumzuur slikken enzo'. Maar goed daar was ik -voor de zekerheid- gelijk mee begonnen toen ik de laatste ring verwijderde (gebruikte op het laatst nuvaring)!
Hoi LittleWitch, Lijkt mij een zeer royale tijd die je je vent geeft als je er rond jouw 25ste aan begint (ik vind 6 jaar wachten ook wel een erg lange termijn). Er schijnen ook boeken te zijn over 'de kunst van het onderhandelen': ik zou inzetten op 24 a 24,5 jaar, dan kom je uiteindelijk uit op 25 Nee, zonder dollen, het is eigenlijk heel vervelend dat het zo moet. Het lijkt wel volksziekte #1 onder mannen. Ik weet niet waar het vandaan komt, continue willen oefenen maar nooit echt aan een wedstrijd willen deelnemen, zeg maar Leuke tip van het boek 'dagboek van een maffe moeder in spe', ga ik morgen gelijk kopen en lezen. groet, Sjaak
hmm toch klinkt het nu al een stuk beter dan wat je als eerste schreef he 5 jaar is beter dan "ooit" maar misschien kun je tegen hem zeggen dat het leuker voor het kind is als het een minder oude vader cq moeder heeft zeker als hij daarna nog een 2e wil en bovendien zijn er stapels mensen die al heel lang bezig zijn om zwange te raken (en met condooms word je niet zwanger he! ) ik had ooit vriendje dat al begon te schelden als er maar kleine kinderen in de buurt kwamen een huisdier anders dan een rat was geen optie want dat bracht verantwoordelijkheden met zich mee (dat zijn zijn eigen woorden overigens) ik vond dat echt verschrikkelijk ik wilde heel geen kinderen op dat moment.. maar zo'n grote aversie.. tja dat was ook meer dan ik kon hebben uiteindelijkzelsf nog dikke ruzie had gehad omdat ik had gezegd hem niet als "vader" te kunnen voorstellen. toen werd hij verschrikkelijk boos en waarom? omdat ik zou denken dat hij de verantwoording af zou willen schuiven bleek toch dat we allebei heel adners over het idee dachten zonder elkaar te begrijpen inmiddels moet ik bekennen.. heb ik al een tijdje een ander vriendje maar wel altijd in contact gebleven met de ex in kwestie ondanks de nodige strubbelingen.. toen het eenmaal "uit" was waren we vrij snel weer dikke vriendjes (geen verwachtingen van elkaar scheelt een hoop blijkt soms) 2 jaar geleden.. zocht ik een huis en wat denk je dat hij zegt? "waarom koop je het huis van mijn vriendin niet?" dus ik even confused... explain etc bleek dat ze gingen trouwen (daar was hij ook altijd al net zo allergisch voor zegmaar) en dat ze bovendien haar spiraaltje eruit zou gaan laten halen (geloof dat ZO'N wazige blik op mijn gezicht als toen.. toch vrij zeldzaam is) Nouja.. 2 jaar later.. woon ik dus in "haar" huis Hij woont een paar straten verder... samen met vrouwlief EN haar dochter En alle vrienden en bekenden die hij heeft.. zwaar in shock want ze hebben namelijk sinds oktober een zoontje Dus van onmogelijk naar vader van 1 (eigenlijk 2 dus.. want haar dochter komt ook voor zijn rekening) kids En hij vindt het dus helemaal geweldig Alleen had hij dus wel enige overtuiging nodig bleek. Zegt natuurlijk niets over jouw vriend.. maar 1 ding is zeker.. wonderen bestaan. Mijn eigen vriend wilde nog eerder kinderen dan ik eigenlijk Toen afgesproken dat we een half jaar zouden wachten met stoppen met de pil. Wel vast begonnen met foliumzuur en toen bleek dat ik ineens niet ongesteld werd nadat ik de pil niet egslikt had teleurstelling aan beide zijden bleek zo groot.. dat ik toen nooit meer ben begonnen Maar tja.. als het aan mij ligt ga ik echt nooit de pil meer slikken.. de wereld is echt veel fijner zonder pil. Enige is dat ik toen midner ongesteld werd en dat ik nu wat meer last heb van een wisselend humeur. Maar ik ga tegen de tijd dat het nodig word weer een p il te slikken.. toch kijken voor wat anders Want idd.. je libido zakt ook nog eens naar het nulpunt (of dieper) Maarja.. tis nu mei.. bijna juni Dus alsnog een half jaar verder... en nog niets gebeurd Zou het een optie zijn om je vriend dit topic eens te laten lezen? Misschien dat er dan wat meer doordringt dat je niet zwanger bent the minute dat je stopt met de pil Daarbij.. een gulden middenweg moet kunnen toch?
sjaak, ja moet je doen is echt een geweldig boek. Ik kan het amper wegleggen maar ja er moeten ook nog wel huishoudelijke taken gebeuren. Nu ja die vijf jaar als het zo is is het zo maar dat zou toch echt een ramp zijn als ik nog zolang moet wachten ik ben er nu 23. Saskia, bedankt voor je verhaal mannen zijn toch echt gek he. Ik begrijp ze soms toch niet hoor maar ja heel leuk voor de vrouw van je exvriend dat hij van gedacht is veranderd. Nu ja m'n vriend zegt absoluut niet nooit hij plakt er zelfs een periode op maar als puntje bij paaltje komt ben ik over twee jaar al wel vijf jaar voor hem aan het wachten en dat vind ik eigenlijk genoeg. Natuurlijk als het echt niet anders kan dan ben ik het wel weer die toegeeft zo gaat dat nou eenmaal. Zo is liefde denk ik dan maar. Maar gelukkig beseft hij dat hij vroeg of laat zal moeten buigen en ik hoop natuurlijk vroeg. Maar ja idd ik weet al 'iets'.... En wat dat condoom betreft idd je raak er 'normaal' niet zwanger door maar maak dat hem maar eens wijs. Hij snapt ook niet goed dat het niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn dat ik de pil neem. Maar ja zo is het beeld toch he als er geen kinderen mogen komen neemt de vrouw de pil en volgens mij zit dat zo in z'n kop. Wat ik wel een verkeerd beeld vind maar doe er maar eens iets aan. Argh hoe harder ik erover nadenk hoe oneerlijker ik het vind. Ik ben diegene die kinderen wilt maar tegelijkertijd moet ik er voor zorgen dat er geen komen.
mja toen ik tegen job zei dat ik hierna eigenlijk zowieso wel wat adners wilde dan de pil.. kwam er oko meteen een verschrikte blik het is allemaal veel te makkelijk denk ik en condooms zijn ook vervelend.. ik ben de laatste om dat te ontkennen maar de pil is net zo hard vervelend wat dat betreft zeker omdat buiten dat je hem niet mag vergeten (condoom vergeten si toch wat lastiger) ook nogal invloed heeft op je lichaam en bovendien al lang bewezen is dat ook op langere termijn de pil soms minder goed is dan men denkt jammer genoeg.. zien mannen vooral de voordelen van de pil die zie ik ook wel... daar niet van maar ben blij dat job nu bijv. ook ziet dat het toch echt wel effect heeft als ik hem niet slik hoe dat verder gaat als we wel weer een reden tot voorbehoedsmiddelen hebben.. durf ik ook niets over te zeggen tho
Hoi meiden hier ben ik weer! Normaal ben ik de laatste om zo'n persoonlijke dingen op een forum te schrijven maar nu moet het er toch echt uit. Gisteren is de bom gebarste! Niet perse over kinderen maar nu weet ik maar al te goed wat er aan de hand is. Zoals ik al zei ben ik een jonge huismoeder. Ik hou er gewoon van om thuis voor alles te zorgen en ik ben niet echt carriere gericht. M'n vriend weet dit en ging hiermee akkoord toen we gingen samenwonen. Ik zocht wel naar werk maar niet zo intens als ik anders zou doen. Ik genoot gewoon van het 'zorgen'. Nu vond ik gisteren een advertentie om in een reisbureau te werken. Ook al heb ik daar het diploma niet voor en de talenkennis ook niet. Dacht ik waarom niet proberen. Dus stuur ik een mail met m'n negatieve en positieve punten en na tien minuten hingen die mensen al aan de telefoon om een afspraak te maken. Ik overgelukkig. Ook al weet ik dat de kans best kleini s ik ga toch proberen mezelf te verkopen. Dus ik kon m'n mond niet houden van geluk. Eerst deed m'n vriend normaal maar toen we gingen lopen begon z'n humeur te dalen. Nu opeens is het je had al langer kunnen werken en we hadden meer kunnen sparen enzv, enzv. Ik stond daar echt met m'n mond vol tanden. Maar toen kwam het "ik wil die verantwoordelijkheid allemaal zelf niet dragen" ah! Maar waarom zei hij dat dan niet eerder? Ik voelde me goed thuis en hij liet niks merken en nu krijg ik dit? Ik verschoot me te pletter en uiteindelijk kregen we onze "gewoonlijke ruzie" ik praat en hij zegt dat ik niet wil praten maar ik praat juist. Ik zeg hem ook dat z'n 'toontje' mij niet aanstaat sindsdien ging het enkel nog om z'n toontje en stak hij het op mij dat ik altijd over z'n toontje wil praten maar dat was helemaal niet zo. Hij klonk gewoon arrogant. Nu zit ik met torenhoge schuldgevoelens en ik voel me nu echt wel onder druk staan. Nu wil ik die job natuurlijk super super graag gewoon al om te bewijzen dat ik mee verantwoordelijk wil zijn voor alles. Maar voor de ruzie zei hij nog van van negen tot zes (is niet helemaal zeker kan ook vijf zijn) dan ben je nooit meer thuis? Wat wil ie nou? ... Als dit niet lukt moet ik gaan poetsen en daar zie ik wel tegen op. Maar nu al gewoon door de ruzie is het volgende week vrijdag gaan solliciteren en heb ik die job niet ga ik gewoon onmiddelijk aan de slag als poetsvrouw. Pff waarom zei hij dat dan niet eerder? Nu lijkt alles mijn schuld terwijl ik van niks wist. Het lijkt wel dat ik volgens heb de voorbije twee jaar lui ben geweest zo komt het over. Zeg ik dat dan zegt hij niet dat het dat is wat hij bedoeld. Toch komt het heel erg hard over. Soms denk ik dat ik hem gewoon teveel verwen. Vraagt hij iets ik pak het... Ik spring eigenlijk voor hem maar ik doe dat wel met veel liefde. Gisteren kwam het ik weet niet meer goed dan ook weer op kinderen. Ik zei dat ik me klaar voelde en hij lachte gewoon! Volgens hem kan dat niet... Maar ik voel toch wat ik voel? Hij kan niet snappen dat dat bij een vrouw anders is. Denkt ie mss dat ik onbekwaam ben ofzo? Ieder geval hij heeft me gekwets en het ergste is hij denkt altijd dat hij gelijk heeft! Mag ik zeggen of doen wat ik wil... Mja mijn kinderwens zet ik nu zeker weer eens even op hold. Nu wil ik zeker eerst werk, een tijdje werken en dan zien we wel weer. Maar ik ben er gewoon niet goed van. Toen hij zo lachte en z'n kop omdraaide omdat ik zei dat ik er klaar voor ben dat deed me echt pijn. Want ik voel gewoon dat ik gemaakt ben om een moeder te zijn. Het is mss cliché maar ik heb veel liefde te geven. De sfeer is hier alles behalve nu
Jemig meid, wat een verhaal. En wat een rare wending heeft het ineens gekregen. Ik denk dat je nu ook maar gewoon je eigen gevoel moet volgen; dat wil zeggen volg je hart én je verstand. Soms willen die 2 elkaar nog al eens tegenspreken, maar luister heeeeeel goed naar beide. Bedenk wat JIJ wil, waar jij nu gelukkig van gaat worden en ga daarvoor. Als dat is eerst werken en over een paar jaar weer verder kijken is dat heel verstandig. Misschien is een part-time baan anders iets, dan ben je toch nog wat vaker thuis, maar heb je ook iets voor jezelf. Schrijf je in bij een aantal uitzendbureaus en kijk wat die voor je kunnen doen. En als je echt graag kinderen wilt, dan moet je dit hem toch duidelijk proberen te maken. Niet dat je ze nú al wilt maar later. En vraag hem nog eens rustig waarom hij zo reageerde. Misschien ziet hij jou niet als moeder (van zijn kinderen) en tja... dan is er wel een probleem. Heel veel sterkte meid! Je kunt hier allerlei soorten eitjes kwijt hoor.