Ik ken je gevoel maar al te goed. Overal om me heen zijn vrouwen zwanger en met een pijnlijke blik rij ik langs huizen waar geboorteborden in de tuin staan. Wat ik dan voel is eigenlijk niet te omschrijven. Het is een gevoel van machteloosheid, falen, pure jaloezie en totale overrompeling van verdriet. Want het dagelijkse leven is nog wel door te fietsen, maar de confrontatie maakt zoveel los. Toen ik hoorde, tijdens kerst, toen wij nog bezig waren met iui, dat mijn zus zwanger was, reageerde ik eerst heel enthousiast en dat sloeg vrijwel gelijk om in hyperventilatie en huilen op het toilet bij mijn ouders. Ik had het er heel moeilijk mee. Kort daarna kreeg ze een miskraam en hoe stom ook, was dat voor mij een opluchting. De weet dat zij de bevestiging had dat het niet zomaar aan komt waaien. Kort daarna was ze opnieuw zwanger en heeft ze mij het als eerste verteld omdat ze bang was dat ik volledig uit mijn dak zou gaan. Ik heb toen heel enthousiast gereageerd ondanks dat ik opnieuw volledig van de kaart was. Het heeft me echt dagen gekost om er bovenop te komen. Kort daarna kreeg ik bij een verjaardag een kaartje van haar met de vraag vanuit het kleintje of ik peettante wilde worden. Ergens heb ik altijd het vermoeden gehad dat dat was om mijn wonden mee te likken. Zoiets van: aaah ze is al zo zielig. Ik loop er altijd tegenaan dat mensen ons hierin niet begrijpen. Niet snappen dat het zoiets zwaars is waar je je mee inlaat. Ik ben er om die reden ook helemaal klaar. Ik wil niet meer. We hebben waarschijnlijk nog cryos, maar laat die maar in de vriezer liggen. Ik wil me focussen op wat we hebben, mijn eigen lijf weer terug en pogen gelukkig te zijn en te accepteren dat we nooit meer kinderen zullen hebben dan T-tje. Het gemis en de wens zal nooit over gaan, maar ik hoop wel dat het slijt. Dat de scherpe kantjes er af zijn en dat ik ooit weer eens fatsoenlijk op kraamvisite kan zonder die enorme leegte en pijn te voelen. Nee, wat jij voelt en vind en denkt is helemaal niet gek. Het zou gekker zijn als je het niet zou voelen. Jij wil iets heel graag, en je hebt alle recht om je te voelen zoals je voelt als je mensen om je heen hebt die het zo vreselijk makkelijk laten overkomen. Das het zelfde als mensen zeggen "Je moet er niet zoveel mee bezig zijn".... Ze moesten eens een idee hebben wat er met ze zou gebeuren als liquidatie geen strafbaar feit was.
Zoetjes, wat heb je je blog weer mooi geschreven. Kippenvel en de tranen in m'n ogen... Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen, nav wat je schrijft, dat jullie ermee stoppen. Moedig.. Ik zit nog niet zo lang in de mmm (1 jaar) maar ik vraag me nu soms al af hoelang ik het ga volhouden. Elke keer weer die teleurstelling, jezelf weer bij elkaar rapen en weer doorgaan. En om je heen gaat het leven door. Ook alle andere dames bedankt. Ik ben blij te lezen dat ik niet een egoïst ben, dat ik niet raar heb dat ik zulke gevoelens heb. Ik denk ook dat als je zelf niet in de mmm zit je geen besef hebt hoe een impact dit heeft op je leven en relatie. En dat is juist een punt wat ik graag aan de mensen om me heen, die er naar mijn idee geen weet van hebben, duidelijk wil maken. Maar hoe.. Mijn vader en zus bijvoorbeeld( bij wie beide zwangerschappen is aan komen waaien) hebben al gezegd ' dus niemand mag zwanger worden omdat jij niet zwanger kan worden'. Nou het is maar goed dat ze dat door de telefoon hebben gezegd want wat had ik ze graag kennis willen laten maken met m'n vuist.
Ik sluit me aan bij Shally; zoetjes; dat was erg goed gezegd. En die; Je moet er niet zoveel mee bezig zijn... Iedereen die dat zegt, moet eigenlijk een klap voor zijn kop hebben! Zoals een dokter (niet de mijne) ooit zei; Als dat het probleem was, had ik jullie op vakantie gestuurd ipv hormonen spuiten etc. Alsof er minder aan denken je vruchtbaarheidsprobleem oplost.. Bovendien; Probeer er maar eens minder mee bezig te zijn met elke dag hormonen spuiten, bijwerkingen ervan en 6 bezoeken aan het ziekenhuis per maand. Shally; wat een nare mensen heb je in je omgeving. Zeggen; dus niemand mag zwanger worden omdat jij niet zwanger kan worden? Hoe DURVEN ze? Ik zou op zoiets zeggen; nee natuurlijk niet, maar het doet elke keer wel vreselijk pijn en dat is moeilijk; SNAP je?! Heel veel sterkte met de mmm en je omgeving.
Ik hoorde net van m'n zus dat ze het vanavond of morgen wereldkundig gaan maken via facebook. Dan kan ze eindelijk d'r aandacht gaan krijgen die ze zo graag wilt. Het staat er nog niet op maar weet nu al dat ik een vervelend weekend ga krijgen.. Ik moet het van me afzetten maar o zo makkelijk. Verwijderen van facebook dan? Is misschien wel heel erg definitief. Maar misschien wel beter.
Tijdelijk niet op facebook gaan. Wereldkundig maken via facebook; het blijft vreemd voor mij; ik vertel het alleen familie en vrienden; niet vage kennissen die daar ook zitten.
Ik zou dat zelf ook niet doen. Maar hun wel. Ze zijn zo enorm uit op aandacht.Gisteren bijvoorbeeld, hadden ze ook iets op fb gezet en dan allebei van die opmerkingen maken waar een ander het een en ander wel van wil weten.
Anders zet je (tijdelijk) hun notificaties uit? Dan komt er niks van wat ze posten in jouw tijdlijn. Ik snap heel goed dat je daar eeeeecht geen behoefte aan hebt hoor! En jij verdient een lekker weekend zonder geconfronteerd te worden met zwangerschappen/babies van anderen. Knuffel voor jou
Het is wel een goed idee om notificaties uit te zetten op facebook! Niet aan gedacht... De baby van het jongere broertje van mijn vriend is geboren. Gister ochtend, op de verjaardag van het broertje van mijn vriend. Zijn zoon en hij zijn nu dus tegelijk jarig. We moesten natuurlijk direct langs gaan en facebook staat er helemaal vol mee..... Kun je mij vertellen hoe dat moet? Nu is mijn vermoeden dat het gepland was alleen maar meer. Gister op de 'kraamvisite zei mijn schoonmoeder: ''En dan te bedenken dat hij (broertje van mijn vriend dus) vorig jaar op zijn verjaardag zei, volgend jaar wil ik een baby''. Ik zag het hoofd van haar vader al vertrekken; ''Zei hij dat ja?!'' Waarop schoonbroertje en vriendinnetje snel reageerden met: ''Ja, als grapje.......'' Ik weet precies hoe je je voelt met een zus die nu een zoontje van bijna 5 maanden heeft en nu dus weer een baby van mijn schoonbroertje die ''per ongeluk'' gekomen is. Zo frustrerend en héél erg pijnlijk..... Knuffel voor jou.
Even googelen Sita hoe dat moet. Ik heb het ook via google gevonden. Wat rot meid, dat je er ook direct langs moest. Zo klote.. Sterkte!!
Ik ken het ook. En nee je bent niet egoïstisch. Dit is is je gevoel.. Hopelijk kun jij ook over een tijdje met leuk nieuws komen. Sterkte..
Even een hapje.. Mijn broertje en vriendin hadden de aankondiging van hun zwangerschap op facebook gezet. Om mezelf te beschermen heb ik hun geblokkeerd. Van de week kwam mijn broertje erachter en stuurde hij me een app waarom ik dat gedaan had. Heb eerlijk gezegd dat ik dat gedaan heb omdat ik het moeilijk vind om dat telkens te lezen. Niet omdat ik ruzie met ze heb of wil en dat ik hoopte dat ik er binnenkort beter mee om kan gaan. Maar nu nog niet en als hij dat niet snapte een groot bord voor z'n kop heeft. Nou hij is me toch een partij boos geworden en heeft gezegd dat ik z'n zus niet meer ben. Ik ben kinderachtig, praat met anderen over hun enz. Er is zoveel gezegd (via app) dat ik kookte van woede. Na een nacht slecht geslapen te hebben, heb ik heb de volgende dag een bericht gestuurd wat nou het probleem is. En dat is denk ik is dus omdat ik ze geblokkeerd heb en niks van me heb laten horen. Sinds ik ze geblokkeerd heb ben ik veel rustiger en denk ik er niet meer aan. Ik hoef niet elke dag naar haar 'vraag om aandacht' te lezen want zo is zij wel.
Jeetje wat herkenbaar allemaal! Hier gelukkig 1 gezonde zoon, maar de wens om een tweede kindje is er ook nog steeds. PCOS geconstateerd, dus aan de hormonen. Nu, wat voor ons nieuw is, na 5 rondes Clomid geen nieuwe zwangerschap... En ik realiseer mij zeer goed, dat anderen soms veel langer bezig zijn om een keer zwanger te raken! Eerder waren wij echter alle keren dat we ervoor gingen direct zwanger. Helaas werden dit vier vroege miskramen en 1 missed abortion, dus verdriet om deze kindjes, daarnaast confrontaties met andere zwangeren, o.a. vriendin en zusje... Het doet zo'n pijn! Afwegingen maken wel of niet op kraamvisite te gaan... Het heeft allemaal zo'n impact Het heeft ervoor gezorgd dat ik het gevoel voor onze zoon te lang niet heb gevoeld, dat ik vier weken thuis zat, nu weer langzaam uit een dal kan stappen... Maar wanneer verdwijnt deze donkere wolk?? Het vertrouwen, dat het allemaal wel goed komt, is ook geschaad... Fijn dat dit topic er is!
Jeetje meid, het wordt alleen maar erger met die familie van jou! Ik zou er geen energie meer in steken; ze doen geen eens moeite om het te begrijpen. Zorg goed voor jezelf en denk voor geen moment dat je het anders had moeten doen of dat je ergens schuld aan hebt! Knuffel!
Wat erg Shally, natuurlijk zullen mensen die dit niet zelf meemaken het nooit helemaal snappen, maar dit is wel heel extreem van ze. Iedereen kan ze de aandacht geven die ze willen, maar jij even niet. Stukje zelfbescherming, lijkt me heel logisch. Ze spelen het wel vuil zo zeg.
En al is het egoistisch? So what??? Wat kan jou dat nou schelen? Het zijn JOUW gevoelens, en van niemand anders. En als jij pijn hebt door die stomme mmm, houden hun dan ook rekening met jou? Zo te horen niet. Dus hoef jij dat absoluut ook niet bij hun. Ik heb uiteindelijk 2,5 jaar geknokt, en oh, wat kan ik me de pijn, wanhoop, verdriet, angst, moedeloosheid, depressiviteit en teleurstellingen nog voorstellen! Als de dag van gisteren. En ik denk ook niet dat ik dat ooit nog zal vergeten. Wij zijn ook de enige in onze beide families waarbij de mmm een noodzaak was. Ik weet nog wel dat mijn schoonmoeder wel eens zei: "Pa hoefde maar naar me te kijken en ik was al zwanger". Ze had geen idee hoeveel pijn zoiets doet om dat te horen! Wat ik bedoel is dat er nog steeds gewoon een hoop onbegrip is over dit onderwerp. Vaak omdat er nog steeds een taboe rust op praten over de mmm. Wij zelf waren er altijd heel erg eerlijk over. En dan zie je mensen idd wel raar kijken, en niet weten wat ze moeten zeggen. Maar da's beter dan al die domme opmerkingen die we daarvoor kregen. Heel veel sterkte en succes! (En ik hoop voor alle mmm meiden/vrouwen op hetzelfde eindresultaat als bij mij)
Ik begrijp je helemaal. Ik dacht ook altijd zo. Wij zn na 4 jaar malle molen nu de gelukkige ouders van een jongetje. De medische molen is zwaar en alleen degene die het zelf meemaken weten precies wat t is. Dikke knuffel