*proest* TS, is het niet een keertje leuk om met vriendinnen een weekendje weg te gaan? Even die batterij opladen, want dat lijkt me echt nodig.
Hier speelt hetzelfde.. En dan werk ik niet eens (vanaf volgende week wel weer hoe ga ik dat in godsnaam doen haha) Maar we zijn hier echt bewust tijd aan het inplannen voor ons tweetjes.. Komt er een afspraak op die datum, jammer dan, dan is het tijd voor ons.. Of we dan samen een filmpje kijken, weggaan.. Of gewoon op ons gat zitten maakt niet uit.. Die tijd is voor ons.. Hier ook super grote familie aan twee kanten en veel vrienden die in 4 jaar tijd ook voor 16 kids dus 16 extra verjaardagen hebben gezorgd Wij zijn nu erg selectief.. dubbele afspraken doen we praktisch niet meer aan. Soms gaat er iemand alleen ergens heen zodat de ander lekker ff thuis zijn/haar ding kan doen. Kinderverjaardagen van de vrienden schieten er vaak bij in, maar onze vrienden zijn op de hoogte van onze denkwijze en vinden het allemaal prima zo.
En idd plannen.. Als je iets te binnen schiet wat er moet gebeuren, schrijf het op, dan kan het uit je hoofd. Geeft echt rust. En denk bij sommige dingen. Moet dit nu? Nee? Ok archief Geniet van je kids idd das het belangrijkst En dan maar een keer minder stofzuigen en dan blijft de was maar een dagje liggen.. Lekker belangrijk
Ik herken het, ik heb het ook regelmatig met 5 kinderen. Maar ik vind het vaak lastig om er met iemand over te praten. Je krijgt al snel te horen: "Jij hebt toch gekozen voor 5 kinderen...?" Mijn man en ik proberen regelmatig samen weg te gaan, maar daar komt niet altijd van. Ik neem me ook altijd voor om maximaal van de vakantie te genieten, maar ik heb echt een paar dagen nodig om te ontstressen.... Soms voel ik me ondankbaar dat ik me niet tevreden voel, want ik heb alles wat ik maar wensen kan.... Soms zit een mens (moeder) lastig in elkaar...
Het lijkt me hartstikke logisch dat je je als moeder van (vaak) meerdere kinderen wel eens zo voelt. Ik krijg soms het idee dat je je schuldig moet voelen als je naast het moederschap ook nog gewoon een persoon/vrouw bent. Dat wanneer je er even doorheen zit om dat hele huishouden en al die afspraken te regelen, je je schaamt als je even ontevreden bent. Het lijkt mij vreselijk pittig met meerdere kinderen die ook nog op verenigingen zitten enzo. Soms is het gewoon te veel en moet je inderdaad afstand nemen om ook weer even iets anders te zijn dan alleen moeder. Ik heb nu 1 dochter en ik hou zielsveel van haar. Ik ben vreselijk dankbaar voor al die tijd die ik met haar door kan brengen en ik geniet ervan. MAAR: ik ben ook nog iets anders dan alleen moeder. Ik vind het echt belangrijk om zelf dingen te doen en doe dat daarom ook. Gelukkig heb ik een partner die er hetzelfde over denkt en zonder moeite de zorg volledig overneemt. Ik ga dan iets voor mezelf doen, soms gewoon op de bank liggen en thee drinken met een boekje. Andere keren relaxed winkelen, op bezoek, uit eten etc.. Ook weggaan met mijn vriend is belangrijk. Lekker eten, borrelen, winkelen vinden vaak wij gezelliger zonder kind. De relatie blijft leuk en mijn dochter vermaakt zich uitstekend bij oma. Neem je eigen tijd. Een keer per week even iets voor jezelf doen is geen probleem. Ik zorg voor mijn dochter 6 dagen per week, op zondag ben ik vrij
Wat hier enorm helpt is echt sporten. Ik voel me zo goed als ik 3 a 4 keer per week sport. En dat kan in de avonden als je man thuis is of in het weekend. Of een sportschool zoeken met opvang voor de jongste. En hier hebben we ieder 2 maanden samen een date. Staat al vast voor heel 2013 en dat doen we dus ook echt. Ik heb echt me time nodig want ben ft thuis voor de meiden en straks als de jongste naar school gaat dan wil ik ook weer werken 2 dagen. Maar wil mijn sporten echt niet opgeven.
Ik denk dat iedere moeder wel eens haar momenten heeft. Ik zelf merk dat het mij echt teveel wordt als ik niet aan mijzelf toe kom en wel voor ieder ander aan het rennen ben. Dan is het hele gezin in zijnbehoefte voorzien (eten, schone kleding, aandacht), is het huishouden gedaan, heb ik gewerkt en ineens kan ik mij heel ellendig voelen. Want degene die het allemaal mogelijk maakt (mama) was zelf een lange tijd niet aan de beurt geweest! Lekker even tijd voor jezelf pakken. Niet om 22.30 je was nog gaan ophangen maar op tijd gaan slapen, niet voor je kids de gezondste maaltijden maken en zelf even snel een cakje naar binnen schuiven, goed delegeren naar je man en eens lekker een momentje voor jezelf pakken!
TO, je hebt ervoor gekozen om 4 kinderen te hebben. Je bent zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt in het leven. Iedereen weet wel dat hoe meer kinderen je hebt, hoe drukker je leven wordt en hoe minder me-time er beschikbaar is, tot ze allemaal het huis uit zijn. Dus ja, dat wordt roeien met de riemen die je hebt. Je man en je oudere kinderen inschakelen om mee te helpen in het huis, of regel een huishoudelijke hulp. En je hoeft niet overal per se naartoe, dus maak prioriteiten in al die verplichtingen en schrap er een paar.
Ja, maar nu klinkt het net of ze niet mag zeuren omdat ze er zelf voor gekozen heeft. Ze neemt haar verantwoordelijkheid toch, alleen valt het haar zwaar. Lijkt mij best logisch eigenlijk en ik vind dat je dan ook best eens mag klagen. Natuurlijk zijn dat keuzes die je maakt, maar soms pakken dingen wat anders uit dan je in eerste instantie in gedachten had. Ik denk dat TS best wel weet dat kinderen betekend dat je veel vrije tijd in moet leveren, maar daarom kan het nog wel gebeuren dat je zo nu en dan even geen uitweg meer ziet en je dus ontevreden bent. Het is alleen wat je er dan mee doet.
Als ik het zo lees, denk ik dat Dr Phil gelijk heeft: maak een prioriteit van je eigen geluk. Als ik het zo hoor zit je er vooral doorheen omdat je je te veel opoffert aan anderen, en niet genoeg aan jezelf denkt. Ik herken het wel en zie het ook veel om me heen. Ook bij vriendinnen die (veel) werken: die zijn alleen maar met werk en kinderen bezig en besteden nooit tijd aan zichzelf. Als ze dat dan ineens meer gaan doen, gaat het ineens beter. (Een vriendin nam een extra dag vrij waarop ze de ene helft wat huishoudelijke dingen doet, en de andere helft aan zichzelf besteedt. Een andere vriendin ging 's avonds niet meer overwerken, maar een boek lezen, en een ochtend sporten in de week.) Ik denk dat je die beslissing gewoon moet nemen: meer tijd voor jezelf. Misschien is dat ook tijd met z'n tweeën, of misschien echt alleen. Nu ik het opschrijf, moet ik me er zelf ook eens gaan houden, misschien... Over prioriteiten gesproken, misschien heb je hier iets aan: Hoe bepaal je nou wat je prioriteiten zijn? Ik heb een tijdje geleden een time management-cursus gedaan en vond dit wel een eye-opener. Steeds als ik denk: "wat heb ik het toch druk", denk ik aan het kwadrant van Eisenhower en kan ik zo allemaal niet belangrijke en urgente/niet urgente dingen wegstrepen. Misschien jij ook wel! En ook belangrijk: taken delegeren! Niet altijd alles zelf willen regelen, maar ook een ander wat laten doen. Ikzelf heb daar thuis niet veel moeite mee (en mijn vriend doet ook heel veel), maar dat zie ik vaak helaas anders. Tenslotte (laatste time management tip): taken hoeven ook niet meteen af. Maak lijstjes. En loop die lijstjes regelmatig na, streep dingen af of delegeer ze (of besluit dat ze niet belangrijk zijn). Reserveer tijd om een aantal dingen af te maken, in plaats van steeds alles tussendoor te doen. Dan weet je zeker dat je het nooit vergeet en ook echt gaat doen, maar je denkt er niet de hele tijd aan. Daar krijg je namelijk ook een gestresst gevoel van. Als je bijvoorbeeld twintig keer langs de wc loopt en denkt: die moet ik vandaag schoonmaken, in plaats van de eerste keer er langs loopt, de taak opschrijft en het 's avonds doet.
Jemig, wat druk zijn sommige als ik dit lees. Ik zou gillend gek worden! Mijn man heeft werk wat hij ontzettend leuk vind (tussen de 40-55u per week) en ik ben fulltime bij de kindjes. Het enige wat ik 'moet' is voor de kinderen zorgen, het huishouden doen, enne.. dat was het denk ik. Over een tijdje zal daar 1x per week zwemles bij komen, maar verder hebben wij geen vaste afspraken staan 's avonds. Manlief loopt vaak 2 avonden wachtdienst (waarmee hij meestal aan die 15u extra komt, maar soms ook lekker thuis is). Wij eten 5/6 van de 7 avonden met zijn 4tjes. Ik ga af en toen naar een vriendin (soms overdag met kinderen). Soms gaat manlief een avondje weg of komt zijn vriend hier. Ouders en schoonouders zien we tussendoor regelmatig. Meestal zitten we 's avonds lekker samen op de bank. Film kijken, of hij wat administratie en ik aan school. We doen een spelletje of maken in de zomer de vuurkorf aan. Wij vinden die rust en tijd samen erg belangrijk
Lekker makkelijk gezegd! Dan mag niemand meer klagen, want dat werk heb je zelf gekozen, die man heb je zelf gekozen, de hoeveelheid kinderen heb je zelf gekozen en oh ja, je vrienden heb je ook zelf gekozen, dus ook daar mag niet meer over geklaagd worden.. Ontslagen, jammer, had je vroeger maar ander werk moeten kiezen... TS, ook hier weleens hetzelfde, met veel mensen in huis is er altijd wel iemand die even aandacht nodig heeft en blijft er soms erg weinig voor jezelf over. Oplossingen heb ik zo 1,2,3 niet voor je, maar hopelijk ga je je snel beter voelen. Af en toe even pas op de plaats kan nooit kwaad. Hier is van de week iemand zeer plots jong overleden en dat heeft mij dan juist weer met beide benen op de grond gezet hoe kwetsbaar het leven is en hoe het ineens anders kan zijn, en dan geniet ik dus juist weer enorm van die drukte in huis!
ik heb helaas geen tijd om het topic helemaal door te lezen, maar het enige wat ik lees in je eerste topic is: tijd voor jezelf om echt je hoofd helemaal uit te zetten zoeken. Wanneer je even geen benul van tijd hebt..gewoon .. klik uit!
Bedankt meiden voor de leuke en van sommigen wat 'zure'' reakties. Fijn dat het bij velen wel herkenbaar is. Wat misschien ook meespeelt is dat wij een stiefgezin vormen wat de nodige problemen heeft opgeleverd afgelopen jaar, daar heb ik hard voor moeten knokken. Ook werd bij mijn oudste (hsp'er) een lactoseintolerantie ontdekt waar we pas na een half jaar achter kwamen. Op zich niet schokkend maar ze zit wel in de brugklas en heeft 75% van de lessen gemist. Tijd die ze dus thuis en in bed heeft doorgebracht. Nu gelukkig met de hakken over de sloot naar klas 2. Maar toch heeft dit er ook wel ingehakt. Als ik terug kijk hebben we gewoon een heel zwaar jaar gehad. En ik/wij hebben daar hard voor geknokt om de boel weer op de rails te krijgen. Ik heb het gevoel dat mijn strijdlust op is en me daarom 'alles' teveel is. Elk dingetje dat verkeerd gaat of kan gaan is me al teveel en ik ben in een wat negatieve spiraal beland wat dit betreft. Ik kan niet meer tegen lawaai of gehuil, daar ga ik zowat zelf van huilen. Misschien wel een goed idee om een avond of ochtend voor mezelf in te plannen waar ik zelf mag weten wat ik ga doen. Een ochtendje tutten lijkt me ook heerlijk...
TS, ik vind het knap dat je je ondanks je ontevreden gevoel realiseert dat je eigenlijk niets te klagen hebt en dat je zelf ook baalt hiervan. Ik heb niet echt tips behalve hetgeen al aan de orde is gesteld: plan tijd voor jezelf in en voel je daar niet schuldig over. In het kader van je zegeningen tellen, raad ik iedereen aan het programma "Liefde voor later" op uitzendinggemist te kijken waarin ongeneeslijk zieke ouders afscheid moeten nemen van hun gezin. Daar dacht ik vannacht aan toen ik mezelf heel zielig vond omdat m'n jongste aan het spoken was... (niet dat je niet af en toe mag klagen hoor, natuurlijk) hou je taai!
En waar ik ook nog aan dacht is dat ik over een half jaar 3 kinderen op school heb en 1 op de peuterspeelzaal..dat zal ook zeker helpen om alles in m'n hoofd weer op een rijtje te krijgen
Ik ken het... Had er gisteren "ruzie" over met mijn man. Het begon rustig en eindigde ook rustig maar we kregen er toch ruzie over. En om het af te maken zei hij dat ik zo onevreden ben en dat ik niet moet zeuren want andere gezinnen kunnen niet eens keuzes maken enz enz. Ja klopt ook maar even bot gezegd; ik heb niks te maken met andere gezinnen. Ik heb te maken met mijn gezin, met mijn gevoelens enz. Zuchhtt ik stop maar want ik wordt alweer boos Ik snap je iig
Precies..net als de dooddoener: je hebt er zelf voor gekozen.. Tja dan kun je niets meer zeggen..je hebt te maken met je eigen gevoel. Het gaat niet om de keuzes die je gemaakt hebt en je weet nooit hoe iets uitpakt of hoe het zal zijn. Dat weet je alleen als je er midden in zit.
Ik denk echt dat het ook wel met het einde van het schooljaar te maken heeft hoor.. ik heb het dan niet zo zwaar als jij (gelukkig) maar ben ondertussen ook wel helemaal schijtziek van dat gezeur en gejank in de ochtend en weet ik het allemaal.
Foei Micchan Ts, om heel eerlijk te zijn vind ik je berichtjes de laatste tijd erg hard en soms gevoelloos over komen, het was mij ook opgevallen. Het is goed dat je het nu uitspreekt en hopelijk snel weer lekker in je vel zit, meid!