Overigens is jouw gevoel ook met 1 kind heel herkenbaar, soms loopt alles gewoon hoog op. Maar ik probeer wel tijd voor mezelf te maken.
Ook voor mij is het herkenbaar hoor! Maandag had ik nog een vreselijk off-day, met 1 kind wat ziekjes was en dus alleen maar bij me wilde hangen en om alles huilde, 1 kind dat vreselijk aan het peuterpuberen is en met alles gooit, alles kapot maakt, slaat, haren trekt en om niks zich al brullend ter aarde werpt en ikzelf die ongesteld moest worden. Dus toen stond ik op een gegeven moment ook al stampvoetend als een viswijf te gillen dat het nu *PIEPERDEPIEPPIEP* afgelopen moest zijn. Jaja, heel constructief . Soms, soms heb je gewoon dagen dat je zin hebt om weg te gaan en nooit meer terug te komen. Dan kan iedereen het lekker uitzoeken en ga ik eens iets echt leuks met mijn leven doen... Nah...en na een nachtje slapen ziet de wereld er alweer heel anders uit. Gelukkig maar...
Meiden, inmiddels loopt dit topic nog steeds..niet gezien en nu pas weer online. Ik had inderdaad zware baaldagen en ik kijk naar de vakantie uit. In het huishouden doet mijn man veel en ook de grote meiden helpen regelmatig dat is het niet. Ik denk dat het vooral bij mezelf ligt dat ik me zo voel. Ik heb altijd gedacht een groot gezin te willen en dat kreeg ik ook. Inmiddels ben ik nu 36 en heb last van een soort 'wake up call'..dat ik dit misschien helemaal niet wilde.. Wat op één staat is dat ik tijd voor mezelf wil en vooral mn eigen dingen wil doen. En dat kan natuurlijk helemaal niet..ik heb er 4 om voor te zorgen. Ik weet dat ik me hierin moet 'berusten' en moet genieten van deze tijd. Ik vind het lastig om te beseffen dat ik het misschien bij 2 had moeten laten omdat ik het gevoel heb 'alles nog een keer mee te maken'. Kijk terug kan ik niet en ik wil de jongens natuurlijk ook niet missen..maar wil tegelijkertijd ook verder met andere dingen. Toch blijft het moeilijk om deze tijd niet alleen uit te zitten maar er ook actief mee bezig te zijn. Mijn man vind het niet leuk te horen dat ik er zo over denk, en begrijpelijk ook wel. Samen wilden we de jongens nog.. Ik kan wel zeggen dat ik tijd voor mezelf wil maar dat is niet eerlijk ten opzichte van de kinderen vind ik.
Maar tijd voor jezelf heeft ieder mens nodig, dat is heel normaal hoor. Je bent niet op de wereld gezet om alleen maar mama te zijn en te werken, kom op! Beetje meer aan jezelf denken mag heus wel meer. Schrap gewoon bepaalde dingen, misschien kom je na een tijdje heel anders in je vel te zitten en merk je vanzelf dat het jou goed doet.
o meid, je klinkt niet echt gelukkig. Het is niet omdat je er effe doorzit dat je je jongens niet wilt, echt niet hoor. En tijd voor jezelf maken is een must. Wetik, vind ik ook moeilijk, maar de psych zei het volgende tegen mij "ten eerste wil je je dochters en zonen meegeven dat moeders 100%altijd en overal beschikbaar zijn. Wil je dat je dochters later ook geen tijd voor zichzelf nemen omdat ze denken dat het niet hoort,. Ten tweede: wil je je kinderen echt leren dat tijd voor jezelf een luxe is, of wil je hem meegeven dat het zo hoort". Hierdoor ben ik ook tijd voor mezelf beginnen nemen. Niet voor mij, maar omdat ik wil dat mijn kinderen later niet overstresst geraken.
Even heel cru hoor, maar lees je bericht eens terug en dan hoop ik dat je je realiseert dat deze zin echt helemaal nergens op slaat? Hoe wil jij een leuke moeder voor je kinderen zijn als je die tijd voor jezelf niet neemt? Kijk, dat het niet ten koste van hen moet gaan, lijkt me logisch, maar zodra het ten koste van jou gaat, gaat het automatisch ook ten koste van je kinderen. Je zult dus, in deze situatie waarin je nu achteraf misschien andere keuzes zou hebben gemaakt, een balans moeten vinden. Geen of te weinig tijd voor jezelf nemen, zal daarin alleen maar heel destructief werken voor je hele gezin!
Wat is daar 'niet eerlijk' aan? Jij bent toch ook een mens die bestaat naast haar kinderen? En daarbij, je kinderen heb je toch niet elke minuut van elke dag nodig? Probeer eens te onderzoeken waar die overtuiging vandaan komt en wat je er mee wil!
Inderdaad, als mama lekker in haar vel zit, voelen de kinderen dat ook. Dat is toch wat jij als moeder je kinderen mee wilt geven? Ik ben het ook er ook mee eens dat je jouw eigen kinderen dit moet meegeven, dat dit bij het leven hoort. Dat ook een mama mag genieten om tijd voor haar zelf te nemen.
inderdaad ik neem nu me rust ook , en dan heb ik nog maar 1 kindje , men keuken is een zooi , me huiskamer is de bom ontploft en me badkamer zit onder de sop ^^ gues what? i dont care soms moet ik ff mijn ding
Ik denk toch echt Tjessia dat je die rust gewoon moet pakken. Is het geen idee om de kinderen in de vakantie een paar daagjes te laten logeren? Of je man een dagje met ze gaat zwemmen oid? Je bent er zo te lezen echt aan toe om bij te tanken. Je snapt zelf wel dat de kinderen er nu eenmaal zijn, en er ook zullen blijven. Ik zou er alles aan doen om de kids een paar dagen te laten logeren, zodat je weer eens tijd aan jezelf kunt besteden...
Ik kan me je gevoel ook levendig voorstellen, heb er hier ook last van. 4 kinderen, twee meiden van 15 en 13 en dan nog twee jongens van 10 en 1. Oudste dochter is heel erg ziek geweest in nov dec, dat begint nu weer beter te gaan, heeft het heel moeilijk in haar klas, met alle bijbehorende gesprekken thuis, dochter 2 had verkering en dat is vanavond uitgegaan, dus die heeft ook aandacht nodig.... Oudste zoon moet nog steeds wennen aan het feit dat er een broertje is, en heeft dus veel aandacht nodig... De jongste heeft automatisch qua leeftijd veel aandacht nodig.. Twee weken geleden is er iemand overleden die nog veels te jong was en die we heel goed kenden, dus hoeveel kan ik nog op mijn bordje krijgen... ik heb op dit moment dus wel een beetje hetzelfde gevoel als jij, tjessia...
T.s weet je denk dat de meeste moeder zich schuldig voelen als ze tijd voor zich zelf willen... Snap het maar al te goed. Soms dan denk ik. Ik ga een weekendje alleen zonder kinderen weg even niemand die iets van mij wil of moet. Maar dan komt het schuld gevoel weer om de hoek kijken. Het heeft een tijdje geduurd voor ik accepteerde dat mijn jongste drie dagen in de week naar het kdv gaat. Ondanks ik thuis ben. Een goede moeder heeft toch geen tijd voor zich zelf nodig?? Is altijd mijn gedachte maar. Dus snap wel dat jij je zo voelt. Nu heb ik het geaccepteerd dat het gewoon nodig is anders verdrink ik in mijn moederschap. Heeft andere redenen maar het brengt mij wel iets beter in balans zou ik het niet doen zou ik het ook redden maar dan zou ik uit eindelijk te veel van me zelf vragen. En dan komt het weer te kosten van de kinderen. Voel me al maanden schuldig omdat de oudste nog steeds niet terug is op voetballen. Terwijl hij dat zo graag wilt. En dat doet z.n pijn om het niet waar te kunnen maken. Maar zou ik het wel doen. Dan heb je de kans dat het mij boven mijn pet groeit. Een goede moeder moet soms aan zich zelf denken en als ze daar een hulp middel bij nodig heeft dan moet dat zo zijn. We willen allemaal als moeder de kinderen alles geven. Maar soms moet je andere keuze.s maken. Klinkt lekker wijs toch. ( was het allemaal maar zo simpel) Knuffel.
Mag ik vragen waarom je dochter naar het kdv gaat Als Je niet werkt? Kan je het lichamelijk niet aan( niet bevooroordelend) bedoelt.
Om mij te ontlasten. Kamp met bepaalde problemen psychische. Waar door ik mijn ( last moet verdelen).