Bij mij is mijn schoonzusje ook zwanger, haar tweede kindje alweer. Bij haar eerste kindje had ik het al moeilijk en dacht ik hierna zijn wij hopelijk aan de beurt en nu is ze zwanger van haar tweede. Bij haar eerste heeft ze twee jaar moeten wachten en bij haar tweede was het de eerste keer raak. Maar het is zo moeilijk om haar weer in haar tweede zwangerschap te moeten zien, zonder dat onze wens nog in vervullig is gegaan. Straks weer op kraamvisite. Ik vind het zo fijn voor hun, maar tegelijk doet het zoveel verdriet. Ik wil je even een dikke knuffel geven en heelveel sterkte. Straks geniet je dubbel en dwars van jullie kleintje Groetjes Jinky
Elfje, de enige suggestie die ik je kan geven is juist niet proberen het snel een plaatsje te geven maar je gevoelens van boosheid, jalouzie, verdriet, machteloosheid enz te accepteren. Het proces waar jij in zit is een heel moeilijk en zwaar proces en die gevoelens waar dat mee gepaard gaat zijn heel normaal en logisch. Ga alsjeblieft jezelf niet nog eens extra plagen door die gevoelens 'snel een plekje te geven.' Je doet jezelf dan tekort, meid en dat zou jammer zijn. Ik denk dat het heel goed is als je het deelt met een goede vriendin(-nen). Goede vrienden snappen wat je voelt en bieden ook de ruimte voor die gevoelens. Ik wens je een heel goed, krachtig en vruchtbaar proces toe! Hopelijk brengt het jaar 2008 je grote wens in vervulling! Sterkte.
Bij mij raakte mijn schoonzusje ook ongepland zwanger en had ik net de eerste mislukte ICSI poging achter de rug. Wat ik toen voelde hoorde totaal niet bij mij; het overviel me. Ook dit is een fase waar je doorheen moet. Die gevoelens die je hebt mag je inderdaad (zoals eerder gezegd) niet negeren. Sterkte meis.
Ik zal mijn gevoelens niet negeren, jullie hebben eigenlijk wel gelijk ja. Gisteren zijn we naar vrienden geweest om voetbal te kijken, ik dacht, oh heerlijk even afleiding. Mijn schoonzus zou niet gaan, maar ze kwam toch opdagen, waarop alle vrienden haar uitgebreid feliciteerde met haar zwangerschap (is natuurlijk logisch dat ze haar feliciteren) maar laten ze dat nou net doen achter mijn plaatsje waar ik net ff zat. Ik kon wel door de grond gaan, ben uit eindelijk naar de wc "gevlucht" om daar ff flink te janken en wilde het liefste gelijk naar huis. Mijn vriendin had gelukkig alles door en kwam al snel achter mij aan. Uiteindelijk ben ik wel gebleven en de wedstrijd was heel leuk, maar ik kan dat niet nog een keer aan.....
Wij hebben gisteravond vrienden losgeschoten omdat ze die dag in ondertrouw zijn gegaan. Zij is zwanger, 19 weken en de babykamer al helemaal op en top in orde... Op zich heel leuk voor ze, maar vind deze avonden steeds minder leuk..Zo was er natuurlijk nog een vriendin van haar erbij, die moet nog 5 weken..heel de avond, oh hoe gaat het met je? Voel je al iets? Helemaal klaar voor de komst? Bladiebla..snap heel goed dat ze het niets liever hebben als over baby hier en baby daar, zou ik zelf ook doen als ik zwanger was maar kon het niet zo goed hebben...Ben dus ook maar tussen de mannen voetbal gaan kijken, was nog gezellig ook...En in de rust, stootte ik zelf met mijn arm tegen mijn borsten, had ik zere tepels zeg...Teken dat mijn ei is geweest, maar wanneer is de grote vraag...met ovutesten niets ontdekt, dus ja..beetje raar.. Wat ik wil zeggen dat het inderdaad fijn is om afleiding te zoeken en dat ik me goed kan voorstellen hoe je je op dat moment voelt..Enige wat op dat moment helpt is even lekker uithuilen en daarna afleiding zoeken..en zo'n spannende voetbalwedstrijd helpt daar zeker bij!
Hey Elfje Arwin, heel herkenbaar hoor voor de meesten van ons. Vrijdag hadden wij een mislukte IVF poging, vlak na het bezoek aan het ziekenhuis gingen we naar de Ikea en werden direct geconfronteerd met allemaal zwangere as moeders en moeders met baby's. Dag daarop ging mijn man ontbijtje halen en bekende mij later dat het hem heel veel pijn deed toen hij een moeder tegenkwam met 2 baby's in de supermarkt. Was voor het eerst dat hij het toegaf. A.s donderdag ga ik naar een vriendin die 3 weken terug is bevallen ( ook eerste poging zwanger) en ik constant allerlei smoesjes waarom ik niet langs kon komen. Gelukkig overheerst dit gevoel niet de hele tijd, maar het is er wel en je moet het het beste gewoon accepteren. Het hoort bij het hele proces en hopelijk kunnen we ooit zeggen: ja, na regen komt altijd zonneschijn. Maar ja ik kan niet aan de gang blijven en mijn god wat zie ik er tegenop.
Ik probeer ook zoveel mogelijk bij vrienden langs te gaan, we hebben dus 5 zwangere vrouwen in de groep, en daar kan ik het best goed van hebben hoor, ik ben echt blij voor ze ! En ik heb laatst nog een wolk van een babytje vast gehad, en dan weet ik ook waarvoor ik het doe, dan heb ik ook geen moeite ermee. Maar voor mijn schoonzus lukt dat maar niet, en net als ik even denk ja het gaat wel weer, dan word ik weer geconfronteerd met berichtjes (bijv. hyves of msn) over toekomsige oma, en hoe fijn het is voor mijn schoonzus, tja en dan barst ik vervolgens gelijk weer uit in tranen. Het is natuurlijk ook zo dichtbij, maar omdat ze niet echt blij is, en het ook prima vind als het misgaat , kan ik er gewoon niet mee omgaan. Mijn man heeft er ook veel moeite mee, hij zit ook regelmatig met de tranen in zijn ogen, en hij is ook helemaal kapot. Het zal wel een paar weken duren voordat het een plaatsje heeft. Zit inmiddels thuis, ik heb zo last van alle stress en verdriet ale: ik heb rustgevende pilletjes van de HA gekregen en moet verplicht 3 weken "thuis" blijven om even goed uit te rusten en even bij te komen. Ik ben wel "blij" dat andere vrouwen dit ook kennen, dan heb je in ieder geval niet het idee dat je er alleen voor staat.