@kweenie: superknap dat je de natuur zn gang wil laten gaan. meerdere zullen voor inleiden hebben gekozen. ik heb ook bijna 2wkn over tijd gelopen, dus weet hoe je je voelt haha. en dan de omgeving, die het vaak nog erger maakt haha meid, hoop dat je snel mag bevallen en je een mooi gezond kindje in je armen mag sluiten..
Ik ben het ook niet zat. Ik gun iedereen de zwangerschap die ik heb gehad, en nog steeds heb, tuurlijk heb ik wel ongemakken en hier en daar pijn, maar ik heb geen bekkeninstabiliteit, blaasontsteking, schimmelinfectie, bloedingen, enzovoorts gehad, mag echt in mn handen knijpen dat het zo goed gaat, ben ik ook heel dankbaar voor!! Toch vind ik het heerlijk om mee te zeuren dat het nu wel magen komen, het "zat zijn" in die topics moet je ook echt met een korrel zout nemen hoor, heeft in mijn ogen ook niet met ondankbaarheid te maken, maar meer met het feit dat zo iemand er dan helemaal klaar voor is en gewoon megaveel zin heeft in de baby! Dat heb ik ook, elke dag sta ik op, en het eerste waar ik in kijk is het lege wiegje... en dan voel ik nog aan mn ronde buik, wetende dat het echt niet lang meer zal duren, bijzonder momentje vind ik dat, en savonds kijk ik weer in het wiegje, en zeg ik zachtjes in mezelf... "misschien tot morgen..." Weet ook wel dat het nog wel 20 keer kan herhalen, maar toch niet langer...
Dankje . Al is het wel zo vooraf besproken hoor. Ik durf niet zo goed meer in te laten leiden. Plus gyn is extra voorzichtig ivm eerdere keizersnede. Om dan met 38 weken de KS al te plannen ......mwwwwnee, kindje moet wel de kans krijgen natuurlijk (zo ver dat tot de mogelijkheden behoort). Maar geloof dat ook dit kindje het wel best vindt.... Xxx
Ik ben het ook niet zat. Alleen gun ik mijn dochter van 18 maanden wel haar 'oude' mama terug die haar lekker op schoot kan nemen en alles kan doen met haar. Dus ik vrees dat ik het deze keer minder zal missen als met mijn eerste. Maar het is en blijft wel een hele bijzondere ervaring, daarom klaag ik eigenlijk ook nooit.
ook ik was het totaal niet zat! heb echt een moeilijke zwangerschap gehad maar het zwangerzijn was zo iets bijzonders. maar ik kan jullie wel vertellen dat het nog bijzonderder is om met je kindje te kunnen knuffelen. kan niet wachten om dit alles weer over te doen
Wat een verademing je topic! Zei van de week nog tegen mijn man dat ik een beetje kriebelig werd van al die " ik-ben-het-zat-hoe-wek-ik-de-bevalling-op-topics. Heb geen makkelijke zwangerschappen (maar er zijn altijd mensen die het zwaarder hebben) en ik hoop dat ook dit kindje zo lang mogelijk blijft zitten, zelfs nu ik amper voor mijn dochter kan zorgen. Wat zijn die paar weken nu op een mensenleven?
Lees dit nu toch even met een dubbel gevoel. Ja het is iets speciaals zwanger zijn, je kindje in je voelen bewegen en de eerste weken na de bevalling miste ik ontzettend dat bewegen in mijn buik! Maar heb twee zware zwangerschappen (gehad) waarbij er van een roze wolk of positieve gevoelens niet veel te merken was. Bijna 6 maanden doodziek geweest bij eerste zwangerschap, ziekenhuisopnames, kilo's vermagerd, niet meer kunnen eten, flauwvallen, verschillende keren per dag je lege maag pijnigen door weer over te moeten geven, bloed en maagzuur overgeven omdat je maag kapot gekotst is, je op de duur depri voelen omdat je echt niets meer kan dan in de zetel of bed te liggen aangezien je lichaam door te weinig voeding compleet uitgeput is, dan rugpijn krijgen, nauwelijks kunnen lopen op het einde, ... zelfs down zijn als je geboortelijst, kaartje enzovoort moet gaan kiezen! Ik had me daar zo op verheugd maar was zo zwaar en vond er niets aan. Bij de zwangerschap nu, weer hetzelfde scenario de eerste maanden en nog een hele zware maag - en darminfectie erbij gehad waardoor ik 24/24 u lag te vergaan van de pijn, dit twee weken lang, verjaardag doodziek in bed doorgebracht terwijl familie die aan het vieren was, was serieus balen. Nu pas weer wat beterschap. Ik heb de vorige zwangerschap en deze eerste maanden meer dan eens geroepen dat ik er genoeg van had, ik echt aan het eind van mijn latijn was, niet wist hoe ik het einde zou halen. Voor mij was het niet echt een pretje dus. Maar deze laatste weken, begin ik er meer van te genieten, ondanks dat ik nog grote delen van de dag misselijk ben, nauwelijks kan eten en erg vlug uitgeput ben. De gedachte van 'dit is de laatste zwangerschap' zoals ik de laatste maanden luidkeels heb verkondigd , valt me toch zwaar. Misschien ooit nog een derde ... denk ik nu. En manlief ook. Heeft ook wel te maken met feit dat we terug een zoontje krijgen en we toch nog ooit ene dochter willen Dus ja zwanger zijn, is bijzonder en als je een goeie zwangerschap hebt, begrijp ik het wel dat je het echt zal missen en niet zat kan zijn. Ik denk dat ik vanaf nu ook intenser zal genieten, nu ik me lichamelijk en geestelijk beter voel. Maar wil toch nog even kwijt dat als je lichamelijk zwaar afziet of opeens geestelijk met een soort depressie worstelt (vorige keer beide gehad dus, door lichamelijk zo af te takelen, ging het mentaal ook plots slechter, ook niet moeilijk als je opeens als een plantje thuis in bed zit omdat je lichaam op is) het maar normaal is dat je het op de duur zat bent hoor. Begrijp de vrouwen die dit posten heel erg goed. Maar ben ook blij dat er ook vrouwen zijn die de zwangerschap goed ervaren en het gaan missen!