Mijn dochter zit sinds kort op school. de groep waarin ze eerst zat was vrij aardig de ouders maakten wel eens een praatje en mijn dochter heeft ook al 2x gespeeld met een 2 klasgenoten heel leuk! De groep waarin ze nu zit is alles behalve leuk. ken veel moeders van vroeger welicht zijn ze nu wel veranderd hoor maar toen waren het krengen, en dan komt mijn onzekerheid weer te boven. en durf ik ook niet uit mij zelf een praatje te maken Ook zo met het schoolplein er zijn altijd ouders die met elkaar kletsen en ik sta gewoon bijna altijd alleen. weet dat dat ook mijn eigen is want zal zelf ook niet zo snel beginnen met een praatje maar voelt wel eens wat raar, zo van die staat ook altijd alleen! Hebben nog meer ouders hier last van onzekerheden op het schoolplein of contact met andere ouders.
Oh ja, ik ben ook niet zo'n held hoor. Ik ken een paar ouders een beetje en het komt soms wel eens voor dat ik een praatje met ze maak, maar het initiatief komt dan wel eerder van hun kant. Ik ben altijd veel te bang dat mensen niet met me willen praten en ik me 'opdring' als ik naar ze toe loop. Maar ja, het zij zo. Uiteindelijk ben ik daar niet om vrienden te maken maar gewoon om m'n kinderen te brengen en halen, dus ik sta daar hooguit 5 minuten te wachten.
Ja dat is waar Caithilin79, maar ik zit er dan weer mee (klinkt misschien stom) dat als ik niet veel zeg, dat mijn dochter dan niet word uigenodigd op feestjes daardoor bijv. en hoe doet je dat als ze vragen mag ik bij die en die spelen tja dan moet je het toch vragen
Hoi ik weet zeker dat het mij ook zo zal gaan maar van die feestjes, kinderen leggen snel contacten he en weten vaak zelf wel wie ze willen vragen. Desnoods kun je er over opbellen als je niet op school iets wilt vragen. En ik denk ook da het na een tijdje beter zal gaan.
Ik heb dat al hier op de psz. Ik ben 1 van de jongste (op 1 na) en het zijn toch andere type moeders dan ik ben, vele kennen elkaar al. Ik ga er altijd maar een beetje bijhangen en knik en lach wat mee. Maar ik voel me dan ook altijd ongemakkelijk.
Het is denk ik ook omdat ik een stuk jonger ben dan de moeders ik ben onder de 30 en ik oog nog jonger, maar toch zie ik ook meiden die bij mij in de klas hebben gezeten die ook rond mijn leeftijd zijn maar die lullen als oude wijven zeg maar ik kan dat echt niet! en ook een buurtmeisje die haar moeder kan ik wel schieten dan vraag ik wat krijg je met moeite een antwoord, en dat kindje van haar zit net bij mijn dochter in de klas. argg
ik hoef het gelukkig (nog) niet mee te maken. Maar ik snap je gevoel helemaal. Het lijkt mij idd ook vreselijk. Ze zeggen toch wel eens, dat de moeders op het schoolplein grotere pestkoppen zijn dan de kids in de klas
Heb misschien het geluk dat het een christelijke school is al zegt dat ook weinig, het is niet echt dat er word geroddelt maar ben dar wel bang voor zo van die staat ook altijd alleen.
Ben de jongste moeder van de nieuwe lading van groep 1 en tot nu toe staan alle "nieuwe" moeders alleen Leeftijd hoort niet uit te maken Maak af en toe wel een praatje met een andere "nieuwe" moeder maar that's it Denk dat het wel goed gaat komen met de tijd We zitten pas in de eerste week
Ja dat is waar, maar had er vorig jaar ook al moeite mee. toen werd het later ook al ietsjes beter gelukkig. het is ook dat ik bepaalde ouders niet kan uitstaan om hoe ze zijn en die kinderen zitten net bij mijn dochter in de klas
Maar je bent toch ook niet de enige die alleen staat? Ik zie inderdaad groepjes, maar ook genoeg vaders en moeders die gewoon alleen staan te wachten, of zelfs in de auto blijven zitten. Misschien moet je jezelf wat minder druk op leggen, dan komt het vanzelf wel een keer dat je wat meer aanspraak krijgt.
Denk maar gewoon dat zij en jij niet zo veel van elkaar verschillen: je bent allemaal moeder (of vader) en je hebt allemaal een kind op die school. Begin gewoon met goedemiddag zeggen, of zeg iets naar aanleiding van een gebeurtenis in de klas. Praten over de kinderen is vaak het makkelijkst - dat heb je met elkaar gemeen. Ik heb nog 0 ervaring met school, maar in het begin voelde ik me op het kdv ook een beetje 'de vreemde eend in de bijt', had het idee dat alle anderen elkaar al kenden en dat ik er niet bij hoorde. Nu merk ik dat dit alleen in mijn hoofd heeft gezeten. Andere ouders zijn soms net zo onwennig als ze nieuw zijn, en zijn best blij als iemand een praatje met ze begint. Een hekel hebben aan andere ouders, ik kan me daar niets bij voorstellen. Je zit zélf niet meer op school, vergeet dat niet. Sommige mensen liggen je meer dan andere, maar niemand is beter of slechter. Om iemand als persoon af te wijzen, vind ik meer iets voor een schoolkind dan voor een volwassene.
Ik heb het niet over de klasgenoten van vroeger zij kunnen uiteraard na al die jaren zijn veranderd had het meer over die buurtgenoot en dat is nog niet zo lang geleden.
ik heb al een hele ronde met schoolplein hangen achter de rug met 2 pubers. het klopt inderdaad dat je kliekjes hebt. ik stond ook vaak bij een bepaalde club en dan weer een andere. ik ben niet zo standvastig. dan had ik wel zin om te praten dan niet.ik ging ook wel bewust alleen staan om ff "rust" te hebben, soms kwam er iemand bijstaan, soms niet. als je daar een jaar of 6 gestaan hebt dan heb je het ook wel gehad eigenlijk hoor. ik doe niet mee aan overdreven geroddel tegen een persoon gericht, als een clubje dus aan flink het roddelen was dan ging ik een eindje verderop staan of bij een ander clubje.wel luisterde ik naar discussies over schoolaangelgenenheden en spuwde dan ook wel mij gal. dat ging dan weer mee in de mede zeggensschapsraad. ook opvoedkundige dingen werden weleens besproken en dat was ook wel interesant en dan discuseerde ik ook gewoon mee, net als hier dus eigenlijk alleen was ik toen nog veeeeeeeel onzekerder. ook moest ik tig duizend keer mijn kinderen verantwoorden en verdedigen omdat ze anders waren en anders deden. ( later kwam daar dus asperger en pddnos en adhd uit) . nu scheelt het natuurlijk ook dat ze in dezelfde wijk woonde als waar ik opgroeide en dat ik heel veel mensen kende daar ook van de mama's, zo had je al meteen aansluiting. ik kwam ook wel over de vloer bij sommige maar dat is iets wat ik niet meer zal doen, vroeg of laat krijg je bewust of onbewust wrijvingen. nu zijn we verhuisd, hele andere wijk. heel ander soort wijk. ik ben ook 17 jaar ouder, we houden alles bewust oppervlakkig. ook met de buren. we maken een praatje en hebben het dan gezellig. maar er wordt niet meer over en weer naar binnen gegaan. zo blijvend e verhoudingen zoals ze zijn. ik ben van plan het op school ook zo te gaan doen. ik maak met deze of gene een praatje en laat het daarbij. niet te persoonlijk, niet teveel geroddel in kliekjes. gewoon neutraal en een beetje afstandelijk.rang of stand of leeftijd doet voor mij niet ter zake. of ze open en aardig zijn spreekt me meer aan. het is toch ook even afwachten wie de vriendjes worden end aar krijg je dan automatisch wat meer mee van doen.
kliekjes vallen hier eigenlijk wel mee gelukkig hoogstens 3 samen! dat scheelt dan weer. ach ja komt vanzelf
Weet je je bent heus niet de enige die dat zo voelt, zeker weten dat het grootste deel van de andere ouders die er staan zich net zo voelen en degene die al samen staan te kletsen kennen elkaar vaak al en denk pfieuw gelukkig ene bekend gezicht en gaan dus nel bij elkaar staan. Probeer er gewoon open in te gaan en zelf eens een praatje aan te knopen dan zul je eens zien hoeveel makkelijker of het gaat worden.
er komen in een kleuterklas steeds nieuwe kindjes bij dus ook nieuwe moeders. je zou ook eens op hen af kunnen stappen als je eenmaal zelf wat gewend bent.
Ja daar heb ik dus moeite mee zelf proberen een praatje te maken, als ouders zelf tegen mij praten dan lukt het wel
Hoi Ik heb het zelfde als jou gehad ook ik stond alleen 2 jaar ik durfde ook niet vooral als je allemaal aankeken als je aan kwam lopen. Mijn kindje zit nu op speciale school voor zijn problemen dus wordt met busje gehaald en gebracht.
TS, helpt het je om te lezen dat andere moeders het ook moeilijk of eng vinden? Je zou die andere moeder dus ook kunnen helpen door haar eens aan te spreken...