Ik ben een vreemd persoon. Heb alles wat mijn hart zou moeten begeren, maar toch. Ik denk de hele dag na.. Zeer vermoeiend. Ik ben altijd bang dat mensen me raar vinden en als mensen iets gezegd hebben denk ik er lang over na. Wat bedoelden ze er nu mee? Als ik functioneringsgesprekken heb ben ik dagen ervoor helemaal in de stress. Ik ga heel erg zweten, moet vaak naar het toilet en wordt van top tot teen gigantisch rood. Hetzelfde heb ik als ik stressvolle situaties inga. Ik heb nooit een woord terug en denk er nog lang over na terwijl andere mensen het blijkbaar binnen 2 seconden zijn vergeten. Confrontaties zijn voor mij ook not done. Meestal eindigt het ook met mij in tranen. Ik begin er zo langzamerhand heel moe van te worden dat mijn hersens de hele dag maar door gaan. 1 negatieve gebeurtenis kan mij ook mijn hele dag verpesten. Terwijl er ook veel positieve dingen gebeuren. Heb ik al gezegd hoe vermoeiend het is om mij te zijn? Zoals velen in mijn omgeving zeggen. Doe toch niet zo moeilijk. Waarom denk je er zolang over na? Is toch helemaal niet nodig. Waarom trek je het je persoonlijk aan. Waarom ben je zo onzeker? Heb al een tijd wegens een depressie bij de psycholoog heb gelopen om het onder controle te krijgen? Ik was goed op weg, totdat er weer conflicten op mijn werk onstonden waardoor ik dagen lang in de stress zit. Het idee dat ik morgen weer naar mijn werk moet waar mijn collega (waardoor ik in de stress zit) ook aanwezig en nog maar 2 dagen er is en waarschijnlijk alle ammunitie die ze heeft gaat gebruiken om mij nog even goed de grond in te boren. Zit ik natuurlijk alweer in de stress en mijn eerste ingeving is.. niet gaan. Zucht.. help.. Wat moet ik met mezelf?
Ik heb voor soortgelijke klachten als jij beschrijft ook bij een psycholoog gelopen. Wat mij erg goed heeft geholpen uiteindelijk, was een assertiviteits training. Misschien kun je daar eens naar kijken?
Ik zal in ieder geval gaan kijken naar een assertiviteitstraining. Maar is wel heel vermoeiend zo.. Ik heb echt de neiging om me bijvoorbeeld morgen ziek te melden omdat ik geen zin heb in nog een confrontatie met mijn collega die er nog 2 dagen is
Zo was ik ook eerder. Nu gebruik ik na een burn out, angststoornis of depressie, een antidepressiva. Ik heb het niet meer. Zei gisteren nog hoe prettig dat is.
@ prinses heb jij die via de huisarts of psychiater? Mijn probleem is dat ik met " succes" het traject bij psycholoog had afgesloten maar sinds ik het gezeik op het werk heb zo er weer in ben geglipt. Maak me zorgen om alles en ik wordt helemaal gek van mezelf.. Kan niet zeggen dat het weer depressie/burn out of iets dergelijke is.
Hier moet je echt iets aan doen! Zoek hulp, want dit heeft zoveel invloed op je leven. Ik heb zo'n vriendin gehad, ik zeg gehad omdat ik met haar onzekerheid niet om kon gaan. Aan de ene kant was ze niet op dr mondje gevallen, maar alles wat je tegen haar zei moest je eerst tien keer wegen omdat ze er anders heel lang over ging malen en je de volgende dag ineens ruzie had over iets wat ik dus totaal anders bedoeld had. Ze wilde geen hulp zoeken, maar ze was de hele dag bezig met was anderen van haar denken.
Lieve Hugbear, Ik loop voor precies hetzelfde bij maatschappelijk werk via mijn werk dus. Ik ben zeer perfectionistisch en onzeker en daardoor werk ik mezelf finaal over de kop. Ook denk ik voor anderen. Heel vermoeiend en je voelt je nooit is blij. Wat voor mij helpt is het bespreekbaar maken. Met maatschappelijk werk, maar ook mijn teamleidster en me maatje op werk (iedereen bij ons is gekoppeld) Blijf hier niet zelf mee rond dobberen. Je bent meer waard dan jezelf alleen maar ellendig voelen. *Knuffel* ps. mocht je er nog over door willen babbelen staat me pm ook voor je open!!
Heel herkenbaar! Bij mij heeft de psycholoog gelukkig wel geholpen. Het is echt niet helemaal weg nu, maar het beheerst m'n leven niet meer! Succes!
Na het lezen van jou stukje moet ik direct denken aan cognitieve therapie. Aangezien het lijkt dat de gedachten nu het meest bepalend zijn. Daarna indien nodig assertiviteits training of sociale vaardigheidstraining?
Hier sluit ik me bij aan... Ik heb het overigens 2 jaar gebruikt en ben sinds 3 maanden terug gestopt (dat gaat geloof ik wel redelijk) . Maar wat gaven die a.d. me een rust.. Ik kreeg echt een filter waardoor dingen veel minder heftig binnenkwamen. Stress, angsten. Ik durfde meer te praten op werk vergaderingen, was me minder bewust van wat een ander eventueel van me zou denken/vinden. In drukke situaties kon ik alles wat rustiger overzien... Het is dat ik steeds vaker moeite had om aan m'n tabletje te denken en eigenlijk gewoon ook wilde proberen zonder - maar daarom ben ik gestopt. Maar als ik me weer terugval - ga ik zonder (al te veel) problemen weer hulp inschakelen om weer te beginnen. En ik besef dondersgoed dat het geen wondermiddel is: Veel mensen moeten zoeken tot ze de juiste medicatie hebben, maar ik had blijkbaar mazzel en in 1 x iets wat goed werkte uiteindelijk, zonder dat ik erg afvlakte.
Precies hoe ik me voel. Ben alleen maar bezig wat anderen van me denken etc. Als ik een blunder maak kan ik er wel een week mee zitten.. Heb een training bij een psycholoog gedaan en iets verbeterd maar ik zal nooit positief over mezelf denken Misschien dat het bij jou wel helpt?
Pfoe, herkenbaar... Trek me enorm aan wat anderen van mij denken... Of eigenlijk wat IK DENK dat anderen van mij denken... Weeg dan ook alles 10 keer af in mijn hoofd voor ik het zeg, durf en publiek weinig of niets te zeggen en maak van alles een stresssituatie... Zoals bv het op vakantie gaan as donderdag... Ik slaap slecht omdat alles maar blijft malen de hele tijd. Op werk voel ik mezelf een kneus en ga zo maar door... Word zo moe van mezelf. Al bij verschillende psychologen, psychiaters, hulpverleners enz gelopen, maar niks heeft echt geholpen... Dus helaas geen tip voor je, maar wel in digiknuf en herkenning!
Ik ben al blij dat er meiden zjjn die het herkennen alleen het idee dT ik morgen naar het werk moet waar die collega ook zal zijn. Poe wat een gevoel.... het lastigste is dat mijn vriend zo nuchter is als wat en er dus niks van snapt dat ik me zo druk maak. ik zou zo graag eens rust willen hebben in mijn hoofd en 'normaal' op situaties reageren net als andere mensen. hoe is dat bij de dames met ad gegaan? Gewoon via huisarts of via de ha naar psychiater? Heb altjjd gezegd dat ik het niet wou maar twijfel nu echt.
De beste tip die ik in tijden gehad hebt en wat ( soms helpt is deze) Probeer niet voor een ander te denken. Heb dat vaak gedaan en heeft mij vaker in de problemen gebracht dan mijn lief is en was. Hart op de tong uit eindelijk. De spanning niet te lang laten op lopen en meer langs je heen laten gaan. Hoe moeilijk dat ook is. Heb de neiging om mensen de scannen. Dat doen veel mensen. De kunst is om niet te denken wat een ander van je denkt maar wat je zelf denkt. Hoe lastig ook. Verder kan therapie zeker geen kwaad elke tip die je krijgt kun je mee nemen en hoe moeilijk het ook is probeer van uit je positieve manier voor je zelf te denken. Echt het is verdomt lastig.
Ik zit nu zelf zoals ik al vertelde bij maatschappelijk werk. Mocht deze man mij niet binnen de gestelde tijd kunnen helpen zal hij mij door gaan sturen naar een psycholoog of psychiater. Net waar hij denkt waar ik op dat moment behoefte aan heb. Je kan er dus ook voor kiezen om contact op te nemen met maatschappelijk werk die aan je werk is verbonden. Ze hebben volledig zwijgplicht en vertellen alleen verder wat in samenspraak gaat. En voor morgen. Probeer wat die collega ook zegt het lekker langs je heen te laten gaan. Jij werkt daar straks nog en dat is niet voor niets. Je bent goed wie je bent. Heb je iemand op werk met wie je goed kan vinden? Neem deze persoon in vertrouwen en vraag haar/hem om je positieve opbouwende feedback te laten geven. Dit niet eenmaal maar meerdere malen per dag, dit zodat je weet dat je er mag zijn
Hier 'moest' ik aan de a.d - hoewel ik eerder nooit durfde, maar ik kreeg een pnd - waardoor alles eigenlijk escaleerde. Ik liep al eerder wel bij de huisarts voor spanningen etc, continue onrust in m'n lichaam, zonder dat er eigenlijk een reden was. Toen wilde hij op een gegeven moment al a.d voorschrijven maar ik vond het zo eng. Ik wilde eerst andere paden proberen. Maar uiteindelijk via de spoedhulp bij de GGZ beland- en daar van de psychiater a.d voorgeschreven gekregen en gelijk ook begeleiding hoor. Achteraf dacht ik al vrij snel: oooh had ik die stap maar eerder durven nemen, dan had ik zoveel meer vrijheid gehad om écht te léven met m'n oudste toen die net geboren was (eigenlijk de periode tot ik startte met de a.d. - toen ze alweer 2,5 /3 jaar was) . Maarja. Ik vond het wel prettig om via een ggz instelling hulp te krijgen omdat je daar alles onder 1 dak hebt als het ware. Diverse soorten begeleiding/cursussen. Maar het nadeel is weer wel, dat ik daar in eerste instantie op de wachtlijst kwam te staan... Verder denk ik dat een psychiater meer ervaring heeft met diverse medicatie. Ook met nieuwere medicatie enzo. Maar oke. In principe start je toch bij de huisarts. Mogelijk heeft hij nog betere opties ? En zoals gezegd: Je weet nooit hoe jij op bepaalde dingen reageert. Het is allemaal zo persoonlijk... oh en ik wil nog even benadrukken wat knap zegt: Probeer niet voor een ander te denken! Je kán niet in iemands hoofd kijken... !
Herken mezelf heel erg in wat je beschrijft. Toen ik zwanger was is dat opeens veel minder geworden. Alsof er echt een knop omging. Zelfs collega's vielen het op. Wat dat aangaat heeft de zwangerschap me echt een boost gegeven. Alleen dat rood worden zal nooit overgaan dat heb ik al van kinds af aan. En ik wordt niet gewoon rood nee ik krijg rode vlekken verspreid over mijn borst en in mijn nek :x