Dochter een dag op pad met oma...

Niet! Ik heb het ook, ze gaat 1x in de 2 weken een half dagje naar mn schoonouders en dat is maar een kwartiertje rijden maar toch ben ik altijd blij als ze weer lekker thuis is. Zal wel mama bezorgdheid zijn

 

Gewoon lekker laten gebeuren! Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me voelde toen ik onze zoon voor het eerst "achterliet" bij een ander. Dat was echt even slikken! Terwijl mijn moeder bij ons thuis kwam oppassen en ik daar echt alle vertrouwen in had. Maar toch, je bent het niet zelf... Dat was toen. Nu, heel wat oppasbeurten later, vind ik het echt niet moeilijk meer. Sterker nog: soms is het wel even lekker. Even ongestoord mijn werk afmaken of bijslapen!

Logeren vind ik nog steeds lastig, maar ik merk wel dat ik er minder moeite mee heb dan de eerste 2-3 keer. Toen werd ik echt vroeg wakker en wilde ik gelijk bellen. Nu lukt het me om in ieder geval een beetje uit te slapen.

Ik denk dat met dit soort dingen geldt, dat je altijd blij blijft als je je kind weer ziet. Maar dat het wel makkelijker wordt om hem of haar bij een ander te laten.

 

It can happen any time, anywhere.
Dus lay back, en probeer wat genieten en dingetjes te doen waar je anders niet aantoekomt.

Zeg ik nu heel stoer, want weet precies hoe je je voeld.
Maar achteraf als je de kleine weer veilig thuis is, denk je; hmm waar heb ik me zorgen omgemaakt?

 

Ik doelde trouwens echt op het autorijden hoor dat gevoel blijft hier, en idd het kan overal gebeuren maar het gevoel er niet bij te zijn ofzo. Het oppassen zelf daar heb ik geen problemen mee.

 

hier precies hetzelfde, kan er zo slecht tegen als ik weet dat mijn zoontje onderweg is naar huis, bijv. bij mijn vriend of s.moeder in de auto en ik thuis zit te wachten. als ze dan 5 minuten te laat zijn ga ik me al zorgen maken zal toch altijd wel zo blijven... ik denk dat het een beetje is dat je alle controle uit handen moet geven en niet kan zien wat er gebeurd

 

ben ik nou heel slecht? daar denk ik dus niet over na als ze met opa en oma weggaan

 

Zoo herkenbaar... Ik heb dat ook.
Ik ben ook altijd met het ergste bezig.
De eerste keer dat mijn oudste mee ging naar de efteling met mijn ouders vond ik vreselijk.
Ik vond het heel leuk voor mijn zoon en voor mijn ouders die ik volkomen vertrouw en hem echt geen seconde uit het oog zouden verliezen..
Ik heb dit uitgesproken naar mijn ouders... ze snapte me gevoel wel, maar ze zeiden dat ik daar niet te veel mee bezig moest zijn met alleen maar aan de gevaren te denken.
Toen ze hem op kwamen halen barste ik in huilen uit... Ik was zo bang dat hem iets zou gebeuren.... ontvoering, ongeluk.. tja vanalles schoot er door me heen.
Ik had zelfs een polsbandje met naam om gedaan en een foto gemaakt van hoe hij er die dag uit zag.
Mijn ouders konden er wel om lachen en lieten me die dingen doen die goed voelde.
Ze zeiden me dat we moesten genieten deze dag om even met zijn 2e te zijn en dat ik maar iets leuks met mijn man moest gaan doen.
Dit dus ook gedaan en heb natuurlijk wel aan hem gedacht maar niet meer over de nare dingen...

 

Ik heb daar ook 'last' van hoor. Heel normaal joh

 

hier ook. ze gaat geregeld mee met opa of oma(of beide maar oma werkt meestal) ik zit er niet zo overin.
eigenlijk meer over mijn man, vooral als hij langs de weg moet werken

 

ja idd dat zou ik ook enger vindenik denk altijd maar zo... kan me overal wel druk om maken en overal beren op de weg zien maar schiet je niets mee op. maar goed, ieder het zijne uiteraard. wie ben ik

 

Ik ook niet of nauwelijks hoor. Dus ik denk dat het wel meevalt met je (of dat ik net zo slecht ben).
Af en toe kan ik ineens zo'n nare gedachte hebben als ze niet bij me zijn, maar in het algemeen ben ik de rust zelve. En geniet ik ervan om te zien hoe zij een superband met hun grootouders hebben!

Ik ben me er nog eerder bewust van als ik zelf ergens ben, dat er niks met mij mag gebeuren omdat ik niet wil dat mijn kinderen hun mama kwijt zijn. Gek he?

 

Ik ook niet....

 

Ik heb dat helemaal nooit. Volgens mij is het ook niet echt een 'mama' ding, maar meer een 'controle' ding. Ga maar eens bij jezelf na of je ook moeite hebt om andere dingen uit handen te geven (huishouden, werk, zorg voor je kind).

Ik merk wel dat mijn leven een stuk makkelijker is geworden sinds ik (met hulp weliswaar) heb geleerd om dingen een beetje los te laten. Wat iemand hier al zei, wat er gebeurt gebeurt toch wel, of je je daar nu zorgen over maakt of niet.

 

Ik ben ook altijd bezorgd maar ik moet het van mezelf loslaten. Volgens mijn moeder verdwijnen die zorgen nooit zelfs niet als je dochter al 31 is! Er kan onderweg iets gebeuren, maar de kans is groter van niet. En als ze geen ongeluk krijgen met de auto, vallen ze wel een keer uit het klimrek of van de trap. Straks moet mijn dochter naar de basisschool....nou ik heb alle doemscenario's al bedacht hoor!

 

ik heb t ook totaal niet. met welke opa en oma hij ook mee gaat (hij heeft er 4paar ) vind t eigenlijk wel heerlijk als ie dagje met ze mee is, kan ik zonder gezeur en gedoe even lekker relaxen

 

Ook ik heb daar "last" van.... Denk dat het typisch iets is wat bij mama zijn hoort.

 

ik herken het ook hoor, het is niet gek. Maar je kan er helaas niks tegen doen.

Ik heb het wel eens zo erg, dat ik denk: jeetje wat als ik er niet meer ben, als er iets met mij gebeurt, dan komt het niet goed met haar. Ze heeft een fantastische vader, daar gaat het niet om, maar het is denk echt iets van controle. Dat je het niet meer in de hand hebt ofzo.

 

jaaaaaaa, nergens aan hoeven denken hahaha
maar ben toch ook altijd wel erg blij als ze weer thuis is hoor.