Hij belde net...Hij komt toch zo, wil echt praten. Ik ben een bok paniek nu, kan alleen maar huilen...
dat is misschien verstandig laat hem maar uitrazen en terug komen als hij bedaard is en dan rustig om de tafel samen
Ik kan er niet omheen ben ik bang... Een goede vriendin is op de hoogte en bereikbaar als ik het niet meer trek. Ben zo bang, bang dat alles kapot is.
verstandig dat iemand er van weet die dicht bij je staat!! als er iets niet gaat wat je wil bel haar gelijk op laat hem ze zegje dan maar doen... je weet nooit wat hij kwijt wil... ik blijf je even volgen vindt het zo erg voor je ik leef met je mee
Hij is verliefd op haar... Hij weet nog niet wat hij wil met ons kind, ja: hij wil eigenlijk niet dat het komt. Maar aangezien het wel komt, weet hij nog niet wat hij ermee wil. Op intiem vlak, heeft ie me afgeschreven, helemaal. Dat doet toch pijn. Verder is zij inmiddels ook op de hoogte en wist hij heel zielig te vertellen dat hij nu op 2 fronten gezeik heeft. Jammer dan, het interesseerd me geen zak hoe het hierdoor loopt met haar en dat heb ik hem ook verteld. We hebben ruzie gemaakt, gehuild en nu zit ik weer te huilen omdat hij net weggegaan is. Omdat afgelopen vrijdag waarschijnlijk ook de laatste keer was dat we samen geslapen hebben (geslapen, seks is er de afgelopen weken sowieso niet meer geweest). Vrijdag komt hij terug. Hij wil hier dingen fiksen in huis. Nou, hij gaat zijn gang maar. Ik weet het allemaal niet meer
Je hebt nu in elk geval duidelijkheid. Dat hij met twee vrouwen tegelijk is en daar nu geduvel mee heeft is zn eigen schuld. Of zn liefde voor haar groot genoeg is zal de tijd moeten leren en ik hoop dat je gaat proberen je leven zonder hem in te richten. Dat zal best moeilijk zijn in het begin maar denk aan jezelf en je kindjes. Ook je ongeboren spruit. Heel veel sterkte.
Och meid toch, zo'n lastige situatie en dan nog die hormonen erbij...! Niet makkelijk, maar toch denk ik dat je zelf ergens wel weet wat het beste is... Een man die denkt van twee walletjes te kunnen eten, moet beseffen dat hij vroeg of laat gezeik krijgt, dat kan niet jouw probleem zijn! Maar ik zou hem echt bannen uit je huis en uit je leven, zeker nu toch voor een bepaalde tijd. Tot de rust wat is weergekeerd, en hij ook duidelijker kan kiezen wat hij wil. Daarnaast moet jij zelf ook uitmaken wat jij wil, wil jij hem betrekken bij deze spruit? Als hij jou als één brok ellende aantreft en terug achterlaat en dan over zijn eigen 'gezeik' zielig doet, is hij niet de meest empathische man die je als 'vaderfiguur' nodig hebt, denk ik... Maar dat moet je natuurlijk zelf uitmaken en daar heb jij nu eerst rustig de tijd voor nodig! Sterkte!
ik zou proberen hem langzaam los te laten... zo'n man ben je niet waard meer en je hebt straks je handen vol aan vier lieve kinderen die je harder nodig hebben dan hem en je ook sterk van wordt. en wie weet komt er ooit een andere leuk man voor je
Ja, hij kruipt in de slachtofferrol! Wat betreft het onverwacht krijgen van een kindje kan ik me dat nog voorstellen. Maar dat gezeik met die andere vrouw, lekker zijn probleem. Wie zijn billen brandt.... Laat hem los meis. Push hem niet, hoe moeilijk ook maar laat hem zien dat jij het ook wel zelf kan! (Ik weet uit ervaring dat dat meestal meer indruk maakt dan huilen en schreeuwen. Niet dat je het doet om indruk op hem te maken, maar het is misschien een goeie bijkomstigheid). Je doet het vooral voor jezelf en je kroost! Wees sterk en moedig! Jij kan dat vast!
Wow meid. Herken mezelf een beetje in je verhaal en kan alleen maar zeggen wat mijn moeder tegen mij had gezegd; een man is van NIEMAND, maar een kind is en blijft van jou. Waar 2 kunnen eten, kan een 3e ook. - Het is misschien een beetje hard, maar het heeft bij mij geholpen en heb nooit meer spijt gehad van mijn beslissing. Had toen meteen mijn ex eruit gegooid en naarmate de jaren voorbij vlogen en ik nu terugkijk, ben ik zo trots en blij dat ik voor mezelf en kids had gekozen. Wou toen ook een abortus doen nu 2e kindje nog een baby was en door de pil zwanger raakte van de 3e. Zat toevallig toen ook in de Wsnp. Nu is de 3e inmiddels 9 en het zonnetje in huis. Was niet makkelijk, maar zeer zeker wel waard.
Dit is een klasse uitspraak! Ik snap dat je ergens je ei kwijt moet en dat hier anoniem doet maar ik schrik best van je gestel. Is er geen hulpverlener die je kunt inschakelen? En probeer voor jezelf ook regels te stellen aan wat zijn gedrag met jou doet. Elke keer van slag, stress, etc moet je echt een halt toe gaan roepen. Emoties uit, verstand aan, dat ben je aan je kinderen verplicht.
helemaal mee eens deze man heeft toch ook echt ouders alleen deze man kan beter bij haar weggaan dat klinkt anders dan wat zij zegt....
Even een update: Vandaag heeft hij me via sms laten weten dat het serieus is met die ander. Hij heeft sinds de echo dinsdag niet gevraagd hoe dat was. Dinsdagavond moet hij van mij zijn spullen ophalen en mijn sleutel terugeven. Ik wil dat hij verdwijnt uit ons leven zolang hij alleen maar aan zichzelf kan denken. Focus op mij, mijn kids en mijn zwangerschap. Donderdag heeft hij een afspraak met zijn beste vriend (die wordt in mei vader). Zijn vriendin en ik hebben heel goed contact en zij was al op de hoogte van de situatie, maar hield het voor zich. Na vandaag niet meer. Ze heeft haar vriend alles verteld en die is bezorgd, maar ook boos. Hij gaat D. zijn verhaal aanhoren alsof hij van niks weet en hem dan vertellen wat hij vind van wat hij aan het doen is. Die vriend denkt dat D. bang is en nu vlucht in 'de nieuwe liefde'. Ik ga nergens meer op hopen. Ik heb contact gezocht met een psycholoog. Die belt me maandag terug. Ik voel me waanzinnig schuldig naar de baby toe, omdat ik zijn/haar vader letterlijk de deur wijs. Dat schuldgevoel moet weg. Ik moet D. loslaten en genieten van al het moois in mijn leven, de fijne mensen die ik om me heen heb. Het gaat een lange weg worden, maar ik kan dit. Eigenlijk ben ik een heel positief mens, altijd optimistisch. Dat gaat terugkomen, zeker weten. Bedankt voor jullie woorden en voor het lezen.
Heeel veel succes toegewenst de komende maanden en natuurlijk ook als je kleine ukkie er eenmaal is. Het gaat je lukken!!!
Weglopen is toch ook veel makkelijker als het te heet onder je voeten wordt?! Jullie zijn met waard meis! Voel je niet schuldig. De enige die zich schuldig zou moeten voelen doet dat wrs niet want die loopt weg van de situatie! Fijn dat je naar een psycholoog gaat. Die zal voor jou als klankbord fungeren en dat kan heerlijk opluchten! Sterke hoor! Je, jullie, komen er wel!
Wat een positief bericht dat je ineens zo daadkrachtig bent. En ook super goed dat je een afspraak met een psycholoog hebt gemaakt het is allemaal niet niks. Denk dat je je echt niet schuldig hoeft te voelen hij loopt zelf weg toch? Heel veel sterkte en hopelijk kan je snel gaan genieten van de zwangerschap.