Net wakker (kids hebben me onwijs uit laten slapen ). Helaas gelijk de piekermodus weer aan. Weet je, wanneer wij net een paar maanden 'iets hadden' samen, had ik het misschien nog begrepen. Maar na DRIE jaar... Alle pijn loopt ook doorelkaar. Hij had me zonder zwangerschap ook na 3 jaar zomaar aan de kant gezet, ingeruild alsof ik een oud meubelstuk ben. Verder in bed nog liggen lezen over miskramen door stress (nee, had ik niet moeten doen!!!). Nu ineens zo bang dat het straks alsnog mis gaat door de stress. Bah ( Ik ga mijn positieve ik zoeken en een fijne dag hebben met mijn kinderen. Moest bovenstaande even kwijt.
nou hier dan een positief berichtje voor jou. Mijn zwangerschap is ook niet bepaald stresloos gegaan zoals je weet. Relatie ook een tijd echt uit geweest, zelf verbroken, onder wat druk van familie. Gelukkig op den duur wel weer wat meer naar elkaar toe gekomen. En kijk eens naar mn banner 😁 Heb gister een echo gehad en meneer lag lekker op zn knuistje of duimpje te sabbelen dus zit zit nog heerlijk.
Meis Ik heb 4 jaar met zo'n zelfde soort samengewoond. Na een bezichtiging in een nieuw huis werd ik zomaar aan de kant gezet. Ik hoefde niet te vragen waarom. Vond meneer niet nodig. Op het moment dat het te heet onder de voeten wordt gaan ze toch. De stress kan ik je niet wegnemen. Kan alleen maar zeggen dat jij de dappere bent en dat jij de liefde aan dit kleintje kan geven wat het verdient! Ga lekker afleiding zoeken met je kinderen. Leuke dingen doen! Dat deed je voor hem ook al dus dat kan je nu heus ook!
Vandaag een heerlijke dag gehad met de kids . Merk dat ik het wel moeilijk vind dat ik eenmaal thuis weer bang werd dat hij toch weer contact zou zoeken. Heb me voorgenomen om voorlopig even niet meer te reageren op hem. Gelukkig blijft het ook vanuit hem stil...
Mijn mening; hij moet zich schuldig voelen en niet jij. Als jij hem de deur heb gewezen en hij wil dat niet, dan zou hij nu niet weg zijn toch? Al weet ik hoe moeilijk het is, probeer toch kalm te blijven. Baby verdient het niet, en jij ook niet. Ik hoop voor je dat het snel tijd is dat je je beter voelt. En straks kan genieten van een wonder in je leven. Ps.: mijn kids zijn nu 13, 10 en 9 jaar en zelfs met vaderdag worden ze niet verdrietig. Enigste wat ze weten is dat wij alleen maar ruzie hadden en ik voor hun heb gekozen want mama hou niet van ruzie. De echte waarheid is nog niet naar gevraagd en ik begin er niet over. Tot nu toe 3 happy kids.
jeetje, wat een verdrietige situatie meid. Ik wil allereerst zeggen dat ik je heel verstandig, open en oprecht vind overkomen. En dat je hele sterke en ook hele verdrietige momenten hebt is niet erg, die sterke momenten zullen steeds meer komen meis. Ik vind het mooi en knap hoe je reageert op minder positieve berichten en hoe dicht je eigenlijk bij jezelf blijft. Het is heel makkelijk nu alles af te geven op D. voor ons mede-ZP-ers, maar ik begrijp dat er voor jou een hele geschiedenis van 3 jaar aan vooraf zit. Dat jij weet hoe lief en fijn hij ook kan zijn. En dat daarom ook dit gedrag zo rauw op je dak valt en zo enorm pijn doet. En natuurlijk is het gezien de situatie echt nodig om hem los te laten, maar ontken je eigen pijn niet hoor meis. het klinkt raar, maar je hebt recht op dit verdriet. 3 jaar van je leven waarin je al veel met hem gedeeld hebt, waaronder een abortus is niet niks! Je zou je niet schuldig moeten voelen op dagen dat jij je rot voelt. En ook niet omdat jouw kinderen teleurgesteld gaan zijn. Het is gemeen, maar jij kunt ze alleen maar begeleiden. Je hebt helaas geen invloed op D's keuzes... En het lijkt er op dat hij precies weet waar hij jou het best kan prikken om jou zijn wil op te leggen. laat dat niet toe. Blijf zo dicht bij jezelf en vertrouw op jezelf. Je doet het al super met drie kindjes die jou de allerliefste leukste en beste mama van de wereld vinden, toch? (of is er sprake van pubertijd, dan komt dat later weer ) Nou, jij hebt vast al 3 zeer geweldige verstandige en superslimme kinderen op de wereld gezet, dus dan zullen ze wel gelijk hebben toch? En gun dit nieuwe leventje ook die lieve mama!!! Want dat is toch geweldig dat jij dat dit wondertje kunt bieden? Dit gaat je echt lukken hoor!! Zet hem op!!!
Babbelbol, dankjewel . Hier sukkelen de dingen nog steeds door. Dinsdag moest D. zijn spullen komen halen. Hij smste dat hij dat niet wilde, alleen wilde praten. Dat praten is weer muslukt . Hij heeft het steeds over 'dat kind' en durfde zelfs te beweren dat ik het alleen wil houden om hem te kunnen houden. Auw... . Het werd duidelijk dat hij nog steeds alleen maar met die andere vrouw praat over wat er speelt en dat lijkt me nou niet de meest objectieve persoon. Die opmerking die ik van hem kreeg, is niks voor hem, die heeft zij erin geplant, zeker weten. Hij zei 3 a 4 weken geen contact te willen, dus dat doen we dan maar. Ik denk dat dat hem niks wijzer maakt, maar hij moet het zelf weten. Verder had hij gisteren dan eindelijk een afspraak met zijn beste vriend, ben benieuwd hoe dat gegaan is. Dat zal ik dit weekend wel horen van zijn vriendin (van beste vriend dus). Het blijft een kl*te situatie vol verdriet en onbegrip en ja, ik mis D. echt verschrikkelijk. Beebje maakt het gelukkig wel goed . Gisteren heb ik het heel eigenwijs al een vestje en 2 shirtjes kado gedaan.
Heel je topic gelezen, en joh wat een gedonder...en wat een lafaard zeg. Als ik het goed begrijp heeft hij nu dus niet zijn spullen mee genomen, heeft alleen even lekker zijn gal gespoten en heeft jou met het gal en zijn spullen achter gelaten? Wat een klere egoïst! Bang zijn we allemaal weleens, en natuurlijk is hij nu gewoon bang, maar kom op zeg, beetje een vent wezen kan ook geen kwaad. Als zijn spullen nog bij jou staan zou ik kijken of jij ze mee kan geven aan die vriendin van zijn beste vriend, kan hij het daar op pikken. Misschien heeft hij dan ook door dat hij je gewoon kwijt is nu, en dat het zijn eigen schuld is, nu blijft hij bellen voor zijn spullen, maar als het zo ver is laat hij de spullen staan en heeft dus gewoon een excuus om bezig te blijven. Sterkte en geniet van jouw wondertje.
Nee, ik heb hem uiteindelijk om 22.45 mijn huis uitgezet MET spullen. Alleen zijn wasmachine is nog hier, inmiddels heb ik een andere via vrienden (en een droger en afwasmachine, hoera!). Zijn wasmachine gaat de schuur in en wanneer hij weer contact zoekt, laat ik hem weten dat hij die op moet halen.
Kleine update: hij is vorige week bij mijn zus geweest... Daar is hij ingestort, blijkt helemasl in de war te zijn. Ik kan geen medelijden met hem hebben, hij maakt zelf de situatie nog complexer dan die al is met zijn nieuwe 'liefde'. As vrijdag komt hij hierheen en gaan we weer proberen te praten. Na gesprek met mijn zus is wel duidelijk dat hij papa wil zijn, maar niet weet hoe. Verder kan hij mijn boosheid niet handelen :-/. Omwille vd baby wil ik met hem praten over hoe nu verder, met als eis dat er NIET over haar gesproken wordt, dat maakt me letterlijk ziek . Ik ga proberen om hem positief te benaderen en hem mijn verdriet niet te laten zien. Pfff, zie er tegenop.
Jeetje, wat een verhaal. Vind het knap hoe je er in staat en wil je even heel veel sterkte wensen voor vrijdag! Hij is duidelijk flink in de war, maar dat is geen excuus om zo met jou om te gaan. Denk goed aan jezelf!
Sterkte vandaag. Heb even je topic doorgelezen maar wat een vervelende situatie. Hopelijk laat je je niet teveel beïnvloeden... Laat je weten hoe het is gegaan?
Dank voor de berichtjes. Hoe het er nu naar uitziet, laat hij het afweten... Als ik voor 20u niks van hem hoor, ga ik thuis weg. Hij zou gisteren laten weten hoe laat hij zou komen. Hoeveel kansen moet ik hem nog geven? Pfff
Kennen jullie die mop van die man die langs kwam om te praten? Die kwam niet. Hij smste me gisteren om 18u dat hij zou komen. Twee uur later smste hij dat hij liever vandaag kwam, want hij was er niet klaar voor :-/. Nou, bekijk het maar. Ik heb het gehad met het aan het lijntje gehouden worden.
Wat een flapdrol! Kei hard worden nu hoor wat denkt hij wel niet.en als hij echt wil zal hij toch heel hard zijn best moeten doen toch?? Zou nu aan niets meer toe geven van wat hij wel of niet wil eikel!! Respect voor jou vind je erg sterk !!
Ik heb gisteren ook niet meer gereageerd op zijn afzeg sms. Later kreeg ik er nog een, ook die heb ik niet beantwoord. Omdat ik het niet wil, maar ook omdat ik simpelweg niet meer weet wat ik tegen hem moet zeggen. Iedere keer besluit ik weer om hem te deleten en dan komt mr weer om de hoek kijken. Ben er zo klaar mee. Ik heb gisteravond (beetje weird misschien) een tijdje in mijn eentje tegen mijn mini buikje zitten praten, uit zitten leggen waarom er geen papa is en die mss ook helemaal niet meer in beeld komt en dat gaf wel rust. Mijn buikpijn die ik weer kreeg door de stress, verdween. Misschien is het wel gewoon goed zo. Ik en mijn kinderen en een berg lieve vrienden die wel echt van me houden