Voorlopig blijf ik het doodeng vinden, maar als ik dan toch voor pijnbestrijding kies,dan een ruggenrpik. Ik heb nu enkele goede ervaringen gelezen hierover,en het lijkt me meer iets voor mij dan de andere oplossingen. Gewoon wachten tot mijn angst overgaat werkt denk ik echt niet. Voor een 'normale' zwangere gaat de angst misschien wel over,maar ik denk voor mij niet. Dit komt gewoon door alles wat er is gebeurt met mij,en de schade die ik daarmee heb opgelopen 'daarbeneden'. (Ik vergelijk het een beetje met een auto-ongeluk; als je een auto-ongeluk hebt gehad,ga je liever niet zonder gordel in de auto zitten en lekker hard rijden...) In ieder geval bedankt voor alle reacties,en als er nog meer ervaringen zijn hoor ik het graag.
Ik ben niet zo zeer bang voor de pijn met de bevalling. Maar méér bang dat er onderwijl iets niet goed gaat met de kleine of mezelf. De grootste angst die ik heb is overlijden bij de bevalling. Die pijn overleef je wel hoor!
Inderdaad aan het eind van je zwangerschap ben je dr aan toe...en toen mijn vliezen braken was ik ook heel rustig...lag in bed en voelde een plopje..ben naar de badkamer gelopen en daar was het water...ik mn man roepen van nou dit en dat moet gebeuren...heel rustig eigenlijk tijdens de bevalling ook je kan je wel heel druk gaan maken maar dat kost je alleen maar energie ik was meer bezig met ademhalen.....ben niet verder dan 7 cm gekomen ook niet na dochen en en weeen opwekkers het hield bij mij op en werd uiteindelijk een keizer snee ...dus bij een eventuele volgende zwangerschap zou ik ook wel een beetje angstig zijn voor het laatste stuk gewoon omdat ik dat nog niet heb meegemaakt...maar je lichaam regelt dat allemaal wel ...ga dr van uit dat je het kan en zoek mensen die je erbij wil hebben tijdens de bevalling om je te steunen en aan te moedigen...want zonder mijn man zou het geestelijk een stuk zwaarder zijn geweest. succes