Hier gelukkig geen ervaring, mijn man neemt net zo goed 'nachtdiensten' waar. Nu ik zwanger ben gaat hij er zelfs vaker uit. Hij is gelukkig net als ik een lichte slaper en wordt dus direct wakker als ze huilt. Over dat in bed slapen en gewenning: dat is kolder. Toen mijn dochter heel vaak kwam voor een nachtvoeding (8-13 maanden) liet ik haar ook gewoon bij ons liggen. Anders was het echt niet te doen. Met 14 maanden ging ze steeds vaker doorslapen en nu slaapt ze zelfs niet meer bij ons in bed. Ze kan dan niet slapen en vraagt er ook niet om. Even troost zoekt ze wel, maar dat geef ik haar op haar kamertje. Als ik haar meeneem naar ons bed gaat ze spelen en als ze eens in slaap valt, is dat heel onrustig. Het is duidelijk dat ze haar eigen bed verkiest boven dat van ons. Maar in de periode dat ze zo'n behoefte had aan (vooral) mama, heb ik daar gewoon aan toegegeven. Dat zegt helemaal niks over later.
de kleine rolde zich op zijn buik en vond het prima zo te lezen, toen je man ging kijken begon hij te huilen want ja.. hij zag papa! en toen wilde je kindje aandacht. Dus volgende keer lekker laten liggen, als het zoveel onrust met zich meebrengt is dat het wat mij betreft niet waard. Hier 3 buikslapers, ik bedoel..5 (mijn man en ik ook) Mocht je het eng vinden, dan kun je een nannycare matje aanschaffen, die registreert de ademhaling van de kleine.
TS schrijft ook dat hij niet op zijn buik zal gaan slapen. Wij hadden hetzelfde probleem met Eva, die ging vanaf 4 maanden op haar buik rollen en weer terug, maar in bed bedacht ze dat blijkbaar niet en ging dan huilen. Keer op keer konden wij haar weer terugrollen... tot ze met 6 maanden opeens op haar buik lekker ging liggen en zo in slaap viel . Toen was ze opeens wel een buikslaper. Dus er is nog hoop! Verder heeft iedereen wel eens gedoe om wie eruit moet 's nachts denk ik...