Ik kan wel minder hebben nu, maar vaak ook te moe om me echt boos te maken. Resulteert nu meer in huilen bij mij. Tis mij mij vooral aan de frustratie te wijten dat ik zelf nog zo weinig kan en een beetje aan de hormonen. Erger me wel meer aan kleine dingen: heel leuk dat mn man mijn deo gebruikt sinds de zijne op is (terwijl er 1 verdieping hoger nieuwe staan). Blijkt vanmorgen mijn deo op. Ik kijken in de voorraad 3 bussen mannen deo en geen meer voor mij. Daar wordt ik wel sjagie van. Ik had nog deo gehad als hij verdorie zelf een nieuwe bus had gepakt.
Ik word soms al woest als mijn vriend de hele tijd aan me wil zitten, omdat ie me zo mooi vindt met een buik. Normaal vind ik knuffelen altijd fijn, maar nu denk ik steeds laat me toch eens met rust. Tot het moment dat ik er zelf behoefte aan heb, want dan moet vriendlief ineens wel beschikbaar zijn haha. Ik probeer soms maar gewoon mijn woede in te houden en niets te laten merken aan vriendlief.
Vanmiddag liep een vrouwtje van in de 60 mij ZO voor de voeten. Gevoelsmatig had ik dat wijf een harde mep willen verkopen. Zou ik nooit doen en het is ook geen wijf natuurlijk, maar inderdaad die hormonen!