Ik zit al een tijdje met iets en weet niet wat ik er mee moet. Ik zat op een kleine basisschool, ongeveer 60 kinderen, in combiklassen. De directeur gaf les in groep 7/8 en ik was het lievelingetje van de directeur. Ik denk dat ik om die reden wel eens een prijs heb gewonnen (uitje) en hij was altijd met mij aan het knuffelen. Ik heb hier jaren niet meer aan gedacht tot ik op hyves een oud klasgenootje tegen kwam. Zij had de zoon van de directeur, die toendertijd in mijn klas zat, op haar hyves. Inmiddels lijkt hij enorm op zijn vader, o.a. de zelfde kaaklijn. Ik walgde er van. Sindsdien moet ik steeds aan het geknuffel denken en aan dingen die hij zei, zoals als ik jouw mooie bruine ogen zie dan smelt ik. In die tijd viel ik regelmatig flauw, ook een keer toen ik naar hem toe moest komen. Ik deed vaak alsof ik buikpijn had zodat ik niet naar school hoefde, ik ging er zelfs voor naar de huisarts en kreeg dan medicijnen. Terwijl ik niks had, zodat ik maar niet naar school hoefde. Halverwege groep 8 gingen we verhuizen en ik ging ik naar een andere basisschool, eerst probeerde hij mij over te halen toch te blijven vanwege subsidie. Hij probeerde op mijn gevoel te spelen. De laatste schooldag heeft hij mij genegeerd. Op de andere school bloeide ik helemaal op. Ik had het er naar mijn zin en mijn cijfers gingen omhoog. Ik vraag me nu dus af of er iets meer gebeurd zou kunnen zijn? Intimiteit schrikt me vaak af. En ik vindt het moeilijk om er over te praten, terwijl ik verder een makkelijke prater ben. Ik heb het er ook nog niet met iemand overgehad. Waarschijnlijk is het niks, zoiets moet je je toch herinneren? Ik krijg gewoon een heel naar gevoel als ik aan die tijd denk.
Hoi, Jeetje meis. Weet eigenlijk niet zo goed wat te zeggen. Ik weet wel zeker dat je geest dingen kan verdringen die heftig zijn. Misschien is er idd wat gebeurd toen. Je reactie nu op je verleden verklaart mss al het een en ander. Ik zou als ik jou was hier niet mee rond blijven lopen, maar toch eens met je huisarts bespreken. Misschien kan hij je doorverwijzen naar iemand die je hierbij zou kunnen helpen. Moet je eerlijk zeggen dat het beeld dat je schetst van hem, mij een misselijkmakend gevoel geeft. Bah. Meid, sterkte!
moeilijk om daar een direct antwoord op te geven zo van op afstand mss is het verstandig om met een professional te praten die kunnen toch altijd dieper kijken dan de doorsnee persoon of mss is hypnose wel iets? maar langs de andere kant is het misschien beter dat je je dat niet herinnerd snap dat je het wilt weten, maar of je er nu beter van wordt als je het te horen krijgt dat het effectief gebeurd is
de menselijke geest is meester in het 'vergeten' van dingen die het op dat moment even niet kan gebruiken. Dus ja, je kunt dingen verdringen en vergeten. Ik denk inderdaad dat je, als je hier echt aan wilt werken, eventueel (voor zover het kan natuurlijk) erachter wilt komen wat er is gebeurt toch contact moet opnemen met iemand die hier verstand in heeft.
ja, je kan dingen verdringen. Ik heb zelf ook deze ervaring. Niet op sexueel gebied, maar op het gebied van buiten gesloten/genegeerdworden. Ik heb dingen jaren lang verdrongen totdat mijn moeder op een gegeven moment er over begon en ineens wist ik het weer. Het was zo'n rare gewaarwording om ineens iets te herinneren.....het was echt uit mijn geheugen gewist gewoon. Het deed me te pijn en ik heb het verdrongen, gewoon gewist. Je zou d.m.v hypnose of regressie terug kunnen gaan naar gebeurtenissen uit het verleden. Dit kan je helpen je gevoelens en dingen waar je nu tegenaanloopt een plaats te geven en je verder te kunnen ontwikkelen in het huidige leven zonder ballast van het verleden. het heeft mij erg geholpen, heel fijn. Ik kan weer door.
Dat kan zeker. De vraag is alleen of je het wel wil herinneren. Soms kan het leven daardoor zwaarder worden dan het was. En je moet het weer gaan verwerken. Ik twijfel ook al een tijdje of ik in therapie zal gaan. Want misschien helpt het je niet. Bij mij is het trouwens niks op seksueel gebied. Dus kan niks over dat verwerkingsproces zeggen.
Bedankt voor jullie reacties, ik twijfel ook heel erg of ik het wel wil weten, maar ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd. Ik heb het er ook met niemand over gehad, want ergens denk ik ook je stelt je aan, wat is nou knuffelen. En hoe begin je daar over. Maar aan de andere kant denk ik als de schooldirecteur steeds mijn dochter zo zou knuffelen zou ik dat zeker niet op prijs stellen. ik herrinner me ineens ook dat mijn moeder mij een paar jaar geleden vertelde dat ik toen ik kind was ineens niet meer wou knuffelen. Maar dat kwam terloops ter sprake, heb daar verder ook niet bij nagedacht, maar moest er ineens aan denken, misschien dat dat verband heeft. Meer reacties zijn welkom.
Dat kan zeker weten. Ik ben als klein kind misbruikt door onze buurman en heb me dat jaren niet herinnerd. Pas rond mijn 25ste kwam het boven door een trigger. Niet mee blijven llopen meid.
De kans is heel groot dat er degelijk iets gebeurd is en je geheugen kan dit hebben verdrongen. Denk niet dat je als kind alleen ben geknuffeld dat je dan opeens niet meer wil knuffelen of nu jaren later je daar iets aan overgehouden hebt. Misschien weet je diep in je hart wel dat er iets gebeurt is maar heb je het al die tijd verdrongen en nu zoek je bevestiging en hoop je dat waar je bang voor was werkelijkheid wordt. Ik zou sowiezo in therapie gaan omdat je 1 het niet zonder hulp kunt vergeten en gewoon je leven leiden onbewust zul je er altijd mee blijven worstelen. En als je in therapie gaat kun je het ook gaan verwerken en hopelijk het hoofdstuk afsluiten zodat je een normaal leven kunt leiden zonder angst te hebben voor intimiteit. Sterkte!
Ik denk dat je het verdrongen hebt maar het nu aan het licht komt. Ik heb net zoiets meegemaakt, dan niet met de directeur maar met een medescholier uit me klas. Zet het hier liever niet neer allemaal. Maar op dat moment vond ik het normaal en spannend maar nu komt het allemaal weer boven en besef ik me dat het helemaal niet normaal was. Het heeft bij mij ook het een en ander achtergelaten. Ik ben helemaal niet knuffelig, zin in sex of wat ook maar betreft me man terwijl ik dat eerst wel altijd was. Maar sinds me oudste niet meer, en ik snapte maar niet waarom maar dat komt nu sinds ik door heb dat het helemaal niet zo normaal was wat er is gebeurd toen dat ik besef dat het hier wel eens door zou kunnen komen...... Tijdje geleden is hier een jong meisje misbruikt en toen begon ik pas te beseffen wat er jaren geleden met me gebeurd is. En dan ga je door denken en dan valt het kwartje! Misschien dat therapie helpt, een maatschappelijk werkster, psycholoog noem maar wat hoor. Ik moet er zelf ook nog aan beginnen maar durf niet zo goed......
Je kunt zeker dingen verdringen (weet ik helaas uit ervaring).. ik zou er mee naar de ha/psycholoog gaan.. zal dan misschien geen makkelijk weg zijn, maar geloof me.. als er idd meer is gebeurd dan goed voor je is en je blijft het blocken dan haalt het je een keer in..(weet ik ook uit ervaring).. Sterkte meis..
Het kan zijn dat je dingen verdrongen hebt, maar dat is in dit geval niet eens 'nodig' hoor. Datgene wat je hierboven beschrijft is al voldoende om een grote impact te hebben op een kind. Ik zou er eens over gaan praten met een deskundige, misschien wordt er dan meer duidelijk en kun je het een plekje geven.
Wij hadden ook zo'n meester trouwens. Zijn lievelingetjes mochten regelmatig bij hem op schoot komen en knuffelen. Ik weet nog dat ik als kind erg jaloers was dat ik niet tot z'n lievelingetjes behoorde (en achteraf ben ik er alleen maar blij om)
Ik ben het met bovenstaande reactie eens. Datgene wat jij opnoemt is al reden genoeg om je ongemakkelijk te voelen. Er hoeft niet perse meer gebeurt te zijn. Als je er echt mee zit zou ik zeker naar een profesional gaan om er over te praten, want hoe eerder je dat doet hoe beter. Ga jezelf in iedergeval geen dingen in je hoofd halen die niet gebeurt zijn, want alleen het knuffelen en de dingen die hij tegen je zei kunnen je al enorm schaden. Je hebt het over groep 8, dus toen was je al een jaar of 12, meestal (er zijn natuurlijk uitzonderingen.) ben je je dan al wat meer bewust van wat er allemaal gebeurt en mochten er nog ergere dingen zijn gebeurt dan je nu noemt, dan komt dat meestal wel boven op het moment dat je weer terug denkt. Bedenk ook goed wat je wil bereiken met erachter komen wat er gebeurt is, hoe veranderd dat je leven en heb je er zelf iets aan. En anders toch je ouders eens vragen hoe zij het in die tijd ervaren hebben. Ik zou het er zeker eens met ze over hebben, want ouders weten vaak meer dan wij zelf denken en kunnen dingen/gedachten achtergehouden hebben om jou te beschermen. Heel veel succes met het maken van de keuzes en de zoektoch naar je verleden.
Dank jullie wel voor jullie reacties, ik was 10 toen ik in groep 7 zat, was de jongste van de klas. Met mijn ouders over praten dat durf ik geen eens, vindt dit zo moeilijk. Ook al is er misschien niets gebeurd, dit vindt ik al moeilijk. Mijn man weet van niks, al merkt hij wel aan mij dat ik wat afstandelijker ben sinds ik die foto heb gezien. Ik kan hem weer zo voor de geest halen, zijn stem, zijn lach, zijn kleding, bah. Ik vindt het moeilijk, ga ik hier mee verder? En dan? Of doe ik gewoon alsof er niks aan de hand is.
Neem echt even de tijd om alles op een rijtje te zetten voor jezelf. Dan kun je het wat beter relativeren en beoordelen. Ik snap dat de stap naar je ouders te groot is, maar vertel het alsjeblieft wel tegen je man, want anders weet hij niet wat er momenteel speelt en dat is erg slecht voor een relatie. Hij kan je misschien ook helpen wat dingen op een rijtje te zetten en met je meedenken. Het is niet voor niks je man toch, dus die zou het zeker moeten begrijpen. Vanavond op de bank gaan zitten en vertellen wat de foto met je deed en wat er vroeger gebeurt is met deze leraar. Mocht je dat ook echt niet durven dan wil ik je aanraden om een hulpverlener te bellen zodat je in iedergeval je verhaal kwijt kunt. Ik heb vroeger veel dingen voor mezelf gehouden en kon het pas verwerken toen ik erover begon te praten. Praten is zo enorm belangrijk, want door er alleen maar over te piekeren maar je dingen soms erger dan ze zijn of je verdrukt dingen die je eigenlijk liever niet zou weten. Laat je me even weten wat je gaat doen. En als je gewoon even je verhaal kwijt wilt zonder dat iedereen het leest, mag je me altijd een pbtje sturen voor mijn email-adres, dan mag je het mij ook schrijven. Soms kan dat ook helpen.
Ik wil er nog even een nachtje over slapen, ik wil mijn man geen verdriet doen, daarom vindt ik dit ook zo moeilijk. Ik heb het gevoel alsof ik iets niet goed heb gedaan. Ik weet dat praten belangrijk is, maar ik vindt dit erg moeilijk, het laat me niet los. Lin80, misschien dat ik je wel pb...
Jouw reactie op deze man/zijn zoon hoeft niet te betekenen dat er meer is gebeurd dan dat knuffelen, maar dat geknuffel op zichzelf was natuurlijk al grensoverschrijdend en je kunt als kind heel prima aangevoeld hebben dat dat niet OK was en daarom bang geworden voor intimiteit. Maar het kan idd ook dat er wel meer gebeurd is en je je dat niet herinnerd. Hypnosetherapie is daarin niet zo'n geweldige optie: daar zijn wel onderzoeken naar gedaan en daaruit bleek dat deze methode nogal eens dingen als herinnering boven brengt, die helemaal niet gebeurd zijn. Gewoon therapie bij een goede (vrouwelijke?) psycholoog zou voldoende moeten zijn. Waarschijnlijk komen herinneringen dan wel boven, mogelijk ook in dromen 's nachts. Vaak komen herinneringen iig weer boven zodra je er mentaal aan toe bent. Therapie kan daarbij helpen en ondersteunen. Sterkte!
Dat is nu allemaal ook nog erg begrijpenlijk en een nachtje erover slapen is natuurlijk prima. Kun je even voor jezelf bedenken hoe je het hem gaat brengen. Maar vertel het je man wel hoor, hij heeft er meer verdriet van als hij er later pas achter komt en jij dat soort belangrijke dingen niet met hem gedeeld hebt. En pb-en mag je me natuurlijk nog steeds.
Ik heb er een nachtje over geslapen en heb steeds meer het gevoel dat er echt iets niet klopt, herinner me wat meer dingen uit die tijd, kleine voorvalletjes zeg maar, wat misschien ook niks wil zeggen, maar ik heb er geen fijn gevoel bij. Nu de volgende stap mijn man vertellen en wat ik vindt ik dat moeilijk. Ik schaam me er voor. Hypnosetherapie wil ik denk ik niet, ik wil geen valse herinneringen, daar heb ik inderdaad wel eens over gehoord. Ik denk dat ik eerst het gesprek met mijn man afwacht, misschien kan hij me al een eind kan helpen met praten. Een psycholoog vindt ik een erg grote stap.