Beste allemaal, Geen idee of dit hier thuis hoort.... Maar.... Ik zou gewoon graag eens de meningen van anderen horen! Het gaat over het volgende: wel of geen kindje meer?? Ik ben nog meer dan jong genoeg, heb een geweldige zoon, en ben niet meer samen met de papa... Wel hebben wij nog zeer goed contact, en co-ouderschap wat prima gaat... Mijn zoontje is 5 jaar. Mijn vriend heeft ook een kindje, en dochter van 10 jaar. Beide kindjes kunnen ook super goed met elkaar, en vinden zichzelf echt broer en zus. Tot zover allemaal helemaal geweldig dus... Maar, ik weet niet of ik wel of niet nog een kindje wil, of met name, durf.... Ik heb na de bevalling en erg langdurige post natale depressie gehad, deze hebben zowel ik als mijn ex niet opgemerkt... Dit is ook een grote reden waardoor onze relatie uiteindelijk kapot is gegaan. Daarbij heeft mijn vriend een chronische darm ontsteking welke aan het begin van het jaar erg is opgevlamt, hij heeft een hele poos in het zkh gelegen, en gebruikt nu flink wat medicijnen. Moeten zelfs even navragen of het met deze medicijnen überhaupt mag. Kort geleden heb ik een long embolie gehad, hiervoor zelf ook nog aan de medicijnen. Ik weet dat ik iig nog even moet wachten. Zowel het hebben gehad van een postnatale depressie als een longembolie zijn risico factoren tijdens een zwangerschap en de kraam periode. Eigenlijk hadden we daarom gezegd dat mijn vriend zich zou laten steriliseren, maar.... Ineens vind ik dat te definitief, en weet ik niet meer zeker of ik nu wel of niet nog een kindje wil over bijvoorbeeld een jaartje ofzo... Het lijkt soms wel echt weer te kriebelen, terwijl ik na de depressie zo ontzettend hard heb geroepen dat ik nooit, maar dan ook nooit meer een kindje zou willen. De eerste 2 jaar waren nog net niet de hel. Ik hield vanaf het begin van mijn zoontje en heb gelukkig ook altijd voor hem kunnen zorgen, maar als ik heel eerlijk ben vond ik het leven destijds echt niet leuk... Weet er nu ook niet meer zoveel van... Zijn eerste stapjes??? Geen idee. Zijn eerste woordje??? Zou het niet weten, etc etc... De meeste angst zit er voor de depressie. Het was zo'n ongelofelijke k*t tijd. Er is zoveel door kapot gegaan, waaronder de relatie van toen. Achteraf bezien dan. Dat mag zich nooit meer herhalen... Dus, bedankt voor het lezen van het verhaal, en, graag jullie meningen... !?!
Ik denk dat niemand hier iets over kan zeggen. Niemand voelt jouw gevoel en niemand weet wat de artsen er van vinden. Ik zou in gesprek gaan met jullie artsen en dan verder gaan met overwegen. Maar ik vind persoonlijk dat je eerst vol JAAAAAA moet kunnen zeggen voordat je al die hobbels gaat nemen. Als de wil voor een kindje er niet 1000% is vind ik het risico van alles niet waard.
Dat klopt ook wel, het is ook niet zo dat ik jullie meningen per definitie overneem, maar het is misschien meer om andere verhalen te horen, zowel positief als negatief...
Ik zou het steriliseren nog uitstellen en het nog een jaartje aankijken. Er regelmtaig met zijn tweeen over hebben en dan kijken waar het naar toe leid.
Ik zou eerst gaan uitvinden of jullie er voor 100% zeker weten dat je toch een kindje zou willen, als al die strubbelingen er niet zouden zijn. als je dat dan zeker weet zou ik om de tafel gaan met de artsen over de risico's, de afwegingen en vooral naar hun adviezen luisteren, wat vinden zij? En daar weer samen over praten en pas dan een besluit nemen.
Ik zelf heb 5 kinderen en vond dat altijd meer dan genoeg, na de bevalling van mijn laatste kindje ben ik ook heel erg depressief geweest. Ik kan mij niks herinneren van mijn zoontjes eerste jaren en ik denk dat ik juist daardoor zo een behoefte heb aan nog een baby. Ik heb nu zoiets van ik wil het juist nu zo graag weer zwanger worden met de hoop dat het nu wel gaat zoals het moet gaan. Soms denk ik terug dan vraag ik me echt af hoe het kan dat hij zo groot is geworden terwijl ik er niet bij was. Ik denk dat elke zwangerschap anders is en nu heb je het meegemaakt je zult het sneller herkennen als de eerste keer en dan kan je optijd hulp inschakelen. Hoop dit echt voor niemand om zoiets mee te hoeven maken. Succes met je beslissing
Zolang je twijfelt en er niet voor 100% achter staat, zou ik het niet doen. Wat je ook aangeeft, je bent nog jong. Kijk het nog een paar jaar aan, ook in het kader van jullie gezondheid. Sterkte ermee in ieder geval!
Ben jij de enige die twijfelt of heeft je vriend dat ook? Dat kan ik niet uit je verhaal halen eigenlijk? Zo lang er nog twijfels zijn zou ik sowieso niet kiezen voor steriliseren, want dat is vaak onomkeerbaar en dat zou zonde zijn.
Lastige overweging, maar wat de dames hierboven zeggen: zolang je niet 100% zeker weet dat je een kindje wilt, er nog niet aan beginnen. En zolang je niet 100% zeker weet dat je geen kindje meer wilt, niet laten steriliseren. Je schrijft dat er medisch gezien nogal wat vragen kleven aan je potentiële kinderwens. Misschien kan je met een arts praten over deze vragen. Die zal je in ieder geval wat dat betreft meer duidelijkheid kunnen geven over die kant van het verhaal. Wat betreft de postnatale depressie die je hebt gehad: ik ben geen expert, maar het lijkt me dat het al wel veel scheelt dat je er nu vanaf het begin af aan alert op kan zijn. Maar nogmaals: maak pas definitieve keuzes op het moment dat je 100% zeker bent van je wensen!
Wij hebben samen de keuze gemaakt voor 2 kinderen. Toen de jongste een half jaar was heeft man zich laten steriliseren. Definitief? Ja. Maar zoals gezegd wij wilden beide 2 kinderen en daar zijn we mee gezegend dus voor ons is het klaar. Had hier ook met drama-zwangerschappen en zelfde bevallingen te maken....
Mijn vriend twijfelt ook nog... Ik denk dat het advies om niet voor een zwangerschap te gaan maar ook nog niet voor een sterilisatie ook onze keuze is... Misschien wijs om allebei eerst maat eens flink aan te sterken. Morgen hebben we een gesprek met zijn arts, gaan we iig even wat dingen navragen en laten ophelderen �😃😃😊😊😄😁😁. Dank jullie alvast!
Zolang er twijfel is geen definitieve beslissing maken wat betreft sterilisatie. Wat betreft postnatale depressie. ik heb drie kinderen en na de eerste ook een postnatale depressie gehad. ik wist achteraf precies waar het fout gegaan was en kon daar de keer erop dan ook reageren. Je weet dat de kans erop aanwezig is. je kunt nu beter op de aanwijzingen letten en er kan vooraf al veel aan gedaan worden! heel veel succes met het maken van je beslissing!
Kan er idd op voorhand al iets gedaan worden aan een postnatale depressie dan? Wow, dat wist ik niet... Wat moet ik me daarbij voorstellen?