Hanne is nu ruim drie maanden en ik vind het persoonlijk best normaal dat ze erg op mij gericht is. Ze lacht niet gauw naar vreemden, bekijkt ze met een 'kat uit de boom kijkerige' blik en is zelfs in staat te gaan huilen als 'n vreemde haar vast heeft. (Dat komt sinds een tijdje steeds minder voor,dat wel..) Ze heeft zelfs een tijd gehad dat ze elke keer begon te huilen als ze m'n moeder zag..M'n moeder heeft één keer op de meisjes gepast en toen begon Hanne 's avonds heel hard te krijsen (ze heeft dat in 't begin 's avonds nogal vaak gedaan, alsof ze elke avond de dag al krijsend af moest sluiten of zo.) en volgens mij is m'n moeder daar erg van ontdaan geweest. (Ze beweert van niet, maar goed...) Hanne is zuinig met haar lachjes jegens vreemden, maar ze kijkt graag en nieuwsgierig de wereld in (met grote, verbaasde ogen) en is 'n heerlijk rustig en vooral blij kotertje. Wat wil je als ouder nog meer? Noah (mijn moeders oogappeltje) was daarentegen zowat 't tegenover gestelde.. Ik vervoer Hanne graag in 'n draagdoek, gewoon om van a naar b te komen of om lekker te wandelen of zo. Heel af en toe, als ze hangerig is na 'n vaccinatie bijvoorbeeld, draag ik haar ook op andere momenten, maar verder is 't voor mij vooral een handige en prettige manier m'n kind te vervoeren en zo bijvoorbeeld ook fijn nog handje in handje met m'n oudste te kunnen lopen. Daarbij ben ik van mening dat ze op die manier vanuit een veilige basis lekker om zich heen kan kijken en zo de wereld kan verkennen. Een baby in 'n doek is blijkbaar namelijk ook 'n mooie reden mij aan te spreken (voor vreemden) en ook vaak even met Hanne te koetelen. Ik heb zelf het idee dat Hanne hierdoor gestimuleerd wordt te accepteren dat er meer mensen in de wereld zijn dan mamma... En nu komt 't... Laatst enorme ruzie met m'n moeder gehad, omdat ik Hanne in haar ogen te weinig in de kinderwagen vervoer. Hanne moet volgens haar meer in haar 'eigen energie' komen en daar zou ze minder 'eenkennig' van worden. Ik héb niets tegen die wagen of zo, we gebruiken 'm ook gewoon als we naar de stad wandelen oid. Maar als ik 'n klein boodschapje ga doen of 'n wandelingetje ga maken vind ik de doek gewoon prettiger. Echter, elke keer als ik ook maar zei dat ik ga wandelen, begon m'n moeder weer over die wagen te mekkeren. 'Ik ga zo lekker wandelen met de meisjes' 'O, ga je d'r zo in de wagen leggen dan'? 'Nee mam, ze gaat mee in de doek'. En dan kreeg ik vervolgens een afkeurend 'hm'-geluid te horen van mamsie.. Elke keer weer begint ze wéér over die wagen, elke keer weer laat ze haar afkeuring duidelijk blijken en begint ze haar mening te ventileren (zonder dat ik daarom gevraagd heb en ook zonder naar mijn mening te vragen). Blijkbaar was ze van plan net zo lang door te drammen tot ik van ellende wel zou doen wat ze zei of zo, om maar van 't gezeur af te zijn... Woensdag was echter daar de beruchte druppel. Ik vind dat ze zich (ook op andere vlakken, ze geeft continu ongevraagd 'tips' bijvoorbeeld, van over hoe ik m'n kinderen op zou moeten voeden tot aan hoe ik schoenen zou moeten poetsen, bij wijze van) teveel bemoeit met hoe ik met m'n kinderen omga en ik baal ervan dat ze niet eens vráágt wat mijn mening is over Hanne vervoeren in de doek, ze heeft haar mening klaar en blijft die ook roepen. Zij vindt namelijk dat ze het recht heeft haar eigen mening te zeggen. Ik vind dat ik 't recht heb haar te vertellen dat mij dat irriteert. Ik heb niets tegen een keer een tip of aanwijzing. Je mag best 'n andere mening hebben of een keer kritiek hebben, maar je moet niet overdrijven... En dan krijg ik te horen van mijn moeder: 'jij luistert ook gewoon niet!' (Nee mam, ik ben 30.. Ik ben niet meer verplicht naar mijn mamma te luisteren!) Daarbij, ik heb haar mening gehoord over die wandelwagen en ben 't gewoon niet met haar eens, dat kán toch? Moet je niet door blijven zeuren, vind ik dan... Maar volgens mijn moeder denk ik 'de wijsheid in pacht te hebben' en 'krijg ik m'n stukken nog wel thuis' wat betreft Hanne's 'eenkennigheid'. Ik ben veel te eigenwijs, ik kan niet tegen kritiek, ze 'weet' dat ik toch wel niet zal luisteren als zij wat zegt en ga zo maar even door... Hele diepe zucht... Dat was woensdag, maar 't spookt toch door m'n hoofd.. Vandaag lag Hanne heerlijk te lachen naar 'n kennisje van mij, die ze nog nooit eerder gezien had. Ook haar zoontje vond ze erg leuk.. En toch, 't is m'n moeder waar ik mot mee heb gehad en dat maakt me onzeker... Doe ik 't wel goed? Heeft ze geen gelijk? Maar goed, ik heb 't nu in elk geval even van me af kunnen schrijven. Dank je wel voor 't lezen!
Jij moet als mama lekker doen waar jij (en je partner) je goed bij voelt. Mama's kunnen nogal bedreigend overkomen omdat zij het allemaal al een keertje gedaan hebben en dat product ben je zelf... tja... en dat is lastig kritiek hebben. Maar ouders nemen zoveel ruimte als dat je ze geeft. Kijk eens naar hoe jij je opstelt richting je moeder. In deze driehoeksrelatie is de mama - kind relatie die tussen jou en je dochter... en niet die tussen jou en je moeder. Laat in je gedrag merken dat je een volwassen vrouw bent en dat nodigt al een stuk minder uit om kritiek te krijgen. En ben je het zat... zeg het haar dan gewoon. Doe dit op een moment dat het NIET speelt en vertel haar dat je het opprijs stelt dat ze geïnteresseerd is maar dat jij de keuzes maakt over draagdoek of wagen en dat daarmee de discussie gesloten is. Vraag niets, stel!
Jemig..... ik word er zelf kriegel van! Ongeacht wat mijn mening is over draagdoeken (heb er zelf nooit 1 gebruikt omdat ons zoontje er gewoon geen type voor is) heeft jouw moeder zich daar helemaal niet mee te bemoeien! Jij draagt of vervoert jouw kind zoals jij dat wilt! Als Hanne het niet prettig zou vinden zou wel wel van zich laten horen! Over dat het niet goed voor haar zou zijn daar geloof ik dus niks van. Zoals ik al zei: dan hoor je t wel van haar! eenkennigheid.... kan dat al met 3 maanden??? hahahaha! Volgens mij niet. Ze is gewoon erg op jouw gericht wat niet meer dan normaal is op die leeftijd! Vervelend dat jouw moeder haar (andere) mening aan jou opdringt. Natuurlijk trek je het je aan omdat ze je moeder is! Bij een ander had je waarschijnlijk je schouders opgehaald en gedacht: lekker belangrijk, ik doe wat ik wil, want ik ben de moeder! Maar zo is het nu natuurlijk ook! Ik zou toch aangeven bij je moeder dat je er van baalt ruzie metb haar te hebben (gehad) en dat je dit niet wil, maar dat je het toch niet waardeert dat ze haar mening aan jou opdringt. dat ze jou mening dient te respecteren endat als je iets wil weten of tips nodig hebt, dat je haar dan echt wel raadpleegt (zoiets?). Praten iig! Zo zonde als het tussen jullie in komt te staan!
Ik denk niet dat je moeder gelijk heeft, want ik weet 100% zeker dat jij je eigen meisje het beste kent en precies aanvoelt wat zij nodig heeft. En zoals je het omschrijft, klinkt het allemaal erg logisch. Ik vind het prachtig hoe jij haar laat wennen aan de wereld! Ik heb een gevoelig jongetje, wat op het moment erg eenkennig is en ik ga daar (tot ergernis van mijn moeder ) ook op mijn eigen manier mee om omdat dat het beste is voor mijn zoontje. Tis wat he? Die altijdbeterwetende moeders... die ook nog eens vinden dat ze de hele tijd hun mening moeten opdringen....
Hoi Mijkeltje! Ik snap wel een beetje wat je bedoelt hoor! Mijn moeder deed dit in het begin ook, van die ongevraagde adviezen geven. Ik werd er ook gek van en heb op een gegeven moment duidelijk gemaakt, dat het MIJN kind is en dat ik dus degene ben die bepaal hoe ik haar opvoed en hoe ik dingen aanpak. Tuurlijk mag ze zeggen hoe zij het "vroeger" deed en hoe het misschien beter kan, maar dat wil niet zeggen dat ik automatisch moet doen wat zij zegt. Elk advies is meegenomen, maar het blijft wel advies. Dus geen noodzaak om het zo te doen! Nadat ik dat duidelijk had gemaakt dat ik erg onzeker van haar werd en dus zelf m'n eigen "fouten" wilde maken, is het rustiger geworden en laat ze me ook m'n gang gaan. Ik wil eigenlijk dus zeggen: doe wat JIJ denkt dat het beste is voor je meisje! Elk kind is anders en reageert anders. Als jij je prettig voelt bij de draagdoek, dan doe je dat toch? Ze wordt straks toch groter en dan zal ze vroeg of laat toch wel in de wagen belanden, maar alleen jij bepaalt wanneer! Doe wat je moedergevoel zegt. Probeer anders eens een rustig gesprek met je moeder aan te gaan waarin je haar uitlegt, dat je haar adviezen op prijs stelt en je blij bent dat ze er voor jullie is, maar dat je het op je eigen manier wilt doen. Lijkt me toch dat ze dit wel moet accepteren?
Vervelend dat je ruzie met je moeder hebt gehad. Ik zat te denken, misschien moet je haar eens de voordelen laten zien/lezen van het dragen in een doek? Misschien begrijpt ze het dan meer. Mijn schoonmoeder vond het ook raar maar zag later wel in hoe goed het is geweest voor Noah (hij was een huilbaby) In de doek vond hij zijn rust en is nu hij het vrolijkste manneke van de wereld.
Ik vind dat je helemaal gelijk hebt hoor. Ik doe het ook iets anders dan een hoop anderen (heb een co-sleeper, meisje was vanaf dag 1 heel erg huilerig en aanhankelijk en is dus bijna heel de dag bij mij etc etc) dus heb mn commentaar ook al wel gehad (gelukkig niet van mn eigen moeder die zegt alleen iets als ik t haar vraag ) maar ik denk toch dat wij als mama zijnde het beste weten (en vooral VOELEN!!!) wat het beste is voor onze kindjes. Hoor hier ook heel vaak van allerlei kanten: kun je niet beter dit of dat en eigenlijk zou je het zo moeten doen (bijv zowel 's middags als 's avonds gewoon op bed leggen... laat maar een uur huilen of langer ze leerd het vanzelf een keer:x)maar ik lach een keer lief en ga gewoon verder zoals ik het al die tijd al doe. Als ik jou was zou ik wel proberen er met je moeder over te praten want het zou zonde zijn als dit tussen jullie in zou komen te staan. Liefs mij
Moeilijk moeilijk, zeker omdat het je moeder is! Ze heeft je gekwetst en dat mag je, vind ik, haar best ook wel vertellen. Je hoeft niet boos te worden, maar op een respectvolle manier van dochter tot moeder. Je bent geen kind meer, hebt 2 kinderen dus weet best wat goed is, en daar bij heeft je moeder ook de waarheid niet in pacht! Ik hoop dat een goed gesprek tussen jullie de lucht weer zuivert, want ik kan me goed voorstellen dat je hiermee in je maag zit!! Succes!!
Dank jullie wel voor jullie reacties... De tip met m'n moeder te praten op 'n rustig moment is an sich een heel goede, ware 't niet dat ik dat al heel vaak gedaan heb. Maar op de één of andere manier dringt het vaak pas echt tot m'n moeder door als ik boos word. Dan gaat 't een hele tijd goed en dan begint 't weer van voren af aan... Haar de voordelen laten lezen over 'n doek: ik heb haar al linkjes gegeven en dergelijke en ze is er ook geen felle tegenstander van of zo, maar ze vindt gewoon dat Hanne meer in de wagen moet, punt. Ik vind haar adviezen op zich heel waardevol, maar ze blijft maar adviezen spuien en dan vind ik 't op een gegeven moment aanvoelen als kritiek. Ik krijg niet eens de kans haar om advies te vragen, want ik krijg te pas en te onpas overal 'advies' over... Meestal kan ik dat van me af laten glijden en neem ik alleen de adviezen mee waar ik wat mee kan, maar soms heeft ze van die buien.. pfffff... Ik zou 'n heel verhaal over 'n gat in de badkamer en een klein wit klepje kunnen vertellen, waar de nekharen van overeind gaan staan, maar dat heeft weinig met baby's van doen. Ze doet dit niet alleen bij mij trouwens, ook bij anderen... Ik denk dat 't ook wel komt, omdat ik vrij lang ziek geweest ben, toen ik een jaar of twintig was. Ze heeft toen intensief voor me gezorgd en volgens mij is ze daar nog steeds van aan 't bijkomen. Ze is nogal beschermend naar me... Echt, ik heb meestal een geweldige band met 'r, maar soms kan ik 'r wel wat dóen gewoon. Maar ik ga jullie posts nog even op m'n gemakje doorlezen. Wellicht dat ik ineens dé manier vind...
O, wat ik trouwens nog wel wilde zeggen: mijn moeder heeft me later gebeld, om te zeggen dat het niet haar bedoeling was mij zo'n rotgevoel te geven. Dat geloof ik ook absoluut... Wel begon ze weer best wat dramatisch te doen en normaal ben ik daar erg gevoelig voor, maar deze keer ben ik heel rustig gebleven en heb haar uitgelegd wat het met me deed en dat ik idd niets heb tegen een goed advies, maar dat ze wel moet accepteren dat ik niet alle adviezen op zal volgen en dat ze ook niet over álles met 'tips' aan moet komen zetten. Ook heb ik gezegd dat ik helemaal geen zin had daar boos over te blijven. Zij gaf aan dat ze 'dan maar' een andere lijn moest zien te vinden en dat ze dan ook wat 'meer afstand' moest nemen en meestal vind ik 't heel vervelend als ze dat zegt. Deze keer heb ik gezegd dat me dat inderdaad verstandig leek als zij dat nodig dacht te hebben. Ben ik best trots op en tegelijkertijd voelt 't ook erg raar... En tóch blijft dan toch nog dat gevoel hangen van 'doe ik 't wel goed? Doe ik 't wel goed? Doe ik 't wel goed?' Heel naar...
oh herkenbaar, ook dat rotgevoel geven door in de slachtofferrol te kruipen en te zeggen "dan moet ik maar wat meer afstand nemen" is inderdaad heel naar en manipulatief. ik vind dat je het heel goed hebt gedaan, en wat je moeder doet is geen advies geven maar haar mening aan je opdringen, dat zijn wel 2 verschillende dingen, bij advies geven accepteer je namelijk dat het ontvangen is maar er niks mee gedaan wordt.
Jij hebt gelijk want je bent de mama Ik zou niet eens meer proberen om haar de voordelen van een draagdoek te laten inzien. Ze heeft haar mening blijkbaar toch al gevormd. Mijn moeder is ook een beetje zoals jij omschrijft en hoewel ik eigenlijk nogal van het praten ben heb ik inmiddels een manier ontwikkeld om er beter tegen te kunnen. Als ze bijvoorbeeld zegt 'ze heeft veel te weinig kleren aan' zeg ik 'ja klopt, tegenwoordig is het hip om je kinderen te laten verkleumen' Of ze zegt 'dat broekje staat haar niet mooi' ik: 'ojee mam! zal ik hem direct maar uittrekken dan? tenslotte is jouw mening het belangrijkste..' (op spottende toon) Sinds ik dus een beetje loopt te spotten met haar meningen en adviezen doet ze het een stuk minder
Heb niet alles gelezen, maar kan je in ieder geval kort en bondig vertellen dat het psychologisch gezien in de eerste plaats heel gezond is als een kind eenkennig is (daarmee voorkomen ze dat ze met jan en alleman zomaar mee zouden gaan) en dat het in de tweede plaats zo is dat je eenkennigheid juist NIET afleert door de afstand tussen jou en je kind te vergroten... maar door een kind zich veilig te laten hechten en het -als dat eenmaal gebeurd is- dan stap voor stap te laten oefenen met de wijde wereld in te trekken. Overigens is 3 mnd nou ook niet bepaald de leeftijd om eenkennigheid af te leren Je moeder bedoelt het ongetwijfeld goed, maar ze heeft geen gelijk
Volgens mij moet je over dit onderwerp juist stoppen met praten maar ZEGGEN wat je er van vindt. Nu lijkt het wel alsof er nog ruimte is om iets te vinden en die is er gewoon niet. Jij doet het op JOUW manier: klaar! Je hoeft je niet te verantwoorden naar je moeder en al helemaal niets uit te leggen met linkjes e.d. JIJ doet waar JIJ je goed bij voelt en dat is het dan. Heeft zij daar moeite mee? Dan lijdt ze maar IN STILTE!
@Rozemarijke: precies.. Dat is exact wat ik altijd geleerd heb en -nog belangrijker- ook zo voel. Ik heb me altijd meer zorgen (nou ja, zorgen is een wat groot woord) gemaakt over mijn oudste, die juist nooit, maar dan ook nooit eenkennig is geweest. Zij was als baby al zo één die tegen Jan en alleman lachte en zij ging later ook echt té makkelijk met mensen om... @Cygnet2: ik denk dat dat nu ook 't verschil is toen m'n moeder belde... Ik heb niets uitgelegd of besproken, ik heb gezegd wat ik dacht en vond. Ik heb inderdaad de neiging de goedkeuring van m'n moeder te zoeken (en dus verantwoording af te willen leggen) en ik vind zelf ook dat ik daar maar eens mee op moet houden..
o jeetje.... deels herkenbaar ware niet betreft andere zaken zoals dat de uk zolang mogelijk bij ons op de kamer in dr wieg sliep heb uiteindelijk (gemakkelijker gezegt dan gedaan ik trok het mezelf ook aan) ene oor in andere oor uit en even een pauze genomen (even gewoon 1,5 week niet gebelt of langsgegaan) effe adem ruimte voor bijde kanten
ps: overigens echt doen wat jij je het beste bijvoelt onze uk ligt veel in de wagen (ook vaak draagdoek) is heel veel onder de mensen en nog slaat de eenkennigheid sinds enkele weken flink toe mensen hoeven maar te kijken en daar gaat dr pruillip