Na twee goede eerste weken is het bij mijn jongste constant een gevecht geweest om de productie voldoende op peil te houden. Mijn man is lange tijd elke twee weken wezen wegen, elk cb-bezoek was ik doodzenuwachtig of hij wel voldoende was gegroeid, ik durfde hem nauwelijks op bed te leggen want was altijd bang dat hij te weinig had gekregen. Ik heb maanden 3 keer per dag gekolfd om er thuis achter te komen dat er toch nog kv nodig was en ben inmiddels al blij als we 2 uur aan een stuk slapen. Maar.. bij het cb gisteren had hij een ontzettende groeispurt gehad, hij doet het fantastisch op de WHO-curve, ze vonden hem zo leuk, gezellig, makkelijk, aandachtig. Hij zag er 100% tevreden en gezond uit, we mochten heerlijk genieten van ons binkje. En dat doet me dan even zoveel goed. Dat alle moeite niet voor niks is. Tuurlijk zie ik ook wel dat hij er inmiddels heerlijk uitziet, dat hij vrolijk en lief en ondeugend is. Dat hij eet als een bootwerker omdat hij alles zo lekker vindt. Maar het even van een ander horen is zo heerlijk. Ik ga dus lekker vol goede moed verder en blijf nog even volop genieten van de blik van de kleine als hij enthousiast zijn mondje opent om aan te happen. Heerlijk!