Hoi allemaal, 14 Mei ben ik met de pil gestopt omdat we graag een tweede kindje willen. Nu ben ik dus erg misselijk en allerlei kwaaltjes (kan ook ontpillen zijn). En opeens vliegt het me aan: als je 2 kinderen hebt is het echt 'over'. Heel stomme gedachte eigenlijk maar ik ben altijd een heel verstandig meisje geweest, pas op mn 18 het eerste vriendje, (had daarvoor wel aandacht van jongens/mannen maar vond mezelf nog te jong, wilde alleen maar een serieuze relatie). dat ging uit toen ik 21 was. Daarna meteen weer een relatie, nu getrouwd en netjes huisje boompje baby. eigenlijk zou ik hier super happy mee moeten zijn maar de laatste weken begint het echt te knagen: waarom ben ik altijd zo verstandig geweest, netjes een HBO studie gedaan (jaja, vervroegd afgestudeerd, hoe braaf). Meteen een leuke baan enz. Maar nooit lekker gefeest enz. En nu altijd hard sparen, nooit onverantwoorde dingen doen, k vind mezelf gewoon mega saai. Sinds mn huwelijk woon ik ver van mn ouderlijk huis en vroegere vrienden vandaan, voel me sinds ons meisje er is best eenzaam. Manlief ist weekend weg, heeft een feestje. En ik maar thuis zitten en werken. Alle vrienden van nu ken ik via mn man, heb behoefte aan een gezellige echte vriendin om lekker op pad te gaan, terrasjes te pakken enz. Voel me echt een oude 'meut' en heb heel erg behoefte aan avontuur, voel me gewoon een pubermeisje af en toe. Net nog met de buurman op de hoek staan flirten die altijd een praatje wil maken, normaal ga ik er nooit op in maar nu dacht ik: boeiend...Maarja als mama en vrouw van kan dat natuurlijk niet.
Haha, ja die dagen heb ik ook weleens. Bij mij helpt dan maar 1 ding, man thuis laten met de kinderen en met wat meiden de kroeg in. Drink ik teveel, dans de hele nacht, sjans met wat mannen, wordt tegen de middag wakker met een kater en denk dan; nooooit meer
Soort van midlifecrisis... Ik wil daarom ook nog geen 2e. Mijn zoontje is net 5 en heel zelfstandig. We kunnen nu nog makkelijk met zn 2en weg, want mijn ouders/schoonouders vinden 1 kindje te logeren niet zo erg. Nu heb ik nog het gevoel van vrijheid en dingen voor mezelf kunnen doen, voor mijn gevoel is dat met 2 kids echt over. Daar zit je dan echt aan 'vast' en hoewel het vast ook heel erg leuk is en je veel ervoor terug krijgt (brrr wat een dooddoener) vind ik het wel best zo. Waarom wacht je niet nog even met een 2e kindje?
Bij mij zijn het wel de hormonen. Ik ben dolblij met mijn burgerlijke leventje, zou niet anders willen, maar laatst had ik zo ontzettend veel zin om naar een concert te gaan, de hele avond te springen en ontzéttend dronken te worden Geen idee waar dat vandaan kwam, want ik moet er momenteel niet aan denken om een hele avond te staan, ik hoef ook geen druppel alcohol, maar op dat moment dat ik daar heel anders over.. Maar goed, ik heb er gelukkig niet dagelijks last van. Ik zou dan ook niet denken dat het door iets simpels als hormonen komt, klinkt meer als echt ontevreden zijn of iets missen in je leven..
In de Flevopolder. Thnx voor de reacties, voel me af en toe echt ondankbaar, zoveel die graag huisje boompje baby willen en hier benk er niet tevreden mee. K zou heel wat over hebben voor een avondje lekker op stap, shoppen met vriendinnen, terrasjes pakken Gek dat dat bij mannen heel anders is, mijn vent gaat nog genoeg op stap en ik laat m lekker ervan genieten. Nu ik nog... Mn man wil al heel lang aan n tweede beginnen maar ik was er nog niet klaar voor. Nu wel dacht ik....
Maar als dat het enige is waar je naar verlangt, kan dat toch prima? Ik zie niet veel onverstandigs in een avondje met vriendinnen en terrasjes pakken
Ik denk dat je er toch nog even met je man over moet praten. Als jij er nu toch nog niet klaar voor bent, moet je dat uitspreken. Stel het een half jaar uit bijv en doe dan nu nog de dingen die je graag wil. Ik vind niet dat je ondankbaar bent hoor. Wij hebben pas een huis gekocht (iets wat we al heel lang wilden) en dit voelt ook allemaal heel burgerlijk. Maar soms bekruipt mij ook een té burgerlijk gevoel en wil ik het liefst weg rennen van alles. Maar dan ga ik gewoon iets leuks doen met mn vriend, gewoon wij samen. Of we spreken af met vrienden.
Bij mij is het deels hormonaal en deels ik-wil-wat-anders-dan-dit. Doemaar zong: is dit alles wat er is? Nou, ik herken mij er soms wel in. Vaak ben ik tevreden, soms ook totaal helemaal niet en moet alles anders. Ik verander nauwelijks wat dus ik hoop altijd maar snel dat dat gevoel over gaat. Meestal ga ik gewoon vroeg naar bed met een rotgevoel.
Weet je, ik voel me precies hetzelfde. Je bent niet de enige en ik voel me soms ook ondankbaar. Was eerst altijd een typische student, veel feestjes en leuke dingen doen met vriendinnen. Nu woon ik samen met m'n man en onze zoon en voel ik me best eenzaam soms. Ken ook nauwelijks mensen hier.
En nee, ik herken het niet, maar ik kreeg dan ook pas achter in de 30 mijn kind en heb dus genoeg gefeest, gereisd, etc. Ik snap dan ook nooit waarom men zo jong al kinderen wil.
Tja kan toch.. En ja sommige mensen willen vroeg kinderen, die willen jong ouder worden. Ik had dat ook, ik wilde niet op mijn 35e nog moeder worden, vond ik te oud. Anderen vinden dat juist een mooie leeftijd. Maar ja dan kan het soms ja dat je even niet tevreden bent met je leven, maar volgens mij hebben mensen dat soms ook nog op hun 40e. Er zijn genoeg mensen die gewoon veel onrust hebben in hun lijf of hoofd, die niet altijd tevreden zijn met het (in hun ogen) saaie burgerlijke leven.
Wat een onzin. Ik heb nu 2 kids op mijn 28ste. Eerste toen ik 26 was, tweede met 27. (En ook nog eens getrouwd op mijn 25ste én een thuisblijfmama OMG!)Ik had genoeg gefeest en wist waar ik aan begon. Dat sommige dat niet weten, tja dat kan. Ik ben ook niet bang dat ik nu dingen mis nu ik kinderen heb. We gaan nog lekker met zijn 2-en uit eten en plannen af en toe een lekkere saunadag of een festivalletje. Ik ben gezegend met een moeder die dol is op haar kleinkinderen en ze het liefste elke week in het weekend wil. Nu doen we dit max 1x per maand, dat de kindjes op zaterdagmiddag naar oma gaan en wij ze zondagmiddag ophalen, wij blij oma blij. (Jaaaaa kom maar met dat commentaar... Met een huilbaby is dit toch echt wel eens nodig!) Ik heb me erop ingesteld dat de komende 15 jaar volledig in het teken van de kinderen staan, dus geen verre vakanties maar gewoon Center Parcs etc.
Waarom commentaar! je hebt groot gelijk. Ook zonder huilbaby. Je bent toch niet alleen mama, ook jezelf.
ohh heel herkenbaar, ik heb er nu ook heel erg last van.. dat uit de band willen springen! ik was wel een feestbeest; veel uitgaan, alle festivals afgaan en gekke dingen doen. en toen was ik ineens zwanger, ging ik samenwonen en was ik een moeder! super natuurlijk en ik zou mijn zoontje voor geen goud willen missen maar af en toe mis ik het zorgeloos feesten best..
Ik ben in mijn leven nog nooit naar een groot feest geweest, stappen qua discotheek heb ik misschien 1 jaartje gedaan en dat dan 1 keer in de twee weken, nooit een druppel alcohol want daar houd ik niet van, Ik hield niet van stappen, maarja de prins op het witte paard komt niet vanzelf hè, die denkt niet hier woont Hippo dus laat ik maar eens aanbellen. Dus toch met een paar vriendinnen er af en toe op uit, hoewel ook hun geen stappers waren. Nadat ik mijn man ontmoet heb.... Die 8 jaar ouder is als mij, ben ik eigenlijk niet veel meer weggeweest, af en toe met een vriendin naar de bios of naar het café om wat te drinken, en dat kan nog steeds. Ik ben 24 mijn man 32 en we hebben samen drie kinderen, we kunnen nog steeds de dingen doen die we hiervoor deden,