Al jaren twijfel ik over mijn relatie. Maar al die tijd kon ik niet met zekerheid zeggen dat het beter zou zijn zonder hem. Het was niet slecht genoeg om weg te gaan maar ook niet goed genoeg om te blijven. Na al die tijd tobben en wikken en wegen ben ik er uit. Zonder hem is het beter. Ondanks dat ik dan straks alleenstaande moeder met twee kleine kinderen zal zijn. Ik ga de stap zetten. Maarrr... ik durf niet. Ten eerste durf ik het hem niet eens te zeggen. Ik denk ergens wel dat hij het verwacht, we hebben al vaak gesprekken gehad over dat ik niet gelukkig ben. Maar hij denkt dat ik de stap toch niet durf te maken en vindt het allemaal wel prima gaan zo, hij wil ook niks veranderen. Maar om uiteindelijk het hoge woord eruit te laten komen, pfoeh... Dan iets wat ik nog veeeeeeel enger vind: en dan? Hoe verder? Hoe kom ik aan een huis met mijn baan van 16 uur per week? Ik sta te kort ingeschreven voor een huurhuis in deze regio en een koophuis kan ik nooit betalen. Bovendien denk ik dat we ons huidige huis niet eens kunnen verkopen, en als dat al lukt zal er waarschijnlijk een flinke schuld op zitten (hoop verbouwd, huis voor 215.000 gekocht, hypotheek van 260.000). In de regio waar ik oorspronkelijk vandaan kom kan ik denk ik wel zo aan een huis komen, maar dat is niet te doen denk ik, ik wil dat de kinderen hier opgroeien. En om de zorg te kunnen delen is dat dus ook geen optie. Maar wat dan? Hoe kom ik aan een huis??? En geld. Hoe red ik het? Hoeveel zal ik aan alimentatie krijgen? Zal ik ook partneralimentatie krijgen? (we zijn al 13 jaar samen maar hebben pas sinds een half jaar een geregistreerd partnerschap). Hij verdient zoveel meer dan ik! Ik moet het met 800 euro doen terwijl hij 3600 krijgt. Hij zou dus misschien ook wel in ons huis kunnen blijven wonen, en ik zou meer moeten gaan werken. Wat moet dat moet. Bovendien denk ik dat hij heel vervelend gaat doen. Hij heeft weleens gezegd dat als ik wegga, dat ik de kinderen dan nooit meer te zien zal krijgen. Niet dat dat hem zal lukken (het kan ook niet eens met zijn baan op een boorplatform, hij kan ze niet meenemen aan boord) maar het geeft wel aan hoe hij er tegenover staat. Op zich wil ik niet veel. Een klein huisje is prima. Zolang ik mijn kids heb ben ik gelukkig, in een caravan redden we het ook prima bij wijze van spreken. Al met al maakt dat dat ik de stap niet veel eerder heb gezet. Zoveel onzekerheden. Ik hoor vaak: alles komt goed, voor alles is een oplossing. Maar ik vind het zooooo eng! Maar het moet gewoon. Het leven is te kort om zo ongelukkig te zijn. Ik hou het niet meer vol om bij hem te blijven voor de kinderen, er is alleen maar ruzie en irritatie in huis nu. Dat is voor de kinderen ook niet goed. Sorry voor mijn waarschijnlijk onsamenhangende verhaal... Ik weet ook niet wat ik verwacht aan antwoorden, het helpt me al om het op te schrijven. Misschien hebben jullie antwoorden, tips, bemoedigende woorden...
Beste Ts, Zelf geen ervaring maar wat ik ervan denk/weet: Misschien een idee om eerst uit te zoeken wat je allemaal moet regelen voordat je het je man vertelt of natuurlijk eerder maar bij Maatschappelijk werk kun je je aanmelden zij hebben veel ervaringen met echtscheidingen en weten veel van de routes ook mbt toeslagen enz. Sowieso contact leggen met een advocaat lijkt me een goede stap. Ik weet niet in welke regio je dus hoe het maatschappelijk werk daar heet maar met google komt je vast een heel eind. heel veel succes
Ik denk dat de stap zetten ook heel erg moeilijk is! Ik kan je helaas geen ervaring delen. Ik zou idd ook wat informeren. Concreet info inwinnen zonder dat je man het weet. Op je werk mss eens horen of je contract met meer uren kan aangepast worden? Familie in vertrouwen nemen en eens horen of zij kunnen helpen? Ik denk dat als je de stap echt wil zetten het vrij emo gaat worden en als je al die dingen al op voorhand eens geïnformeerd hebt dat al een pak gaat schelen in stress..... Veel sterkte meid!
Ik durfde ook niet. Ik heb geen baan, ben huisvrouw. Hij zzp'er. Maar na veel praten met 2 hele goede vrienden heb ik de stap toch gezet. Wij hadden een huurhuis. Waar ik nu alleen met mijn zoontje woon. Ja het was een hoop geregel, woningbouw om uitstel van betaling vragen, hetzelfde bij energie bedrijf enz enz. En uiteraard een uitkering aanvragen. Zit nu dus in de bijstand. Ja mensen zeggen vaak het komt wel goed, en dat komt het ook wel. Het heeft alleen even tijd nodig. Ik had de mazzel dat ik als huurder op papier stond dus hij kon mij er niet uitzetten. Het is uiteraard een grote stap en veel geregel maar ik vond wn. Vind nog steeds dat het mij zo goed heeft gedaan en niet alleen mij. Ik zou sowieso eens gaan informeren bij de sociale dienst. Ik krijg namelijk bijna 1100 euro dat is de bijstandsnorm hier voor alleenstaande moeders. Misschien dat je een bijdrage daar weg kunt krijgen, omdat je met 800 onder de bijstandsnorm zit. Succes en sterkte
Ik weet wat je voelt.... De uiteindelijke stap nemen is zo moeilijk...maar zoals je altijd hoort... Het komt zeker goed... Maar het kost wel tijd. Je hebt inderdaad recht op bijstand omdat je onderde norm zit, daarnaast krijg je een flink pak geld aan toeslagen. En daar kun je goed van rondkomen als je beetje zuinig kunt leven. Let wel op met de bijstand, alimentatie die je krijgt van je expartner word geteld als inkomsten. En zoals al eerder hier gezegd, bij maatschappelijk werk moeten ze heel goed en ook anoniem kunnen helpen. Heel veel succes, weet waar je doorheen moet nu. Liefs
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben er echt wel van overtuigd dat ik de stap moet nemen, dat het beter is voor mezelf en voor de kinderen. Ik zal eens informeren bij maatschappelijk werk. Maar hoe zit dat dan met de bijstandsnorm? Als ik alimentatie krijg zit ik waarschijnlijk al over die 1100 euro heen natuurlijk. Ik heb het via internet uitgerekend en toen kwam ik op 1075 euro aan alimentatie (lijkt me erg veel hoor, maar ja, hij verdient dan ook behoorlijk). Waar ik nog mee in mijn maag zit is dat huis. Het is toch raar eigenlijk dat ze mensen in principe maar gewoon op straat zetten? Je krijgt geen urgentie met twee kleine kinderen, maar als je niemand kent waar je tijdelijk kunt wonen (met mijn inschrijfduur zal dat nog wel drie of vier jaar zijn zelfs, dus is niks tijdelijks aan) sta je dus gewoon op straat. Dat is toch belachelijk in een land waar iedere buitenlander zich gewoon maar kan vestigen maar waar je zelf ondanks dat je altijd netjes altijd betaald hebt, gewoon niks hebt om op terug te vallen? Of zie ik het nu heel zwart wit?
Er zijn tegenwoordig wel heel veel koopwoningen die tijdelijk te huur aangeboden worden. Nadeel is alleen wel dat wanneer de woning verkocht wordt, je er dus binnen een maand uit moet. Daar zou je natuurlijk ook naar kunnen kijken. Dat je lang moet wachten op een huurwoning is niet iets heel nieuws.
Ik begrijp wat je bedoeld... Ik heb dit weekend uitgesproken dat ik heel erg twijfel of ik wel verder wil en niet weet of ik nog gelukkig ben. Wil je veel sterkte en moed wensen!
@Jedine: wat goed van je. Hoe reageerde hij? En wat nu? Ben je thuis of ben je weggegaan? Ik ben heel benieuwd. Sta je eventueel ingeschreven voor een huis?
Hoi mama1978 Hij reageerde eerst boos maar daarna was hij erg geschrokken. We hebben veel gepraat en kijken t even aan dus ik ben nog thuis. Alleen gisteravond kreeg ik weer verwijten...ik heb t gister tegen 2 collega's gezegd omdat ik op mn werk niet altijd even gevoncentreerd ben. Ook mijn ouders weten het en 2 goede vriendinnen. Ik heb t geluk dat ik altijd bij mijn ouders terecht kan, stond nl nog niet ingeschreven dat heb ik van de week gedaan en weet hij ook. Nu alleen nog durfen....
Datzelfde heb ik ongeveer twee jaar geleden ook gehad. Ook mijn twijfel uitgesproken. Hij reageerde toen heel emotioneel waardoor ik weer ging twijfelen. Hij smeekte om nog een kans en die wilde ik hem nog een half jaar geven. Wel heb ik me toen ook ingeschreven voor een huurhuis. Dat aankijken heeft dus weer langer geduurd dan een half jaar. Ik stak gewoon weer mijn kop in het zand. Dat is de makkelijkste weg. Het is gewoon zo eng allemaal, en ik had samen met hem alles voor elkaar financieel. Samen een goed inkomen, een mooi huis, grote tuin, alles verbouwd, twee auto's, motor etc. Dat maakt de stap dan weer zo groot... En was ook bang dat ik mijn kids niet meer kon bieden wat ze gewend zijn, zoals dagjes weg, zwemles, hobby's, etc. Maar nu na twee jaar ben ik er wel uit. Dit hou ik niet vol. Hij is tijdelijk wel iets veranderd, maar nu zijn we weer terug bij af. Ik denk ook dat je mensen niet kunt veranderen. Hij doet er in ieder geval niet eens meer moeite voor. Als ik eraan denk dat ik dit nog 30 jaar moet volhouden... Zucht. Dan word ik gek! Ik ben er nu wel uit dat mijn kids die extra's minder nodig hebben dan gewoon de liefde en aandacht van mama. Ze hebben nu alles, maar in een huis vol opgekropte emoties en spanningen. En ik weet zeker dat dat niet goed voor ze is. Dus mijn besluit staat inmiddels vast: ik ga echt weg.
Hoi, Ik zit hier ook in hetzelfde schuitje. Maar bij ons is het nog wat ingewikkelder. Denk een half jaar geleden de stap gezet, en de relatie verbroken. Hij is bij zijn moeder gaan wonen en ik ben in ons huur huis gebleven. Het was wel heel moeilijk want hij houd echt nog heel veel van mij. Ik hou ook nog wel van hem alleen op een andere manier. We zijn net broer en zus. Nu woont hij weer terug in huis. Slapen wel apart. Bij zijn moeder wonen werkte echt niet. Nu zitten wij ook financieel in de problemen. Wel een grote oorzaak van onze relatie problemen dus we kunnen ook niet 2 huizen betalen, Het is echt heel vervelend. Nu zit je dus samen in een huis. Meestal gaat het best ok maar er zijn toch een aantal ongemakkelijke momenten. En of ik me nu gelukkiger voel? Denk het niet. Mijn leven is nu zo'n onweersbui. Ik wordt er helemaal gek van. Ik vraag me zelf vaak genoeg af waarom ik niet gelukkig mag zijn. Alles wat mis kan gaan gaat hier ook mis. Gelukkig heb ik mijn lieve zoontje van bijna 2. Het is echt een heerlijk ding! Hij is wel de reden dat ik het nog een beetje uithou allemaal. Alles wat ik doe, doe ik voor hem Ok best depri zo hahaha. Zijn ook wel leuke momenten in mijn leven hoor! Ik zorg ervoor dat ik vaker geniet van de kleine dingen Ik hoop dat het voor iedereen allemaal gaat lukken hier, want deze stap in je leven is heel moeilijk. Iedereen wil natuurlijk huisje boompje beestje, en je verwacht dit te krijgen met je partner. En als dit anders blijkt te zijn doet dat pijn. Maar ook wij verdienen het om weer gelukkig te zijn. Dus volg je hart. Dan maak je altijd de juiste keuze. Er zijn altijd mensen die je kunnen en willen helpen. Ik zou toch een aanvraag doen voor urgentie verklaring. Ik heb wel mensen gehoord die er een kregen na een scheiding. Proberen kan altijd toch? Misschien heb je wel geluk. Xxx
Alimentatie is een inkomen voor jou, dit wordt dan van je bijstand afgetrokken. Zodra bij mij de alimentatie rond is moet ik het bedrag doorgeven. Dit wordt dan direct in mindering gebracht op mijn uitkering. Hetzelfde geldt voor de alleenstaandeouderkorting
Hier hetzelfde verhaal. Gaat al sinds 2011 slechter...ben nooit meer zeker geweest van de relatie. Maar door een gebeurtenis vorige week door zijn toedoen weet ik het nu echt: hij past écht niet bij mij. ik verdraag zijn aanrakingen niet eens..al een poos niet meet. mijn situatie is nu: Huurwoning. Alleen op mijn naam dus hij moet weg. Ik heb al ruim een jaar een hbo functie voor 20 uur p.w, nadeel is dat dit een ziektevervanging betreft dus geen zekerheid. Voorlopig zit ik hier nog en verdien netto afgerond 1.300 euro. ik heb vast recht op toeslagen via de belastingdienst. Ook voor 2 kinderen kinderalimentatie. .. ik maak me eigenlijk gewoon druk om mijn baan. Heb geen zekerheid en heb angst in de bijstand te komen. Maar dit trek ik ook écht niet meer. Het is echt koude oorlog thuis.
Ik heb de stap ook nog niet gezet....ga eerst andere oplossingen zoeken wat mss ook oorzaak van mn twijfel is en als dat niet helpt hoop ik de knoop wel te durven doorhakken. Ik ben sinds n aantal weken gestopt (na afbouwen en ovetleg met ha) met antidepressiva ivm postnatale depressie, ik merk datvt steeds minder gaat en heb dus n afspraak bij ha gemaakt. Dit speelt er denk ik ook bij mee, ik wil niet later spijt van mijn beslissing die ik in n periode dat ik niet lekker in mijn vel zit heb gemaakt krijgen. Ook ga ik uitkijken naar ander werk want de druk waar ik nu werk trek ik niet, hoop dat ik wat vind want vacatures voor verpleekundige zijn er bijna niet hierbin de ongeving....
Hey Dames ! Ik heb eind vorig jaar de keuze gemaakt om een einde aan mijn relatie te maken ( 3 kleine kids ) Het valt niet mee laten we dat voorop stellen, ook al heb ik n nieuwe vriend die op zijn beurt weer terughoudend is ( ook gescheiden , 2 kids ) T enige wat ik merk dat er rust terug is in mijn leven en dat van mijn kinderen Ik zou gewoon je gevoel volgen ! Veel succes