Hola, wil graag weten of er meiden zijn die ongeveer in dezelfde situatie zitten.. en wil graag mijn (nogal aparte) verhaal kwijt. Ik ben 30, en ik woon nu in Nederland, maar heb afgelopen 4 jaar in centraal Amerika gewoond. Voor ik vertrok heb ik een hele lange relatie gehad en voor het helemaal mis ging hadden we een kinderwens. Na 3 jaar MMM werd mij verteld dat kans op zwangerschap miniem met ivf etc. zou zijn, en natuurlijke zwangerschap dus 0,000001%. Relatie verbroken en mijn droom gaan leven: werken, wonen en vrijwilligerswerk doen met kids. Heb een geweldige tijd gehad, werken (in gaarkeuken voor kansarme kindjes en reisleidster in voornamelijk Costa Rica), feesten en genieten. Al mijn vriendinnen in NL werden zwanger en trouwden, en ik genoot van het leven door vooral veel te stappen. Ik leerde mijn ex kennen, een Nicaraguaan en we zijn 1 jaar samen geweest. Toen ik de relatie al had verbroken ivm jaloezie, geweld en andere nare dingen, kwam ik erachter dat ik zwanger was. Zo lang wilde ik een kindje, zo veel zwangerschapstesten gedaan in mijn leven, en jawel.. op het meest rotte moment had ik ineens de allereerste positieve test in mijn handen. Heb er nooit aan gedacht om het weg te laten halen, maar ...wat hoe waar wanneer.. HELP! Mijn ex zorgde voor veel problemen en dreigde ermee ons kindje het land nooit te laten verlaten, zelfs als ik hem niet als vader zal registreren kan hij in Nicaragua een DNA test kunnen eisen. Na veel en lang nadenken heb ik besloten om mijn leven in centraal Amerika achter te laten en naar Nederland terug te keren. Ik was 32 weken zwanger toen ik in het vliegtuig stapte. Weinig geld, geen huis en hardstikke zwanger. Ondanks deze k*t situatie was ik zo blij, zo blij met dat kleine frummeltje in mijn buik, het voelde meteen als mijn kindje en hoe dan ook, we zouden het redden. Ben tijdelijk ingetrokken bij mijn ouders en op 29 mei 2012 is mijn prachtige mooie lieve dochter Emma geboren. Na vreselijk veel rompslomp heb ik een urgentieverklaring gekregen en hebben Emma en ik nu na 7 maanden eindelijk een eigen huisje. Met de vader van Emma heb ik nog wel contact via de mail, dat doe ik voornamelijk voor haar. Haar vader is en blijft haar vader, en de dingen die tussen hem en mij zijn gebeurt staan daar buiten. Ooit zal ze haar vader ontmoeten, maar tot die tijd (en ook daarna) zal ik haar mamma en pappa zijn. Ik krijg vaak de vraag: is het moeilijk om single mamma te zijn? .. ach, ik weet niet beter! Tuurlijk is het af en toe rot om met een huilend kind eindelijk rustig te zitten en dan de speen aan de andere kant van de kamer te zien liggen en niet te kunnen zeggen: schat, pak jij m even? En natuurlijk heb ik mijn momenten (vooral zaterdagavonden) dat ik alleen op de bank zit en denk, damn wat is mijn leven verandert. Maar het moment dat ik mijn neus in haar nekje stop en de heerlijke babygeur ruik, of als ze schatert van het lachen als ik haar vlinderkusjes geef.. dan weet ik dat het wel goed komt met ons! Dat maakt alles goed. Dussss.. dit is mijn verhaal! Begrijp dat het redelijk uniek is, maar zal wel met andere mamma's in contact willen komen die single zijn en het alleen zijn met kindje herkennen. Liefs, Eva
Hallo Eva, Wat een bijzonder verhaal. Natuurlijk heel naar wat je allemaal met je ex hebt moeten doorstaan en misschien nog wel moet. Maar wat ontzettend bijzonder dat je, tegen alle verwachtingen in, nu mama bent van een prachtige dochter!! Uit je verhaal lees ik een ontzettend sterke vrouw, die er inderdaad wel komt! En daarvoor wil ik je gewoon even een digi-knuffel geven. Hier een moeder van 2, die co-ouder zal worden, ik weet dus (nog) niet hoe het is om single mama te zijn en zal dit ook niet 7 dagen per week worden. Maar dat het af en toe zwaar zal zijn, dat kan ik zeker beamen, dat heb ik de laatste jaren ook ondervonden. Maar met jouw positieve instelling kom je er wel Heel veel succes! X Nadien Enne, je dochter is trouwens op de mooiste dag van het jaar geboren Just like me
Hee meis Allereerst gefeliciteerd met je wondertje! Wat een verhaal! Maar wat een respect dat je zo hebt doorgezet! Je bent een sterke vrouw! Dus je mag echt trots op jezelf ! Het volledig alleenstaand ken ik en idd ook dagen/avonden van eenzaamheid zijn herkenbaar. Op een dag zal je de juiste vinden en tot die tijd van alles genieten. Vraag of je ouders een avondje oppassen en ga ff lekker eruit. Het komt heus allemaal goed! Liefs
@nadien Het scheelt al om te weten dat je niet de enige bent, en met heel veel liefde voor je 2 kids groeien ze heel goed op!! (ook al wil je ze af en toe misschien best op marktplaats zetten) Leuk dat je ook op 29 mei jarig bent! @mnonc Dat is inderdaad een goed plan, kleintje bij opa en oma en ik lekker op stap! Ga ik regelen (en dan halve avond whatsappen met mijn moeder om te vragen hoe het gaat..)
Ben ook sinds mijn zwangerschap alleen. Lang niet zo'n heftig verhaal als jij hoor Ik herken het wel, want je bent gewoon niet anders gewend dan het alleen te doen. Maar wat nooit went is die vent. Daar zit je toch de rest van je leven aan vast.
hoi! ik ben sinds ik 10 weken zwanger was van ons tweede kindje ook alleen. We hebben al een zoon die komende week 2 wordt :-D Toen ik 10 weken zwanger was van mijn dochter is hij van de ene op andere dag vertrokken, alleen zijn pc nam hij mee, zelfs kleding liet hij achter. Niks meer van hem gehoord, ongelooflijk! Naderhand bleek hij op naam veel schulden te hebben gemaakt die ik nu afbetaal. Hij is en blijft de vader van onze 2 prachtige kinderen maar is nu dus wel volledig buiten beeld. Mijn dochter heeft hij niet erkend. Het 's avonds alleen op de bank zitten, het missen van je maatje, het alleen dragen van de verantwoordelijkheid over minimensjes; allemaal herkenbare gevoelens! Ik denk dat mijn ex ooit wel weer terug komt in het leven van mijn kinderen, al heb ik geen idee of dat op korte of lange termijn is. Gelukkig heb ik een fijne familie waar mijn kinderen en ik altijd terecht kunnen, dat is echt goud waard!