Maakt echt niet zoveel uit als je niets tot weinig aankomt: zolang die kleine groeit, komt het wel goed. Als je maar zorgt dat wa je binnenkrijgt, een beetje gezond is... e zolang je maar blijft drinken... Ik ben in eerste instantie 7 kilo afgevallen; eerste 8 weken niet misselijk ofzo, maar gewoon helemaal geen zin in eten, het niet naar binnen kunnen krijgen echt. Vervolgens vanaf 8 weken kotsmisselijk, dus daar werd het ook niet beter van. Die misselijkheid is er nog steeds, maar na een tijdje kon ik wel weer gaan eten en heb ik een periode ook vrij veel gesnoept ernaast: zat laatst op 6 kilo boven m'n begingewicht. Inmiddels krig ik echter maar hele kleine porties binnen, omdat die kleine in stuit tegen m'n maag aanligt en m'n buik niet groeit (de kleine wel, dus ze drukt van binnen de boel helemaal in de verdrukking). Ik begin dus weer af te vallen, ondanks dat ik wel eet, (en wat ik eet is merendeels wel gezond). Kijk, als je niks eet en je baby groeit ook niet, dan heb je wel een probleem. Of het lukt niet meer om te drinken en je drogt uit, dat is ook een groot probleem. Maar enkel "niet-aankomen" als sgnaal nemen dat er iets nie goed is, dat gaat niet op hoor, Voor jezelf is het natuurlijk wel fijn om iets aan te komen: als je op je eigen gewicht blijft, betekent dat in feit dat he afvalt en da je voor jezelf dus op je reserves teert: doet je energielevel geen goed... (Ik merk het bij mezelf al). Maar die kleine pakt wel wa ie ndig heeft hoor! (EN zolang je VK aangeeft dat ie goed groeit, hoef je je niet ongerust te maken. (Waarmee overigens niet gezegd is dat je niet moet proberen toch te eten)
Als je niets aankomt betekend dat dus dat je aan het afvallen bent. Aangezien je beebje wel aankomt en je hele buik en inhoud ongeveer 6 kilo gaat wegen. Als je dan na 40 weken nog steeds op je startgewicht zit betekend dat dus dat je bent afgevallen en dat lijkt me niet echt gezond...