In overleg met het beheer heb ik een tweede account aangemaakt. Voordat het vooroordelen al begint: Ik had dit ook nooit van mezelf verwacht! Ik ben inmiddels 10 jaar samen met mijn man en trotse ouders van onze kinderen. Een huwelijk blijft een werkwoord. Ook bij ons, het gaat met veel ups en downs. Sinds de geboorte van onze jongste voel ik mij niet meer gezien door mijn man. Hij is druk met z'n werk, is vaak moe en kortaf. Hier hebben wij over gepraat en hij zou er op letten. Dit ging een tijd goed maar de strubbelingen blijven. Ik heb ook afstand genomen, steek al mijn energie in de kinderen en werk en s'avonds ben ik moe. Dan heb ik geen zin in een goed gesprek of wat anders. Ik ben over het algemeen best gelukkig met mijn leven. Mijn man zorgt goed voor ons, is lief voor de kinderen en mij. En toch mis ik hét. De waardering en de liefde en daar was hij. Een jonge vent, midden in het leven, een goeie baan en zo vrij als een vogeltje. Hij zag mij staan, een moeder en een getrouwde vrouw. Ik schrok en heb het genegeerd, maar hij bleef maar in mijn hoofd zitten. Ik bleef hem zien in gezelschap en er ontstond iets. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heb hem een bericht gestuurd. En dat was het begin van het einde. Het duurt inmiddels nu 2 maanden en hij laat mij zweven. Hij draagt mij op handen en laat mij stralen. Ik ben verliefd en dat terwijl ik getrouwd ben. Het blijft nog enigszins onschuldig, we zoenen 'alleen maar'. Maar ik ben bang voor het volgende. Ik moet ermee stoppen, maar hij wilt met mij verder. Ik twijfel, ik hou van mijn gezin. Tussen mijn man en mij gaat het nu verbazingwekkend goed. Ik ben vrolijk, door een ander, en hij reageert hier ook leuk op. We praten weer en lachen weer. Ik heb nooit gedacht dat dit mij zou overkomen, nooit! Ik was ook diegene die altijd heel hard riep, zoiets nooit te begrijpen. Totdat het je overkomt. Ik ben ontzettend fout bezig en zit zo met mezelf in de knoei. Ik voel mij schuldig tegenover mijn gezin. Ik moet ermee stoppen, maar het lijkt wel een verslaving. Geen idee wat ik hiermee wil bereiken, maar het lucht op om het zo neer te zetten. Veroordeel mij aub niet, maar misschien tips om uit deze situatie te komen.
Hoe zie jij je toekomst? Wat wil je allemaal? Ga daar maar eens over nadenken en maak vervolgens je keuze. Het is niet eerlijk naar je man toe, wat je nu allemaal doet. Dat besef je ook wel. Wees eerlijk naar jezelf (en de andere 2 partijen) toe: wat wil je nou? Je kan namelijk niet voor de rest van je leven van twee walletjes eten. En denk ook aan je kinderen: denk aan de pijn die je ze zal veroorzaken. Als je verder wilt met de andere moet je het nu opbiechten aan je man. Niet voordat het erger wordt, want NU is het erg. Je gaat vreemd, ook al is het nog 'maar' zoenen.
Het gras is altijd groener bij de buren . Hoewel dit altijd heel cliché klinkt zit er een kern van waarheid is. Deze jongen is nu spannend, geeft jou een goed gevoel, heeft aandacht voor je, maakt tijd voor je maar voor hoelang? 10 jaar samen zijn is niet niks, zeker als daar ook nog kinderen bij zijn gekomen en je beide een (drukke) baan hebt. Ik vind het niet zo gek dat je dan gaat verlangen naar iets wat er (even) niet meer is. Ik zou in jou positie denk ik gaan voor een therapie samen met je man, jullie kunnen het nog leuk hebben, dat blijkt wel doordat jullie weer lachen samen en het leuk hebben. Zo zie je dat ook jij moet investeren, was jij wel zo'n leuke vrouw voor jou man? Jou positieve en vrolijke humeur doet jullie beide kennelijk goed. Neem afstand van de jonge man en steek die positieviteit in je man. Ga samen wat leuks of geks doen .
Meteen afkappen die affaire, vandaag nog. En dan hulp zoeken, bvb in de vorm van relatietherapie om de relatie met je man (hopelijk) te redden. Laat je verstand spreken, niet je hormonen. De enigen die je nu pijn doet zijn je kinderen en je man....en uiteindelijk ook jezelf. Sterkte en wijsheid toegewenst.
Ai ai ai, dit is een hele lastige situatie voor je meid! Ten eerste: veel sterkte gewenst. Linksom of rechtsom zal dit niet makkelijk zijn: kiezen tussen je man en je minnaar. Mijn advies zou zijn om dit eerlijk aan je man te vertellen en het vervolgens met hem uit te praten. Hoe ziet hij jullie relatie? Mist hij ook 'iets'? Is er aan te werken? Houden jullie nog van elkaar? Verder: dump je minnaar. Hij vertroebelt de zaken alleen maar momenteel. Als ik het zo lees is hij een symptoom, niet de oorzaak van de situatie. Succes!
Een vriendinnetje zit in een soortgelijke situatie. Echter, al ruim 3 jaar. Al snel werd duidelijk: deze man,daar zit geen toekomst in. Het zal geen huisje boompje beestje met hem worden. Maar toch kan ze hem niet los laten. Puf om aan haar relatie te werken heeft ze niet,en wil ze ook niet meer. Kortom,ze staat volledig stil. Realiseer je dus waar je aan begint. Bedenk heel goed wat je wil. En wat hij wil. Is dat niet vereenigbaar...dan heb ik dus gezien hoe veel verdriet dat met zich meebrengt. En zijn er alleen verliezers. Wacht ook niet te lang. Voordat de zaken zich nog verder ontwikkelen..
Pff wat heftig en moeilijk zeg! Maar je zal een keuze moeten maken. Stop aub met de affaire en denk rustig na wat je echt wilt. Wil je je relatie van 10 jaar echt opgeven? Bedenk ook wat dit met je kids doet en met de rest van jou leven. Die minnaar wilt nu met jou verder, maar is dat nog steeds zo als jij van je man gaat scheiden en er ook kids bij komen kijken? Jij mist een stukje in de relatie met je man. Je hebt erover gepraat en het ging weer iets beter. Daarna zakte het weer terug. Hebben jullie ook iets in je dagelijks leven veranderd? Wij hadden een huilbaby, best heftig voor je relatie. Wij hebben de keus gemaakt om ons probleem bespreekbaar te maken. En mijn schoonouders kwamen direct met de optie om zl 1x per week bij hun te laten slapen. Zo hadden we een avondje en nacht voor onszelf om rust te krijgen en elkaar aandacht te geven. Probeer het positieve in je man terug te vinden , geef aan welke aandacht je prettig vind om te krijgen. Ga samen eens een dagje if weekendje weg. Jebweet door je minnaar wat je mist. Pak hier je voordeel uit en ga in gesprek met je man. Ik zou een relatie van 10 jaar niet op het spel willen zetten.. En dan nog te bedenken wat een getouwtrek over de kids je kan krijgen. Heel veel succes in je keuze. Maar zo doorgaan is toch geen optie?
Jeetje meis.... Ik herken het deels! Wij waren na de geboorte van ons zoontje 7 jaar samen, ik had een pnd en een angststoornis en was alleen maar bezig met ons zoontje. Mijn man gaf me weinig aandacht en ik hem ook. Mijn allereerste vriendje kwam ik tegen op fb en hij zei de dingen die ik wilde horen. We spraken elkaar elke dag via skype en mede door gepush van een "vriendin" ging het verder en verder. We hebben elkaar nooit gezien, maar ik stuurde wel foto's. Niet naakt, maar wel foto's die ik in die context niet naar hem had mogen sturen. Na een paar maanden zag ik in waar ik mee bezig was, mede door de psycholoog waar ik liep! Ik was een beetje afgevallen, mijn man ook, ik zat beter in mijn vel en heb alle contact met mijn ex verbroken na een rotopmerking van hem. En dat was dat dacht ik.... Tot ik op een bepaald moment de vraag van mijn man kreeg wat voor foto's ik had gestuurd... Mijn ex had ze aan mijn "vriendin" gestuurd en die had ze op haar beurt weer aan een gezamelijke vriendin en haar man laten zien. Haar man is collega van mijn man en zo is hij er dus achter gekomen. Het is goed gekomen gelukkig. Maar ik heb echt duidelijk moeten maken dat het alleen bij chatten en skype is gebleven en waar het aan lag. Je moet hiermee stoppen meis. Na 10 jaar en met kindjes is het allemaal niet meer zoals aan het begin en dat zul je ook krijgen als je met je minnaar doorgaat en 10 jaar verder bent. Denk aan je gezin, je kunt het toch nog leuk hebben met je man merk je nu. Stop die tijd en aandacht in hem. Kleed je weer eens leuk voor hem aan en maak de tijd voor je minnaar vrij voor je man. En als je dat echt niet wilt of kunt, stop dan met je man. Maar dit is niet eerlijk, tegenover niemand niet. Je staat te liegen tegen je man en kinderen, maakt het jezelf onnodig moeilijk en houdt je minnaar aan het lijntje. Dit is geen veroordeling, ik snap je gevoel deels wel, maar je zult echt een keuze moeten maken! Het zijn geen twee stofzuigers waar je het over hebt, maar gewoon mensen!
Kap ermee! Dat is echt heel kort door de bocht het enige advies wat ik je geven kan. Ik snap heel goed dat je in een sleur zit, en probeert er op deze manier uit te komen, maar dit is niet eerlijk tegenover je man en kinderen. Nu lijkt alles misschien leuk en spannend, maar denk je daar straks nog zo over als je gezin kapot is, door jouw acties? Deze jongeman is alles wat je man niet is, en daarom voel je je nu zo aangetrokken tot hem. Maar als je met hem een serieuze relatie zou hebben, zou hij ook niet meer 'spannend' en 'interessant' zijn. Het is puur een soort fling, jij mist iets in je relatie en hij vult net dat stukje aan. Dat lijkt allemaal heel leuk, maar je bent nu nog in een stadium waarop je je man alles kan opbiechten en jullie er samen mee aan het werk kunnen gaan. Hoe langer je wacht, hoe meer er kapot is en hoe langer het duurt om het goed te maken. Als het dan al goed komt. Ik snap heel goed dat dit soort dingen kunnen gebeuren en je komt over als een persoon die, hoe ironisch het ook klinkt, goed nadenkt over wat je doet.. Gebruik dat alsjeblieft en red je gezin! Als je van je man weg wilt en je hebt er alles aan gedaan, dan is het jouw eigen beslissing, maar ik denk oprecht dat je er erg veel spijt van gaat krijgen en dit puur een uitweg is om een soort afleiding te hebben. Bovendien: je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt! Succes!
Sowieso is dit een situatie die niet kan blijven bestaan. Je moet een keuze maken. Maar was het met je man de eerste maanden ook niet enorm leuk, gezellig, romantisch enz. Ofwel die ander lijkt nu het einde, maar ook als je 10 jaar met hem samen zou zijn is het waarschijnlijk niet meer zoals nu. Ook een leven met kinderen veranderd nu eenmaal. Ik heb zelf soms ook wel het idee dat ik alleen nog maar moeder ben. Mijn man werkt veel en ik werk parttime en doe daarnaast het huishouden enz. (behalve nu deze zwangerschap). Veel uitstapjes doe ik alleen. Het kost veel tijd en energie om een huwelijk te laten bestaan. En soms lukt dat misschien, ondanks alle moeite, toch niet. Je zegt nu zelf ook (nu jij vrolijker bent) dat het met je man ook beter gaat. Misschien moeten jullie je op die manier anders opstellen. Waardoor je weer gaat ontdekken wat er zo leuk aan elkaar is? Het is een keuze die je zelf moet maken. Maar onthoudt wel dat het met die ander ook zal veranderen, en niet altijd zo zal blijven zoals het nu perfect lijkt.
Ik wil je niet veroordelen maar je bent de grens flink over gegaan, alleen al door het sturen van een berichtje. Gelukkig besef je jezelf waar je mee bezig bent. Bedenk je wat je voor de toekomst wilt en hoe je dat voor je ziet. Ongetwijfeld heb je deze spanning en gevoelens ook gehad met je man in het begin, en jaren later iets ontzettends moois opgebouwd samen. Wil je dit allemaal vergooien voor wat spanning dat ook vergaat met de tijd? Je kinderen zijn prioriteit, je huwelijk is niet over, je kunt het nog naar je zin hebben. Kortom je hebt alle ingrediënten om de situatie te 'redden'. Het gras is niet altijd groener aan de overkant, de dingen zijn nu rooskleurig. Maar kom maar heel snel van die wolk af, en besef je wat je nu hebt! Kap die affaire, en praat met je man. Biecht het hem op, het zal opluchten en kijk wat jullie samen kunnen doen hier uit te komen. Hoe je man hier ook op reageert, wat je nu doet is vele malen erger. Succes.
Afkappen en wel vandaag nog. Vervolgens gelijk opbiechten aan je man. HIJ is degene die bepaalt of jullie nog verder gaan in mijn ogen. Je liegt en bedriegt, dus die beslissing is niet aan jou. Jullie hadden moeten praten. Dat hij zich niet heeft gehouden aan de dingen waar hij op zo letten; rottig. Maar dat geeft jou niet het recht om je heil bij een ander te zoeken. Dan had je wéér moeten praten, desnoods dreigen met een scheiding of daadwerkelijk gaan scheiden als je het niet meer ziet zitten me je man.
Sorry, maar vreemdgaan overkomt je niet. Gevoelens kun je misschien niet tegenhouden, maar wat je daarmee doet is volledig eigen keuze. En om het af te kappen en je verantwoordelijkheid te nemen ook.. want hoewel je zegt dat het "alleen maar zoenen" is, weet je dondersgoed dat ook dat niet oké is. Verder sluit ik me helemaal aan bij Luuz.
Ai lastig voor alle partijen. Maar je moet hier idd mee stoppen. Ik heb het gezien bij m'n broer en schoonzus (eigenlijk precies hetzelfde verhaal) maar m'n schoonzus was een hele slechte vreemganger dus daar waren we allemaal zo achter maar dat terzijde. Zij zijn er samen sterker uitgekomen en inmiddels is koter nr 3 onderweg. Maar zoek hulp, ga in therapie, praat met je man. Ga leuke dingen doen samen. Op dit moment zegt die leuke jonge knul precies de goede dingen, maar denk je nu echt dat daar toekomst in zit? Vecht voor je gezin! Ik ben van mening dat als het goed zit in je relatie je niet vreemd gaat. Je man moet hier ook voor knokken.
het is nieuw en spannend tuurlijk is het dan allemaal leuk maar na een aantal jaren veranderd dat ook! denk aan je kindjes en je man geef je dat allemaal op voor die gevoelens die nu zo mooi blijken te zijn? praat met je man ipv vreemd te gaan
Een goed gesprek aan gaan met je man, liever gister nog. Hij verdient de waarheid hoe pijnlijk dat voor hem ook zal zijn en wat dan ook voor gevolgen zal hebben. Jij zit hier fout en niet hij. Wat mij betreft bestaan er geen excuses om vreemd te gaan (zoenen, sex of knuffelen een ander laat je stralen dus in mijn ogen ga je echt vreemd) In 10 jaar tijd verdiend hij het respect om de waarheid te weten en te dragen. Gaan jullie als gezin door dan zullen jullie goed moeten blijven communiceren met of zonder hulp, want dit zal nu en/of in de toekomst altijd blijven bestaan. Ga je met die ander door besef dan goed wat je op het spel zet en hoe de toekomst gaat worden. Echter is de keus niet alleen aan jou, maar veel groter nog aan je man. Geef hem al je respect wat je nog hebt en biecht het op, ervaar het en draag het. Sterkte.
Waar slaat dit nu op. Je doet alsof ze een moord heeft gepleegd. Kom op zeg aan dit soort reacties heeft ze natuurlijk helemaal niets.
Gelijk stoppen ermee voordat je nog meer ellende op je hals haalt! Zo te horen is je relatie met je man niet barslecht en zelfs wel heel goed, dat wil je niet opgeven voor een flirt tussendoor geloof me! Denk aan je kinderen die je hier sowieso heel veel verdriet mee doet en dat wil je niet dus is zeg gelijk kappen ermee!!
Hoe luid het gezegde. Geen schoenen erg gooien voor je nieuwe hebt. Gras altijd groener aan de c overkant. Na eer een geweten.