Ik snap niet dat je niet eerlijk bent tegen je man, als het andersom zou zijn hoe zou jij je dan voelen? Ik vind echt niet dat je kan maken om eerst te gaan uitzoeken of je beter bij die andere man past en daarna het pas te gaan vertellen of misschien wel niet als hij je toch niet bevalt
Phoe flinke meid ben je! Wel vreemd durven gaan, maar vertellen ho maar! Wat als het nu met man nr2 niks word? Lekker terug naast mannetje nr 1 in bed kruipen s'avonds? Brrrrrrrrrr, moet er niet aan denken! Gedraag je volwassen en vertel t gewoon, want hier schiet je niks mee op.
Sja, wat kan ik zeggen.... Er is geen enkel excuus voor vreemdgaan. Als de liefde weg is in je relatie, dan ga je daar aan werken OF je gaat weg bij hem. Als je op zoek wil gaan naar liefde, dan doe je dat NADAT je bij je man weg bent. Dat is wel zo eerlijk. Als je 'per ongeluk' of 'per toeval' de liefde bent tegengekomen, dan doe je daar niks mee (dát heb je in de hand) tot je je huidige relatie beëindigd hebt. Je durft weg te gaan omdat ... - je bang bent voor reacties... Wat denk je van de reacties als het uitkomt dat je vreemdgaat? En ja, dat komt uit! Vroeg of laat. - je bang bent voor de kindjes, dat ze ongelukkig worden... Denk je echt dat je kindjes niet lijden in een liefdeloos huwelijk? Dat ze niks merken van de spanningen? Dat ze er later ook niet achter komen dat je vreemd bent gegaan? - bang dat mijn man ongelukkig wordt... Nee, vréémdgaan... dáár wordt hij gelukkig van! - bang dat het toch de verkeerde keuze zal zijn en dat ik niet meer terug kan... Dat kun je nu ook niet meer. Je HEBT al de verkeerde keuze gemaakt, namelijk door vreemd te gaan. Dat is véél erger dan een liefdeloos huwelijk verbreken. Ja, wel knap van je dat je het hier op het forum vertelt, maar wees nu ook zo eerlijk om het aan je man te vertellen. Hij komt er toch wel achter.
Als ik jouw man was en jij vertelde me dit, zou ik je keihard buiten trappen. Kijk een slippertje dat kan ik vergeven(ja heb ik meegemaakt, verliefd zijn op iemand is ook nog over te praten. Maar gewoon een smerige affaire hebben en maand na maand je vent voorliegen. En naast hem in bed kruipen...sorry, dat doe je iemand niet aan!
Dit schoot mij toch wel even in het verkeerde keelgat, ik zal proberen het netjes te zeggen, maar dit is mijn mening: Dus jij denkt dat ze gelukkig zijn terwijl 'lieve mama/lieve vrouw' vreemd gaat, maar dat ze ongelukkig worden als jullie (normaal/vriendschappelijk) uit elkaar gaan!? Ik zie hier de logica niet van in. Ook zeg je bang te zijn dat je je kinderen niet meer zo vaak zult zien... Dus omdat je bang bent dat je je kinds niet meer zo vaak zult zien, ga je maar vreemd zodat je ze wel kunt blijven zien!? Ook hier zie ik de logica niet van in. Als ik jou verhaal zo lees komt het op mij over alsof je alles uit angst doet. Denk je dan niet dat het een keer tijd wordt om die angst onder ogen te komen en of alleen, of samen met je man, hulp te zoeken!? Wat denk je wat dit voor een gevolgen heeft voor jou kinderen als jij hiermee doorgaat!? Uiteindelijk zijn je kinderen hiervan de dupe. Misschien worden die straks wel 'gepest/nagewezen' omdat hun mama vreemd gaat/ging. Misschien wordt er straks wel over hun geroddeld, nou lekker voor hun eigenwaarde. En wat dacht je van later als ze wat ouder zijn, als ze bang zijn in hun relatie? *of dat nou in een 'liefdesrelatie' is of vriendschappelijk*: "oh, toen mama bang was ging ze er vandoor met een ander, dat doe ik dan ook maar" Dit is natuurlijk wel extreem wat ik nu zeg, maargoed, je weet maar nooit; het ene kind is gevoeliger dan het andere kind, dus je weet maar nooit hoe jou kids dit zullen opvatten. Een beetje jammer ook dat je nu pas over de consequenties nadenkt, en niet voordat je hier aan begon. Dat je gevoelens hebt gekregen voor een ander, kun je inderdaad niks aan doen. Dat is kan gebeuren, en dat zullen ongetwijfeld meer mensen over komen, maar dat jij hebt ingespeeld op die gevoelens kun je wel wat aan doen. Ik geloof dat alles is voorbestemd, en dat sommige mensen dus ook bewust op iemands pad komen, het is alleen aan jou om de 'juiste' keuze te maken *wat de juiste keuze dan ook is*. Met andere woorden; toen die man 'op jou pad kwam' en jij gevoelens voor hem kreeg, had jij dat ook kunnen zien als een 'nieuwe kans' om jullie huwelijk een nieuw leven in te blazen. Toen had jij ook bij jezelf na kunnen gaan van:"hej, ik heb gevoelens voor een andere man, hoe komt dat!? Misschien moet ik het hier met m'n man over hebben zodat we er samen uit kunnen komen" Maar jij hebt voor de 'makkelijke' weg gekozen en toegegeven aan je gevoelens. En het is nu ook aan jou om de 'juiste' keuze te maken *wat die keuze voor jou dan ook is* Succes.
En wat ik nog het mooiste vind, de vrouwen die vreemdgaan die verdedigen allemaal zichzelf en houwe thuis de schone schijn op! Da is nog t ergste van alles! Arme mannen, ze moesten eens weten..
Hmmm ja ik zou er ook niet voor kiezen om vreemd te gaan. Als ik jou was zou ik eerst maar de moed zoeken om je man te vertellen dat je wil scheiden. Misschien wordt hij daar ongelukkig van, misschien jij ook. Maar als je binnen je huwelijk niet meer gelukkig bent, kun je 2 dingen doen: therapie of scheiden. Als je er al klaar mee bent, is die laatste optie het beste. Denk je dat jij en hij nog voor jullie relatie willen vechten, zou ik toch hulp zoeken. Want 1 ding is zeker: als je man erachter komt, is hij pas écht ongelukkig! En het is wel fijn als je na je scheiding civiel met elkaar kunt omgaan, ook voor de kinderen. Ongelukkig zijn in je relatie is niet goed, maar wat je nu doet valt niet goed te praten. En 9 van de 10 mannen zeggen ongelukkig te zijn in hun relatie en weg te gaan bij hun partner, maar doen dit nooit. Dus als je je huwelijk beëindigt, doe het voor jezelf en je gezin en niet voor een andere kerel.
Wees eerlijk tegen je vent, dit is inderdaad walgelijk zoals je zelf ook zegt. Vraag me ook af hoe vrouwen met een gezin dit plannen? Kindjes op kdv ofzo? Of liegen dat je savonds wat gaat drinken met een vriendin? Brrr
Je zegt dat je je man en je kindjes niet ongelukkig wilt maken? Maar je gaat wel vreemd. Ik denk dat je man niet heel vrolijk daarvan word. Wees eerlijk ts, dat is heel moeilijk en confronterend, maar je man en je kindjes hebben daar recht op. Je bent een belofte aan gegaan en als je niet meer van je man houd, zeg dat dan gewoon, want door vreemd te gaan maak je het er niet beter op. Mijn moeder ging toen wij klein waren (jaar of 6) vreemd met de buurman, ze vertelde dit niet aan ons, maar toch wisten we dat er iets mis was. Ik zag de spanning tussen mijn ouders en hun veranderde manier van doen. Ze deed dit nog een keer toen wij 15 jaar waren en toen maakte wij natuurlijk alles mee. Ik heb het hier heel erg moeilijk mee gehad. Ik zeg dus alleen, wees eerlijk, praat met je man en vertel dit. Het zal ongetwijfeld moeilijk worden, maar dit verdiend niemand.
Ik zou in ieder geval stoppen met het zien van je vriend. En dan goed voor jezelf kijken hoe het nu komt dat het zo slecht gaat tussen jou en je man. Hoe komt het dat jij open staat om vreemd te gaan. En als je daaruit bent kan je beslissen of je alleen door wilt gaan of dat je bij je man wil blijven. Praat over je gevoelens met je man. Probeer je te herinneren waarom je met hem bent getrouwd. De relatie met je nieuwe vriend wordt sowieso natuurlijk niks en daarnaast zou dat alles nog veel gecompliceerder maken. En zou je heel veel mensen heel veel pijn doen. Ik vind overigens dat we ts niet zo hoeven te veroordelen met z'n allen. Iedereen maakt fouten en het gaat erom wat je ermee doet.
Misschien is dit ook wel een reden van TS om bij haar man te blijven, omdat haar minnaar toch niet bij zijn vrouw weg gaat (net zo laf).
En wat haar man ermee doet, kans is natuurlijk oo groot dat hij haar eruit trapt! De keuze van wat er nu met hun huwelijk gebeurd ligt natuurlijk ook grotendeels bij haar man.
dat laatste vraag ik mij dus ook af, hoe doen die dat in hemelsnaam. Ik werk niet, ben altijd thuis en heb het nog stervensdruk. Als man thuiskomt is het werk nog niet op, zou niet weten wanneer ik er nog een minnaar op na zou moeten houden.
Weet je niet, Umm. Misschien wil die man wél vechten. Je weet toch dat van alle mensen die zéggen dat ze hun partner eruit trappen als die vreemd is gegaan (of zelf weg gaan), maar een heel klein percentage dat ook daadwerkelijk doet?
Natuurlijk ook wat haar man ermee doet. Maar dat bedoelde ik eigenlijk niet. Ze kan nu doorblijven gaan met een stiekeme relatie maar ze kan ook proberen haar fouten zo goed mogelijk te herstellen. Door eerlijk te zijn, praten over wat er aan de hand is, durven te kiezen.. sterk zijn en haar vriend niet meer zien.. etc etc.
Zeg het tegen je man, dat heeft hij toch wel verdiend, bovendien zou ik niet met zo'n leugen kunnen leven.