Onze tweede zwangerschap .... Met een dikke buik waar je ú tegen zegt zit ik dit bericht nu te typen... Nog onwetende wat er gaat gebeuren. Op 31 mei 2012 hebben we een pretecho bij onze verloskundige laten maken. Mijn man zou namelijk aan een nieuwe baan beginnen, en vrij krijgen voor een twintig weken echo zagen wij zelf niet zo zitten... Daarnaast zou ik dus éérder een echo kunnen krijgen en weten wat het zou worden... Wij dus op de donderdagavond met een goed gevulde maag naar de verloskundige. Helemaal verliefd waren we toen we vrolijk armpjes en beentjes zagen, en zelfs al vingertjes konden tellen... EN we kregen te horen dat ons zoontje een broertje kreeg! Onze dag kon niet meer stuk! Gisteren bracht mijn schoonvader mij naar het ziekenhuis waar ik de 20-weken echo zou ondergaan. "Leuk, baby kijken" dacht ik. Hij zet mij af voor de hoofdingang en ik loop alleen naar de afdeling gynaecologie: Schoonpa zorgt voor mijn oudste en ik klaar dit 'klusje' wel even. Even snel babykijken en daarna terug naar huis en verder aan de strijk... Na wachten, en wachten, mocht ik naar binnen. Broek half uit, shirt omhoog... En naar alles kijken... De niertjes, de blaas, de maag... Alles mooi... Beentjes, perfect. Armpjes, mooi! Tien vingers, tien teentjes... En ja hoor... Nog steeds overduidelijk een jongetje! Helemaal trots was ik! "Ik ben bang dat ik je toch wat vervelends moet gaan vertellen..." Het klonk wel vrij ernstig wat ze zei, dus ik vroeg meteen "wat dan?". Ze zag geen kleine hersenen.... De vragen die ik daarna stelde kon ze niet beantwoorden, of mocht ze niet beantwoorden, maar ze stuurde me wel direct door naar het AMC. Mijn wereld stortte in. Daar lag ik... Met slecht nieuws... Alleen. Ik belde mijn schoonvader als eerste (hoe gek!) en die kwam direct naar me toe. Daarna belde ik mijn man en die brak. Die zat, in zijn proeftijd bij zijn nieuwe baas, en kon geen kant op. En toen begon de ellende.... Huilen, huilen huilen en huilen natuurlijk.... Na een hele hele emotionele dag zijn we vandaag naar het AMC gegaan. Daar hebben we bevestigd gekregen wat we gisteren hoorden. Ons kindje heeft géén kleine hersenen, het hoofdje is misvormd/vergroeid, een deel van het lichaam is open ruggetje en al met al heeft het geen toekomst als we het laten komen met 40 weken... We hebben dus de keuze "moeten" maken (al werd deze voor ons gemaakt omdat ons kindje geen leven buiten mijn baarmoeder zal hebben) om onze zwangerschap af te breken. Ik voel hem nu schoppen, ik voel hem nu bewegen, en aanstaand weekend wordt er een begin gemaakt aan de bevalling. Maandag zal ik ingeleid worden en hopelijk snel bevallen van ons tweede kindje. Het is heftig, heel heftig, en beseffen doen we het beide nog niet... Maar heel fijn om te lezen dat hier een plekje is waar je je hart kan luchten.
Wat verschrikkelijk voor jullie. Zo lijkt alles goed te gaan, zo is het ineens zo ontzettend mis.. Begrijp ik het nou goed, dat ze op de SEO niet hebben gezien dat jullie mannetje een open ruggetje heeft? Ik herinner me nog zo goed, hoe het was, toen de grond onder onze voeten vandaan werd getrokken. Ik ben zelf ook in het AMC bevallen van mijn dochter*. Ze was ook niet levensvatbaar. Hier ging de bevalling overigens wel fijn. Heb eigen weeën gekregen door de pillen, na inname van de vaginale dosis. Ze vragen ook telkens of je pijnstilling wilt. Wanneer krijg je de eerste pillen? Ik neem aan zaterdag, ivm de tussenpoos van 36 uur. Moet je ze ook op de afdeling innemen waar je gaat bevallen straks? Het klinkt krom, maar geniet toch nog even van die tijd samen. Hoe hij in je buik leeft en schopt. Ik denk daar nu ook nog regelmatig aan terug. En na de bevalling is het ook heel fijn als je kindje nog even bij je kan liggen. Bedenk wat je wilt met geboortekaartjes etc. Of je jullie oudste zoon zijn broertje wilt laten zien. Veel sterkte aankomende tijd en als je vragen hebt of wil kletsen, val me gerust lastig.
Wat verschrikkelijk! Wat een verdriet! Ik wil jullie heel veel kracht en sterkte toewensen. Ook met het bevallen en de tijd die daarna volgt.
Ik zit met tranen je bericht te lezen!! Wat verschrikkelijk om zulk nieuws te krijgen!! Ik wil je (jullie) enorm veel sterkte wensen!!!!!! **digi-knuf**
Jemig meid, wat vreselijk voor jullie! Heel veel sterkte toegewenst. Enerzijds begrijp ik dat je zegt dat je man geen kant op kan vanwege zijn proeftijd, maar anderzijds zou ik zeggen dat je wel een draak van een werkgever bent, wanneer je iemand in de proeftijd ontslaat die zulk vreselijk bericht heeft gekregen. Ik hoop en verwacht ook eigenlijk dat je man de komende periode gewoon bij je kan blijven. Jullie moeten dit samen verwerken. Wij hebben de afgelopen weken ook een vergelijkbaar traject doorgemaakt, ons zoontje had trisomie 18. Bij mij heeft de inleiding (helaas) een week geduurd. Mijn lichaam wilde ons zoontje niet loslaten. Nu was ik wel een uitzondering hoor. Maar mijn partner heeft zijn revalidatietraject afgebroken om bij mij te kunnen zijn (hartinfarct gehad half april) Handreikingen als aanvulling op babyengel: Laat foto's maken van jullie manneke, als herinnering. Geniet nog even van deze zwangerschap, al klinkt het raar. Ik heb zelfs nog een buikfoto gemaakt van voordat we naar het ZH gingen voor de inleiding. Praat, praat, praat en wees niet bang voor de tranen! Heel veel sterkte gewenst! Dikke knuffel.
Heel veel sterkte meid! Dat moet een schrik zijn geweest zeg. Wat jou zoontje heeft is het syndroom wat mijn ventje ook heeft, al heeft die van mij het in een stadium lichter... Pff hoop dat de bevalling goed gaat, en net wat de andere meiden zeggen. Praat, huil, maak foto's. Het is en blijft jullie mooie ventje!
Jeetje, meis wat verschrikkelijk.. Ik wens je heeel veeel sterkte deze tijd en erna natuurlijk.. Geniet nog zolang je kan! Helaas heb ik ook me zoontje verloren met 23 weken.. ( als ik je een tip mag geven praat er zoveel mogelijk over, huil wanneer je wilt hou je niet! Nogmaals meis heeeel veeel sterkte...
Meid wat vreselijk!! Heel veel sterkte met alles wat er komen gaat. Helaas weet ik wat het is om zo vroeg te moeten bevallen. Wat de meiden voor mij ook al zeiden, blijf praten met elkaar, uit je gevoelens. Probeer te genieten van de spaarzame momenten na de bevalling, maak foto`s, voetafdrukjes. Maar bovenal bewonder je zoon en kerf het in je geheugen. Heel veel sterkte!! dikke knuffel
Ik kan wel janken als ik je verhaal lees. Wat verschrikkelijk voor jullie... Heel veel sterkte in deze moeilijke periode en een dikke knuffel.
Ja.... Klote met een grote K roep ik hier al... We hebben vreselijk veel steun van mijn schoonouders, schoonzussen/zwagers... Ook van mijn eigen familie hoor, maar die zijn niet aanwezig (we wonen nogal ver uit de buurt) dus kunnen ons niet knuffelen wanneer we nét dat beetje nodig hebben. De tranen zijn op zeg maar... En we hebben nog een kanjer van 2,5 rondlopen dus die sleept ons er ook doorheen. Wat kan je dan van zo'n peuterpuber houden zeg... "Mama niet huilen hoor! Wij zijn vriendjes!"... <3 Thijs (zo gaat hij heten, inmiddels is hier iedereen ook al op de hoogte van zijn naam) zullen wij nooit vergeten... Hij beweegt, hij trapt hij duwt... Hij zit in mij... Is mijn kindje.. Ons kindje... En hoe Klote (met hoofdletter K) ook, we doen er goed aan om hem te laten gaan. De beslissing was door ons vrij snel genomen, aan de hand van wat de artsen zeiden heeft dit kindje gewoon geen leven... Dat zou onmenselijk zijn om hem te laten komen. Nu zitten we in een achtbaan van emoties, van gevoelens, van alle indrukken die we krijgen... Ziekenhuis in, ziekenhuis uit... Kleertjes.. Mandjes.. Kistjes... Beertjes.. Wat een gedoe allemaal zeg...! En dan nog de whatsappjes, berichtjes, smsjes, facebook-berichtjes... Allemaal heel erg lief, maar ik heb de energie niet om iedereen te berichten. Om twintig keer mijn verhaal te doen, want dáár wordt je zo moe van....... Al mijn "eigen" dichte vriendjes weten het.. Die heb ik zondagmiddag uitgenodigd om even te zien en dan is het goed: Maandag ga ik hoogstwaarschijnlijk bevallen en daarna wíl ik niemand meer zien. Ik wil alleen zijn met mijn man, met mijn twee zoontjes. EN dan zien we wel verder... Vandaag heb ik een deken gekocht waar we hem in gaan leggen als hij geboren is. En heb een hele mooie vaas gekocht waar een grote witte kaars in blauwe kiezelsteentjes staat. Samen met mijn man heb ik een ketting uitgezocht met "moeder en kind", heel symbolisch voor de band die ik met Thijs heb. Foto's worden gemaakt, hand/voetafdrukjes ook, en ben nu nog in gesprek met mijn vaste verloskundige die een 3D echobureau voor me gaat regelen. Ik wil namelijk mooie foto's hebben voor aan mijn fotomuur. (Wij hebben boven de eettafel een hartvormige foto-muur met 70 foto's erin...) Hij hoort daar ook tussen: Maar ik wil geen foto's van een dood kindje aan de wand... Morgen word ik daarover hopelijk gebeld en kunnen we hopelijk snel terecht! Ook gaan we morgen nog naar het ziekenhuis naar de afdeling waar ik kom te liggen. Wat gaat er gebeuren.. Hoe gaan ze het doen.. En waar komt Thijs in te liggen als hij geboren wordt? Mag ik aan de moeders vragen die dit hebben gehad: Hebben jullie sectie laten verrichten? Waardoor jullie kindje is overleden? Of hoe het komt dat hij gehandicapt was? Wij weten nog niet wat we moeten doen, omdat ze in de hersenen willen kijken. Na de sectie kunnen we het kindje niet meer zien... Lijkt me zo raar... Wat we nu weten heeft Thijs geen kleine hersenen, heeft hij hoogstwaarschijnlijk een open ruggetje en is zijn schedel misvormt. De rest zijn allemaal termen die ik gezien/ gehoord heb, waar ik de naam niet van ken. We gaan het meemaken.........
Oh meid, wat een naar nieuws! Ik wens jullie toch een mooie geboorte toe en veel sterkte met alles wat gaande is en wat nog komen gaat.
pfff erg heftig allemaal! tranen in mn ogen als ik dit lees. Wil je ontzettend veel sterkte en kracht toewensen!
Wat een verdriet. Jullie Thijs die nu nog veilig bij mama in de buik zit en straks een sterretje gaat worden.....hoe hard is deze wereld. Wij hebben met ons zoontje Djordy* de zelfde keuze moeten maken,uit liefde voor je kindje maak je die keuze. Ik lees in je bericht dat het vermoeiend is om alle berichtjes van mee levende mensen te moeten beantwoorden. Zou het niet fijn zijn als je een site maakt waar alle mensen op kunnen lezen hoe het met jullie gaat en waar je over Thijs kan vertellen.Op www.vlindersite.nl kan je dit waar maken(geen idee of je hier een link mag neer zetten) Wij hebben dit ook gedaan en dat gaf een hoop rust maar ook een hoop medeleven en steun. Wij hebben obductie laten uitvoeren omdat we wilde weten of het erfelijk was. Ons zoontje zag er na de obductie iets anders uit maar zeker herkenbaar en niet eng. Volg je gevoel of je het wilt laten onderzoeken,vraag de mening van een arts voor een beter beeld. Ik wil je heel veel sterkte wensen.Neem foto's zoveel je kan. Vraag een zuster of ze foto's wil maken van jullie met Thijs.En het aller belangrijkste...............volg jullie gevoel. Thijs gaat jullie voor de 2e keer papa en mama maken en jullie 1e zoontje word een grote broer.
jeetje zit met tranen in mijn ogen hier......wat erg voor jullie.....mijn hart breekt als ik het lees..... Heel veel sterkte de komende tijd....
Even laten weten dat ik jullie berichtjes erg waardeer. Ik vind het "grappig" om te lezen dat iedereen zo in tranen is... Ik zit er middenin en hoewel ik hier op internet mijn verhaal easycheasy kan verwoorden kan ik dat in het echte leven ook steeds beter... Tranen maken plaats voor dingen die ik moet doen... Ik stond vanmiddag gewoon de fucking was te strijken........ like... ??!?!!!?!!? Ik besef het ook gewoon nog niet... De ene keer sta ik te zingen, de andere keer barst ik in tranen uit omdat ik weet dat ik volgende week op dit tijdstip aan dezelfde tafel zit, maar zonder buik, zonder trapjes, zonder kind... Onwerkelijk, zo onwerkelijk, en zó zó zó oneerlijk!!!! We hebben net wat ideeën besproken over een kaartje. Ik ga namelijk gewoon een kaartje sturen naar de mensen om ons heen: Omdat ons kind gewoon geboren wordt. En omdat ons kindje gewoon een kaartje verdiend. Op de voorpagina komen drie foto's te staan... Een foto van mijn buik, een foto van de 3D echo (die laten we zaterdagochtend maken) en een foto van zijn handjes en voetjes (met inkt..), aan de binnenkant zijn naam.. Een gedichtje/tekst en dan onze namen erbij............... We hebben dit samen met een vriend van ons besproken en die gaat het dinsdag voor ons maken, als alle foto's binnen zijn.... Op het moment dat we het geschetst hadden braken we beide..... Dit was nooit de bedoeling van een tweede kindje krijgen... Bah!!! We zien wel wat er gaat komen... Het is nog steeds klote, en nog steeds zwaar kut, maar wel ons tweede kindje dat we gewoon mogen verwelkomen op deze aarde. Vreselijk... Als we trouwens een nekplooimeting/ vruchtwaterpunctie hadden laten doen, dan hadden we het al eerder geweten..... Ik heb toen ik die folders kreeg alles gewoon weggegooid onder het mom van : "Ik ben 22, dat is bij mij niet aan de orde..." Hoe raar... Hoe onwerkelijk... Dit is trouwens de ketting die ik vanmiddag gekocht heb. En de kaars op de achtergrond die brandt voor hem. Alles staat op het dekentje waar hij in komt te liggen...
Wow heel mooi meid!... En gelijk heb je hior, jullie ventje word geboren en verdiend een kaartje! Laat die huil buien maar komen, gooi alles eruit. Het is niet niks wat jullie meemaken en wat er nog gaat komen. Nogmaals een dikke cyber knuffel!