Ik wil je heel veel sterkte toewensen. Wat een rot dag. Thijs gaat vandaag jullie papa,mama en grote broer maken maar zal ook meteen afscheid van jullie moeten nemen. Maak foto's,knuffel,huil,wees trots,en troost elkaar.
Veel sterkte vandaag, ik vond de bevalling zelf wel een mooie ervaring en denk daar vaak nog met goede herinneringen op terug. Je kindje is sowieso mooi, omdat het JOUW kindje is waar jij zoveel van houdt, dat zo gewenst is. Ik zag mijn oudste in mijn dochter* terug, zo'n mooi gezicht.. Het afscheid nemen is het moeilijkst! Neem je tijd overal voor hè.
Heel veel sterkte meid,ik leef met jullie mee,en denk er telkens aan.Ik hoop dat vandaag ook mooie momenten met zich mee brengt.
Wens je heel veel sterkte en kracht toe. Ik ben op 21/02 dit jaar bevallen van een prachtige zoon genaamd Thijs, na een zwangerschap van bijna 22 weken. Onze zoon had HLHS. Wij hebben DNA, Chromossomen en obductie laten doen, hieruit kwam naar voren, dat wij gewoon pech hebben gehad. knuffel
Lees je topic al vanaf het begin mee. Aan je onderschrift maak ik op dat het gebeurd is.. Wil je feliciteren en condoleren met jullie wonder! Verder wil ik je heel veel sterkte en kracht toewensen in deze moeilijke periode.. *dikke knuffel*
Op 26 juni is Thijs inderdaad geboren... De dag begon op maandag (25 juni) al vroeg: Om 8 uur werden we in het ziekenhuis verwacht. Manlief en ik liepen hand in hand, en bij iedere stap vanaf de auto naar de ingang van het ziekenhuis dacht ik: "Dit is de laatste keer met een dikke buik..." Het besef dat het steeds dichterbij ging komen, werd steeds groter en in de lift naar boven had ik het al moeilijk. Aangekomen op de afdeling werd ik heel erg vriendelijk begroet (ze wisten natuurlijk allemaal dat mevrouw BellaLuna ging komen, en ze zónder kind naar huis zou gaan), en naar mijn éénpersoonskamer gebracht... Of ik wat wilde eten, wilde drinken.... De verpleegster was echt ontzettend lief voor me. We hebben even gepraat, en daarna ben ik me gaan omkleden en de eerste pillen in ontvangst genomen... Het infuus werd al snel aangesloten, en omdat ze mijn aders niet goed konden vinden is deze in de knik van mijn hand gezet.. (Nu, dagen later, voel ik dat nog steeds) Een afspraak werd gemaakt bij de anesthesist, en daar kon ik al snel heen... Later in de middag teruggekomen op de afdeling kreeg ik weer die pillen. Om de vier uur kreeg ik twee pillen die ervoor moesten zorgen dat ik ontsluiting zou krijgen. Thijs voelde ik overigens nog steeds trappelen, dus dat maakte het allemaal nog moeilijker. 's Avonds begon het wat te rommelen: Ik voelde ondanks de ruggenprik de weeën opkomen en afzakken, en het tempo daarin werd steeds sneller en heftiger. Na een hele poos vol emoties en gepraat, en ook gelach, zijn we gaan slapen. Manlief op een stretcher, en ik in het bed ernaast. Om kwart over drie schrok ik wakker: Mijn vliezen waren gebroken. Ik manlief wakker gemaakt, en hij op het knopje gedrukt... Om kwart over drie stonden de verloskundige en twee verpleegsters naast mijn bed. Twee verpleegsters die ontzettend lief waren, en een verloskundige die echt een ontzettende lieve vrouw was. Wat hebben wij daar een steun aan gehad! Die nam in haar dienst continu tijd voor ons: En is gewoon ook een aantal keer bij ons komen zitten om te praten. Mijn man had het aantal keer zo moeilijk dat ze hem is komen troosten en een arm om hem heen sloeg: Zo ontzettend menselijk en lief! Om 3:37 is Thijs geboren. Helemaal vanzelf, ik, onder de dekens, en zonder te persen of te zuchten is hij zelf gekomen. Hij werd aangepakt door de verloskundige en schoongemaakt. Wij zijn er vanuit gegaan dat hij de bevalling niet zou overleven, maar dat deed hij dus wel. Zijn hartje klopte toen ze hem aan mij overhandigde: En ik schrok daar zo van dat ik begon te huilen. Ik had een heel scenario in mijn hoofd: En daar was ik totaal vanuit gegaan dat hij het niet had overleefd. Wat een heftige minuten waren dat.... Maar... Een prachtig mooi mannetje! Zo mooi! Klein neusje (mijn neusje!, die van mijn man is heel puntig en we maken daar graag grapjes over..), en een bredere mond. Hij lijkt heel erg op mijn oudste zoon. Uiteindelijk is hij om half 7, na drie uur (!)(!)(!) te hebben geleefd, in de handen van mijn man overleden. Thijs woog 350 gram en was 24 centimeter lang. Uiteindelijk hebben we voor obductie gekozen: En daar ben ik wel blij om. Het klinkt ook heel hard om te zeggen dat ik nu blij ben, dat ik heb gezien dat hij een open ruggetje heeft. Op de echo was dit heel onduidelijk te zien, maar nu ik dit met eigen ogen gezien heb, is voor mij meteen al duidelijk dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Zijn aanzicht is namelijk helemaal mooi, maar in z'n koppie klopt het gewoon niet. Zijn kleine hersentjes zijn niet ontwikkeld en het had sowieso geen waardig leven kunnen leiden. Maar puur dat ik hem nu gezien heb, is mijn gevoel hier al beter bij. De volgende ochtend mocht ik naar huis. Thuis lagen natuurlijk al wat 'sterkte" kaartjes op de mat, en de hele week hebben we veel kaarten mogen krijgen. Ook kaarten van mensen die wij helemaal niet kennen, maar wel met ons meeleven. Het is zo hard, dat de wereld gewoon doordraait. Alles gaat door, en jij staat stil. Je komt thuis, ben niet meer zwanger. Je verwacht geen kindje meer. De spulletjes die boven klaarliggen zijn niet meer van belang: Het her-inrichten van een babykamer, jezelf zien lopen achter de kinderwagen, twee kinderen zien spelen, het getrap in je buik, je handen op je buik, naar de verloskundige gaan, echo's kijken, ... Alles is niet meer van belang. In november word ik geen mama meer: Ik ben op 26 juni mama geworden, maar heb mijn kindje niet bij me. Deze week is een week vol ups and downs. Je wilt verder met je leven: En alles het liefst vergeten en je kop in het zand stoppen. Maar iedere keer als we de voordeur openen staan we weer hetzelfde. Geen kind, en tientallen "gecondoleerd" kaartjes. Kop-in-het-zand-gedrag heeft geen nut, geen zin, maar is wel het liefste wat we doen. Samen kunnen we er goed over praten, en ook zijn we het er samen over eens dat we er goed aan gedaan hebben om Thijs te laten komen. Maar het blijft klote, en het blijft zuur dat de wereld doorgaat. Afgelopen vrijdag hebben we de crematie gehad. 's Ochtends hebben we Thijs opgehaald, en toch nog even gekeken hoe hij eruit zag. We hebben voor obductie gekozen en er is mij toen verteld dat dat niet meer kon, kijken naar je kindje. Ze hebben hem heel erg mooi en netjes behandeld en daardoor konden we nog z'n koppie zien. Zo mooi......... 's Ochtends vroeg dus naar het crematorium gereden. Daar werden we vriendelijk ontvangen en zijn we met z'n 8-en in een gezellig kamertje gezet... Een kamer vol met grote, kleine en middelmatige urnen, en een hele wand met sieraden aan de muur. We kregen koffie en/of thee, en toen begon haar verhaal... Ik moest als moeder een formulier tekenen, adres, telefoonnummer, rekeningnummer, handtekening, handtekening, toestemming en toestemming... En toen ik dat gedaan had begon ze over de kosten!!! De freakin' kosten(!) van de crematie.... Ik maakte nog een opmerking van "Goh, lekker zakelijk", maar daar kreeg ik geen respons op. "Nou, en als het kindje dan gecremeerd is gaan we het in een urn doen."... "Hebben jullie al een keuze kunnen maken? Kijk anders maar even rond...." Mijn man werd echt pissig, en heeft haar weggestuurd. Wel vriendelijk, maar ook wel heel duidelijk. Nah, ik vond het écht geen stijl om over kosten, en over keuzes te komen praten terwijl mijn kind voor mij op tafel staat en het al emotioneel en heftig genoeg is...!! Nadat wij het voor ons af hebben kunnen sluiten hebben wij Thijs overhandigd en zijn we gegaan. Wel werd duidelijk gemaakt dat we moesten betalen, en of we dat vandaag nog wilde doen. (!) Overmaken via factuur kon niet, dus dat moest per se vandaag. Mijn man heeft gezegd dat hij deze week wel langs zou komen om te betalen.... Schandalig! Echt schandalig deze manier van werken... We zijn er nog steeds aardig boos over.... Gelukkig hebben we wel een mooi beeld van Thijs kunnen vormen, en zijn wij erg blij met de mensen om ons heen die ons hierin vreselijk steunen. Morgen mag ik de foto's ophalen die door de medisch fotograaf in het ziekenhuis zijn gemaakt. Ben ontzettend benieuwd hoe ze geworden zijn. Ik was bij de shoot aanwezig, maar blijft bijzonder om ze nu terug te zien. Ach... Het verhaal gaat een beetje hak-op-de-tak, maar hoop dat jullie een duidelijk beeld hebben van mijn afgelopen week....
Meid met tranen in je ogen heb ik je laatste bericht gelezen. Wat prachtig dat jullie mannetje nog 3 uur bij jullie is geweest!! Wat moet dat bijzonder zijn geweest!! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen de komende tijd. Het duurt echt even voordat alles een plekje heeft gekregen. Neem die tijd ook!
Jemig meid, wat een verhaal! Je maakt een gigantisch zware tijd door en dan wordt er geëist dat je de kosten van de crematie maar even ter plekke gaat betalen Ik weet niet hoe ik zou hebben gereageerd! Gefeliciteerd met de geboorte van Thijs en tegelijk gecondoleerd met zijn heen gaan. Heel veel sterkte de komende dagen, weken, maanden, jaren. Hij is toch jullie zoon!
meisss heel veel sterkte. je verteld het verhaald erg "mooi"ontroerend. ik geef jullie een hele dikke knuffel.
Jeetje meid, wat een verdrietig verhaal. Wat verschrikkelijk dat jullie Thijs moeten missen. Wat knap van jullie ventje dat hij nog zo lang geleefd heeft, maar wat dubbel ook. Je krijgt dan toch het gevoel dat hij zo graag bij jullie wilde blijven. Zit hier gewoon met tranen in mijn ogen. Ik hoop dat jullie veel steun halen uit het mooie beeld dat jullie van Thijs hebben. En misschien, ooi, als jullie het wensen.....en er aan toe zijn, een gezonde zwangerschap. Heel veel sterkte.
Het is ontzettend dubbel allemaal... Herkennen meer moeders dit? Ik vind zelf dat ik een hele mooie en fijne bevalling heb gehad. Kan echt niets negatiefs bedenken, of één moment dat ik me rot heb gevoeld... Ja, vanwege het feit dat mijn kindje het niet zou overleven: Maar aan de bevalling/ziekenhuisopname op zich heb ik totaal niets te klagen. Ben echt zo vriendelijk en lief geholpen dat wij (zowel ik als mijn man) echt het gevoel hebben dat we wat terug moeten doen. Hoe we dat gaan doen weten we overigens nog niet... Alles is dubbel... Mensen die je oprecht sterkte wensen, en mensen die zeggen dit ook meegemaakt te hebben. "Ja, mijn vrouw was ook 5 weken zwanger toen het misging..." En dat vind ik vreselijk... Ik vind het verschrikkelijk voor hen hoor, dat zij een miskraam hebben gekregen... Maar dat is toch niet te vergelijken met bévallen van een kindje dat komt te overlijden? Al die gevoelens zijn zo dubbel, en dat maakt me ook gewoon kwaad. Ik vind het verschrikkelijk voor mensen als zij een miskraam krijgen, want dat is gewoon vreselijk om mee te maken (ook dát is mij overkomen). Maar dit... Dit is gewoon niet te omschrijven... En dan maakt het me gewoon verdrietig als iemand verteld dat hij (de mannen zijn dat...) weet hoe ik me moet voelen omdat ze in hetzelfde schuitje hebben gezeten..... Sorry.... Vrienden van ons willen ons heel graag steunen, en iets voor ons doen. Zij hebben aangeboden om het kettinkje met as van Thijs te geven aan ons. Zo ontroerend, zo lief... Ach, en alles gaat met ups en met downs..... Het ene moment lopen we te geinen, en te lachen... En het andere moment storten we beide in.... De kaars brandt hier de hele dag als we thuis zijn, overdag, 's avonds... En mijn oudste weet dat.... "Kaars voor Thijs" zegt hij dan... "Mijn broertje..." En het moment dat we dénken er weer tegenaan te kunnen: Storten we weer in. Gisteren kwam een goede vriend van ons op de koffie. En die heb ik al weken niet meer gezien. Géén van onze vrienden heb ik de laatste twee weken gezien, puur omdat ik er emotioneel niet klaar voor was. En ben.... Gisteren was deze vriend bij ons, en hij vroeg hoe het ging... "Nu ik jou zie, gaat het super", zei ik... Hij keek me aan en toen brak ik... Door niks... Voor de buitenwereld lijkt het alsof we klaar zijn om die stap in de wereld weer te zetten, maar stiekem weten we allebei beter. De klap gaat namelijk nog komen. Dat heb ik met het overlijden van mijn moeder meegemaakt, dus heb met hetzelfde bijltje gehakt. De klap komt nog... Misschien over een week, of over een maand, of wellicht veel later... Maar klaar ervoor zijn, zijn we niet. Wel pakken we de 'draad' weer op. Morgen gaat mijn man weer "gewoon" naar zijn werk, en ik ben inmiddels ook weer begonnen. Als eigen baas kan je eigenlijk niet stil staan: Want dan loop je inkomsten mis. Praten kan ik nog niet... Typen, mailen, smsen, whatsappen wel... Dan hoef ik tenminste niet te praten. Daarom ontloop ik het liefst iedereen nog: Maar ik weet dat dat niet gaat. We gaan het zien. Morgen begint de week weer, en we gaan er het beste van maken.
Die momenten met het gevoel hebben de wereld aan te kunnen en vervolgens volledig in te storten dat herken ik best wel. Je moet er aan toe geven hoor! En niet denken dat de buitenwereld vind dat jij/jullie alweer "door" moet(en). Voor rouw staat geen tijd, maar dat weet je ook door het overlijden van je moeder. Probeer toch te praten, al is het maar met de buurvrouw Ik bedoel daarmee te zeggen dat het wel helpt. Ik heb ons verhaal inmiddels ook al "dertigduizend" keer gedaan en wie weet bij de eerstvolgende keer breek ik misschien wel weer. Maar je mag hier aan toe geven hè! Ik schrijf er op verschillende fora ook regelmatig over hoor en merk dat het me goed doet. Het dubbele mbt opmerkingen dat mensen hetzelfde hebben meegemaakt.... ja dat is heel lastig. Zelf denk ik misschien wel te vaak dat het voor de mensen die verder in de zwangerschap hun kindje hebben verloren het nog zwaarder hebben dan ik het heb.... maar dat is natuurlijk niet zo. Iedereen ervaart het op zijn manier. Dikke knuffel! En ik begrijp dat je als zelfstandig ondernemer weer snel aand ebak moet, maar houd de vinger goed aan de pols en geef het aan wanneer je het niet trekt!
Ik heb in het ziekenhuis direct maatschappelijk werk geaccepteerd, daar kwamen zij zelf mee. Laat maar komen....! Dinsdag is het eerste gesprek, dus ben benieuwd. Ik vind het echt oprecht fijn dat dit forum er is, deze subforum. Het is niet leuk om te lezen dat dit ook kan gebeuren in een zwangerschap, maar het is zó fijn dat als het gebeurt: je je hart kan luchten.... Jullie weten tenminste wat er nú in mij omgaat omdat jullie in dezelfde situatie gezeten hebben.
Ik heb, godzijdank, niet in hetzelfde schuitje gezeten en kan me ook niet voorstellen hoe het verdriet moet zijn als je een kindje hebt verloren. Ik heb wel een miskraam meegemaakt en ben alleen maar blij dat de natuur vroeg in de zwangerschap heeft besloten dat dat kindje beter niet geboren kon worden. Het lijkt me heel erg zwaar te moeten meemaken wat jullie mee hebben moeten maken., Ik bewonder oprecht jullie zoontje, ik vind het prachtig dat hij nog zo lang bij jullie is geweest, zo sterk! Ik je ontzettend veel kracht en sterkte toewensen, en ook je man, om samen dit te verwerken. Doe het op jou manier, waar jij je goed bij voelt. Hoop dat je het ooit een plekje kunt gaan geven, vergeten doe je hem nooit. Hele dikke knuffel! Slaap zacht, kleine sterke Thijs!
Ook ik heb een miskraam gehad, maar dat is denk ik echt niet te vergelijken met jou, met het verlies van Thijs. Persoonlijk heb ik het gevoel dat het voelen van bewegingen hier een heel groot verschil in maakt, dan is het zo tastbaar. Jij voelde Thijs tot op het laatste moment, hij was klaar om alleen nog te groeien, hij wilde helemaal niet weg; dat heeft zijn vechtlust wel bewezen. Het lijkt me ontzettend verdrietig, de leegte, hoe nu verder......Dat breken....je hebt het denk ik nodig, om het een plekje te kunnen geven (al is dat ook zo'n stomme zin, iemand vroeg eens....waar zit dat verdomde plekje dan). Ik heb mijn vader verloren toen hij 53 was. Ook heel heftig, maar zo'n kindje, nog niet eens aan zijn leven hebben kunnen beginnen....ach we moeten niet vergelijken. Ik wens jullie heel veel sterkte.
Ieder verdriet is anders jes4! Maar dat maakt mijn verdriet niet groter of kleiner: Ieder verwerkt zoiets op z'n eigen manier. Ik ben mijn moeder verloren toen zij 46 jaar was, ik was toen 15. Ik riep een paar weken geleden nog (een week voor de 20 weken echo...) tegen mijn man dat ik het ergste al verloren heb. En meteen daarna voegde ik toe: "Of je moet je kind verliezen..." Goh.......... Het heeft ook wel iets moois. Ik weet nu dat Thijs bij mijn mama is, zijn oma. Dat geeft mij een goed gevoel en ben blij dat er daarboven iemand voor hem is. Straks heb ik twee hangertjes om mijn nek hangen met as erin. Eén van mijn mama, en één van mijn zoon... Heel gek... Heel raar...
Jeetje 46; dat is jong (ben ik over 7 jaar). Wat zal je haar missen nu, nu extra bedoel ik dan, ik denk dat je moeder toch iemand is die op zo'n moment aan een half woord genoeg heeft. Natuurlijk is ieder verdriet anders. Maar ik vind het zo moeilijk als aan een jong leven zo vroeg een einde moet komen. Dat heb ik ook vooral sinds ik zelf kinderen heb. Daar mag toch niks mee gebeuren. Gisteren avond zat ik tijdens de doopvoorbereiding naast een man, net vader van een meisje van 1 week oud, die vertelde dat hij een jaar daarvoor zijn zoontje bij 34 weken zwangerschap heeft verloren. Slik!!!! Heftig. En hoeveel verdriet het nu weer heeft opgeroepen. Dat zal jij waarschijnlijk ook ooit ervaren; vreugde en verdriet bij een geboorte. Ik heb ooit tijdens mijn werk als verpleegkundige een kindje van 20 weken mogen zien; dat is gewoon echt een minimensje, hoeft alleen nog maar te groeien......ik kan me (en waarschijnlijk komt dat niet in de buurt) voorstellen hoe moeilijk dit is. Ik leef met je mee!!