Dat klopt, sommige kinderen hebben het even nodig om te huilen voor ze inslapen en dan kun je er beter niet mee bezig zijn. Maar helpt het dan niet om te denken dat ze dat nodig heeft en dat ze zo lekker in slaap zou vallen? Alsof wij ons even afreageren voordat we gaan slapen. Ik ken het zelf niet, als mijn dochter huilde was dat omdat er iets was en daarom heb ik haar altijd bij elke kik opgepakt en getroost/gegeven wat ze wilde. En nee, ik heb geen verwend en lastig kind Het gevoel dat jij beschrijft lijkt mij meer machteloosheid... dat je kind je nodig heeft maar je weet niet hoe je eraan moet beantwoorden/kan de signalen niet lezen. En zo maak je je het wel heel moeilijk, en je wordt onzeker en stresserig om eigenlijk niks. Het huilen is rot, maar ze heeft dat die 5 minuten in bed even nodig. En verder ben je er 100% voor je kind, je kan niet falen. Zeg dit gewoon eens vaker tegen jezelf.
Mijn kind slaapt echt overal en om eerlijk te zijn denk ik echt dat dat komt omdat ik hem overal mee naar toe neem. Tuurlijk hij slaapt in zijn eigen bedje het langst maar als ik naar stad ga en hij doet een dutje van 45 min in de wandelwagen kan hij er toch weer ff tegen aan. En ja als ik hem savonds uit bed pluk bij vrienden om naar huis te gaan dan huilt hij weleens maar dat duurt maar ff. Mijn tip zou toch zijn om het een paar x uit te proberen. Ik denk dat je kind wel even zal wennen maar na een tijdje gaat het misschien goed.
Ik denk juist dat je je kind moet volgen. Als jou kindje het beste in zn bedje slaapt zou ik dat juist lekker doen. Dan maar wat minder vrijheid. Na 1,5 jaar als ze op 1 slaapje zitten kan je weer langer op pad. Ik denk echt dat het per kind en zelfs per mens verschild hoe je slaapt en waar. Zelf slaap ik ook niet in auto's of voor de tv al ben ik nog zo moe. Het is natuurlijk wel heel fijn als je kindje het wel doet, omdat het simpel weg makkelijker voor ons is Mijn zoontje ging ook over de rooie als ie moe was in de wandelwagen. En na een paar keer doe je dat dan gewoon niet meer.
Ik denk dat je gelijk hebt, de machteloosheid! De eerste 3 maanden na naar geboorte heb ik uit machteloosheid me enorm ellendig gevoeld. Ik kon haar niet troosten, ze had krampjes en was snel overprikkeld. Ik kreeg haar niet stil, terwijl ik haar zo graag dicht bij me wilde houden op die momenten. Ik voelde me toch echt falen als moeder, en dat had ook mer hormonen te maken, want ik wist verstandelijk wel dat ik eigenlijk niet kon falen. Maar toch...ik voelde me idd heel machteloos. En nu probeer ik uit alle macht die machteloosheid voor te zijn, door te leven op schema's en vaste patronen. Omdat die regelmaat de eerste maanden goed bleek te werken, zit dat nu zo in mijn systeem dat ik nog steeds denk dat dat het beste is. En dst wordt trouwens ook wel bevestigd, want als ze te laat gaat slapen dan kan ze nog steeds erg overstuur raken van vermoeidheid. Ik zek ook tegen mezelf dat ze het huilen nodig heeft, ik weet zeker dat het zo is....en dat maakt het wel wat draaglijker, maar feit blijft dat ik het huilen blijf koppelen aan verdriet. En ik wil niet dat mijn kind zich zo voelt. Misschien ben ik idd ook nog steeds bang om te falen. En dat ie onzin, want alles doe ik voor 100% met de beste bedoelingen. En dat zal ze ook vast weten
Ik snap je punt, maar het is ook heel simpel gezegd. Want het werkt blijkbaar niet, ook niet als je het blijft proberen. Echt, ik heb haar regelmatig meegenomen en ik probeer ook zoveel mogelijk de deur uit te gaan. Maar ze slaapt gewoon niet onderweg, niet in de wandelwagen, niet in de auto...nog niet eens 10 minuten ofzo, echt helemaal niet. Dus dan klinkt het heel simpel dat je het moet blijven proberen want dan wennen ze eraan, maar als je kind daarvan keer op keer over de zeik raakt dan stop je wel met proberen. Mijn kind blijkt daar niet tegen te kunnen, en die valt gewoon niet in slaap ergens anders behalve haar bed. Het is nu al een heel stuk makkelijker trouwens. Ze slaapt 2x overdag, en daartussen gaan we geregeld de deur uit. Dat vind ze erg leuk, en het komt ook niet meer op een kwartier aan ofzo dat we thuis moeten zijn. Ze houdt het steeds beter vol, en ik kijk uit naar het moment dat ze 1 slaapje doet
Niemand wil dat zijn kind verdrietig is ik lees echt normale dingen. Hier ook een meisje dat echt veel last had van krampjes, en dan kon ze me soms echt wegduwen (afzetten met haar beentjes) maar toen we doorhadden wat dan wel werkte (op je schouder en heen en weer wiegen) was dat eigenlijk opgelost. En na die drie maanden lijkt het alsof je een magische grens bent overgegaan, en kun je misschien meer beginnen met loslaten en genieten. Troosten bij krampjes kan echt, je moet gewoon even uitvinden wat ze fijn vindt en dat tot in den treure herhalen Probeer dat nu bij de tweede wel te doen (loslaten en genieten), want het is zo zonde voor jezelf als je altijd maar aan het stressen bent. Rust en regelmaat is heel goed (en reinheid), maar je kan dat ook bieden zonder op de klok te moeten leven. Wij hebben onze dochter ook veel rust gegeven maar omdat zij wel makkelijk en zelfs beter sliep in de auto of in de wandelwagen hebben we hier wel gebruik van gemaakt en konden we haar later ook makkelijk ergens anders laten slapen in de reiswieg.
Ik heb ook een heel normaal kind, dus het is ook geen bijzondere situatie ofzo. Alleen maak ik het mezelf moeilijk, dat is het. Mijn dochter was een hele normale baby, en afgezien van krampjes en prikkels, was ze eigenlijk heel makkelijk. Achteraf zie ik dat beter in he! Ik geloof achteraf trouwens ook dat ze gehuild heeft vanwege honger. Omdat het m'n eerste is, deed ik de voedingen netjes volgens de regels. Toen ik dat losliet en zelf de hoeveelheid voedingen ging bepalen, werd ze een heel stuk rustiger. Kortom, het huilen had echt duidelijke oorzaken en was er niets schokkends aan de hand. Ik ging alleen heel naïef die babytijd in, want ik heb altijd gedacht dat baby's slapen van voeding tot voeding...haha, daar kwam ik wel op terug. Idd na 3 maanden werd het een heel stuk beter, krampjes voorbij, er zat regelmaat in, juiste hoeveelheid voeding en we hadden inmiddels ook de osteopaat al een paar keer bezocht en ze werd veel rustiger. Ik weet ook heel goed dat ik zelf het probleem ben. Ik maak het huilen wellicht veel groter en dramatischer dan het is. Ik ben als persoon veel softer geworden sinds ik moeder ben, en ik sta soms versteld hoe ik veranderd ben Niet negatief, maar wel veel gevoeliger lijkt het wel. Alsof ik nog steeds hormonen heb, haha. Ik ben trouwens niet zwanger hoor, dus er komt nog geen 2e. Die wil ik wel graag op termijn, en ik hoop het dan echt anders te kunnen doen. Ik wil dit namelijk niet meer, die stress en het rottige gevoel terwijl mn dochter het mooiste is wat ik heb. Ik ga er vanuit dat ik het bij de 2e ook anders zal gaan doen, ik moet wel want dit is niet leuk!
Wat kunnen die 'regeltjes' je dan in de weg zitten he. Hier heb ik eigenlijk weinig geluisterd naar adviezen behalve van de vroedvrouw omdat zij ons heeft geholpen met de borstvoeding en ik haar dus echt vertrouwde . Ik heb hier ook altijd op haar behoefte gevoed en dat gaf ook zoveel rust. Zij gaf het (rommelige) ritme wel aan, ik volgde gewoon. Hier was het zo: dochter begon te huilen. Wat scheelt er? 1. Honger: ja, direct voeden. Nee: 2. Luier: ja, verschonen. nee: 3. Krampjes: ja - troosten, nee: 4. Vermoeidheid: ja - proberen in slaap te helpen, nee: 5. Niks zichtbaars? Lekker in de draagdoek en een blokje om of een beetje heen en weer lopen thuis
Hoi hoi, Ik wil maar 1 ding zeggen ik begrijp helemaal wat je bedoeld! Ik denk dat het ook veel met onzekerheid te maken heeft en ik denk (ik hoop dat ik niet iemand hiermee voor zijn hoofd stoot) dat het met je leeftijd te maken heeft dat gevoel heb ik namelijk ik ben 33 en voor het eerst moeder en ik heb ook het gevoel dat ik alles perfect wil doen en ik zit met 1000 lijstjes in mijn hoofd wat ik allemaal moet doen en wil doen om hem zo tevreden mogelijk te houden maar ik denk ook als je jonger bent je wat onbezonnener bent en dus ook wat makkelijker, dit geldt natuurlijk niet voor iedereen maar ik denk wel dat er iets mee te maken heeft. Het liefste plan ik heel mijn dag om hem heen en geloof me ik heb een superrrrrrr lief mannetje ben zo verliefd op hem hahahaha en daarom wil ik ook alles weer goed doen. Het is zelfs zo dat ik het af en toe op mijn vriend af reageer als hij het niet doet zoals ik dat wil en geloof me dat wil ik niet hoor maar het gebeurd gewoon en achteraf heb ik er wel weer spijt van. Afgelopen weekend heb ik weer wel wat overwonnen want we zijn een lang weekend naar bosrijk en de Efteling geweest samen met familie en het ging eigenlijk fantastisch.(Hij sliep zelfs in de kinderwagen en dat doet hij anders ook niet echt) Nou gaat hij wel 2 x in de week naar opa en oma om op te passen dus die kent hij wel heel goed maar hij zit nu wel ook in een wat lastigere periode de 8 maanden sprong waar hij tot nu toe heel goed doorheen gaat alleen 's avonds met slapen gaan gaat hij huilen maar zelfs daarvan raak ik al in de stress ik leg hem wel eerst op bedje en ga weg maar als hij na 5 minuten dan nog huilt ga ik bij hem zitten tot hij in slaap valt dit was ook bij de vorige sprong zo en daar kan dan iedereen zijn mening over hebben maar dit werkt dus doe ik het zo ik laat hem absoluut niet huilen. Ik begrijp je helemaal en ik denk dat we hier gewoon doorheen moeten en dat we straks weer blij zijn als ze de volgende fase in zijn gegaan (zodat we ons daar weer druk over kunnen maken) Het komt vast allemaal wel goed zo te lezen heb je gewoon een groot mama hart en daar mag je ook wel trots op zijn hoor!!! Groetjes, Jessica
Nou idd! Mijn gevoel zei continu dat ze te weinig flesvoeding kreeg. Maar tja, je eerste kindje en ik volgde toch het schema op wat ik gekregen had. Maar mijn dochter was (en is) een flinkerd, die groeide zo hard dat ze gewoon meer nodig had. Toen ging ik het zelf doen, ik liet haar het eet schema bepalen en jeetje wat een tevreden kind kreeg ik ervoor terug. Toen ging ze ook langer slapen, heerlijk! Ik heb wel spijt dat ik te laat met de draagdoek begonnen ben. Toen wilde ze het niet, ze vond het vreselijk. Bij een tweede kindje zal ik vanaf het begin direct de draagdoek proberen, want dat lijkt me zo fijn. Uiteindelijk was het ook een kwestie van je kind leren kennen. Na verloop van tijd wist ik precies wat ze had, en wanneer ze iets nodig had. Dat kost tijd!
Haha ik ben ook weleens pissig op m'n vriend geworden, maar dat heb ik snel afgeleerd. Hij doet het op zijn manier, en dat ik mama ben wil niet zeggen dat ik alles beter weet. (Vaak weet ik het natuurlijk wel beter, hahaha) Wat leuk, de Efteling! Ik wil zo graag met m'n dochter naar de dierentuin, maar ik twijfel wanneer ik moet gaan. Ik denk als ze op 1 slaapje zit. Als ik nu ga, en ze slaapt niet in de wandelwagen dan is de kans groot dat ze oververmoeid raakt. Want ze kan dan niet thuis slapen. Aan de andere kant, ik zou het eigenlijk gewoon moeten doen...als een soort test voor mezelf, want wie weet vind ze het fantastisch, houdt ze het langer vol en slaapt ze wel even in de wagen. Tja, ook hier ben ik van tevoren alweer aan het plannen en denken. Je ziet wel dat veel moeders zich herkennen! Dat vond ik in de eerste 3 maanden ook zoooo fijn, dat ik hier las dat veel meer moeders hetzelfde ervaren, dat de roze wolk er niet altijd was. Ik voelde me heel alleen daarin, omdat mensen om mij heen iets heel anders zeiden over hun kinderen en ervaring. Maar toen ik op het forum mijn gevoel kon delen, en ik las dat het heel herkenbaar was..dat was heel fijn.