Nou hier was het ook geen pretje. Weeen begonnen einde van de middag tussen 14.30 en 15.30. Langzaam werden ze regelmatiger en tegen 00.30 verloskundige gebeld. Die kwam en mocht gelijk naar ziekenhuis. 3cm ontsluiting en volop weeen. Sowieso mocht ik al gelijk naar ziekenhuis want mijn vriend is een zoontje verloren na 40 weken zwangerschap. In het ziekenhuis aangekomen , ruggenprik gehad. Tot een uur voor de geboorte 3 cm gehouden maar wel de weeen en inclusief weeënopwekkers. Ze snapten er ook niks van in ziekenhuis. Zelf werd ik helemaal gek want ik zat in alleen maar weeen stormen. Toen kwamen ze 2x in paniek de verloskamer in lopen. Baby dipten heel erg moest op mijn zij gaan liggen. De derde keer wilden ze ks gaan doen want ik had 40 min daarvoor nog 3cm , maar de baby vond het echt niet gezellig meer. Hij moest er uit. Maar ik liep volop te persen niemand geloofde me steeds. Tot dus de gyn binnen kwam je gaat nu een ks krijgen , ze keek me aan en ging voelen hoeveel cm ik had ja wel hoor 10 cm. Nou toen ging het heel snel , gelijk vaciuum en knip gehad en mijn mannetje was geboren. Om half 1 smiddags.Alleen hij moest ook even aan de beademing en de coufuse in. Hij heeft een flinke klap aan gehad van de bevalling. Toch ging het heel erg snel goed , al had het geen 4 minuten langer moeten duren dan was hij er niet meer geweest. Hij kwam er al helemaal grauw uit , zonder ademhandeling , vreselijk !! Zelf heb ik dit niet door gehad maar mijn man wel , die liep al op de gang ik ben weer een kind verloren. Gelukkig ging het dus vrij snel beter en hij bleef continu bij hem. Heeft mij even snel geholpen met douche maar wat was ik moe zeg haha. Ik heb mijn mannetje ook uren later pas gezien einde van de dag. Het voelde ook voor mij heel raar , ik had een kind maar hij was niet bij mij. Ik moest ook blijven in het ziekenhuis en de dag na de bevalling ging ik om 22 uur de fles geven en ik storte daarna helemaal in. Tranen met tuiten gewoon alles kwam er even uit. Daarna voelde ik mij nog schuldig ook. Mijn kleine jongen van 3376 gram lag tussen kindjes die geboren waren met 34 weken en ik zeurde erom. Terwijl het met hem steeds beter ging eigenlijk vanaf de geboorte elke minuut een stukje beter. Wel geboren met een score van 1 geloof ik , of 2. Maar de zusters waren heel lief en dit hadden ze ook verwacht. Ik probeerde een korte versie te plaatsten , maar is toch lang geworden. Ik heb er zelf best lang last van gehad en voelde als een soort trauma. Maar nu bijna 8 maanden later is het echt gesleten. Dat komt echt goed !! Ik slik zelfs geen pil meer ( 3 jaar geduurd voor ik zwanger was mijn zoontje dus we hebben zoiets kijken dit jaar aan anders weer mmm in) en hoewel ik dat heel eng vind heb ik er wel vrede mee. Op het moment zelf doe je toch wat je moet doen , ik was zo bang voor ruggenprik nou het eerste wat ik wilden was een prik. Dus ik durf het wel weer aan (denk ik) Sterkte en mijn tip praten praten praten !!!
Dit inderdaad. Ik lees zoveel boosheid tijdens de bevalling van ts, het is beter om dat om te zetten in energie voor de ontsluiting. Ik kan natuurlijk de pijn van ts niet voelen, maar boosheid en schreeuwen dragen meestal niet ten goede bij aan een bevalling. Absoluut geen kritiek hoor ts! Maar lijkt me heel zwaar om het zo te ervaren en dan zo'n lompe verpleegster te treffen, dat moet de volgende keer hopelijk toch beter kunnen!
Zou je mij hier iets meer over kunnen vertellen ? In een pb ? Ik ben erg benieuwd lees er wel vaker wel iets over maar snap het nog niet helemaal precies en denk voor mijn volgende bevalling dat het goed van pas kan komen.
Ach jeetje meis wat erg..... Wat vervelend dat je zo n ervaring hebt gehad. En dat de zuster zo onaardig tegen je deed..... onbegrijpelijk! Er is niets grappigs aan weeën! Dus er valt niets te lachen. Jij hoort je niet te schamen, maar de zuster! Zo ga je toch niet met mensen om? Volgens mij moet zij nog even opnieuw het stukje over respect lezen. Dan weet ze weer hoe het zit. Ik hoop dat je je een beetje over deze vervelende ervaring kan heen zetten, en het een plekje kan geven.
Meid mijn zwangerschap, bevalling en kraamtijd waren een HEL. Ik loop nu nog steeds bij specialisten en de psycholoog om veel te kunnen verwerken. mijn zwangerschap was vreselijk. De eerste 3 maanden was het al overgeven, misselijk en vaal ziek melden bij me werkgever. Toen de 3 maanden voorbij gingen dacht ik dat het even goed ging TOTDAT ik ineens dwang gedachten kreeg over hoe de bevalling zou kunnen verlopen. Ik ging me erin verdiepen. Stel dat ik dood zou gaan of dat er iets mis was met me kind? 1001 vragen spookte door me hoofd. Ik kreeg te horen dat ik een postnale depressie had. Dit werd pas in week 36! Ontdekt ik zou over 4 weken bevallen. Door alle dwang gedachten en angsten die ik had heb ik me niet kunnen voorbereiden op de komst van de kleine.. baby kamer had ik pas in week 36 besteld en week voor de uitgerekende datum binnen gehad. De meeste mama's zorgde voor zichzelf, kochten kleertjes voor hun new borns. Ik lag alvast te piekeren Hoe ik de bevalling Door zou moeten komen. Dit is me eerste kindje trouwens.. Toen de vruchtvliezen braken zat ik echt te shaken. Dit is het moment en oh wat heb ik mij er niet op voorbereidt. Moet ik je ook erbij vertellen dat ik een k@t verloskundige had. Die kwam eerder met haar psychologische ZEN gedoe aanlopen dan dat ze me naar het ziekenhuis verwees. Ze wisten van mijn angsten en depressie en lieten me met 7 cm! Ontsluiting thuis creperen. Ik heb nadrukkelijk aangegeven in het ziekenhuis te willen bevallen met pijn bestrijding. Hartstikke tof van de coole mama's het zonder pijnbestrijding doen maar ik ga niet zomaar pijn lijden Doei. Nou meid ik heb t echt zonder moeten doen omdat ik te laat was voor de ruggenprik.. De rit naar het ziekenhuis vergeet ik nooit meer. Ik krijg nog steeds kippenvel. Me man wist niet of hij moest sturen of mij kalm moest houden.. de vk heeft me veelte laat doorverwezen en het ziekenhuis waar ik moest bevallen daar waren alle kamers al vol van dus moest ik last minute op zoek naar een andere ziekenhuis! Onderhand 8 cm ontsluiting. Ik kreeg iets met phetedine ofzo een pomp goedje waardoor je zelf de weeën in toom kan houden. Nou stoned werd ik er wel van maar de weeën voelde ik echt wel. Ik werd er suf van maar me kindje ook waardoor de laatste 2 cm moeilijk open gingen. Ik had alles al gegeven, thuis was ik al sterk geweest en onderweg. Me lichaam was op en ik was moe dus aan de weeën opwekkers. Een paar uur later is me kleine mannetje geboren.. hehe dacht ik geen angsten meer nu kan ik me focussen op mama zijn.. maar na de volgende dag kon ik me benen niet meer voelen. Sterker nog ik kon niet meer lopen. Ik kwam me bed niet uit moest gedragen worden na de douche en werd ongelooflijk ziek. Extreem bekkeninstabiliteit en een gekneusde schaambot. Ik kon amper me baby oppakken als hij honger had. De band tussen hem en mij verzwakte. Ik wilde mijn zoon niet meer vasthouden. Wat heeft hij aan een mama die niks meer kan? Na 2 weken ziekenhuis mocht ik naar huis. Ik kreeg fysiotherapie en moest leren lopen weer met krukken en de rolstoel ging ik vooruit.. Nu gaat t wat beter maar ik kan nog steeds niet op me zij liggen en lig al 6 maanden bijna op me rug te slapen. Ik ben zwaar incontinent en de band met me zoontje is wel wat beter. Hoe bedoel je horor bevalling..
hier ook een horror bevalling. Ik zal niet alle details vertellen maar het heeft 18 uur geduurd. 18 uur weeën en weenstormen en ook zo een bitch van een verpleegkundige naast me.
Zou je hier met iemand van het ziekenhuis waar je bevallen bent over kunnen praten? Punt 1 is het voor hen goed om te weten wat er mis is gegaan waardoor jij bij hen geen prettige bevalling hebt gehad, punt 2 geeft het voor jou ook misschien wat afsluiting - in elk geval van dat gedeelte. Zelf kan ik me er niet in verplaatsen. Ik vond mijn bevalling geen pretje, maar heb het wel als iets heel moois ervaren omdat het precies ging zoals ik wilde. En zo zou het ook moeten! Los natuurlijk van complicaties, vind ik dat medisch personeel zich niet heeft te bemoeien met persoonlijke wensen van de ouders.
Wat naar dat je zo slecht serieus werd genomen! Ik kan me voorstellen dat je bij een tweede zwangerschap straks duidelijker kunt zijn over dat je dit soort dingen dus niet fijn vindt. Ik heb zelf van mijn zwangerschappen veel geleerd, van mezelf en ook van de heftige situatie die je meemaakt. Het is niet zomaar iets, bevallen, en ook al is er best een gedeelte van de vrouwen die het allemaal goed af gaat, er is ook altijd een gedeelte van de vrouwen die er echt trauma's aan overhoudt. Persoonlijk heb ik mijn eerste zwangerschap ook als heel heftig ervaren. Ontsluiting ging langzaam maar de weeën kwamen heel snel op elkaar en waren vanaf het begin zo keihard (heel anders dan bij de tweede). Ze bleek een sterrenkijkertje, waardoor dus ook die heftige weeën en langzame ontsluiting kwam. Nog pethidine gehad (niet aan te raden, bah) en daarna een ruggenprik die niet goed werkte, en toen opeens spontaan binnen 45 min van 5 cm naar een baby in m'n armen Shock.. Daarna heb ik echt een periode dat verhaal moeten laten bezinken, dingen die je niet meer weet met elkaar bespreken, opschrijven, wat vond ik nou zo stom aan die verpleegkundigen, wat vond ik zo naar aan de medicatie, wat had ik echt anders gewild/nodig gehad. Dus de tweede bevalling ging ik beter voorbereid in en ik was er echt klaar voor! Helaas mocht dat niet baten, want het werd al binnen een paar uurtjes (die wel heel goed gingen en waar ik ook een positief gevoel aan over heb gehouden) een keizersnee om medische redenen van mijn dochtertje. Nou... dáár hield ik pas een kater aan over! Helemaal niet dat ik er zelf van heb geleerd over wat ik wel en niet fijn vond, maar juist dat je je nog zo kunt voorbereiden, maar dat een bevalling nou eenmaal elke keer anders is, de situatie niet echt in te schatten is van te voren en je toch ook altijd weer afhankelijk bent, hoe je het ook hebt bedacht. Ik denk dat tijd, praten, schrijven en reflecteren wel heel belangrijk is om uiteindelijk een goed plaatje te krijgen. Tuurlijk zijn er mensen die oerstom hebben gereageerd op dat moment (ze kennen jou tenslotte ook helemaal niet!). Tuurlijk zijn er inschattingen die de VK misschien niet helemaal lekker heeft gemaakt, of heb jij zelf te lang gewacht met aan de bel te trekken en op je strepen te staan dat je pijnstilling wilt bijvoorbeeld. Maar je kunt er niets meer aan doen, het is gegaan zoals het gegaan is. En voor de volgende keer? Leer ervan wat je kunt, wat je anders zou willen voor jezelf en ga er blanco in, het zal toch anders gaan!
Toch nog een toevoeging... Soms, soms is het gewoon een stomme samenloop van omstandigheden... Artsen of verloskundige die niet goed luisterden of de situatie verkeerd inschatten. Ik had mazzel... mijn eigen lieve vk ging mee naar het ziekenhuis. Achteraf (weekje na de bevalling) hoorde ik dat het zo vreselijk druk was met bevallen die dag dat ze me aan de weeënopwekkers hadden willen leggen. Ik ging al hard en dan zou het nog sneller gaan zodat ik alvast maar bevallen was. Nou moet ik zeggen dat de weeën daar ook naar waren. Hadden ze aan de weeënopwekkers gehad dan denk ik niet dat ik dat aan had gekund. Goddank heeft mijn eigen vk hier een stokje voor gestoken. Toen kwam het persgedeelte. Dat was werken zeg. Eerst omschakelen van puffen naar persen. Ik kon mijn houding niet vinden op bed en ik deed erg mijn best maar het ging niet helemaal lekker. En daar was weer mijn vk. Zij zorgde dat ik op de baarkruk terecht kwam waardoor ik veel beter kon persen en de baby wat meer naar beneden kwam. Wat een kracht komt er dan bij je vrij, idioot zeg. De gyn die erbij was had nog nooit een bevalling op een baarkruk gezien, laat staat zelf gedaan. Was mijn vk er niet geweest dan had ik op bed moeten bevallen. Hoogstwaarschijnlijk waren de de vacuümpomp en de knip eraan te pas gekomen. Dan had ik mijn bevalling ook heel anders ervaren. En ik vond hem nu al pittig Ook de vk heeft later gezegd dat het een pittige bevalling was. Ik zei tegen 7.30 uur tegen mijn man dat hij wel kon gaan werken. Ja, ik had wat kramp maar dat waren vast de darmen. Ik was al naar de wc geweest en zou zo wel weer moeten. Nog geen half uur later wist ik even niet meer waar ik het zoeken moest. Man was om 8.30 uur thuis en ging timen. Hoppa, gelijk weeën van een minuut om de minuut. Om 10.15 uur was de vk er. Na een tijdje observeren vroeg ze of ze de ontsluiting mocht voelen. 4 cm... niet gek dus dat ik al flink zat te puffen. Toen begon het vruchtwater te stromen.... geelgroen, niet goed dus. Naar het ziekenhuis. Toen was ik echt even verdrietig. Had me zo verheugd om een badbevalling, lekker in mijn eigen huisje. Bad stond al helemaal klaar. Maar goed, ik heb er niet lang bij stil gestaan, een bevalling gaat gewoon door. In het ziekenhuis aan de toeters en bellen gelegd en toen zat ik op 5 cm. Toen werd het echt zwaar. Ik kan me nog haarscherp herinneren dat ik een keer 2 weeën achter elkaar kreeg. En ik maar blazen op het hoogtepunt. Ook weet ik nog dat ik dacht: dit de hel op aarde. Direct na de bevalling begon ik te vloeien. Bijna een liter bloed verloren. Ik weet dat het niet veel is in vergelijking met sommige verhalen hier maar ik heb er lang last van gehad. Ik was in de kraamweek zo moe, zo moe. Ook dat soort dingen spelen mee na je bevalling, alles gaat tenslotte aan 1 stuk door. Ik heb mijn bevalling niet als traumatisch ervaren, en toch heb ik er behoefte aan om erover te praten, te schrijven. Ook ik heb de bevalling moeten verwerken. Ik besef me dat anderen het zwaarder/moeilijker hebben gehad maar ik schaam me er niet voor. Het is nu eenmaal zo. Ik kan me goed voorstellen dat je bij bevallingen die verre van vlekkeloos verlopen, zoals de verhalen hierboven, veel meer tijd en ruimte nodig hebt om de hele bevalling een plekje te geven. En dat mag. Ook bij vrouwen waar de baby er ineens was (turbobevallingen) kan het soms erg emotioneel en zelfs traumatisch zijn. Praat erover, schrijf het van je af en schakel desnoods je huisarts of vk in als je denkt dat het niet goed gaat met de verwerking. Zij zijn er ook voor de nazorg. Iedereen heel veel sterkte toegewenst en hopelijk kunnen jullie het een plekje geven en voor je gevoel afsluiten.
Bevallen is gewoon afzien! Iemand die zegt dat-ie het leuk vond, geloof ik eerlijk gezegd niet. Ja, het kan wellicht wel bijzonder of goed-te-doen zijn geweest, maar leuk!? Ik mag echt helemaal niet klagen, want ik heb hele vlotte en soepele bevallingen zonder ingrepen gehad (waarvan nr 2 en nr 3 zelfs gewoon thuis in mijn eigen bed), maar als iemand mij vraagt over bevallingen dan kan ik ook alleen maar opsommen hoe vervelend ik dit, hoe vreselijk ik dat vond en dat ik het heel heftig vond (en eigenlijk ook wel graag anders had gezien/gehad) . Ik heb ook tijd nodig gehad om het een plekje te geven. Bevallen is, naar mijn idee, een van de meest intense 'normale' gebeurtenissen die je mee kunt maken. Ik heb mijn gevoel en mijn ervaringen gedeeld, veel gepraat en ook opgeschreven. En dan met het ouder worden van kindje is naar achtergrond gezakt. Ook moet ik zeggen dat ik de 3e bevalling (hoewel dat mijn minst vlotte en soepele bevalling was en ook, terugkijkend, voor mijn gevoel de meest vervelende) makkelijker kon loslaten dan de eerste. Was überhaupt iets meer getraind in loslaten en kunnen accepteren dat dingen je overkomen die je (geheel) niet in de hand hebt (een van de lessen die mijn zoon mij geleerd heeft...).
Nou, dat vind ik ook weer heel raar: iemand niet geloven die het leuk vond...? Ik vond mijn bevallingen serieus leuk. Ja, ook pijnlijk, maar ook leuk. Maar ik had het beslist niet leuk gevonden als ik was behandeld zoals TS. Het is allemaal al door anderen gezegd, maar het is echt logisch dat je je voelt zoals je je voelt hoor! Neem de tijd om het te verwerken!
Dito! Ik vond mn tweede bevalling ook gewoon leuk. Inderdaad ook pijnlijkmaar niet dusdanig dat het niet meer leuk was. Eerste bevalling vond ik minder leuk . Snap TS en andere dames die hun bevalling als heel naar hebben ervaren ook heel goed trouwens. M'n eerste bevalling was ook een stuk minder fijn, mede door ziekenhuispersoneel dat erg dominant was (terwijl alles gewoon goed ging) en daardoor minder het gevoel had dat ik controle mocht uitoefenen en meer het gevoel dat ik het lei(ij)dend voorwerp was... Als je in zo'n kwetsbare positie verkeert als tijdens je bevalling en zoveel pijn hebt, dan helpt het enorm of je je in control en prettig kunt voelen of niet. Een fijne vk help dan zoveel mee is mijn ervaring, al was het maar in jou je gang laten gaan. Dat is volgens mij ook een hele belangrijke reden waarom veel vrouwen hun bevalling niet als prettig hebben ervaren.