Een zakelijk gesprek is een gesprek puur over feiten. Als voorbeeld met een ouder op mijn werk. Even kort vertellen wat haar kind heeft gedaan, hoe vaak hij op de wc heeft geplast, wat hij heeft gegeten en of er nog bijzonderheden waren. Dat is gewoon een opsomming van feiten. Ik vertel wat de ouder wil horen, hoef niet bang te zijn dat ik te veel ratel en al helemaal niet dat ik te veel over mezelf ratel en ik hoef me ook niet in te leven want ouders van mijn werk vertellen niet hun hele levensverhaal aan me. Op één na dan, die me ineens ging vertellen over haar miskraam. Toen stond ik wel even met mijn mond vol tanden want meelevend reageren, hoe doe je dat? Maar verder doen ze dat normaal gesproken nooit. Ze vragen hoe het gegaan is en ik geef antwoord, dat is alles en kost me geen moeite. Ik heb wel twee vertrouwde personen op wie ik sociale gesprekken zou kunnen oefenen. De ene is natuurlijk mijn vrouw. Ik kan thuis helemaal mezelf zijn, al ben ik nog zo raar en vreemd, zij vind het leuk . De ander is een goede vriendin met wie ik al ruim 16 jaar bevriend ben. We zijn al die 16 jaar meer als zussen voor elkaar dan vriendinnen, heel close. Die vertrouwensband is er echt en ook bij haar kan ik helemaal mezelf zijn. Dan gaat het sociaal zijn me makkelijker af. Ik hoef niet bang te zijn dat ze me raar of irritant vind, want ze kent me door en door en ze begrijpt me. Misschien kan ik met haar sociale gesprekken oefenen..
Ben je nou een man of een vrouw?! Het was mij al eerder vrij onduidelijk, maar ik ben echt nieuwschierig.
in een sociaal gesprek zit een soort structuur die je jezelf aan kan leren. Hebben ze geen groepstherapie hiervoor bij jou in de buurt. Waar je samen kan oefenen met elkaar?
Ik vind het echt heel knap van je dat je dit al zo opschrijft. Ik kan me heel goed voorstellen hoe doodvermoeiend het moet zijn, om sociale contacten op te zoeken en te onderhouden. Heb het zelf namelijk ook als ik naar een "verplicht" feestje moet of iets dergelijks. Ik denk dat het jou al veel helpt dat jij er gewoon over praat, zodat andere mensen er van af weten en jou meer kunnen begrijpen. Verder vind ik je echt niet irritant of vervelend hier hoor. Ik merk wel dat je tegen heel veel dingen anders aankijkt dan ik, maar dat mag en dat is je goed recht. Niets mis mee!
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen... wil je zoveel zeggen... Ik ben dus ook sociaal echt geen wonder. Praat iedereen de oren van de kop af, maar iets zinnigs komt er eigenlijk nooit uit. Ik ben altijd bang dat anderen mij raar vinden of apart. Sinds mijn laatste serie gesprekken met maatschappelijk werk ben ik mezelf aan het terug vinden. Die ander moet maar lekker schijt hebben van wat hij van me vind. Ik mag er best zijn. En dat geld dus ook voor jou! Ik heb met jou of jouw posts echt geen problemen. En diegene die jou irritant vind... misschien ligt het wel gewoon aan haar. Het is haar probleem dat ze jou irritant vind. Ik vind iemand anders irritant. tja mijn probleem. Moet ik de posts van haar maar niet meer lezen. Wat ik je dus vooral mee wil geven, wees lekker jezelf. Geniet van je dochter en probeer de mening van een ander niet te interpreteren. Je kunt niet voor een ander denken. Echt waar, ze denken niks over jou. Jij denkt je dat in Btw... mocht je nog iets willen vragen of zeggen na mijn spraakwaterval... mijn pb is zeer geduldig