Ik moet 't effe van me afschrijven..

Ik snap helemaal wat je bedoelt hoor. Ik was ook echt bang dat er iets aan de hand zou zijn omdat ik na 8 rondes nog niet zwanger was. Maar....check mijn banner....het is nu in de negende ronde toch echt raak!! Dus....don't worry, er is nog meer dan genoeg hoop. Maar soms is het gewoon lekker om je ei kwijt te kunnen (niet letterlijk natuurlijk, want je ei heb je zelf hard nodig ) en daar zijn we hier op zp ook voor. Dus.....gooi alles er lekker uit, huil je ogen uit je kop en dan voel je je straks hartstikke opgelucht. En dan zal je zien dat jij binnenkort ook zo'n mooie positieve test in handen hebt. Dikke knuffel!!

 

ik kan me voorstellen dat je baalt dat je nog niet zwanger bent...elke maand die je langer moet wachten is er 1...en iedere maand duurt verschrikkelijk lang...heb je al ovulatietesten geprobeerd? bij mij werkten SMEPPEN heel goed..dr staat hier een heel forum over op zp..

SMEP (Sperm Meets Egg Programm a.k.a.: Sperma Ontmoet Ei -Plan (SOEP)

Korte versie:

* 'Klus' om de dag vanaf dag 8 (dus 8, 10, 12 etc.)
* Koop 10 ovulatietesten
* Begin met de ovu-testen op dag 10
* Als de test positief is, 'klus' dan die dag en de twee dagen erna ook.
* Sla na de derde dag 1 dag over. En 'klus' daarna voor de zekerheid nog een keer.
* 15 dagen na je eerste positieve ovulatietest kan je een zwangerschapstest proberen.
* Als je ovulatie-test nooit positief wordt, ga dan door met 'klussen' om de dag tot dag 35 en doe dan een zwangerschapstest (als je dan nog niet ongi bent)

Volgens de statistieken is ongeveer 40% van de vrouwen met dit plan na de eerste poging zwanger geraakt na een miskraam gehad te hebben. Dit is ongeveer 2 x zoveel als vrouwen die dit plan niet hebben gevolgd. Hierbij wordt er wel van uit gegaan dat de vrouwen die een miskraam hebben gehad eerst een cyclus en een daarop volgende ongi hebben afgewacht na de miskraam. Dit omdat een eerste cyclus na een miskraam vaak zonder eisprong blijft.

 

van mij ook een dikke knuffel...je kan hier gelukkig je hart luchten...ik zou gewoon ff een paar maandjes dat smeppen proberen en anders in januari de huisarts even bellen...maar zover komt het vast niet! heel veel succes!!

 

Ook van mij krijg je een hele dikke knuffel

 

Hoi Anna,

Je verhaal is zo herkenbaar, ik weet precies wat je bedoelt! Bij mij slaan dezelfde gevoelens eens in de zo veel tijd toe en dan lukt het ook ECHT NIET meer om nog positief te blijven!
Ik ben nu bezig in de 11e ronde zonder enig succes. Na 6 maanden ging ik me serieus zorgen maken en toen begon ik steeds meer last te krijgen van die (huil-) buien die jij nu ook hebt. Vorige maand was het weer zover en toen begon ik spontaan te huilen toen mijn vriend mij (nietsvermoedend!) op het werk belde. Toen vond hij het welletjes en heeft hij voor ons een afspraak gemaakt bij de huisarts (daarmee zouden we eigenlijk nog tot oktober wachten, dan waren we een jaar bezig geweest). Sinds een week weet ik waarom het niet lukt, want mijn vriend blijkt slecht zaad te hebben. Op 25 september gaan we naar de gyn en dan zien we verder.
Het klinkt heel gek, maar daardoor voel ik me wel wat rustiger. De uitslag was een enorme klap en ik heb er behoorlijk last van, maar op een hele andere manier. Wij hebben nu iets om mee te werken in plaats van alleen maar te hopen. Nu weten we waar we aan toe zijn en hopelijk weten we binnenkort wat en of er wat aan te doen is.
Ik dacht ook heel snel zwanger te worden gezien de familiegeschiedenis van mij en mijn vriend en we zijn allebei gezond, we roken niet en mijn cyclus was vanaf dag een perfect (28 dagen met gevoelde eisprong). Toen het maar niet lukte begon ik het gevoel te krijgen dat er bij hem iets mis was. Ik kon het nergens op baseren en ik heb het hem nooit verteld. De uitslag was in die zin een bevestiging. Het klinkt heel raar en ik snap er zelf helemaal niets van, maar nu ben ik blij dat wij toch naar de ha zijn gegaan.
Dus meid, als jij echt het gevoel hebt dat er iets niet goed is zou ik toch echt naar de huisarts gaan, al is het maar om zekerheid te krijgen of het wel of niet goed is! Desnoods smokkel je er maar een paar maandjes bij en zeg je dat je al een jaar bezig bent, heb ik ook gedaan . Andere mensen kunnen wel honderd keer tegen je zeggen dat het wel goed komt, maar dat geloof je dan toch niet (tenminste, zo voelt het bij mij altijd als mensen dat zeggen).
Ik wens je heel veel sterkte en succes en doe vooral wat je zelf denkt dat goed voor je is!

Groetjes, Nati

 

Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar. Wij zijn nu zo langzamerhand in ronde 18 beland en eerlijk gezegd heb ik de hoop een beetje opgegeven. In tegenstelling tot jou zit ik sinds mei 2009 in de mmm, maar na bijna alle onderzoeken gehad te hebben, blijkt er niks aan de hand te zijn. Maar waarom wil het dan gewoon niet lukken, waarom wordt iedereen in onze omgeving binnen een poep en een scheet zwanger, waarom moeten juist wij dit allemaal meemaken, waarom, waarom, waarom. Ik herken je jaloerse gevoelens wel hoor, maar sinds een paar maanden wordt ik naast jaloers ook een beetje boos. Ik word boos omdat ik het zo oneerlijk vind, nu zijn wij een keer aan de beurt:x. Maar ja, ik ben ook wel blij voor diegene die zwanger is hoor, ik gun echt niemand de pijn en het verdriet wat wij, en vele meiden met mij, meemaken.

Meid, lucht je hart als het je oplucht! En van mij ook een dikke knuffel.

 

Hey Anna,

Ook ik begrijp je goed, voor ons is dit de 7e ronde en hoe dan ook ik maak me ook al een beetje zorgen. Misschien onnodig maar dat is een vrouwending denk ik. Elke keer als ik ongesteld word vloeien er toch even traantjes. Deze maand zijn we begonnen met SMEPpen, en een deze dagen zal mijn eisprong zijn. Ik wil je dus even heeeeel veel succes wensen en een knuffel geven!

Groetjes Nicky


(p.s. zag dat we allebei uit limburg komen! )

 

Het is gewoon superlastig omdat je niet weet hoe je toekomst is. Wij waren bij de eerste binnen 2 maanden zwanger en nu heeft het 2 jaar geduurd... maar het is dan ook een wonder wat er allemaal gebeurt voordat een ei bevrucht is.

Dikke hug!

 

Hey meis,

Het is volgens mij heel normaal dat je na een aantal maanden bezig zijn toch je af gaat vragen of het allemaal wel goed zit, en ook dat je soms depri buien krijgt. Heb het zelf ook al regelmatig gehad in het afgelopen half jaar!

Wij zijn in februari al een keer bij de HA geweest omdat ik toen een uitschieter van 62 dagen had (dag 58 bij HA geweest), en toen kon ik al een doorverwijzing van d'r krijgen als ik dat perse wilde, maar ze dacht dat het beter zou zijn om het nog even aan te kijken. We zijn beide nog jong, waren nog niet zo lang bezig, en de MMM gaat veel van je vergen, zowel lichamelijk als geestelijk. Dus nu een half jaar verder hebben we een nieuwe HA (ivm verhuizing), waar we 3 weken geleden naartoe zijn gegaan. Hebben een doorverwijzing gevraagd en gekregen, en over 6 dagen voor het eerst naar de gyn.

Voor ik stopte met de pil had ik al een vaag voorgevoel dat het niet zo makkelijk zou gaan en dat we in de MMM zouden belanden, en elke keer dat ik weer ongi werd, werd dat gevoel versterkt. En nu na een jaar blijkt het nog te kloppen ook. Niet leuk, maar het geeft mij weer nieuwe hoop. Al blijf ik in m'n achterhoofd nog het voorgevoel houden dat het zelfs met de MMM niet gaat lukken. (Fam. van moeders kant, oudste nicht is onvruchtbaar, jongste nicht wil geen kinderen, mijn zus wil ook geen kinderen en het zou erg ironisch zijn als ik ook onvruchtbaar zou blijken..)

Heel veel sterkte, en als je er echt doorheen zit kun je altijd naar de HA gaan en er desnoods een paar maandjes bij smokkelen om een doorverwijzing te krijgen.

Liefs!

 

He, wat naar zo'n bui! Ik kan het me helemaal voorstellen. Het maakt in principe ook niet uit of je 2 weken of 2 jaar bezig bent, ongerust is ongerust, en daar helpen rationele argumenten echt niks aan. Ik vind het geweldig dat je je beseft dat er meiden zijn die veel meer rationele redenen hebben om ongerust en verdrietig te zijn, maar jouw verdriet en ongerustheid mag er ook gewoon zijn, hoor. Gelukkig krijg je wel veel advies dat er nog geen reden is om te denken dat er medisch iets mis is. Dat is ook zo. Maar zwanger worden doet gewoon iets met je. Als je een beetje op mij lijkt dan wil je het ook NU. Heb je eindelijk die beslissing genomen, moet je nog lang wachten ook. En elke dag kruipt zo langzaam voorbij, met alle vraagtekens en lichamelijke signalen.

In ieder geval een hele dikke knuffel en de wens dat het afwachten voor jou snel afgelopen is en dat je een snel een positieve test in handen hebt! Net als voor de andere afwachters duim ik voor je. Ga vanavond lekker wat leuks doen, zet een filmpje op, kruip tegen je vriend aan of eet lekker een bak ijs Ik hoop dat je je morgen weer wat beter voelt!

 

Heel herkenbaar idd.Van de 1e was ik binnen 2 maanden zwanger en nu zijn we alweer 8 jaar bezig voor de 2e.Ik ben het zoooooo spuugzat!!: (
Als het deze maand niet gelukt is,gaan we de mm in.

 

*dikke knuffel* voor alle meiden die het kunnen gebruiken.
ik zelf snap ook heel goed hoe je je voelt, wij zitten nog 'maar' aan ronde 4 maar het is al met de hele mmm... en het lijkt eeuwig te duren