Lieve allemaal, De laatste dagen heb ik vele topics onder 'miskraam' gelezen en ik ben blij en dankbaar dat jullie zo open zijn over dit onderwerp. Na het lezen van zoveel berichtjes begrijp ik meer wat er zich in mijn lichaam afspeelt. Met 8 weken vol goede moed voor de echo, maar er was haast niets te zien. Ik was zo overrompeld dat ik vergat allerlei dingen te vragen, maar wat ik in ieder geval niet snapte was waar dan eigenlijk het vruchtje was. De week daarop zei een andere arts: "Kijk het vruchtje is al bijna verdwenen". Toen ik dat hoorde kon ik de komende miskraam veel makkelijker accepteren, maar de week daarop zei diezelfde arts: "Kijk, er zit toch nog wat, laten we wachten met de curretage". In deze week heb ik zoveel hoop gekregen, eigenlijk tegen beter weten in. Ik ben nu 11 weken zwanger en afgelopen dinsdag kreeg ik een snelle echo en moest ik kiezen voor een curretage of nog langer wachten. Ik dacht: dan maar curretage. Deze was gepland voor vandaag. Maar gisterochtend raakte ik in paniek en heb de curretage afgezegd. Nou ga ik maandag weer voor een echo en ik bereid me dit keer goed voor door te vragen wat er nou allemaal nog te zien is. Gisteravond na het lezen van jullie ervaringen denk ik dat ik het beter kan laten curreteren, maar ik wil zo heel graag nog een keer duidelijk zien wat er in mijn lichaam gebeurt. Ik heb de hele zwangerschap bij tijd en wijle menstruatiepijnen, maar soms dus ook een paar dagen niet. Ik verlies nog steeds geen bloed, eigenlijk merk ik nu niet zo veel. Mijn vraag over curreteren zijn heel stom, maar het houdt me toch bezig, dus ik stel ze jullie maar toch.... Ik vroeg me af of het schaamhaar van te voren weggeschoren wordt? (Als dit namelijk zo is, dan doe het liever zelf van te voren En word je eerst verdoofd en leggen zij daarna je benen in de beugels, of moet je van te voren al met de benen in de beugels? Ja stomme vragen he, maar ik ben echt bang voor ziekenhuizen en gepruts aan mijn lichaam. Ik wil me het allemaal graag goed voorstellen wat er gebeurt... Alvast heel erg bedankt voor het lezen van mijn berichtje en ik wens iedereen heel erg veel sterkte ! Groetjes, Annette
hoi vogi, ik weet wat je mee maakt , ik heb in juli een curettage gehad. het is mij 100 % mee gevallen, je krijgt ziekenhuis kleding aan en mag met je partner samen wachten tot je gehaald wordt, de zusters waren bij mij ook erg lief en behulpzaam, zij begrijpen ook dat het niet makkelijk voor je is. als je gehaald wordt, krijg je eerst infuus in je hand voor de verdoving, dan wordt je de operatie kamer in gereden. Daar geven ze je de verdoving en val je in slaap. Ik heb dus niets gemerkt van het feit dat je half bloot in de beugels ligt. een uurtje later was ik al weer op zaal waar mijn partner al zat te wachten. heb verder ook weinig last gehad en weinig pijn. Dit is mijn ervaring, en over dat scheren ik denk niet dat die arts daar echt op gaat letten! Hij ziet waarschijnlijk zoveel vrouwen dat hij zich daar niet druk om maakt. ik zou gewoon netje je bikinilijn scheren en verder daar niet druk over maken! Heel veel sterkte met je verlies en voor de curettage groetjes bloememeisje
Inderdaad, zo gaat het. Je krijgt weinig/ niets mee van de ingreep zelf hoor. Het gebeurt echt heel discreet, niets om schaamte of angst voor te hebben! Bij mij was het verplegend personeel ook erg lief en behulpzaam. Het is allemaal gelukkig zo voorbij, en daarna kun je het afsluiten en weer lekker met een schone lei beginnen. Liefs Anabella
Hoi Annete, je vragen zijn zeker niet stom hoor, kan me best voorstellen dat het allemaal zo ongewoon is dat vragen door je hoofd vliegen. Ik zal je vertellen hoe het bij mij gegaan is: ik ben vrijdagsmorgen naar het ziekenhuis gegaan omdat ik bloedde, echo gehad en bleek dat het vruchtje vanaf week 6 niet meer gegroeid was, ik was volgens mijn info 10 weken zwanger! De gynecoloog wilde mij direct curreteren maar ik had een banaan gegeten en je moet nuchter zijn dus dit ging niet. Ik mocht s'middags terug komen, heel eerlijk ben snel naar huis gereden en heb mijn bikinilijn en benen snel geschoren hi hi hi wel een beetje ijdel misschien maar ik vond het nodig. Ben s'middags met mijn man terug gegaan naar het ziekenhuis, je krijgt dan een operatie schort, onderbroek nou ja onderbroek een netje wat je aan moet trekken en operatiekousen, ziet er niet uit maar goed! Voor je naar de OK gaat moet je ook zo'n mutsje op je hoofd, erg elegant dus, je wordt van je ziekenhuisbed op een OK tafel gelegd! dan leggen ze een infuus aan in je hand en plakken ze plakkers op je boven lichaam om te kijken of je hart normaal klopt geloof ik! Na het weer verwijderen van deze plakkers rijden ze je de OK in, dan komt de persoon die je onder narcose brengt, zo klets ie lekker met je en zo ben je weg, daar was ik zooooo bang voor, maar het is me 100% meegevallen, ikzelf werd weer wakker toen ze me uit de OK reden! Mijn man zat al op de kamer op me te wachten, ik was er nog maar net toen moest ik plassen, dus ik uit bed en naar de wc maar de zuster kwam er aan rennen dat dat nog niet alleen mocht, pff waarom niet ik voelde me toch goed? Nou ja ze heeft me begeleid naar de wc, je hebt dan een mega groot maandverband onder en ik zag wel dat ik behoorlijk gevloeid had, maar heb totaal geen pijn gehad, ook niet het gevoel dat ze iets in je vagina ingebracht hebben of zo! Ik moest eigenlijk vier uur daar blijven maar ik voelde mij zo goed en heb zo gezeurd dat ik na 2 uur uit het ziekehuis mocht! Nu vertel ik een geheimpje, de macdonalds zit daar naast het ziekenhuis en ik had zo'n honger dat we daar even snel gegeten hebben, mijn man verklaarde me voor gek, maar hebben het toch gedaan ! Moet wel eerlijk zeggen dat ik blij was daar weer weg te zijn ik werd een beetje misselijk en dwarrelig in mijn hoofd! Ik was blij dat ik weer thuis was, heerlijk rustig! s'nachts heb ik veel bloed verloren, daar had ik niet echt op gerekend, ik dacht dat alles wel weg zou zijn, maar de volgende ochtend heb ik al weer paard gereden ik ben een beetje eigenwijs hoor! hi hi hi! Maar ik moet echt zeggen het is mij 100% meegevallen! sterkte en als je nog vragen hebt, schroom niet om ze te stellen hoor!
Hoi allemaal ! Wat een snelle reacties, zeg ! Dank je wel ! Jette, ik moest wel een beetje lachen om jouw berichtje... Ja, ik had voor de eerste echo ook mijn benen geschoren, en ik ga dat dus dan voor die curretage ook doen, ook al krijg je dus blijkbaar speciale kousen aan. Oke, ik ga me dan dus ook verder scheren. Ik heb het wel eens meegemaakt voor mijn blindedarmontsteking, toen werd ik dus geschoren en dat vond ik geen pretje. Heel geruststellend jullie berichtjes ! Nou ja, ik ga maandag eerst weer voor een echo en dan maak ik denk ik dan maar een afspraak voor volgende week donderdag of vrijdag. Groetjes !
Hi Vogi, wat erg voor je: de missed abortion. Ik kan me nog van mezelf herinneren dat ik het best wel zwaar vond om rond te lopen met een dood vruchtje. Aan de ene kan wil je het niet kwijt, maar aan de andere kant weet je dat het niet anders kan. Ik hoopte alsnog op een spontane miskraam, maar ik had het gevoel dat ik daar waarschijnlijk nog heel lang op zou moeten wachten. Je hoeft je over de curettage zelf niet druk te maken. Je merkt er echt niets van. Ik had in mijn ziekenhuis een kamertje voor mij alleen, en mijn vriend is ook in het ziekenhuis gebleven. Hij heeft mijn bed zelfs totaan de OK gereden. Daar werd ik opgewacht door de anesthesist, assistent-anesthesist, gyn. + 2 verplegers, die erg lief voor me waren. Er wordt dan een infuus aangebracht, waar ik praktisch niets van gevoeld hebt. Ik had dat operatiejasje aan en werd van mijn bed op de operatietafel getild. (heb geen beugels voor mijn benen gezien). Vervolgens vertelden ze me dat ik zou gaan dromen en vervolgens was ik weg. (ging echt van het ene op het andere moment). Toen ik na 1 uur wakker werd (ook weer heel abrupt), kwam ik bij op de Verkoeverkamer en het eerste waar ik aan dacht, was dat het vruchtje was weggehaald en begon te huilen. Ik werd meteen naar mijn kamer gebracht, waar mijn vriend op me wachtte. Ik had best wel buikpijn en bloedde behoorlijk. Je krijgt zo'n kraamverband. Op een gegeven moment kreeg ik wat thee, en vervolgens een beschuitje. Als dat goed valt, en je de gyn hebt gesproken, dan mag je naar huis. Ik ben volgens mij helemaal niet geschoren. Volgens mij doen ze dat niet, als ik het goed heb. Nou, meid, heel veel sterkte in deze verdrietige periode en veel succes met je keuze. Liefs, Marla
Nou ben blij dat ik je een beetje aan het lachen heb kunnen maken! ik ben af en toe ook een beetje een gek kind, maar humor hoort er bij hoor, het leven is al serieus genoeg! Maar nogmaals het is niets om je zorgen om te maken, het doet niet zeer en het onder narcose maken is zoiets van zo ben je je er, zo ben je onder zeil en zo ben je er weer! en dat van het scheren ik kan me het goed voorstellen er zijn weet ik niet hoeveel mensen bij die curretage ik geloof dat ik wel 5 of 6 personen daar gezien heb, dan wil ik er voor mijn gevoel een beetje netjes bij liggen, van te voren even een zonnebankje nemen, neeeeh flauwekul natuurlijk, maar mijn gevoel was beter dat ik lekker geschoren en fris was! Veel succes! komt goed! Hey marla nieuwe afbeelding, wat is het een vogel?
Ja Jette, ook ik had netjes de bikinilijn geschoren van te voren en mijn benen waren ook netjes glad. Je wilt er inderdaad wel netjes bijliggen. Vogi, zulke mooie kousen heb ik niet aangehad, maar heb wel dat kapje op mijn hoofd gehad. Marla
tja stel je voor alles ongeschoren en stoppelig! ziet er niet echt uit he, hi hi hi! marlaaaaaa wat voor vogel is dat nou, lijkt een beetje op een vleermuis hi hi hi! liefs jette!
ik bedenk nu ineens dat ik misschien een beetje te vrolijk heb gereageerd Vogi, sorry daarvoor schaam me diep! Het is niet zo dat ik jou verlies niet serieus neem hoor, echt niet, vindt het echt vreselijk voor je, en ik leef echt met je mee! Ik zal me beter gedragen! Liefs jette
Geeft echt niet, hoor, humor slaat mij er juist doorheen. Ik begon al te lachen toen ik dat las van die banaan. Het verlies ervaar ik momenteel niet als iets zwaars. Misschien komt dat pas na de curretage of de miskraam. Kijk, ik heb na veel moeite twee prachtige meisjes op de wereld mogen zetten, en daar ben ik extra dankbaar voor. Met deze derde was ik ook erg verrast en blij,maar ik ga over een tijdje eens uitzoeken hoe dat zit met ongeboren zielen. Ik heb er namelijk een boekje over gelezen. Het heet: "mama luister je". Het is geschreven door Rosemarijn Roes. Heel interessant vind ik dit. Groetjes, Annette
Ik kan hier heel kort over zijn. Ik ben blij dat ik curettage heb gehad. Het laatste waar ik aan zou denken is: scheren! Ik heb op dat moment wel wat anders aan mijn hoofd. Ik heb als verpleegkundige gewerkt en hier wordt echt niet naar gekeken hoor. Ik zou me dus niet druk maken over wel of niet scheren.. Ik heb verder alleen maar positieve ervaring met curettage.. Succes en maak je vooral niet druk, laat het allemaal op je afkomen en gebeuren..
alles wat in de andere verhalen staat is hoe ik het ook heb evaren. dus heel veel sterkte. liefs chantal.
Hey vogi, vooreerst veel sterkte, antwoord op je vraagjes: Ik vroeg me af of het schaamhaar van te voren weggeschoren wordt? Bij mij niet, ik dacht daar ook aan, heb mijn benen nog wel es geschoren, bikinilijn wat uitgedund, maar mij niet kaal geschoren. En word je eerst verdoofd en leggen zij daarna je benen in de beugels, of moet je van te voren al met de benen in de beugels? Ik kreeg op de kamer al een pilletje om wat te versuffen, kamer bij operatiezaal kreeg ik infuus, had zo een ziekenhuisshortje aan en zo een onderbroekje in stof. Ben dan op operatiebed gaan liggen, anesthesist gekomen, en meteen in dromenland, dus zelf geen beugels gezien. Wat later wakker gekomen op recovery, nog bloeddruk onder controle en hartslag, met zo een zuignapjes op de borst, en terug katoenbroekje aan met maandverband in. Terug op kamer nog wat geslapen, had immense honger, kreeg enkel wat water en beetje later paar droge koekjes. INfuuszak moest eerst uit zijn voor ik naar huis mocht, ze vroegen ook of ik veel verlies had, en moest eerste keer urine maken, zag er niet te rood uit, dus was goed. Dokter nog es langsgekomen en gevoeld aan buik en mocht naar huis. Rond 11u30 was ik weg van kamer, rond 13u 30 terug en rond 16.30u terug naar huis. Die avond heb ik drie chocoladekoeken gegeten, mijn moeder vond het beter dat ik niet warm at, zou wat zwaar op de maag kunnen liggen. sterkte! flyke
hoi, ik heb gister een curretage gehad en het is me 200 procent mee gevallen. zo als jette het heeft opgeschreven is het bij mij ook gegaan. Toen ik gister thuis kwam had ik iets wat krampen maar dat is vandaag helemaal over. iets wat bloedverlies,heel minimaal. moet zeggen dat ik me lichamelijk net zo voel als daar voor. Alleen geestelijk wat in de war van alles,maar dat heeft even tijd nodig. Maar je hoeft er echt niet tegen op zien de gehele ingreep valt reuze mee. Ze hebben mij in het ziekenhuis (amstelveen) super opgevangen. succes met alles en heel veel sterkte
Hey Vogi, ik herken veel van de verhalen van de anderen. Ik ben 29 november gecurreteerd. 's morgens gesprek bij de gyneagoloog omdat enkele dagen ervoor tijdens echo geen hartje zichtbaar was. Ik had geen enkel teken dat mijn lichaam de zwangerschap zelf zou afbreken, van de gynaecoloog mocht ik nog wel rustig een paar weken afwachten, maar dat zag ik niet zitten, was elke dag misselijk en zo. Hij heeft toen geregeld dat ik 's middags geholpen zou worden. De paar uur tussen het gesprek en de opname gingen zo snel, ik heb er niet eens aan gedacht om me te scheren of zo. Op zich viel de curreteag me erg mee. Heb ook infuus gekregen en een operatieschort aangedaan. Doordat het erg druk was werd ik uiteindelijk 5 uur later geholpen dan de bedoeling was, dat wachten heeft wel lang geduurd (Tip: neem iets te lezen of zo mee).Vanaf het moment dat ik de OK werd ingereden ging het heel snel. Ik kreeg een deken over me heen in bed en toen pas hoefde ik over te schuiven op de OK tafel: de deken heeft al die tijd over mee heen gelegen. Vervolgens kreeg ik drie plakkers op m'n borstkas voor het controleren van m'n hartslag etc. Aan de OK-tafel zaten al wel beugels, maar die waren omlaag, ik heb niet bewust meegemaakt dat ze omhoog zijn gezet. Hebben ze denk ik gedaan nadat ik onder nasrcose was. Toen ik weer bij kwam was alles achter de rug. Had wel een zwaar ongesteldheid geveol in m'n buik maar niet het gevoel dat er iets in m'n vagina was gebracht. Ik heb vooraf enorm tegen curretage opgezien. Dacht dat ik het idee van 'een kerel die tussen m'n benen zit te friemelen'moeilijk een plekje zou kunnen geven, ook het idee dat mijn kindje als ziekenhuisafval weg ging, zonder dat ik er afscheid van kon nemen leek me verschrikkelijk (heb hiervoor een miskraam gehad, terwijk ik thuis was. Kon toen op mijn manier afscheid nemen). Nu ik terug kijk merk ik dat doordat ik van de hele curretage zelf niets heb meegemaakt, ik dit ook makkelijker een plekje kan geven. De ingreep zelf kan ik me niet herinneren door de narcose, ik heb denk ik daardoor ook niet de gevoelens waar in vooraf bang voor was. Wel lag ik op het ambulatorium. Een erg onrustige zaal met meerdere mensen en veel in/uitgeloop. Dit heb ik als vervelend ervaren (lachend personeel terwijl ik verdrietig was etc (Tip: ik had graag een rustige één persoonskamer gewild, begreep van één vand e andere meiden dat zij hier vooraf om gevraagd had. Als ik jou was zou ik er over na denken of je behoefte hebt aan rust (had ik wel) en dan eventueel ook vooraf om een eigen kamer vragen). Nadien bijna geen bloedverlies, wel een paar dagen zere buik. Wens je veel sterkte. Lichamelijk viel het me mee, emotioneel was het wel..het is toch je kindje he. Sterkte, zet 'm op meid! Kike
Als ik jullie ervaringen zo lees begin ik me haast te schamen voor mijn paniek gisterochtend ! Ik voel me na het lezen van jullie verhalen enorm veel rustiger nu ! Anders had ik dus vandaag de curretage gehad...dan was ik er van af geweest... Ik verlies nog steeds helemaal niets dus. Dat beetje afscheiding wat ik dan wel heb is ook nog steeds vrij helder. Ik heb ergens gelezen dat je mag vragen of je de vruchtzak mag zien na de curretage. Ik vraag me af of dat dan sowieso eigenlijk nog wel heel is. Kike, wat is een ambulatorium eigenlijk? Ik weet nog niet wat ik maandag na de echo ga beslissen. Ik ben zaterdag al 12 weken zwanger en ik weet dan al vier weken van de miskraam, dat is behoorlijk lang. En mijn lichaam voelt nog precies hetzelfde als vanaf het begin van mijn zwangerschap. Die curretage... ja, ik zie er in ieder geval nu een stuk minder tegenop. Bedankt !
Hoi Annette, Mijn curretage is me achteraf ook meegevallen. Tijdens de curretage vond ik het wel heel naar, maar bij ons in het ziekenhuis doen ze het niet onder narcose of een ruggeprik, maar onder plaatselijke verdoving. Ikzelf heb altijd dat het vrij lang duurt voor zo een verdoving werkt (ook bij de tandarts en kaakchirurg enzo) en ik heb er dus vrij veel van gevoeld. Ik was gewoon wakker dus ze vroegen mij of ik de vruchtzak wilde zien en dat heb ik dus gezien. Ik vond dat wel fijn. Bij mij kwam er de volgende avond thuis ook nog een deel van de vruchtzak uit, dat was wat minder maar dat hoort over het algemeen ook niet te gebeuren! Na de curretage heb ik helemaal geen last meer gehad gelukkig en ben ik snel gestopt met vloeien. Ik weet niet meer of ik me heb geschoren maar daar letten ze in het ziekenhuis echt niet zo op hoor! Er stonden wel meerdere mensen bij, een paar arts assistenten en een verpleegkundige, maarja het is hun werk en ze zien wel meer denk ik dan maar. Ik neem ook aan dat je wel wat gewend bent na jou I.U.I behandelingen, al weet ik niet helemaal hoe dat gaat... Ik raad je aan om je gewoon van te voren goed te laten informeren over hoe de gang van zaken daar is dan kom je ook niet voor verassingen te staan! Ik wil je veel succes en sterkte toe wensen. Groetjes Annie
beste vogi, wat de curretage zelf betreft kan ik me alleen maar aansluiten bij de andere dames met hun ervaringen. ik heb zelf 2x een curretage ondergaan en heb het niet als vervelend ervaren en ook ik werd eerst onder narcose gebracht voordat ze je in positie leggen, om het zo maar ff te noemen. wat betreft je vraag over het zien van het vruchtzakje kan ik je zeggen dat het heel moeilijk is om dat er in z'n geheel uit de baarmoeder te krijgen, volgens mijn gyneacoloog is er eigenlijk weinig van te zien. zij vertelde mij dat het niet groter is als de nagel van je pink ( in mijn geval was dat 8 weken) mijn man en ik vonden het ook een naar idee dat het bij het ziekenhuisafval zou verdwijnen en hebben gevraagd of wij het mee mochten nemen om het bij ons andere kindje (wat geboren is met 24 weken) te begraven. de gyneacoloog heeft toen wat weefsel en vlokken in een potje gedaan en aan ons meegegeven. het stelt niets voor en je kan er ook absoluut als leek zijnde niets in terugvinden wat op een vruchtje lijkt maar het heeft ons goed gedaan om het op deze manier een plekje te geven bij ons andere kindje. misschien tref jij een gyneacoloog die dit ook voor je wil doen en kunnen jullie op deze manier afscheid nemen door het op een speciaal plekje te begraven. en zo vreemd is dit verzoek niet hoor, want als je thuis een MK zou krijgen en je vangt het op heb je ook de mogelijkheid om het te begraven en zo afscheid te nemen en te verwerken. ik wens je heel veel sterkte de komende dagen knuff nienke
hoi Annette, je hoeft je toch niet te schamen voor je paniek aanval, ik vindt dat vrij normaal dat je angstig bent voor iets wat je niet kent, ik had dit zelf ook best wel, ik had nog nooit in een ziekenhuis gelegen en nu werd ik zo maar even gecurreteerd! Ik was verschrikkelijk bang voor de narcose en ook behoorlijk nerveus! Dus niets om je voor te schamen hoor! Ben blij dat je mijn humor een beetje kunt waarderen, ik weet hoe zwaar het is, niet zozeer lichamelijk al is het bloedverlies natuurlijk hardstikke vervelend maar emotioneel gezien is het loodzwaar! Pas hier ook voor op hoor dat je het niet te makkelijk aan de kant zet, ik heb dit wel gedaan en de klap een paar weken later behoorlijk te verwerken gekregen, je moet tijd nemen om het een plaatsje te geven! Wat ik heel fijn vond omtrent het, wat er met het vruchtje gedaan werd was in het ziekenhuis waar ik was is een plaats waar al deze vruchtjes gecremeerd worden, en worden uitgestrooid op een veld speciaal hiervoor! Een keer in de zoveel tijd hebben ze daar een herdenkingsmogelijkheid, ik vondt dat echt een heel geruststellend idee, ik walgde ook van het idee dat het bij het ziekenhuisafval terecht zou komen! Ik ben echter in duitsland in het ziekenhuis geweest, weet dus niet hoe dit in nederland is! Liefs Jette, enne maak je geen zorgen, het komt goed!