Ik sluit me aan bij ongeveer iedereen die hier reageert: de baby van een ander, geen reet aan (die van mn beste vriendin uitgezonderd). Die van mij, fantastisch natuurlijk. Ga ik op kraamvisite, kom ik voor de ouders, ik hoef echt niet zo nodig die baby vast te houden, ligt er toch alleen maar te liggen Schoonmoeder lekker laten gaan, en als je kindje er is vooral je eigen plan trekken. Over dat borstvoeding, ik schaam me absoluut niet, maar in het begin ging ik bij bezoek ook ff boven zitten, omdat zoon en ik het voeden nog niet goed door hadden. Dus hadden we ff wat rust nodig om te focussen. Gewoon onthouden dat jij de moeder bent en dat jij bepaalt wat er gebeurd met je kind. Komt goed! Edit: o en je gaat zien HOEVEEL mensen zich gaan bemoeien met hoe jij wil dat het gaat versus hoe zij dat deden (in de familie). Doodvermoeiend maar onvermijdelijk. Ene oor in, andere uit!
Het viel me op dat mijn vriend tijdens de intake van de kraamzorg (hebben we deze week gehad) al tussen neus en lippen doorgaf aan de intaker dat zijn moeder nogal enthousiast was, met een ongemakkelijk lachje erbij. Hier was ik wel blij mee want hierin herken ik dat het hem toch wel opvalt en dat hij zich realiseert dat het wellicht wat te benauwd wordt. Zodra de kraamhulp er is zal ik dit ook zeker aan haar doorgeven. Bij de opvang zullen we ook zeker aangeven dat het alleen in geval van nood is en dat, indien de oma de kleine eerder mag komen halen wij dit van te voren zullen aangeven. Ik ga er eigenlijk al een beetje van uit dat dit ook standaard protocol zal zijn van de opvang... Maar zeggen doen we het zeker!
Herkenbaar hoor. Ik heb niets met kinderen, dus ook baby's, van andere mensen. Ik ben daar ook heel eerlijk in. En wat betreft je schoonmoeder. Ik zou heel duidelijk grenzen aangeven. Benoem ook dat het niet aan haar ligt, want je weet dat ze het goed bedoelt. Maar dat jullie verwachtingen van elkaar verschillen. Mijn schoonmoeder kan ook zo zijn. Ze belt rustig 3 keer per dag of komt dagelijks langs. Normaal vind ik dat best gezellig, maar op dit moment ben ik hoog zwanger en leef ik in mijn eigen bubbel. Ik heb haar dit al een aantal keren subtiel gezegd, maar de boodschap kwam niet binnen. Vorige week heb ik het hard en direct gezegd dat ze me nu echt met rust moet laten. Niet bellen, geen bezoek, laat me gewoon met rust! Blijkbaar heeft haar dit wel geraakt, maar heb ook gezegd dat ze het allemaal goed bedoelt, maar op dit moment ben ik hoogzwanger en geestelijk en lichamelijk bezig met de bevalling en heb ik geen zin in contact met de buiten wereld en dat mijn hormonen op dit moment echt op hol zijn geslagen. Na dit gesprek begreep ze het wel een stuk beter en sindsdien laat ze me ook met rust en laat ze het contact van mijn kant afhangen.
Dat vind ik een mooie verwoording. Ik heb helemaal niet de behoefte om haar buiten te sluiten want ik realiseer me echt wel dat het allemaal uit een goed hart komt. Maar op dit moment heb ik ook niet de behoefte om vanuit mezelf zwangerschapsgerelateerde dingen met haar te delen omdat ze alle informatie zelf al claimt. (Bijvoorbeeld 15 minuten na de afspraak bij de verloskundige al appen hoe het is gegaan, waardoor je eigenlijk niet zelf de kans krijgt om het te delen.) Misschien als zij hierin wat rustiger zou zijn dan voel ik me meer uitgenodigd om zelf dingen te delen. Zoals dat ene filmpje waarop je mijn buik ziet bewegen.. ergens 'gun' ik het haar niet om dit filmpje naar haar te sturen en hier wordt ik een beetje bang van want zo herken ik mezelf niet . Ik heb het bijvoorbeeld wel naar mijn eigen moeder gestuurd. Ik denk dat ik het uiteindelijk ook op een directe manier zal moeten gaan zeggen, ik hoop dat ik het dan zo netjes en mooi kan verwoorden zoals jij aangeeft. Bedankt voor je reactie
Echt. Je gaat het nog heel vaak moeten opnemen voor je kindje. Borstvoeding geven al dan niet openbaar, van hand tot hand of niet, laten huilen of niet fles of speen, oppassen/logeren, straks eerste hapjes, snoep/slagroom/koek.... Begin alvast. Echt waar. Hoe duidelijker je nu bent des te makkelijker het wordt straks om aan te geven wat jij/jullie belangrijk vinden in de opvoeding op lange termijn.
Mijn collega deed dat telkens, vreselijk. Kreeg ik weer een foto van een baby (een neefje van haar kleindochter, maar hij is dus geen familie van haar) en heb toen gezegd: leuk maar ik ben mijn kindje met kwijt door een bbz, ben net geopereerd. Ik zat er zo doorheen en kon die onbekende baby's wel schieten op dat moment. Had het fijner gevonden als ze begon met: heee hoe gaat het met jou? Als opening IPV alleen maar weet die foto's . Overigens was ze heel lief op mijn reactie en heeft enorm geholpen. Mijn tante heeft een foto album mee als ze op visite gaat,met foto's van al haar kleinkinderen door de jaren heen. En ongevraagd komt ze weer met haar boekwerk eraan. Zit je even naast haar, graait ze weer in haar tas en dit je minimaal een kwartier te zeggen 'o leuk, ja groot hoor, ja mooi' Haar schoonzus is ongewild kleinkind loos (en heeft zelf 20 jaar moeten wachten totdat ze eindelijk zwanger was en een gezond kindje kreeg IPV bbz of miskraam), die vermijd haar. Het is gewoon opdringen dat zo irritant is. Ik ben gek op baby's, ook die van een ander maar niet als ik verplicht foto's moet zien en het ook nog leuk moet vinden terwijl ik geen idee heb wie het is.
Ik heb trouwens ook een vriendin die net een baby heeft (7 maanden ondertussen). Stuur ik een appje: heey, hoe gaat ie? Krijg ik als antwoord een foto van het kind Laatste keer antwoordde ik maar: zozo, jij bent veranderd sinds de laatste keer dat we elkaar zagen!
Ik zou me echt kapot ergeren! Dit zegt echt niks over jou of over jouw gevoelens naar baby’s of sterker nog voor je eigen baby! Ik zou daar ook snel genoeg van hebben hoor. Je hoeft toch niet kwijlend boven elke baby te hangen die je tegen komt. Dat kun je dadelijk nog genoeg doen bij je eigen baby
Herkenbaar hoor. Die filmpjes deel ik alleen maar met mn zusje. De 3D echo's deel ik wel met mijn eigen moeder, maar niet met schoonmoeder.
Oei herkenbaar. Misschien in iets mindere matere, maar ik heb een hele lieve schoonmoeder die een beetje te betrokken wil zijn bij de baby. Ze woont een uur verderop (echt niet zo extreem ver) en is helemaal bezorgd dat als we pas bellen als de baby is geboren (en dus niet tijdens de weeën al) dat ze er dan niet snel genoeg bij is (want baby's lopen dan weg ofzo?). Ik ga juist pas bellen nadat de baby een aantal uur is geboren, wij hebben dan gewoon even ons hechtmomentje nodig met de baby en voor de eerste keer borstvoeding geven, even opfrissen etc. voor ik wie dan ook op de hoogte ga stellen van de geboorte. Ze wil dat de baby elke week een dag komt net als haar andere kleinkind, ondanks dat wij geen kinderopvang nodig hebben (thuisblijfpapa). Want dat zou beter zijn voor de band. Ik weet nog niet of ik de eerste week überhaupt wel iemand anders dan ons de baby wil laten vasthouden, dat zie ik dan wel. Ik weet nu al dat dat niet leuk opgevat gaat worden. Uiteindelijk belangrijk om je eigen grenzen te stellen, maar het is wel heel erg vermoeiend. Ik heb ook continu het knagende gevoel dat ze onze baby minder leuk gaat vinden dan haar andere kleinkind, die ze helemaal idoliseert. Mijn schoonzus en zwager laten haar dan ook altijd volledig haar gang gaan met hem en stellen nooit grenzen. Dat geeft een beetje een valse verwachting richting ons. Wat voor mij wel heel erg helpt, is dat mijn man en ik 100% op dezelfde golflengte zitten hier en hij het voor ons op kan nemen tegen zijn ouders. Ik zou echt niet happy zijn met de opmerking van je vriend dat je geen goede moeder zou worden? Ik vind dat best wel heftig om te zeggen eerlijk gezegd.
Niet aan jezelf twijfelen, je wordt een top moeder! Het is heel anders met een eigen kind, dan met de kinderen van een ander. Ik vind het zo vervelend als mensen zo lang in de kinderwagen lopen te staren en tegen m'n dochter gaan praten. En dan zijn er ook mensen die verwachten dat ze gaat terug lachen.. het meisje kent die mensen niet eens en dan vinden ze het gek dat ze niet terug lacht. Heel bijzonder vind ik dat. Eventjes kijken vind ik prima, maar hele gesprekken gaan houden en haar aanraken gaat me een beetje te ver bij onbekende mensen..
Ik heb ook niet zoveel met andermans baby, behalve als t dichtbij staat, maar dan nog ben ik niet hysterisch aant gillen ofzo Ik weet nog dat ik op de kraamborrel v a n mn nicht was, in maart, ze vroeg of ik m vast wilde houden, uit tg niets, en ik zei verschrikt heel hard nee Iedereen keek me vreemd aan (die hingen continu om de baby heen), ik heb later toen de meeste weg waren wel even vastgehouden, en uitgelegd waarom.. ik kan er zelf heel slecht tegen als ze in de wagen MOETEN kijken, zonder vragen, dasrom droeg ik mn oudste vaak in een draagdoek, dan heb je dat veel minder.. voor deze kleine heb ik ook een draagdoek, want nee ze hoeven straks nuet weer met hun snuffert in de wagen te hangen, om ongevraagd te kijken naar onze kleine meid Ik hou wel heel erg van baby's , ik vind ze allemaal even leuk en schattig, maar dat gehang erboven hoeft voor mij niet, niet bij mn eigen kindjes, maar ook niet bij een ander, ik geniet ook op gepaste afstand
Vaak vind ik het lastig om voor mezelf op te komen in situaties met mensen die dichtbij staan. Maar, zoals je het zo mooi neerzet, opkomen voor mijn kindje is toch weer heel iets anders. Aangezien ik straks niet meer in mijn eigen belang denk maar in het belang van onze kleine denk ik (en hoop ik) dat ik makkelijker van me af kan bijten.
Wij hebben niet lang geleden de verjaardag van mijn oma gevierd. Mijn nicht was er ook met haar kindje van 8 maanden. Kreeg ik ook ineens in mijn handen gezet en heb ik bijna een uur mee gezeten... Tjah... ik moest ook nog 'oefenen'...
Och die uitspraak, daar kan ik echt woest om worden... Dat zeggen ze dus idd ook tegen mn man, omdat dit zijn 1e kindje word, en hij mijn doxhter vanaf haar 2e jaar kent, dus babytijd heeft ie nooit mee gemaakt.. Hjj heeft wwl een soort kalmte over zich heen, kan heel goed met babys overweg.. hij krijgt iedere baby rustig en stil En dan kijken ze mij aan van hoe kan dat nou?! Tja.... je hebt t of je hebt t niet zeg ik dan, mijn man hoeft in elk geval niet te oefenen, want t gaat m goed af uit zichzelf haha
Oei herkenbaar hoor. Ik ook heb een schoonmoeder die altijd over andere loopt optescheppen, ik noem het zo omdat ze nooit zo over mij praat tegen anderen, of het over babys gaat of iets anders. Werd er echt gek van. Want ik wilde niet onrespectvol tegen haar doen. Nu als ze dat doet, zeg ik op een hele lieve manier met haar handen in mijn handen, dat ik op dit moment niet bezig ben met andermans zaken maar de onze. Gelukkig begrijpt ze dat dan ook. En als ze echt vervelend blijft doen, dan excuseee ik mij en ga even wat anders doen. Maar ondanks dat ze een beterweten, bemoeial is, ben ik gek op haar. Haha
Hier ook hoor, en ik werk op een babygroep in de kinderopvang. Ik geniet van de momenten dat ik voor "mijn" kindjes mag zorgen op m'n werk en heb voor die kinderen ook uiteraard veel interesse. Ook met de kinderen van vrienden vind ik het leuk om te spelen of knuffelen(als ze dat zelf ook willen). Maar een foto van het net geboren kind van het achternichtje van m'n vader(wilde m'n moeder me vanmiddag laten zien), ik zit er echt niet op te wachten. Ik heb die familie al minstens 15 jaar niet gezien, ik geloof het wel. Heel herkenbaar dus, en dan is het mijn beroep om voor andermans kinderen te zorgen.