Ik heb vier weken geleden te horen gekregen dat het hartje van het kindje in mijn buik niet klopte. Vijf dagen later had ik al de curretage, ivm vakantie. In de vakantie ging het wel goed, de operatie viel mee en ik heb zelfs de 14e alweer een eisprong gehad. (deze kans even voorbij laten gaan, mijn lichaam rust gunnen). Maar al sinds terugkomst voel ik me niet happy. De zwangerschap was onverwachts maar zeer gewenst. Nu ben ik weer leeg. Ik wacht op mijn eerste menstruatie (donderdag?), maar de dagen duren zo lang! De uren kruipen voorbij. En de angst dat ik niet ongesteld word, wordt steeds groter. Daar komt bij dat ik tegelijk zwanger was met een hele hoop anderen: mijn twee beste vriendinnen, een collega en vijf(!!) oud-collega's, twee van mijn nichten en de vriendin van mijn neef mijn schoonzus zijn allemaal zwanger. Met mijn schoonzus liep ik zelfs gelijk. Maar nu niet meer. En elk bericht dat ik zie steekt me nu een beetje. Ik wil blij voor ze zijn, maar poeh! Dat is soms moeilijk! Facebook is een crime nu en een avondje vriendinnen zit er ook niet in zonder weer geconfronteerd te worden met een hoop zwangeren. Nu leg ik me hier bij neer, zeg tegen iedereen dat de volgende ronde weer van mij is en dat het allemaal goed komt. Ik doe mezelf sterker voor dan ik me voel. Veel sterker. Want ik voel me zo vreselijk leeg
Wat ontzettend naar dat je je zo leeg voelt. Ik ben 18 juli gecuretteerd, dus ook nog maar kort geleden. Ik ervaar die leegte die je benoemt af en toe ook. Kan me voorstellen dat het nog eens extra confronterend is als zoveel bekenden van je zwanger zijn. Ik voel een steek bij elke zwangere vrouw die ik zie en dat zijn dan ook nog eens onbekenden. Kun je het er bijvoorbeeld met je vriendinnen over hebben? Zij snappen vast wel dat je blij voor hen bent, maar dat het voor jou ontzettend confronterend is. Erover praten kan echt helpen. Sinds ik mensen om me heen toelaat in mijn verdriet erover, voelt het wat draaglijker. Ik heb ook de neiging om me veel sterker voor te doen dan dat ik me voel. Maar ik heb ook gemerkt dat het me helpt als ik erover praat. Het is ontzettend verdrietig en het doet pijn, maar dat hoort er helaas bij. Heel veel sterkte! Liefs.
Wat verdrietig dat je een miskraam hebt gehad. Ik herken heel erg wat je zegt over leegte en de confrontatie met anderen zwangeren. Mijn eerste miskraam is 9 maanden geleden en ik heb af en toe nog die leegte. Ik kan soms uit het niets huilen en andere zwangeren kan ik nog steeds niet aan. Geef het de tijd, het is nog zo kort geleden. Praat erover, huil erover en geef toe aan je emoties. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt. Heel veel sterkte!
Herkenbaar hoor! Ik was bij mijn vorige zwangerschap tegelijk zwanger met 9 mensen om me heen. Was blij dat zij niet hoefden door te maken wat wij moesten ervaren dus dat stemde me steeds wel positief naar anderen,maar tuurlijk baal je van al die blije berichten. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik blij was voor hen maar dat ik ook graag met hen mee had willen kletsen en delen. Iedereen begreep dat ook! Ik heb gemerkt dat het echt belangrijk is dat je aangeeft wat je nodig hebt (ff er wat minder over praten, juist veel praten). Ik wilde na een paar weken wel heel graag dat mensen dingen met me deelden omdat het anders voor mij nog meer voelde als bevestiging dat ik ''anders'' was, maar merkte dat mensen dat in het begin juist niet deden en het fijn vonden als ik aangaf wat ik nodig had. En het heeft me ook wel geholpen om hier af en toe mn verhaal te doen. Er zijn hier zoveel mensen die soortgelijke ervaringen hebben en als ze het niet hebben is het in ieder geval een plek om anoniem je verhaal te doen/ff van je af te schrijven. Veel sterkte!!!
Bedankt voor jullie reacties, ik had de steun echt even nodig. Het lijkt soms wel of je het hier niet over mag hebben, ook al weet ik dat er zoveel anderen zijn die het meegemaakt moeten hebben. Het gaat alweer een beetje beter. De meeste zwangeren om me heen weten niet dat ik een MA heb gehad, ik wil ze er ook niet mee opzadelen, maar mijn vriendinnen en schoonzus weten het wel. Van vriendinnen krijg ik veel steun en begrip. Het doet me goed om jullie berichten ook te lezen, bedankt voor de steun. Ik voel me minder schuldig over het verdriet dat ik heb (er zijn zoveel mensen die veel langer bezig zijn met het krijgen van kinderen, medische molen, meerdere miskramen noem maar op, en ik word 'zomaar' zwanger). Bedankt!
Praat erover met je vriendinnen! Ik weet wel dat het bij mij andersom was. Heb een MA gehad en mijn beste vriendin bijna tegelijkertijd. Ik was na n paar maanden weer zwanger maar zij nog niet. Het heeft ons een paar maanden van onze vriendschap gekost omdat zij het er moeilijk mee had maar dat niet tegen mij durfde te zeggen. Ik had wel een vermoeden en heb haar daarom die tijd gegund, maar het heeft mij ook verdriet gedaan dat zij geen contact wilde toen. Het is moeilijk, een MA, en er wordt inderdaad weinig over gesproken. Maar vaak hebben mensen ook niet door wathet inhoudt. Door er over te praten werd het voor mij destijds 'makkelijker' en dit had ik mijn vriendin ook zo gegund. Later hebben we er avonden lang over gepraat en is het contact zelfs nog beter geworden dan ervoor. En geef vooral jezelf ook de tijd voor het verwerken van dit verdriet!!!