Nou en of. Al jaren selectief gehoor (kan dan zelfs alleen maar gemompel en soms helemaal niks meer horen) en menig maal in het verleden langs bekenden/familie gelopen tot ik werd geroepen. Hou er geen rekening mee dat ik mensen tegen kom die ik ken, dus sluit me dan automatisch af van de buitenwereld. Wel lekker rustig Echter het niet herkennen van bepaalde dingen van mn kind, is hier niet zo. Die motor werkt soms juist overuren.
ahahaha, nou MIJN man ziet dat soort dingen dus echt altijd! Gisteravond zegt hij bijv tegen me: zou de buurvrouw soms ziek zijn? Ze kwam haar kinderen niet uitzwaaien en de hond wordt uitgelaten door haar zoon. Toevallig had ik haar 's morgens wel zien lopen (jaja, ik kan het wel blijkbaar ) Dus man vroeg vanmorgen toen haar zoon de hond deed of zijn moeder soms ziek was. (ik zou dat dus nooit vragen ) Nee, zijn moeder was wel thuis maar had obstipatie en tabletten gekregen, dus moest iedere 5 min naar het toilet......Oke, NU weet ik ook weer direct waarom ik dus nooit doorvraag, dit soort dingen hoef en wil ik niet weten
Dit heb ik wel eens gehad in Den Haag. Ik liep daar met mijn man, zie ik een man lopen die me erg bekend voor komt, maar geen ideeeee waar ik hem van ken. Dus ik groet in het voorbijgaan met "hoi" en steek mijn hand op. En hij doet dus hetzelfde terug met een grote glimlach. En ik zeg tegen mijn man: Ik ken hem ergens van hoor, maar geen idee waarvan.......Zegt mijn man: dat was Prins Willem Alexander......ooooooh ja, nu je het zegt
Dat heb ik dus ook met een vriendin die de laatste tijd veel afgevallen is. Gelukkig kent ze me al langer als vandaag en zegt ze gewoon als ze binnen komt lopen: "Je moet wel even zeggen dat ik er goed uitzie, hoor! Ik ben al 10 kilo kwijt!" En ik reageer dan braaf met: "Lieve schat, je ziet er fantastisch uit!" Voor de rest: allemaal herkenbaar! Ik zie nooit iemand zwaaien, vrienden en kennissen hebben het al opgegeven om naar me te zwaaien als ik in de auto zit en ik kan zo mijn schoonmoeder in de supermarkt voorbij lopen. Roddelen op het schoolplein doe ik zelden tot nooit, ik vergeet andere moeders gewoon te feliciteren met een jarig kind. Van de week nog, Jelle jarig op school, ik met traktaties naar school, in de andere klas ook een jarige met moeder, zij roept gefeliciteerd naar mij en ik roep bedankt terug en verder niks... Nou moet ik zeggen dat ik het zelf op zich nog niet zo erg vind, ik wil namelijk helemaal niet bij "het roddelgroepje" op het schoolplein horen. Als iemand anders dat wel wil, is dat prima, maar voor mij hoeft het niet. Ik klets met iedereen en over van alles en nog wat. En ik vraag ook heus wel een iets over wat er in het dorp gebeurd is, zoals vorige week toen ik bijna van de weg werd gereden door een politieauto die een arts had opgepikt bij de traumaheli die ik op weg naar school in het veld zag staan.
Heel herkenbaar. Ik hoor of zie ook niets. Het is dat de buurvrouw van de overkant me regelmatig 'bijpraat', maar het zelf opzoeken... nee.
Ik zou willen dat mn moeder wat minder op dingen zou letten. Als ik haar bel (ze woont 45min rijden bij ons vandaan) dan ben ik altijd weer op de hoogte van de roddels en gebeurtenissen van een plaats waar ik al 8jaar niet meer woon en van mensen die ik nog nooit gezien of gesproken heb. Ik zelf zie wel veel, maar lang niet alles. Als ik sirenes hoor hoef ik niet te weten waar het van is (woon tussen de snelweg en het ziekenhuis dus hoor im ze tig x per dag) behalve als het wel heel dichtbij stopt. Op het schoolplein mis ik ook veel roddels of krijg ik maar de helft mee en weet ik dus ook niet hoe het in elkaar steekt. Ik mis het ook niet echt. Als ik iets wil weten vraag ik het en anders is het ook niet belangrijk. Vind het wel zo rustig (heb al genoeg dingen aan mn hoofd). Een telefoongesprek met mn moeder duurt ook altijd erg lang en als im dan later denk waar het nou over ging weet ik het vaak al niet meer buiten de belangrijke dingen om. (Bedenk me ineens dat het wel aardig was geweest als ik gisteren aan de kapster had gevraagd hoe het met haar dochter gaat die een gebroken been heeft. Oeps... schaam... straks maar ff doen bij school)
Oh ja, zo'n situatie ken ik ook ja. Mijn schoonmoeder valt dus ook wel eens af en dan zegt ze 'zie ik er niet goed uit?!' en dan zeg ik ook maar braaf 'ja inderdaad!' terwijl ik me tegelijkertijd afvraag van... wat is er nou anders? En me dan maar bedenk dat ze waarschijnlijk weer afgevallen is... maar ik zie echt geen verschil (nu valt ze ook geen 10 kg af volgens mij maargoed) Ik let sowieso niet op mensen hun gewicht. Het zou me eerder opvallen dat ze opeens te strakke kleding aanhadden dan dat ze daadwerkelijk dikker zouden zijn dan eerst bijvoorbeeld.
Bluesky: Ik woon zelf to een medisch centrum en heb dus regelmatig (paar keer pw) een ambulance voor de deur staan. Ik kijk dus echt nooit, maar als mijn schoonouders hier zijn moet je eens zien hoe ze hun nek verrekken om alles maar zo goed mogelijk te volgen. Gelukkig voor al die mensen die er in en uit lopen let ik niet op, anders kon ik precies zeggen wie er nu weer naar de dokter is geweest
haha, wel herkenbaar voor mij. Ik heb dit vooral op mn werk. Het lijkt wel of iedereen dingen eerder hoort dan ik zelf . Volgens mij ligt het er bij mij aan dat ik niet zo'n netwerker ben en meestal alleen met dezelfde mensen omga en daardoor veel nieuws mis. Ik vind het zelf niet zo erg. Ben ook niet zo van de sensatie en het roddelen, dus ik heb niet het gevoel dat ik iets mis en als het echt belangrijk is hoor ik het (uiteindelijk...) ook wel.