Oh zo herkenbaar dit 😢 ik ben ook bekaf geweest en heb maar 2 kinderen. Wel hele drukke pittige kinderen. Heel veel mensen zeiden ook je bent op je moet bijkomen blijf een tijdje thuis. Uhm dat is nou juist het probleem. Wat mij heeft geholpen een opvoed Curcus in een groep (pittige jaren) het eerste wat je merk is dat je niet de enige bent, Pff opluchting. Daarnaast ben je er een avond uit en leer je heel veel nuttige tips en sta je er gewoon anders in. Probeer in oplossingen te denken. Bv ga met ze spelen in een extra kamer of slaap kamer. Hou je beneden meer rust. Geef ze aandacht voor ze het vragen. Als je in de ochtend al begint met een uur richting speeltuin ben jezelf buiten en geeft het je juist energie. Als ze zelf spelen prijzen voordat ze iets komen laten zien. Oh ze ziet me ook. Als ik rustig speel, ik hoef niet in de vensterbank te klimmen. Tijd voor jezelf, ik vond het juist fijn om af en toe alleen thuis te zijn, kon me niet meer herinneren wanneer ik alleen thuis was geweest. Laat je man alleen met de kids een dagje naar opa en oma gaan bv.
Ik herken in jouw verhaal wel veel dingen. Alleen heb ik nog maar 1 (zeer pittige) dochter en alweer zwanger van de tweede. Ik heb gemerkt dat 't bij mij de ene dag beter gaat dan de andere dag. Eerst waren er meer goede dagen, nu worden de goede dagen steeds minder. Het gekrijs en gezeur van mijn dochter gaat ook door merg en been. Vreselijk! Het helpt ook niet mee dat ze nog steeds niet door slaapt en meerdere malen in de nacht huilt of krijst.. ik ben op. Echt op. Mijn man heeft al vaker gezegd de afgelopen maanden.. 't gaat niet zo goed hé? Ben je overspannen? Om vervolgens er niets mee te doen. Ik ben zelf niet zo van 't hulp zoeken. Moet 't wel doen, maar die grens is te hoog. Man heeft gezegd de huisarts te bellen zodra hij terug is van vakantie Hij zegt zelf geen goede steun te zijn geweest de afgelopen tijd, en dat is hij ook niet geweest. Ik vraag me zo vaak af waar ik aan begonnen ben. Ik wil genieten, écht genieten. Maar het lukt niet. Sinds kort gaat ze 2 ochtenden naar 't kdv en dan ben ik zó blij.. En vind 't zelfs te kort Ik vind 't in ieder geval al knap dat je de huisarts al ingeschakeld hebt. Ik zou ook niet wachten totdat hij terug is van vakantie maar direct bellen. Sterkte, het is echt niet leuk je zo te voelen.
Ook voor jou de tip... mindfullness cursus. Je leert dan echt je af te sluiten voor t gegil en geschreeuw. Heerlijk. T leven lijkt in ene zo simpel Je hebt er ook hoede boeken voor ook speciaal voor mama's
@ ts Ik ben in totaal 1,5 jaar bezig geweest, naar de psycholoog, naar een psycholoog in t ziekenhuis voor moeder&kind( samen met kind, om te kijken hoe ik op hem reageerde en wat ik kon aanpassen e.d) en daarna door naar een andere psycholoog. Deze hele tijd heb ik ook medicatie gebruikt en dus ook bij de psychiater geweest
Oef je wanhopige woorden trekken mij terug naar toen ik mij ook zo voelde. Helemaal op. Ik moest voor mezelf gaan kiezen. Immers kun je pas voor anderen zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt. Ik regelde af en toe oppas voor een middag en deed dan niets. Ja slapen of tv kijken verder niets. Ook ben ik overgestapt op andere ad. Escitalopram is de enige ad die echt werkte, van bv seroxat werd ik júist suicidaal. En je man maakt het enkel erger met zijn onbegrip. Dat is echt de grootste fout die hij kan maken! Enkel omdat depressie letterlijk tussen je oren zit betekent niet dat het jou schuld is. Het is net zo'n echte ziekte als reuma, diabetes of kanker. Je bent niet alleen! En je kunt écht beter worden maar dan heb je een goede therapeut nodig en mogelijk meer of andere ad. Heel veel liefde en licht gewenst. Weet dat jij ertoe doet. Jij bent goed zoals je bent, óók met deze gevoelens.
Laten we met z'n allen niet haar man helemaal afzeiken... Zoals ik lees doet haar man ook zijn best, ik neem aan dat hij fulltime werkt, een groot deel van het huishouden... En een depressie is voor omstanders ook niet altijd even makkelijk, dus ik snap best dat haar man het ook moeilijk vind soms Desalniettemin vind ik wel dat hij je moet steunen!
Hoe oud zijn de kindjes? Neem aan alle 3 onder de 4 anders heb je schoolgaande kinderen en duswat. Meer rust. Vanaf 2.5 jaar kunnen ze naar een creche voor een paar ochtendjes heb je ook ff rust. Misschien dat er een opa of oma 1x per week ff mee kan helpen door er eentje ff mee te nemen of alle 3. Misschien wat meer structuur aanbieden? Want klimmen op de vensterbank en op tafel etc......sorry, maar dat gebeurd hier echt niet. Dochter weet heel goed wat wel en niet mag en doet dit echt niet. Mijn dochter was zeker niet de makkelijkste rond 2 jaar had ze veel driftbuien....ben bij opvoedkundige geweest via okc goede tips gehad en ging steeds beter. Vorig jaar weer daar naartoe geweesr want dochter deed overal moeilijk over....ik werd er gek van een tandenborstel die niet goed lag tot kleding die ze niet aan wou.....iedere ochtend zn strijd. Weer goede tips gehad en mijn dochter is weer een engel. Wat mij wel duidelijk is geworden is dat je eerst naar jezelf moet kijken en luisteren hoe je tegen je kind/kinderen doet. Kinderen reageren op jou gedrag....als jij niet goed in je vel zit voelen je kinderen dit. Ga eens naar een opvoedkundige via ouder en kind centrum heeft ons heel erg geholpen. Succes! Hoop dat het gauw beter gaat en je weer kan genieten.
Burn out !!! Goed dat je hulp zoekt en vergeet niet je bent niet de enige. Ook ik herken je verhaal en het gaat bij mij steeds de betere kant op. Ik heb hulp gevraagd aan familie en de kinderen blijven nu over tussen de middag. Zo probeer ik alles te gebruiken wat me kan helpen weer rust te krijgen thuis en het helpt. Heb jij nog mensen/familie/vrienden in je omgeving die je af en toe kunnen helpen, zodat je kunt herstellen?
Wat naar dat je je zo voelt maar ook goed dat je het kan verwoorden. Medicatie werkt snel maar ik zou op kangere termijn zoeken naar een antistressmiddel. Zoals sporten bijvoorbeeld. Even een ochtend voor jezelf elke week kan al wonderen doen en goed plannen en structuur. Je aandacht verdelen is ook heel moeilijk maar als jij lekker in je vel zit zullen je kinderen ook beter gaan luisteren omdat je ze beter aan kan. Je bent geen slechte moeder echt niet. Je moet ook voor jezelf zorgen vergeet dat niet!
Je hebt toch een tweeling? Heb je daar al informatie over gezocht/gelezen? Er zijn volgens mij ook Facebookgroepen voor de ouders van meerlingen, want zoals ik heb begrepen vergt het opvoeden van een tweeling andere vaardigheden dan van een eenling. Ze steken elkaar waarschijnlijk aan met ondeugend gedrag en dergelijke en hebben misschien een eigen taal onderling? Daar zou ik las je dat kunt opbrengen ook echt eens naar gaan kijken.
Zwaar hoor TS, het klinkt inderdaad als een burn-out. Ik hoop dat je hulp zoekt, eventueel ook met jouw man, zodat hij jou beter begrijpt. Dat in zichzelf is al heel fijn, begrip van een partner. Als hulp zou ik niet alleen in medicatie een mogelijke verlichting zoeken, maar ook therapeutisch bij psycholoog/psychiater en als nodig bevonden, praktisch in gezinsondersteuning (hulp in huis/advies). Ik ben zelf tweelingmoeder, en hoewel ik geen derde heb, is één van mijn zoontjes een zorgintensieve, nog steeds niet zindelijke autistische, zes-jarige schattebout met een IQ tussen de 45 en 55 geschat. Ik herken een deel van jouw stress, maar zeker niet in deze hevigheid. Mocht je vragen of dingen willen delen betreffende het hebben van een tweeling: in dit topic of per pb reageer ik graag op je! (Ik heb overigens tevens een studeer-achtergrond in de klinische psychologie (in werk andere richting).) Als laatste: wat goed en ronduit knap van je dat je zo open vertelt hoe je je voelt en wat je denkt. Hulp is nodig, en ook deze stap toont dat je om het welzijn van jouw kinderen, jezelf, man en jullie gezin veel geeft. Wacht die drie weken van de huisarts niet af, maar ga zo snel mogelijk naar zijn vervanger. Dat heeft iedere huisarts en jouw nood is absoluut hoog genoeg.
Ik herken je beschrijving over hoe het gaay met drie kleine kinderen in huis. Ook ik vind het lood en lood zwaar. Maar ik geniet er ook van. En ik verzorg mezelf. Ik heb nog energie om elke dag te sporten en te werken. Al ben ik gesloopt en word ik gek van het geruzie en er is werkelijk altijd wat. Je kan gewoon niet 5 min even zitten.
Ik herken je voor een deel. Op dit moment gaat het net weer wat beter met me (na een week heel slecht en een week iets minder slecht). Bij mij is het probleem dat ik slecht kan ontspannen. Ik moet dus actief gaan ontspannen. Een boek lezen kan ik alleen als ik in bed lig, puzzelen bv heb ik de focus nu niet voor. Bewegen werkt voor mij, maar heel gek juist die strijk wegwerken savonds voor de tv geeft mij rust. (Dan is dat maar weer gedaan) Ik ben mezelf echt uit die cirkel aan het slepen en het is moeilijk, maar met kleine stapjes ga ik de goede kant op. Ik doe ook ontspanningsoefeningen via YouTube filmpjes en dat gaat steeds makkelijker. Met iemand gaan praten lijkt me voor jou een stap in de goede richting. Je kan dan handvatten krijgen om thuis weer wat meer te kunnen (waardoor je je wat nuttiger gaat voelen en dus beter) Probeer erachter te komen waardoor je je zo voelt, hoe het komt dat het moeder zijn je zo zwaar valt. Probeer (Hoe moe je ook bent) je kinderen positieve aandacht te geven. Knuffel met ze, ga iets samen doen, al is het maar 10minuten per kind. Op die manier doorbreek je de cirkel van het mopperen en zullen je Kids ook beter gaan luisteren. Die van mij zijn op dit moment ook echt geen lieverdjes, maar ik weet dat ik het probleem in stand houd en ik ben bewust bezig met iedere kind. De kinderen doen zoals ze doen doordat ik weinig kan hebben van ze en de enige die daar iets aan kan doen ben ik zelf. Gelukkig gaat ook dat al beter dan het ging en ga ik met kleine stapjes de goede kant op. Zoek Hulp en geef jezelf een schop onder je kont! Het komt echt goed, maar het is niet makkelijk. (Die schop is lief bedoeld) Heel veel sterkte.