@chrystel73 , ik ben wel benieuwd naar je ervaringen ivm herkenning. Hoe ziet die onzekerheid en depressiviteit er bij jou uit? Hier vaak innerlijke onrust, onzekerheid wat verstandelijk nergens op slaat etc etc. Bij mij is ook ooit wel geroepen dat ik adhd zou kunnen hebben, maar ik heb geen idee.
@LiveLifeLovely Ik lees dat ze heel adrem kan zijn. Als kind roekelozer was dan andere meisjes. Vaak sleutels kwijt is en soms moet gaan springen op de trampoline om haar energie kwijt te kunnen. Ook dat ze niet onzeker over kwam maar nu wel zich onzeker voelt. Ik kan ook vaak niet stil zitten, altijd wel aan het friemelen. Ik was het meisje dat als eerste van de school op het ijs ging en als ik enthousiast over iets was niet goed op m'n beurt kon wachten. Dat besefte ik steeds meer alleen kon ik het bijna niet anders doen. Zo werd ik steeds meer bewust of ik niet te lomp,onhandig of bijdehand was. Uiteindelijk tijdens mijn studie durfde ik tijdens stages bijna niets meer te vragen, zeker feedback. Ben toen in een depressie beland waarvan ik niet zo doorhad hoe erg het was. Uiteindelijk veel pillen en een lange opname verder ging het veel beter maar die onzekerheid is nooit echt minder geworden. Sinds vijf jaar helaas op en aan erg depressief waar bij ik ook al een paar keer ben opgenomen, recent nog 1 keer met spoed en daarna een meer geplande opname. Depressief zijn is voor mij constant gespannen, overal tegen op zien. Angstig zijn. Niets is meer leuk. Steeds vaker denken: dit komt niet meer goed en ook: dit moet stoppen, ik kan niet meer verder leven. Met veel therapie kan ik sneller herkennen en Ritalin zorgt er voor dat ik minder alles kwijt ben, meer energie heb en vaker m'n mond kan houden. Maar omdat ik de diagnose nog maar net heb en nog op zoek ben naar de perfecte mix van alle pillen die ik slik is de onzekerheid iets minder maar nog duidelijk niet op z'n retour. Alles moet nog een plekje krijgen.
@chrystel73 heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie!! Wat heftig zeg, ook je depressies. Hoop dat je over een niet al te lange tijd weer wat meer rust ervaart. Herkenning? Ik weet het niet. Van mijn ouders hoor ik dat ik als kind vol energie en onbezonnen was. Maar tsja, is niet ieder kind dat? Ik ben wel altijd een einzelgänger geweest. Ik heb genoeg mensen om mij heen, vriendinnengroep, maar voor mijn gevoel nooit échte vriendinnen. Zowel in mijn schooltijd als nu. Ik denk altijd; ik vind vast nog wel échte vriendschappen. Voor mijn gevoel zit ik gewoon niet op dezelfde level. Hoe ouder ik word, hoe meer de onzekerheid mij verlamd. Na mijn basisschooltijd ben ik, als ik niet thuis ben, veel verstijfder en ga ik alleen maar gecontroleerd te werk voor mijn gevoel. In mijn huidige werk ben ik constant onzeker en twijfelend, terwijl ik mijn werk echt heel goed doe. Ik snap wel dat mensen denken dat ik pietje precies ben en de zaakjes goed op orde heb, maar voor mijn gevoel is dat alleen maar pure noodzaak om de boel goed voor elkaar te hebben, omdat het anders één grote chaos wordt. Volgens mij ben ik veel impulsiever en niet-gecontroleerd. Als ik af en toe op mijn werk toch bepaalde uitspraken doe, zie ik sommige collega's denken; wow, komt dat uit jou? Best benauwend zo'n keurslijf en constant alles goed en beheerst willen doen. Maar tsja... wat als ik de touwtjes loslaat? Een ongeremd projectiel?? Of zal het wel meevallen. Verder ben ik al aardig op weg om met mijzelf om te gaan volgens mij, door zo veel mogelijk externe prikkels te mijden en veel rust in te bouwen. Doe ik dat niet? Dan gaan mijn hoofd en lichaam 24 uur per dag door. Als ik naar mijn dochter kijk denk ik, wowww wat een stuiterbal; ze staat constant 'aan'. En wij maar afvragen van wie ze dat heeft, maar misschien wel gewoon van mij Een heel verhaal geworden van losse flarden en weet niet of überhaupt het iemand leest, maar wellicht ergens herkenning?? Ik kan de vinger nog steeds niet op de pols leggen.. misschien wil ik ook graag een diagnose, om mijzelf te begrijpen, om alles te kunnen plaatsen.
@LiveLifeLovely ik heb het gelezen hoor Herken wel wat in je stukje, voel me vaak ook een einzelganger, heb zo goed als geen vriendinnen en dat wil ik ook niet, ben heel kritisch, en als ik dan iemand leer kennen en daar een klik mee heb, is er altijd wel iets wat me gaat storen en dan kan ik geen vriendschap meer opbouwen. Enige echte vriendin is mijn nicht, wij leven ons leven heel verschillend en met haar ben ik het echt ook niet altijd eens, maar van haar kan ik het hebben. Verder ben ik een echte moraalridder, en aangezien heel veel mensen dat niet zijn vind ik dat heel lastig. Ben zelf verre van perfect, dat weet ik wel, maar kan er moeilijk me omgaan als anderen dat ook niet zijn. Zoiets Het hele drukke herken ik niet echt, wel dat ik rust in mijn hoofd nodig heb. Ik kan het echt gezellig hebben in groepen en denken, oh dit is toch wel heel leuk, maar uiteindelijk kan ik echt genieten van een rustig avondje op de bank of op tijd naar bed en dan wat lezen. In het dagelijks leven wordt ik zo geleefd door werk en kinderen, ik heb af en toe ook echt rust nodig.
@chrystel73 Ik herken veel in wat jij schrijft maar adhd of een andere heb ik niet. Depressief ben ik ook niet. Soms wilde ik dat ik het een naam kon geven maar waarom eigenlijk? Ik leer mezelf nu langzamerhand beter kennen, en dat komt mede dankzij het moederschap! Ik besef me nu dat ik me niet schuldig hoef te voelen naar mijn ouders toe over het feit dat ik als kind heel baldadig kon zijn, ik heb mezelf dit echt moeten 'vergeven'. Een einzelgänger ben ik ook altijd wel geweest, kan me uitstekend alleen vermaken, ben vaak alleen op reis geweest voor ik mijn man kende en doe nog steeds graag dingen alleen, zoals een dagje achtbanen. Adrenaline eruit (of erin). Maar ben ook graag onder de mensen , maak snel een babbel maar ben nog meer van het diepgaande gesprek daar houd ik van. Als je mij ziet denk je wellicht wat een ijskonijn ( heb een afstandelijke uitstraling) maar daarachter.... Hoor ik ook vaak van mensen dat als ze mij zien denken wat een teef (en bedankt) maar als ze me leren kennen dat dat alles goedmaakt.
@Hopsatee Ja ik weet dat niet iedereen me aardig kan vinden maar als ik dat bij een specifiek persoon zou weten, vind ik heg wel moeilijk om me een houding te geven. Ik vind het bv ook lastig als ik weeg dat wf mensen naar me kijken, voel me dan gauw bekeken of dat men kijkt met een veroordeling ofzo. Denk gauw dat mensen negatief over me denken
@Snoopy1979 ha ha. We kunnen duidelijk geen vinger op de pols leggen. Dan maar gewoon einzelgängers toch? Die moeten er ook zijn