Jam dat is tegenwoordig, als kind zijnde kon ik mijn gevoel niet met haar bespreken. Nu heeft ze het alleen over mijn partnerkeuze te dat ze het daar niet mee eens is. Wat moet ik dan verder met haar bespreken.
Tsjaa ook dit vind ik een beetje zeuren... We willen allemaal wel eens niet op een foto, maar soms 'moet' het nou eenmaal.
Ik heb tussen mijn 12-de en 15-de een aantal zelfmoordpogingen gedaan, omdat ik gewoon mijn gevoel niet kwijt kon, voelde me niet gehoord door haar. Bij mijn oma wel. Nu op volwassen leeftijd is niet zolang geleden adhd ontdekt, ik heb me daarop laten testen omdat ik tegen dingen aanliep. Dat had ik als kind ook al dus, maar niemand wist dat. Dat neem ik mijn ouders ook niet kwalijk hoor, konden zij niet weten. Ik liep vaak weg van huis en vind nu achteraf, dat ik dan straf had moeten krijgen, een schoo onder mijn kont. Maar dat hebben ze dus nooit gedaan, en denk dat ik dat wel nodig had. Er zaten geen consequenties aan. Ik verlangde zo erg naar een moeder due weleens een arm om me heen sloeg, maar daar was geen tijd voor en zij is ook niet lichamelijk ingesteld. Op latere leeftijd heb ik dus een lieve vrouw ontmoet die ik nu als mijn surrogaat moeder beschouw, we hebben zo'n innige band en zij omhelst me dus ook , wat ik bij m'n echte moeder gemist heb. Waarom doe ik er nu oo volwassen leeftijd wel toe, nu ik kinderen heb, waarom wil ze mijn kinderen wel knuffelen en omhelzen?
Precies dit! Ja je mag je voelen zoals je je voelt, maar spreken over 'ik ben allergisch' en 'ze bemoeit zich overal mee' gaat mij veel te ver. Je zet haar weg als een afgrijselijk mens die niks goed kan doen. Dat vind ik echt respectloos, want JIJ hebt last van boosheid/haat/weet ik veel wat gevoelens. Laat haar in haar waarde.
Het klinkt wel alsof er echt meer aan de hand is. Je voelde je afgewezen, je mocht voor je gevoel niet zijn wie je was. En voelde je verwaarloosd. Plus je moeder is iemand met een levemshouding of ideeen waar jij veel moeite mee hebt. En het klinkt alsof je het opgegeven hebt met haar en haar nu afhoudt om niet weer allerlei nare gevoelens te krijgen. Ik denk dat therapie inderdaad een goed idee is. Om te verwerken wat er gebeurd is en hoe jij je gevoeld hebt in je jeugd en toch een manier te vinden om met haar om te gaan. Want dit klinkt niet fijn voor jullie allebei.
Dit zet het inderdaad in een war ander perspectief dan je eerst schetste. Ik begrijp je nu beter. Vind het nog steeds heel verdrietig, voor jullie allebei.
Oke ik begrijp het nu wel wat beter. Is het niet een idee op samen met haar in relatietherapie te gaan? Zou ze daar open voor staan?
Nee want ze vind het probleem bij mij liggen. Zij accepteert mijn man niet vanwege zijn Surinaamse achtergrond, en ik mag daar niets van vinden! En waarom ben ik nu ineens wel goed genoeg nu ik kinderen heb, en waarom omhelst ze hen wel, terwijl ik dat als kind had gewild van haar. Nu heb ik ook zoiets van, nu bekijk JIJ het maar
En zoals ik schreef heb ik nu al jaren een n diepgaande band met een vrouw die qua leeftijd m'n moeder had kunnen zijn. Ik hou van haar en zij geeft me wat ik bij haar gemist heb.
Is het een idee om voor jezelf therapie te gaan doen? Hulp te krijgen? Met als doel nog meer inzicht krijgen in je jeugd, dit af te sluiten, accepteren hoe het nu is en/of als je verandering wilt hoe je dat kunt aanpakken?
Maar wat wil je dan nu precies met je post? Ik heb zelf altijd wat moeite met topics waarbij een ts na een aantal berichten ineens met allerlei andere feiten komt als ze niet te horen krijgt wat ze wil horen. In je OP was je mild, vervolgens die je heel lelijk en zodra je daar weerstand over krijgt komen er ineens allemaal dingen naar boven die bijv in je OP ook wel handig waren geweest om te melden. Maargoed je hebt iemand gevonden die de moederrol heeft overgenomen lees ik. Ik lees zelf geen gekke dingen mbt je moeder. Dat ze je partner eerst niet accepteerde is volgens mij voorbij, ze knuffelt zijn kinderen en als hij steeds de telefoon opneemt als ze belt omdat jij niet wil opnemen valt het allemaal wel mee want ze blijft bellen en hem aan de telefoon krijgen. Mijn moeder deed alles waar ze bij ons de mist in gegaan was juist wel bij mijn kinderen omdat ze ervan geleerd heeft. Kinderen opvoeden is niet makkelijk en ook jouw ouders kregen bij jou geen handboek mee. Ik zelf heb ik de klap van mijn jeugd pas gekregen toen ik zelf kinderen kreeg, maar geaccepteerd hoe het gegaan is. Ik heb een lieve schoonmoeder en twee hele goede vriendinnen die in leeftijd mijn moeder kunnen zijn en haar ook proberen te vervangen nu ze is overleden. Hoe goed deze mensen ook hun best doen, je moeder blijft je moeder als ze er eenmaal niet meer is kun je niet meer terug.
Ja maar mensen veranderen toch ook. Ik snap wel dat je zoiets hebt van eerst niet en nu wel. Maar je kan ook proberen om het achter je te laten en in het nu leven. Met eeuwig dingen verwijten schiet je ook niks op.
Je toevoeging zet het wel in een heel ander daglicht. Zou het (niet) knuffelen kunnen komen omdat zij hun moeder niet is en ze hun weinig ziet/haar rol in jullie leven niet veel van haar tijd opeist? Mijn kinderen zijn knuffelbakken, stuk voor stuk kroelapen. Man ook nog eens. Ik niet. Aan het eind van de dag kan ik er soms echt helemaal genoeg van hebben om aangeraakt te worden. Dat gevoel heb ik niet omdat ik niet van mijn gezin houdt of ze niet lief vind. Ik heb gewoon fysiek die ruimte nodig omdat er 24/7 al zoveel van mijn aandacht en zorg opgeist wordt. Misschien had je moeder dat ook? Is ze bereid om het daarover te hebben met je? (Je aanvullende post is voor mij op persoonlijk vlak een oogopener trouwens ). Dat ze je man niet accepteert en jij daar niets van te vinden hebt is natuurlijk niet realistisch van haar. Tenzij hij je mishandelt slaat dat nergens op, is ook niet goed voor jullie kinderen om te zien dat oma niets moet hebben van de helft van hun genen. Ik weet verder niet zo goed hoe hierop in te gaan omdat ik in je eerste post wel lees dat je moeder haar best doet onderdeel van je leven te zijn. Dan zou je toch zeggen dat ze bereid is om naar jou te luisteren en water bij de wijn te doen... Waar ik wel ervaring mee heb is een ouder de me niet gaf wat ik nodig had Totdat ik inzag dat er wel degelijk moeite werd gedaan om me te geven wat ik nodig had, alleen totaal niet op de manier waarop ik het graag wilde zien. Daartoe was die ouder gewoon niet in staat. Had niets met (gebrek aan) liefde voor mij te maken. Soms zit een 'ik hou van je en vind je bijzonder' in een bankbiljet, een lift naar je werk of liefdevolle interesse in je kinderen...
Ik herken dit deels. Wat mij heeft geholpen is therapie. Er kwam toen een hoop oud zeer boven, vooral tijdens mijn puberteit. Ik heb dit toen kunnen verwerken en afsluiten. Ouders zijn geen superhelden. Mijn ouders hebben hun best gedaan en dat is voor mij nu goed genoeg. Ik focus me op het nu, waar wel een goede band is, en heb geen behoefte meer aan terugkijken en zien wat ze allemaal 'fout' hebben gedaan. Ze zijn ook mensen en uiteindelijk ben ik heel redelijk terechtgekomen. Ik weet nu ook hoe ik niet kan en wil leven en die ervaring is ook iets waard. Sterkte!
Dit verandert de zaak. Als iemand mij voor het blok zou zetten en zou zeggen, kies tussen je ouders of je man kies ik telkens voor mijn man. Geen twijfel. En of we zijn samen welkom, of niet. Mijn man hoort bij mij en andersom en iedereen die dat niet accepteert hoef ik niet in ons leven.