Bedankt voor je post. Hoe doe je dat nu bv dan als je foto's terugkijkt van vroeger, komt dat dan naar boven of kun je dat snel naast je neerleggen?
Zijn jouw kinderen ook van je man? Zoja dan zijn ze dus half surinaams en ze is gek met ze.. dan lijkt het me sterk dat ze jouw man niet mag vanwege zijn afkomst. Waarom praat je niet gewoon met je moeder, gooi een keer alles op tafel in alle eerlijkheid ipv zo'n passieve houding aannemen. Wellicht zit er wel een nieuwe start in, je weet maar nooit..
Moet heel eerlijk bekennen dat ik dit best vreemd vind. Hoezo '' Moet '' je wel eens op de foto? Als iemand dat niet wilt dan '' moet '' men dat gewoon respecteren.
Ze geeft toch aan dat ze haar hart even wilt luchten? Is dat niet goed genoeg dan? Misschien weet ze gewoon niet zo goed wat ze met haar gevoelens aan moet en probeert ze herkenning te vinden bij andere. Ze hoeft toch niet meteen alles in dr op te zetten?
precies dit! toen ik nog thuis woonde, had ik ook niet een super goede band met mijn ouders. ik mocht alles, kreeg nooit straf etc. was een erge puber, waar mijn moeder erg veel moeite mee had. ook is ze niet lichamelijk ingesteld. (ikzelf ook niet echt) mijn moeder en ik hebben (bijna) dezelfde karakter en dat kan botsen. maar... sinds ik het huis uit ben gegaan zijn we allebei veranderd. we praten meer over ons gevoel en kunnen het onderbouwen. ook kunnen we nu op een normale manier discussies voeren. maar moest er wel voor open gaan staan. nu zijn we bijna 5 jaar verder & deel ik lief en leef met mijn moeder. elke week kom ik daar. ook ivm oppas. maar als ik bijv. 4 dagen vrij heb, ga ik toch nog even langs om een bakkie te doen. ik merkte aan mijn moeder dat ze er wel aan moest wennen, hoe onze communicatie veranderde. toen ik nog thuis woonde deden we dat nl. amper. ik vind niet dat je je moeder mag verwijten dat ze niet lichamelijk ingesteld is. mijn sch.moeder knuffelt iedereen!! en dan ook nog eens 3 dikke zoenen erbij. mijn moeder zou dat NOOIT in haar hoofd halen. en dat respecteer ik. mede doordat ik hetzelf ook niet nodig vind. probeer op een andere manier naar je moeder te kijken. ze knuffelt nu wel jouw kinderen en dat doet jou zeer. maar heb je wel eens gevraagd aan je moeder waarom ze het wel bij jouw kinderen doet & vroeger niet bij jou?
Als mijn dochters zo over mij zouden denken zou ik kapot gaan van verdriet, misschien is het maar beter dat het contact tussen jullie zo minimaal is... Je moeder heeft zover ik kan lezen wel de hand uitgestoken en ook al is ze anders als jij...tja misschien denkt ze wel ook zo over jou, wat heeft ze gedaan dat je zo over haar denkt? kan me niet voorstellen dat dit zo is alleen omdat jullie verschillen in denk wijze etc bij 7 maanden pas vertellen dat je zwanger bent? jemig zeg dat laat ook wel wat over hoe jij een beetje bent: mes snijd aan beide kanten. je heb jezelf misschien niet volledig kunnen zijn bij haar of ongehoord en vanwege haar gedrag kwa generaliseren ben je afgeknapt, misschien moet je bedenken hoe het komt hoe zij zo is? vind het vreselijk triest voor je, de relatie tussen moeder en dochter naar oma is heel speciaal. Wat als je toch probeert je open te stellen voor haar? accepteren dat ze anders is? ook al hou jij van netjes en je moeder niet? ook al discrimineert ze laat haar! sta er boven, bemoeid ze zich met dingen die jou te ver gaan? zeg het haar en laat niet je man opnemen ofzo nogmaals kan het begrijpen hoor ik heb zoiets gehad met mijn vader die was vreselijk dominant en bazig en we hebben voor hem moeten vluchten, op mijn 18th heb ik hem de deur gewezen en hem heel lang verbitterd alles kwalijk genomen, nu ik zelf moeder ben heb ik hem vergeven en dat heeft mij bevrijd van alle ellende heb het alleen nooit tegen hem kunnen zeggen want ben er pas achter dat hij al 4 jaar geleden eenzaam met een foto van mij in zijn handen gestorven is, en dat vind ik toch wel erg ook al was het een enorme tiran.
Ik herken je verhaal wel.. ik heb jaren geleden het contact met mijn moeder verbroken en hier heb ik geen seconde spijt van gehad. Deze beslissing heb ik natuurlijk niet van de een op de andere dag genomen en ik heb dus goed bedacht wat het verbreken van het contact me zou brengen en wat ik zou missen etc. Ik heb dus ook geen warme gevoelens voor haar en ik kan me ook niet herinneren dat ik dat ooit wel heb gehad. Ik weet dus wel hoe je je voelt.. Soms voel ik me schuldig naar mijn moeder toe omdat ze mij dus niet kan zien en niet bij mijn bruiloft is geweest etc. Maar toch weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Tot slot; Ik vind je wel een beetje hard overkomen in hoe je praat over haar, het lijkt of je heel erg gekwetst bent en haar dit niet meer kan vergeven. Ik denk dat je moeder haar dochter heel graag bij zich wil hebben en heel veel van je houd maar dit wordt door jou (onbewust) niet geaccepteerd. Ik kan me zo voorstellen dat dit voor haar ook erg moeilijk is.
Nja je kan toch best 1-2x per jaar ofzo op de foto zonder te zeuren... Tenzij haar moeder elke dag foto's maakt haha
Je kinderen zijn van je ex die overleden is? Begrijp ik dat goed? Heeft ze letterlijk gezegd dat ze je nieuwe partner niet moet omdat hij van surinaamse afkomst is? Ik dacht nl gelijk of ze het niet heel moeilijk heeft met de dood van je ex partner? Dat je een mindere klik met je ouders kan hebben geloof ik direct. Wel verdrietig als dat zo is. Ook dat je affectie hebt gemist bij je moeder. Waarom heb je met je vader weinig contact? Wat ik nu lees is dat ze heel hard haar best doet voor jou en je kinderen. Dat ze nu wel affectie toont naar je. Weet ze misschien wat je vroeger hebt gemist? Heb je het er wel eens over gehad met haar? Ik vind dat als je zo doet zoals je nu doet, ze eigenlijk wel moet weten waarom. Over het stukje dat ze pas met 7 maanden hoorde dat je zwanger was en haar kwalijk nam dat ze het tegen je tante hebt gezegd onredelijk van je, hard zelfs. Bedenk eens dat ze ook oma is geworden en supertrots is. Wat ik me nu ook opeens bedenk is dat je na je eerste post opeens dingen erbij ging halen en over je partner begon dat je boos was. Daardoor leek het ingevuld voor mij waarom je een mindere band hebt met haar (kan ik me dan goed voorstellen) alleen je partner was nog niet in beeld wat ik begrijp maar je ex toen nog.
Nee niets komt naar boven. Sterker nog, ik kan ook de humor zien in bepaalde situaties en heb veel beter inzicht gekregen in mezelf en mijn ouders. Ik zie ze nu hoe ze zijn en ik laat ze in hun waarde. Dat ik dit nu kan is iets waar ik jaren geleden nog niet eens van kon dromen.
H Het is niet mijn ex. Mijn man en vader van mijn kinderen is overleden en sinds 2 jr heb ik een relatie met mijn huidige man. Heb het ook nergens over een ex-man gehad. Het gaat er om dat mijn moeder een afkeer heeft van wat zij noemt, buitenlanders. Ik hoefde van haar niet aan te komen met een "buitenlander" of met een vrouw. Kan best dat ze mijn overleden man mist, ik logischerwijs ook uiteraard, maar mijn leven gaat wel door. En ik ben gelukkig met mijn (Surinaamse ) huidige man. En ik schaam me daarover ja dat ik geboren ben uit een vrouw die zo over andere culturen of geaardheden denkt.
Ik mag bij haar komen maar mijn man is niet welkom bij haar zegt ze. Tja sorry, ik kom samen, of niet.
Je komt een beetje hard over tegen me, mijn post was niet vervelend bedoeld, alleen om je beter te begrijpen. Maar kan ook liggen aan het getypte woord. Sorry bedoelde het niet lomp, lees nu dat ik hem je ex noemde , dat bedoelde ik niet. Ik bedoelde idd je overleden man. Je leven gaat zeker door, dat moet je ook zeker doen. Ik dacht alleen dat het haar misschien nog pijn doet, maar ik lees dat ze het letterlijk zo gezegd heeft. Dat is natuurlijk omtzettend fout en hierin moet je ook echt voor je man kiezen. Maar heb je dit ook besproken met haar? Denkt ze daar nu nog zo over? Doet ze ook anders tegen je man?
Mijn moeder heeft mij uit huis gezet. Mijn tienerjaren waren volledig zonder haar. Toen ik 7 maanden zwanger was wist mijn moeder het ook niet. Ik heb toen een kaartje achter gelaten op het graf van mijn vader waarin ik vertelde dat hij opa werd. Zij maakt dat graf elke week schoon. Toen ik bevallen was was zij de eerste die ik belde en langs kwam. Sinds dien is het contact wat stabieler en zie ik haar ook met mijn kinderen. Waar ze heel lief voor is. Het is niet makkelijk. Ik raak aan het ratelen. Maar ik zie ook dat ze iets in lijkt te willen halen. Ja er zijn geen gevoelens naar mijn moeder zoals ik die zou willen hebben. Snappen wat ik doorgemaakt heb zal zij nooit terwijl ik dat naar haar toe wel probeer. Ik denk dat ik dat begrip nodig heb om de relatie naar een hoger nivo te kunnen tillen (moeder/dochter) Maar er is wederzijds respect binnen wat wij zelf kunnen begrijpen. Mijn moeder hoeft niet hetzelfde te denken als dat ik doe. Als zij zich maar netjes gedraagt. Wat betreft zijn afkomst. Is dit misschien een goed leermoment voor jouw moeder om hem beter te leren kennen en haar ideeen daardoor een beetje bij te schaven.
Tja, mijn moeder wil überhaupt niet praten met hem. Hij praat overigens keurig abn, is hier geboren. Maar dat hij "anders" is qua kleur vind ze maar niets. En ik heb al 2 jr een relatie met hem waarvan 3 mnd getrouwd. Heb mijn ouders uitgenodigd mijn mijn moeder kwam niet, vader en zus wel.
Het feit dat je huidige partner niet welkom is bij haar (wat wel apart is daar je aangaf dat ze wél bij jullie langskomt) is weliswaar heel vervelend, maar je had blijkbaar al veel eerder problemen met haar (al tijdens je zwangerschappen, wat dus inmiddels meer dan 6 jaar geleden was). Wat was toen dan de aanleiding van jouw gevoelens?