Mamalyn: Dat ga ik de volgende keer proberen. (omhoog kijken dus) Ik krijg echt een lelijk gezicht omdat ik met mijn tranen vecht. Mijn onderlip gaat trillen en dan krijg ik z'n bibberstem
Ik heb 't ook, maar ik kom er liever niet teveel voor uit... wil graag m'n nuchtere imago houden, maar ja, sinds ik zwanger ben is het onbegonnen werk hoor. Huilen om een mooi liedje, een tv-programma, als onze katten lief liggen te slapen of de hond voor me zit met een hele droevige (lees; schooiende) blik.. noem maar op, ik word er tamelijk emo van. Ik wijt het nu nog aan de zwangerschap en de hormonen, maar als ik het zo lees allemaal kan het nog wel een tijdje aanhouden ook na de zwangerschap. Nou ja... wat mij nu soms nog wel helpt als zo'n situatie zich voordoet is het met een grapje afdoen, even een gekheidje waardoor anderen ook moeten lachen en dan moet ik zelf ook lachen vaak. In principe maakt 't me niet zoveel uit, als het thuis gebeurt, maar afgelopen weekend bijvoorbeeld brachten m'n vriend en ik even een kastje dat we verkocht hadden naar iemand toe. De man woonde toevallig in een piepklein en nauw straatje, eenrichtingsverkeer etc., en hij woonde in een oud pand op de derde verdieping. We konden niet anders dan even met de knipperlichten blijven staan terwijl m'n vriend en de man het kastje even naar boven sjouwden. Ik blijf even beneden bij de auto en je raadt het al; binnen een minuut staat er een auto (Duitse toerist...) achter ons die er langs 'moet'. (Eigenlijk heel stom, want het was een doorgaand straatje en als je er niet woonde en iemand af moest zetten, heb je er niets te zoeken. Wat doet een toerist daar dan zou je zeggen ) Afijn de bestuurster stapt uit en begint daar een potje te schreeuwen en te schelden..... ik was helemaal verbouwereerd en wist niet wat ik moest doen. Ik rijd namelijk geen auto en kon dus niet even snel plaatsmaken. Ze schreeuwt lekker een tijdje door dat ze er al minstens 'zehn Minute...' staat - dacht 't niet, we waren er net een paar minuten - en ik voel ineens de adrenaline en hormonen naar m'n hoofd stijgen en zeg (nog vriendelijk) terug dat ze even geduld moet hebben, we zijn met een paar minuutjes weer weg. Op dat moment komt mijn vriend er weer aan en voor we het weten is ze weer ingestapt en met belachelijke piepende banden rijdt ze achteruit en rijdt een stukje verder een andere straat in (waarom dan ineens wel zou je denken?), alwaar ze de auto parkeert en uitstapt... We reden inmiddels langs hen en ik kon het niet laten om even de middelvinger naar haar op te steken maar als we verder rijden barst ik ineens in tranen uit!! Mijn vriend weet niet hoe die het heeft en troost me door te zeggen dat ik noooooooooooit weer moet huilen om een Duitser want dat is zonde van je energie!! Toen moest ik wel weer lachen, maar de hele dag is dat gevoel bij me gebleven. Ik huilde echt om niks, het sloeg nergens op. P.S. Ik wil wel even duidelijk stellen dat ik niet persé Duitse toeristen irritant vindt, maar we maken hier regelmatig zulke dingen mee dat ze zichzelf niet echt populair maken hier...