Zoals jij het beschrijft ligt het probleem eigenlijk meer bij je eigenwijze man dan bij de katten. Ik vind (mijn mening dus ) dat je je man een schop onder de kont moet geven. Het lijkt erop dat het nu alleen jouw probleem is en dat kun je er tijdens een zwangerschap niet bij hebben. Zeker niet als je al niet overloopt van blijdschap en geluk. Je man mag best wat meer verantwoordelijkheid tonen (voor zijn gezondheid, de sfeer in huis, etc.). Dus of andere medicijnen proberen of samen de beslissing nemen om een ander tehuis te zoeken. Of wat dan ook, zo kan het in ieder geval niet verder want je hebt er last van. Dit is wat ik eruit opmaak hoor, dus misschien heb ik het wel helemaal mis.