Even jullie mening, het zal best een lang verhaal worden, maar kan het niet loslaten. Mijn ex en ik zijn nu een jaartje uit elkaar en we hebben een zoontje van bijna 3. We hadden verder een hele goede band, heb wel bij veel dingen tot 10 geteld, maar zag het nut niet om het elkaar moeilijk te gaan maken, tenslotte gaat alles over de rug van je kind en dat wilde "we" teminste ik niet. Maar na deze week kan ik mn woede gewoon niet voor me houden. Het begon dinsdag, hij was jarig en s ochtens gingen we samen met ons zoontje bij de basisschool voor hem kijken. Mijn zoontje was helemaal blij zijn papa te zien en wilde ook graag met papa mee toen we weer naar huis reden. Dus ik zeg je mag hem best mee nemen hoor, hij was tenslotte jarig, als antwoord kreeg ik nee, ik moet nog boodschappen doen. denk later dan?, maar nee blijbaar vierde hij het liever met zijn ouders, vrienden en vriendin. Je eigen zoon hoort daar toch ook bij?, maar goed vol ongeloof maar weer tot 10 geteld,papa uitgezwaaid met mijn knul naast me en er verder maar niks over gezegd, en er een gezellige dag met mijn zoontje van gemaakt, maar het doet me dan zon pijn als ik dat koppie van mijn zoontje zie. Nu hebben we de zelfde vriendengroep, en dus een verjaardag vrijdag avond. Milan sliep bij mijn ouders, mijn moeder zit met een slijmbeurs ontsteking dus ik bracht hem zelf naar bed, wat ik overigens altijd zelf doe als hij daar slaapt, en ik wacht ook altijd met weg gaan tot hij lekker slaapt, dit duurde best lang omdat hij niet kon slapen vanwege bijhoorlijk hoesten. Toen ik uiteindelijk op de verjaardag kwam, vroegen veel mensen hoe het met milan ging, maar zijn vader zelf zei alleen maar hoi, en ging weer gezellig verder met lachen en bier drinken. Prima dacht ik moet ik me ook niet zo druk om maken. Vervolgens toen ik er een kwartier was belde mijn ouders of ik terug kon komen want mijn zoontje flink benauwd was en maar bleef hoesten. dus ik heb gedag gezegd en ben natuurlijk meteen naar mn ouders gereden, weer veel mensen die zeiden nou sterkte met hem, we bellen nog, papa had het niet eens door, probeerde nog wat te zeggen maar hij was zo druk denk komt wel, hij zal straks wel even sms en als hij door heeft dat ik weg ben. Vervolgens toen ik thuis was met milan, werd hij echt zo benauwd dat hij gewoon echt geen lucht meer kreeg, en het uitgilde van de oijn, dit had ik nog nooit mee gemaakt met hemen vond het goed eng, dus ik heb om 1 uur de huisartsen post gebeld, de vrouw aan de lijn kon me bijna niet horen omdat milan zo huilde, uitgelegd, en kon meteen met hem komen. ik heb mijn ex een berichtje gestuurd dat ik met zijn zoon in het ziekenhuis zat, bellen had geen zin, want hij ging stappen, dus hoorde hij dat toch niet, kreeg er totaal geen reactie op terug, kijk ik snap best dat je niet kan komen als je te veel gedrinken hebt, maar een reactie kan er toch wel vanaf, een belletje hoe of wat? helemaal niks s ochtens ook niks gehoord terwijl je bij whats app kan zien als iemand online komt, en dat was hij dus al een paas keer, en hij was ook heel vrolijk op facebook aan het reageren dat het zo gezellig was, blablabla Ik lijk nu wel een jaloerse ex die hem continu in de gaten houd, dit is echt niet het geval, maar kan er gewoon niet bij dat je je zo ongeinteresseerd in je eigen kind kan gedragen. ik heb hem vervolgens een sms gestuurd wat voor vader hij was, om totaal niet te reageren het enige was sorry heb het niet gezien en vervolgens waarom ik naar een verjaardag kwam terwijl milan ziek was totaal niet waarom ik in het ziekenhuis was niks Milan was niet ziek toen ik ging, alleen flink verkouden, maar dat is hij om de haverklap. en toen ik hoorde dat het niet goed ging was ik ook weer binnen een paar minuten bij hem. wat hij ook nog stuurde in heel wat berichtjes heen en weer kreeg ik ook nog te horen dat hij zijn verantwoordelijkheid nam als milan het weekend bij hem was met andere woorden niet als hij bij mij is, dat is toch niet normaal?????? of overdrijf ik nou? hij mag dit weekend naar zijn papa maar heb echt de neiging om hem thuis te houden. hij komt hem ook nooit op de normale tijden ophalen, altijd ongeveer een uur te laat, en als ik hem dan bel bel ik hem wakker, en duurt het nog een half uur voor hij met zijn slaapkop voor de deur staat. als je je kind een weekend in de 2 weken hebt verheug je je daar toch op lijkt me? sorry voor mijn misschien warrige verhaal maar nu ik dit aan het typen ben word ik weer bijhoorlijk boos en verdietig. Ik weet dat ik Milan gewoon moet laten gaan zaterdag, omdat ik anders Milan er mee heb, maar vind het zo moeilijk.
Ten eerste; wat heftig voor je zoontje en wat moet je geschrokken zijn!? Hoe is het nu met hem? Ten tweede; ik vind zijn reacties niet normaal.. En jouw verwachtingspatroon ten aanzien van hem niet overdreven. Ik denk dat hij een schop onder zijn kont moet hebben en eens flink aangepakt moet worden. Ik zou Milan bij je ouders brengen en met hem het gesprek aangaan en eens even alles weer helder maken, afspraken maken wat betreft ophaaltijden terugbrengtijden, dingen samen doen, wat jij verwacht van hem in het vaderschap (waar Milan behoefte aan heeft) en hoe het voor Milan nu mis (zielige koppie van hem als hij teleurgesteld is) Voor jouw ex is het ook belangrijk dat hij kan vertellen hoe hij het ziet en wat zijn verwachtingen zijn, daarin moet een compromis gesloten worden. de lijnen worden op deze manier weer duidelijk en zaken blijven niet in het midden hangen zodat dat geen onrust met zich meebrengt. Het welzijn van Milan staat voorop en daarvoor is het van belang dat jullie hem duidelijkheid kunnen geven. Succes!
Ik denk dat je je teveel met hem bezig houdt, ondanks dat ik het wel begrijp... je kan hem aanspreken over de tijden dat hij hem hoort op te halen, dat er best een keer een uitzondering kan zijn dat hij wat later komt, maar dat als hij anderhalf uur later komt zonder te bellen je je eigen plan trekt met je kleine man.
Meid, ik kan heel goed begrijpen hoe je je voelt. En ik vind dat je helemaal gelijk hebt. Ik zou ook woest zijn. Het is nu ook echt zo, mannen zijn zo anders als vrouwen. En vele mannen reageren zo, zijn vaak egocentrisch. De moederinstinct missen ze. Is niet goed te praten, en lang niet alle mannen zijn zo, maar degene die dat wel zijn.......:x Het enige wat ik kan aanraden, dat doe je al. Je inhouden voor jullie zoontje. Heel goed van je. Een kind mag idd nooit de dupe worden hiervan. En dat papa zijn liefde op deze manier echt niet verdiend........ maar heeft wel behoefte nog aan papa, dus daar doe je het voor. Sterkte met alles, en eh, hoe gaat het nu met je zoon?
oh ja, en denk maar zo.... Je bent toch niet voor niets van hem gescheiden, dus hij zou waarschijnlijk nooit kunnen zijn wie je zou willen. Je hebt er als ik het zo lees al goed aan gedaan
dank je meiden, dat gesprek ben ik ook aangegaan met hem, dus wat dat betreft haal ik ook een oude koe uit de sloot hoor, afgelopen keer was hij netjes op tijd, maar was meer om aan te geven hoe laks hij elke keer is. ik wil heel graag een gesprek aangaan met hem wat dit betreft, maar praten met hem is zo moeilijk. hij gaat meteen in de aanval, dat zie je maar weer aan het fijt dat er heel wat berichtjes heen en weer zijn gegaan en hij tot nu toe nog steeds niet heeft gevraagd waarom ik in het ziekenhuis was, is nu bijna 2 dagen geleden normaal houd ik me niet zo met hem bezig hoor, maar vind dat teleurgestelde koppie elke keer zo sneu en dat heb ik ook tegen mijn ex gezegd. misschien verwacht ik ook wel dat alles te goed gaat lopen, zonder ruzie enzo, maar het ziekenhuis verhaal is bij mij de druppel, daar kan ik niet normaal over doen
Dank je loes, ik laat hem zaterdag ook echt wel gaan, Milan heeft idd ook behoefte aan hem, en als ik hem thuis houd bezorg ik ook een droevig koppie en dat wil ik gewoon niet, Laat Milan ook niet merken dat er nu wel ruzie is, en blijf ook normaal over mijn ex praten als Milan iets over zijn papa vraagt of zegt bv zei hij gisteren nog : bijna naar papa he mama, gezellig dan blijf ik ook zeggen dat het heel gezellig bij papa is, en dan ben ik ook alleen maar blij dat hij het niet door heeft, dat zou ik zo sneu vinden.
Hoe gaat het met Milan, Kimmetjuh? Beterschap met je knulletje. Wat betreft je ex: hoe moeilijk het ook is, maar je zult moeten accepteren dat hij niet de vader voor Milan is die je graag zou willen. Wat betreft de haal- en brengtijden kun je hem aanspreken en de afspraken duidelijk maken, aangezien jij anders gemaakte afspraken moet afzeggen als je ex te laat komt. En wat de andere zaken betreft, kun je wel een open gesprek aangaan. Ik vind het sowieso niet slim van je om heen en weer te sms'en over dit soort zaken. Geschreven taal kun je altijd anders opvatten. Het is erg vervelend dat je ex niet uit zichzelf belt om even te vragen hoe het met je zoontje gaat. Aan de andere kant zal hij ervan uit gaan dat jij belt als er iets alarmerends is. Waarschijnlijk heeft hij vrijdagavond ook zo geredeneerd. Een sms'je stuur je ter informatie; bellen doe je als er spoed is.
Wat een vervelende situatie, kan me voorstellen dat je hier verdrietig over bent. Begrijp ik goed dat Milan om het weekend naar zijn vader gaat? Gaat hij ook doordeweeks op vaste dagen? Ik denk dat jouw ex het idee heeft dat jij meer verantwoordelijk bent voor Milan, Milan is nou eenmaal vaker bij jou en woont ook bij jou. Jouw ex moet zich eigenlijk maar aanpassen aan jullie leven (volkomen logisch). Het kan zijn dat je ex moeite heeft met zijn nieuwe verantwoordelijkheden. Denk dat het goed is om samen te praten, mocht dat niet lukken dan lijkt het me goed als je je eigen plan trekt. Laat je ex zijn vaderschap op z'n eigen manier doen, als hij op een feestje is en Milan is "jouw verantwoordelijkheid" dat weekend dan mag hij best bier drinken en los gaan. Denk dat die desinteresse meer een gevolg is van de alcohol en de kater.
klopt helemaal dat ik misschien had moeten bellen, maar ik wist dat hij in de kroeg stond, dus dan heeft het weinig zin versta je toch niet, maar dan had hij idd wel even terug kunnen bellen. en wat betreft zijn verantwoordelijkheid, zal ik dat idd nooit kunnen veranderen, moet het maar gewoon accepteren hoe moeilijk ook
oh helemaal mee eens hoor, tuurlijk mag hij drinken wat hij wil, dat kwam er misschien ook anders uit bij me haha. hij moet helemaal zelf weten wat hij doet, hij nam me het alleen kwalijk dat ik het niet gezegd had toen ik ging, terwijl ik dat wel had geprobeerd, maar door de biertjes drong dat niet helemaal tot hem door. maar wat hij doet moet hij idd helemaal zelf weten, dat is mijn zaak niet meer,
Belachelijk hoe hij reageert op zijn kind, ik vind ook absoluut niet dat je je aanstelt of teveel verwacht. Maar ik lees nu maar 1 kant van het verhaal dus daar basseer ik mijn reactie op, wil daar mee zeggen dat je natuurlijk nooit weet hoe het werkelijk allemaal zit. Ik zou je zoontje wel gewoon mee laten gaan, bedoel hij kijkt er naar uit en voor zo'n ukkie is het moeilijk te begrijpen dat het dan misschien niet door gaat. Ik zou wel een gesprek met hem aan gaan, zo'n ziekenhuis bezoek is niet niets en dat je daar als vader zijnde geen reactie op geeft vind ik echt belachelijk, dat je je whatsapp misschien niet direct ziet dat kan maar als je de volgende ochtend het nog niet ziet dan vind ik dat maar vreemd. Spreek het uit met hem, dan ziet hij zelf maar wat hij er mee doet. Beterschap met je mannetje.
dank je wel, en kan maar 1 ding zeggen, dit verzin ik helaas niet, was het maar zo maar denk niet dat je dat bedoeld, denk dat je bedoeld dat je niet weet waarom hij zo reageerd? zijn reactie was dat hij het niet gezien had, en dat milan mijn verantwoording was dit weekend, klopt ook maar in het ouderschapsplan staat dat je in geval van dokters of ziekenhuis bezoek elkaar inlicht en dat vind ik ook wel zo logisch ik zou het heel graag willen weten wanneer milan bij zijn vader is hij in het ziekenhuis zou zitten maar dat zullen idd wel moeder gevoelens zijn het is totaal niet zo dat ik mijn ex mis, maar als je daar in het ziekenhuis zit met een mannetje wat snakt naar adem, je je bijhoorlijk alleen voelt, kijg dat beeld ook niet uit mijn hoofd en dat zijn vader nog steeds niet gevraagd heeft wat er nu was, daar word ik echt een beetje verdrietig van, (maar goed volgens mij val ik wat dat betreft in herhaling)
Ik bedoelde het inderdaad niet zo dat ik denk dat je het verzint, meer dat je altijd echt pas iets kan zeggen als je beide kanten hoort. Je voelt je op zo'n moment als je alleen in het zh zit heel alleen en dan kan ik me voorstellen dat je je er heel kwaad om kan maken ja en dat is heel begrijpelijk. Kan niet veel voor je betekenen maar toch vanuit een dikke knuf
dank je wel meid, gaat wel weer hoor, hij is weer vrolijk,en het hier van je af kunnen schrijven lucht gewoon even op