Ik ben niet zon goede schrijver en het is momenteel erg chaotisch in mijn hoofd maar ga toch proberen mijn verhaal neer te schrijven en ik hoop dat er meiden zijn die tips voor me hebben, of zich misschien in mijn verhaal herkennen Mijn dochtertje is nu bijna 4 maanden en hoewel ze een prachtig kindje is, kan ik hoe langer hoe meer erg moeilijk genieten van haar en de momenten met haar. De eerste maanden waren erg top, ik was vol van energie en liefde voor haar, elke 2 uur opstaan s nachts daar had ik geen moeite mee. Ik ben haar ook vanaf het begin gaan overbeschermen, ik wilde alles met haar doen, ik ging niet weg zonder haar en haar afstaan aan familie gebeurde erg moeizaam. Wel had ik in het begin erg vaak waanbeelden. Ik werd vaak angstig wakker en beelde me in dat ze naast mij onder de dekens lag te stikken. Als ik haar luier vervang en me even omdraai om een nieuwe luier te nemen dan zie ik ze van de commode vallen. Op de trappen zie ik ze uit mn handen glippen etc. s Avonds als ze ligt te slapen, wil ik dat de tijd stilstaat omdat ik geen zin heb in een nieuwe dag met steeds diezelfde routine, ze slaapt dan ook erg weinig overdag en alle aandacht gaat dus naar haar, heb dus niks van tijd voor mezelf. Daarbij sta ik er helemaal alleen voor. Vriendlief gaat 5 dagen op 7 werken van 9 tot 23u. Op zijn vrije dagen is hij dus bekaf. Familie, ouders en schoonouders wonen te ver of tonen weinig aandacht of interesse. Ik heb eigenlijk helemaal geen fut meer, ik ontzie me aan strijken en afwassen, mezelf opmaken, boodschappen doen ik heb geen interesse meer om met mensen te babbelen. Kortom ik ben alle energie kwijt en dat terwijl ik de eerste maanden één brok energie was. Ik voel me momenteel een erg slechte moeder en het liefst had ik haar nu willen afstaan aan iemand die wel 100% liefde kan geven. Ik weet dus geen raad met mezelf Ik overweeg een psych te raadplegen maar ik ben bang dat ik dan nog meer onderuit ga, ik vertrouw op mezelf dat het goedkomt, ik geloof eigenlijk dat het plots kan beteren, ik hou namelijk niet zo van artsen. Daarbij is mijn vader mijn huisarts maar die is bijzonder afwezig, heeft eigenlijk nooit veel interesse getoond in zijn kinderen en heb dus ook niet het gevoel dat ik hem vertrouwd mijn verhaal kan doen, voel me er gewoon erg slecht bij. Ik weet niet waarom ik jullie dit allemaal vertel, misschien hoop ik op wat steun of iemand die in een gelijkaardige situatie zit of heeft gezeten. Bedankt alleszins om mijn verhaal te lezen.
Lieve meid, zet je over je schroom heen en zoek professionele hulp. Ook als moeder heb je tijd voor jezelf nodig. In jouw situatie niet makkelijk te realiseren maar o zo belangrijk. Een goede peut waar het mee klikt (gewoon net zolang doorzoeken tot je een goede te pakken hebt) kan je helpen je gedachten op een rij te zetten en misschien hele frisse ideeën geven. Heel veel sterkte meid!
O jee meisje toch! Wat een vervelende situatie! Ik vind het erg goed dat je het nu van je af hebt geschreven en hoop dat het voor wat opluchting heeft gezorgd! Ik kan me iets voorstellen bij hoe jij je voelt. Mijn meisje slaapt overdag ook weinig en als mijn vriend het druk heeft op zijn werk dan kan ik het alleen oplossen. Als hij dan 's avonds thuiskomt dan ploft hij op de bank neer en ja, dan kan ik het weer gaan regelen allemaal. Gelukkig komen die drukke werkperiodes niet zo vaak voor en kan hij me dus bijna altijd wel helpen met de kleine. Ik wil je graag het advies geven om tegen jouw man/vriend te zeggen dat je het in je eentje niet red en dat je zijn hulp echt nodig hebt. Wij vrouwen hebben de neiging om te hopen dat hij ziet dat de wasmand vol zit en dat hij vervolgens een wasje draait maar ik moet die dag nog meemaken . Mannen spreken duidelijke taal en je moet dus feitelijk zeggen: Schat, ik red het niet alleen en heb jouw hulp nodig. Vraag of hij in het weekend een middagje met de kleine op pad kan gaan. Dan heb jij even een paar uurtjes rust. En als dat op niets uitloopt dan moet je echt hulp aan een ander vragen. Misschien kan je toch proberen de kleine een dagje bij oma of een tante of vriendin brengen? Dan kan jij die dag even bijtanken. Dat heb je echt nodig! En probeer iedere dag een momentje rust te nemen. Als jouw kleine slaapt ga dan lekker met een kop thee op de bank zitten en laat die stofzuiger staan. Morgen is er weer een dag of doe het als ze in de box ligt. Je moet nu echt aan jezelf gaan denken want op deze manier ga je eraan onderdoor! En ik heb zelf goede ervaringen met een psycholoog! Dat kan je ook enorm helpen! Veel succes meis!
Meisje ga aub hulp zoeken. Dit is geen doen. Als ik je verhaal zo lees gaat dit niet vanzelf weer over.
meis, das een behoorlijke heftig verhaal wat je schrijft. helaas herken ik mezelf er een beetje in. ik was de eerste paar maanden ook zo gelukkig en barste van de energie. ik was wel snel moe, maar kon alles prima aan. hulp vragen aan anderen heb ik nooit gedaan. sinds ik weer aan het werk ben gaat het iedere week een beetje slechter met me. heb bijna geen energie meer, maar echt slapen lukt ook niet altijd. van alyssa kan ik een stuk minder hebben ondanks dat ik zielveel van dr houd. nog steeds vind ik het erg moeilijk om hulp te vragen aan bv mn schoonmoeder. ik heb wel een heel goed gesprek met mn ha gehad, maar als het je vader is lijkt me dat heel moeilijk. ik kreeg te horen dat ik tegen een burn out aanzit en dat ik echt om mezelf moet denken. ik mag niet meer extra werken en moet echt tijd voor mezelf inplannen. omdat ik hier nog niet uitkom ga ik volgende week weer terug naar de ha. als ik jou was zou ik echt hulp gaan zoeken. je kan niet alles alleen en als ik jou verhaal zo lees komt het niet vanzelf goed. heel veel sterkte. liefs doris
Ook ik wil zeggen dat je het beste hulp kan zoeken, bel de dokter en ga daar op gesprek. Leg uit wat je dwars zit en schaam je je daar niet voor! Je bent niet de enige namelijk en het lijkt wel een beetje op een postnatale depressie. Maar ik ben geen arts en een arts kan het beste naar jouw probleem kijken en eventueel een verwijzing doorgeven. Ook zou ik zeggen: Als het mooi weer is ga met je kindje even lekker wandelen, even de buitenlucht in. Ook al heb je geen zin, gewoon even doen, dit zal hoogstwaarschijnlijk al een gunstig effect hebben. Heel veel sterkte!
jeetje wat een verhaal. Lijkt me idd wel het beste als je er met iemand over gaat praten. al is het maar met de huisarts, die kan je dan ook eventueel doorverwijzen. Zo ga je er zelf ook aan onderdoor en dat is ook niets. Sterkte.
Bedankt iedereen voor jullie antwoorden. Vannacht heb ik iets beter geslapen en het is vandaag een dag dat ik me beter voel. Gisteren is mijn tante ons komen ophalen en zijn we iets gaan eten en nadien gaan wandelen met de wandelwagen. Ik heb even kunnen uitwaaien. Wandelen doe ik daarentegen wel elke dag met m'n kindje. Zo ganse dagen binnen zitten is niks voor mij. Ik heb het af en toe erg lastig, de ene dag meer dan de andere, omdat ik geen makkelijk kindje heb, dat zoveeeeeel aandacht opeist en momenteel erg makkelijk huilt... Ik heb vaak zo plotse hevige pijnstoten in m'n hoofd als m'n kindje begint te huilen, weet niet wat het is. Ik ga binnenkort ook weer zoeken naar werk zodat ik afleiding heb want dat voortdurend moederen is niks voor mij, ik word er een beetje moedeloos van en ik herken mezelf soms niet meer. Ik wil er graag weer van kunnen genieten. Een dokter raadplegen ga ik nog even mee wachten en zien hoe het verder verloopt, ik zou eerst een afspraak willen maken bij de osteopaat voor m'n kindje en allereerst eens een gesprek hebben met m'n vriend. Steun en begrip van zijn kant zou me al veel goed doen...
hoi meid wat een rotsituatie zit je in zeg allereerst wil ik je zeggen dat het belangrijk is om eventueel een oppas te zoeken of je kindje 1 of 2 halve of hele dagen naar de opvang te brengen 1 om jou je rust even te geven en 2 om je kleintje haar rust te geven, zij voelt jou namelijk veilloos aan en als je in dit circeltje blijft zitten zul je zien dat je kleintje nog meer gaat huilen en nog meer vervelend gaat doen (sorry ik ga je niet blij maken maar wel de waarheid vertellen anders heb je er niets aan) waar je nu in zit is een begin van depressie en die tekenen kun je beter nu herkennen dan straks dingen gedaan hebben waar je spijt van krijgt, dus zoek een goede peut en ga aan de slag je moet uit deze circel komen voor jezelf maar ook voor je kindje, je bent namelijk geen slechte moeder als je hulp zoekt omdat je het allemaal niet meer weet persoonlijk denk ik dat 98% van de moeders wel eens met de handen in het haar zit de een komt daar makkelijk doorheen de ander wat moeilijker en weer een ander raakt in depressie en doet haarzelf of haar kind wat aan in een waas wat je partner betreft natuurlijk begrijp ik dat hij veel werkt echter kost een kindje nu eenmaal 24 uur per dag 7 dagen in de week dat geld dus ook voor hem de weekenden MOET hij jou ontlasten zodat jij je energie weer op kunt laden zoek een hobby of een sport of een dagje zwemmen of sauna maar ontspannen moet voor jou anders word je gillend gek geloof me al is het een paar uurtjes voor jouzelf die paar uurtjes zijn al een geschenk uit de hemel dus sorry schop je vriend het bed uit meid blijven praten erover met wie dan ook met ons met de peut wie het maar horen wilt desnoods maak je voor jezelf een dagboekje maar doe er iets aan laat het niet in een depressie gaan je mag me ook altijd pben als je wilt groetjes nathalie
Oei wat een nare situatie. Ik zou toch eens langs de dokter gaan, even praten met iemand die er objectief naar kijkt kan een hoop opluchting geven. En toch een oppasmoeder zoeken, als is het maar voor 1 ochtend of middag, zodat je even lekker kan doen wat je wil, op de bank zitten, de stad in, je haar verven, weet ik veel wat. Dan voel je je vast weer beter. Veel sterkte, hopelijk gaat het weer de goede kant op!
Hoi Estelle, ik ben hulpverlener, dus even een wat meer professioneel advies, Je klinkt me erg overwerkt in de oren en dus is mijn advies dat je in ieder geval snel iets aan je situatie moet veranderen, voordat je echt overspannen raakt. Iemand noemt al postnatale depressie, maar dat is dit niet: dat zou zijn opgetreden direct na de bevalling en in jouw geval wijs je een aantal zeer concrete oorzaken aan die mij vertellen dat je daar geen last van hebt. Wel een paar dingen: je geeft aan weer werk te gaan zoeken en dat lijkt me zeer verstandig. Tegelijk geef je ook aan dat je het erg moeilijk vindt om je kindje uit handen te geven aan een ander... Daar moet je wel wat mee en een psychotherapeut zou daarvoor een goeie plek zijn, (geen psychiater: die schrijven vaak pillen voor, terwijl je het juist nodig hebt nu om te praten over wat je dwars zit). je partner is zeer weinig in beeld: dat moet ook veranderen. Praat met hem en vertel hoe jij erbij zit, (laat hem eventueel dit topic lezen). Geef aan dat het niet zijn schuld is, maar dat je wel zijn hulp nodig hebt om er weer bovenop te krabbelen. Dat je vader je huisarts is, lijkt me een zeer onwenselijke situatie. Je klinkt me een beetje vlaams in de oren, dus misschien is het in Belgie normaler, maar in protocollen van artsen en hulpverleners staat altijd dat ze hun eigen familie niet mogen behandelen. Dat is onder andere om dit soort situaties te voorkomen! Zoek dus een andere huisarts, bij wie je wat meer anoniem je problemen kwijt kunt. Je schrijft een aantal dingen waaruit mij duidelijk wordt dat je erg de behoefte hebt om controle over een heleboel zaken te houden. Gesprekken met een psychotherapeut zouden je erg kunnen helpen om te gaan ontdekken waar die controledrang vandaan komt en er vervolgens een oplossing voor te vinden... In je eerste berichtje schrijf je ook dat je denkt dat het vanzelf wel beter zal gaan: dat gebeurt niet! Doe er dus actief wat mee, om de situatie te veranderen, hoe moeilijk je dit ook vindt! Heel veel succes en sterkte! Enneh: niemand is een betere moeder voor je kind dan jij, he? Je kind heeft jou nodig, enkel al vanwege de bloedband tussen jullie beiden! Ook al zou een ander 10 keer beter voor je kind kunnen zorgen, dat kan nooit tippen aan jouw zorg voor je kind: je kindje wil JOU! En de beste zorg voor je kind, is ook zorgen dat het met jou goed gaat. Af en toe 'egoistisch' zijn is dus heel liefdevol voor je kind!
Wat een vervelende situatie. Probeer eventueel ook wat meer tijd door te brengen met je vriend. Bijvoorbeeld als ze slaapt, samen een leuke film te huren en lekker op de bank met een fles cola binnen handbereik. Samen bijkomen van de dag, zonder dat je oppas hoeft te zoeken en toch samen even een moment hebt. Hoop dat het snel allemaal wat beter gaat. Probeer goed voor jezelf te zorgen.
Heel herkenbaar (helaas), mijn dokter stelde te laat vast dat er ook iets aan de hand was met mij (ipv met mn zoontje), en ik ben overspannen geweest. Heb ook medicatie gebruikt wegens angst voor dezelfde dingen als jij en nog veel meer..(schreeuwen tegen mn kleine en hardhandig doen, ik schaam(de) mij dood, maar ik kon er op dat moment niks aan doen. Ik ben toen hulp gaan zoeken en jammer genoeg heb ik n half jaar nodig gehad om hier bovenop te krabbelen. Nu zit ik sinds n maand zonder medicatie en t gaat top! Dus.. zoek hulp en vraag je vriend om hulp, hoe moeilijk dit ook is, want je hebt t gevoel te falen, maar dit is absoluut NIET t geval. Succes!