Wat lastig zeg! Ik herken het ook niet. Onze zoon gaat dan ook al vanaf dat hij 6 weken oud was uit logeren, iedere week slaapt hij een nachtje bij m'n ouders. Verder werk ik ook drie dagen en gaat hij dus naar opa's en oma's, zusje & gastouder. Ik denk dat het goed is voor een kind om ook eens in een andere omgeving bij andere mensen te zijn. Je hoeft haar natuurlijk niet direct uit logeren te sturen of een hele dag weg te brengen. Vind je het niet fijn om af en toe eens tijd voor jezelf te hebben? Ik vind het heerlijk dat manlief en ik af en toe eens lekker uit eten, naar de film, feestje etc. gaan. Maar dat ie natuurlijk ieder voor zich. Misschien wordt het met de tijd makkelijker om haar naar de oppas te brengen. Ik kan me wel voorstellen dat de opa's en oma's graag tijd met hun kleinkind door willen brengen. Ik hoop dat jij dan ook lekker van je (vrije) tijd kan genieten.
Ik herken het gevoel van 'loslaten' niet als het om naaste familie gaat. Wij hebben een zeer hechte familie en mijn kinderen zijn onderdeel van onze familie. Zij hebben naast ons als ouders en elkaar als broer/zus nog een aantal familieleden waar ze hele hechte banden meehebben, oa een bloedband, maar ook sterke emotionele band tussen grootouder en kleinkind. Als wij bij (schoon)ouders zijn en ik even boodschappen ga doen oid, heb ik helemaal geen gevoel dat ik mijn kind 'achterlaat'. Net zo min dat ik gevoel heb dat ik ze 'achterlaat' bij hun vader. Ze blijven gewoon thuis of in huis van oma (dat net zo thuis voelt) bij hun familie waar ze heel erg aan zijn gehecht. Wij vinden het heel belangrijk dat onze kinderen zich volkomen veilig en geborgen voelen bij hun familie, zonder dat wij daar als schakel fysiek bij moeten zitten.
Ik herken het zeker wel, ik weet dat het goed is voor mijn dochter (10 maanden) dat ze ook bij andere mensen kan blijven. Ik had vanaf 2005 al een kinderwens en heb er ook behoorlijk lang over gedaan om eindelijk mijn kindje in mijn armen te houden. Ik heb gewoon niet het gevoel dat ik het nodig heb om haar bij iemand achter te laten. Ik ben zo trots op haar en wil haar ieder moment bij mij hebben. Maar omdat ik weet dat het voor haar wel goed is, laat ik de opa's en oma's wel eens een paar uurtjes oppassen. Maar ik moet binnenkort wel weer gaan werken (hard opzoek) en dát vind ik erg moeilijk. Ik wil ook proberen om een baan in de avonduren te vinden zodat mijn man en ik de zorg voor onze dochter kunnen afwisselen. En wat betreft contact met andere kinderen, ik probeer speelafspraakjes voor haar te regelen en voor de deur een groot speelveld waar we ook bijna iedere dag naartoe gaan. Maar Kletskous, ik zeg... doen wat je hart je ingeeft... het is jouw kleintje zelf voel je aan wat goed is voor jullie
Ik herken je verhaal wel. Ben ook huismoeder en vind het heerlijk dat ze de hele dag bij mij is(en sinds een paar maanden is dat ook echt de hele dag, want ze doet geen middagdutje meer). Heb geen opa's en oma's voor haar(aan de kant van mijn vriend zijn ze overleden en heb geen contact meer met mijn eigen ouders). Mijn schoonzus is een soort van oma voor haar. Dus we hebben wel oppas in de buurt, maar eigenlijk gaat ze altijd met ons mee. Het is een makkelijk kind en we vinden dat ze er gewoon bij hoort. In januari gaat ze 2 dagdelen naar de psz. Is goed voor haar ontwikkeling, maar ik zal het wel vreemd vinden dat ze 6 uur per week weg is. Je moet doen waar je lekker bij voelt en niet omdat een ander zegt dat je je kind uit moet besteden.
Herkenbaar! Onze dochter is nu ruim 17 maanden, toen zij 14 maanden was ben ik weer aan het werk gegaan. Vanaf de geboorte dus elke dag bij naar thuis geweest. Niet geheel vrijwillig trouwens, want veel gesolliciteerd maar het lukte niet. Doordat ik steeds langer met haar thuis bleef vond ik het moment dat ik echt zou gaan werken steeds moeilijker en moeilijker. Ik wist precies waar ze behoefte aan had, hadden een heel goed ritme en ondanks dat ik me soms heel erg rot voelde over het hele dagen thuis zijn, vond ik het toch erg fijn dat ik mijn kleine meisje altijd bij me had. Ze is trouwens in die maanden weleens wezen logeren bij mijn ouders, omdat wij graag eens uit eten gingen of een nachtje weg. Ik vond het de eerste keer moeilijk, maar toch doorgezet en naarmate ze wat vaker ging voelde ik me er ook relaxter onder. En toen kreeg ik een baan, en moest ik 1,5 week later beginnen. Ik heb zitten janken, serieus...enerzijds zin om te gaan werken maar vond het zo moeilijk om m'n dochter naar de opvang te doen. Ik dacht altijd dat ze het beste af was bij mama, en wat voor moeder was ik wel niet door haar 3 dagen per week bij vreemden af te leveren?! Jeetje wat voelde ik me even ontzettend verdrietig. Maar het tegengestelde bleek waar, ze gaat naar de gastouder en vind het werkelijk fantastisch! En wat Shakes al zo mooi noemde, kijk naar wat het je kind oplevert...en idd, ik had het nooit durven denken, maar het gaat heel erg goed. Ze heeft elke dag kindjes om haar heen, daar is ze dol op, ze kan naar energie kwijt, krijgt veel liefde van de gastouder en ik ga met veel plezier werken. Geloof me, als je me dit 4 maanden geleden gezegd had had ik het nooit geloofd! Je moet er even doorheen. Nu ik weer werk zie ik ook wat het met mijzelf doet. Ik ben niet alleen moeder, maar wordt ook op andere vlakken gewaardeerd en maak ik mezelf nuttig. Geeft me veel voldoening, we hadden ook direct een goed ritme terwijl ik ook daar tegenop zag. Blijft ze wel zo goed slapen als ze altijd deed, is het niet te druk op de opvang, houden we het goede ritme vast? En ik zie haar 's ochtends bijna niet (op werkdagen) omdat ik al vroeg weg ben...en maakte ik me daar weer druk om. Het gaat allemaal vanzelf, en nu zijn we bijna 4 maanden verder en heb ik haar vandeweek naar de opvang gebracht en zelf een dagje vrij genomen. Zo kon ik heerlijk even wat dingen voor mezelf doen, en ik vond het heerlijk! Ik vind het na een werkdag heerlijk om haar weer op te halen, dan vlieg ik er bijna naartoe. En ook als ze logeert, dan kan ik niet wachten om haar weer te zien, maar het is ook zo lekker om samen met m'n vriend een dagje/nacht weg te gaan, of een avond uit eten....we hebben ook nog een relatie ipv alleen maar ouder zijn.
Ik herken het ook wel, vooral bij mijn oudste. Ze was wel nog wat jonger dan jouw dochter nu, toen ik die gevoelens had. Hier werd het beter zodra ze wat ouder werd en ze zelf ook al meer aan kon geven wat ze wel of niet leuk vindt. Dat gaf mij ook rust. Maar uit logeren heb ik nog niet gedaan.
Herken het ook niet echt, althans.. Dochter eerste keer naar mijn vader gebracht toen ze 6 weken was.. voor een paar uurtjes omdat we waren uitgenodigd op een feestje.. Dat was echt wel een stap hoor maar ging hartstikke goed en had toen ook meteen het vertrouwen te pakken! Vanaf 3 maanden ging ze 1 dag naar het KDV en 1 dag naar mijn vader en we soms ook een oppas thuis als we een avondje weggingen.. Tot nu is ze denk ik 3 keer wezen logeren voor een nachtje.. Echter is mijn vader nu met vakantie en zijn manlief en ik 5 jaar getrouwd en dus heb ik een hotelovernachting cadeau gedaan aan manlief voor morgenavond! Dus aangewezen op een ander, breng haar liever niet naar schoonmoeder voor een overnachting maar een vriendin bood aan om op te passen. Zij hebben zelf ook een meisje van 8 maandjes dus weten wel hoe en wat Vind het wel super spannend, dochterlief is niet helemaal fit en dan ook nog eens ergens slapen waar ze nog nooit is geweest.. Maar ach, tijd voor elkaar is ook heel belangrijk toch? Ik vind het heerlijk om af en toe ook dingen samen met mijn man te doen, zonder kleintje.. Heb jij die behoefte niet? Misschien komt dat nog hoor? Maar kan me voorstellen dat je man er wel behoefte aan heeft.. Misschien toch overheen stappen? Wellicht bevalt het super goed en dan ben je meteen de drempel kwijt... Succes!!