Een hele tijd geleden (ergens in augustus geloof ik) opende ik een topic over het verbreken van een moeilijke vriendschap die ik had met een moeder van 4 kinderen. Ik was daarin niet echt een vriendin meer maar meer een soort hulpverleenster. Ik deed haar kinderen nar bed brengen...ik leesde hun verhaaltjes voor. Alles waar moeders te lui voor was. Dit is een gezin die onder toezicht van jeugdzorg staat. Al moet ik zeggen dat je daar amper wat van merkt. Maar goed. Had dus alle contact met die vrouw verbroken omdat ik er zelf onder door begon te gaan. De eerste weken waren ontzettend zwaar, ze hield de kinderen voor me weg. Dit terwijl ze om de hoek woont! Ik had het hier erg moeilijk mee want ik ben gek op die kinderen. En dat staat geheel los van wat ik van haar vind. Na een tijdje begonnen de kinderen toch weer langs te komen. Kwamen weer spelen en afentoe knuffelen met me. Ik was weer helemaal happy. Toen begon opnieuw de ellende. Kinderen mochten ineens niet meer bij me binnen spelen want ik zou lelijk over hun praten. Confrontatie opgezocht met moeders omdat dit dus echt niet waar is! Ik vertelde haar dat als ze wat kwijt wou ze het maar in mij gezicht moest doen en dit niet via de kinderen moest spelen. Iets wat tussen volwassenen is hoe je ook tussen volwassenen! Heb uiteindelijk na een tijdje besloten dat de kinderen hier maar beter niet meer binnen konden gaan spelen zodat hun moeder niet steeds een "welles, niettus" spelletje kon gaan spelen. Dit was verwarrend zowel voor mijn kinderen als voor haar kinderen. De kids komen nog dagelijks langs om te spelen met mijn dochter. En haar jongste van 6 komt nog steeds langs om te knuffelen. En nu, haar zoon is vandaag 11 geworden. Kwam me vol trots vertellen. Ik vertelde hem dat hij vanmiddag langs mocht komen voor een kadootje. Uit het oog is bij mij niet uit het hart! En nu vertelde ze me dat ze helemaal geen kadootjes van mij aan mogen nemen! Want ze gooit ze weg! Het spijt me zo erg dat ik dit nu zeg....maar ik heb echt moordneigingen nu. Ben zoooooo kwaad en wil eigenlijk d'r ogen uitsteken en d'r haar uit d'r hoofd trekken!. Ik weet het....voor iemand die dit leest komt het misschien vreemd over. Maar ben nog nooit zo'n egoistisch en egocentrisch persoon tegen gekomen als haar! Ze gunt haar eigen kinderen helemaal NIETS uit pure eigenbelang! Ik ben zo boos en heb echt moeite me in te houden! Maar ben vooral erg verdrietig. Die kinderen hebben verder geen familie of vrienden bezoek. Ik ben de eenigeste bezoek die ze nog hadden en at kan ook niet meer nu ik die "vriendschap" heb verbroken. En nu neemt ze dit ook nog af! Ik kan dit niet meer
Kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt meis..... En het is goed dat je je hart lucht, want opkroppen is helemaal niet goed. Vreemd hoe mensen soms kunnen zijn he. Heb er helaas ook ervaring mee. Ik weet dat het moeilijk is, maar misschien moet je het toch proberen los te laten. Zij heeft waarschijnlijk zelf problemen en dat botviert ze nu op jou en dat is niet de bedoeling. Jij voelt je er nu ongelukkig door. Het zal moeilijk zijn, het moet slijten, maar probeer het los te laten. Want blijkbaar heeft praten geen zin met haar. Sterkte meis!
Wat ontzettend vervelend dat het allemaal zo gaat! En helemaal als je er niet mee kunt praten. Ik denk dat het beste is om alle contact dan te verbreken. Al is dit ontzettend moeilijk zeker voor de kinderen! Echt sneu dat ze verder niemand hebben maar dat over en weer geeft jou ook alleen maar spanning...waar je nu net vanaf wilde... Echt een hele moeilijke situatie. Misschien kun je eens zwart op wit zeggen waar het op staat...komt dan misschien wel aan...en ook vanuit haar perspectief benaderen bvb kan me voorstellen dat je dit zo voelt maar voor mij.... Heel veel sterkte!
Dank jullie voor jullie reacties dames! Er valt helaas helemaal niet met haar te praten. Zij leeft op een heel andere planeet dan ik (of eigenlijk alle normale mensen) Ik weet dit want ik heb haar bijna 2 jaar dagelijks mee gemaakt. Ze liegt vreselijk en gelooft ook alles wat ze liegt. En daar is moeilijk mee om te gaan. Het zou zo veel makkelijker zijn als ze niet om de hoek woonde. Alle contact verbreken (incl. de kids) kan ik gewoon niet. Ik zou er alleen al door verdriet aan onder door gaan. Buiten dat mens wat zich zelf een moeder noemt ben ik de enige die ze hebben om naar toe te gaan. Vorig jaar heeft ze voor dezelfde zoon die nu jarig is niet eens slingers opgehangen of een leuk taartje gekocht. Ze heeft het niet breed, maar toch weet ze elke keer haar centen weer op te krijgen aan haar zelf. Als ik ook weg val dan hebben die kinderen niemand meer. Ik kan dat niet over mijn hart krijgen. Haar oudste zit nu al in een instelling voor en jaar (12 jaar oud) Die is in de kerst vakantie al in de problemen geraakt nadat hij weer "even" terug mocht naar zijn moeder. Heeft brand geticht in de middag samen met 4 andere in een flat in Hoorn. Nadat er al een grote brand 's nachts had gewoed waarbij een paar volwassenen en 5 kinderen voor in het ziekenhuis hebben gelegen. Er is totaal geen toezicht. Dochter van 8 brengt elke dag haar zelf en haar broertje van 6 naar school. Want moeders wil zich niet aankleden. Heb vorige keer haar 2 jongste weer naar binnen gehaald omdat hun moeder besloot om boodschappen te gaan doen en haar kinderen buiten te laten. In de sneeuw en kou! Ik ben iemand met een groot hart, ik kan ze niet laten staan. Ik kan echt een boek schrijven over dit gezin.
Ik kan me goed voorstellen hoe wanhopig je je moet voelen. Ik denk inderdaad ook dat het het beste is dat je totaal geen contact meer hebt met de moeder: alles wat jij zegt zal verkeerd vallen. Wat je misschien wel kan doen is duidelijk maken aan de kinderen dat je er altijd voor ze zal zijn. Ze zullen veel meer hebben aan jouw 'aanwezigheid' dan aan cadeautjes, dus maak je daar niet druk over. Als ze weten dat jij altijd een luisterend oor biedt en er in geval van problemen voor hen bent, is dat al heel waardevol. Als ze bij hun moeder geen erkenning krijgen voor een goed cijfer/hun hulp in de huishouding/goed gedrag, misschien kun jij hen dan complimentjes maken. Probeer te vermijden om het met de kinderen over hun moeder te hebben: zij zullen (logisch!) altijd loyaal zijn aan hun moeder en het is heel moeilijk voor kinderen om in een soort belangenconflict terecht te komen, waarbij ze het gevoel hebben te moeten kiezen. Als ze ouder zijn, kunnen ze zelf onderscheiden wat goed voor hen is en wat niet. Frustrerend om nu niet meer te kunnen doen, maar op de lange termijn is je hulp misschien zo veel beter.
God wat sneu Die arme kids....die vragen er niet om, om zo behandeld te worden. En dit zijn blijvende herinneringen..... Ik vind het een heel fijn idee dat ze bij jou aan mogen kloppen, voor wat warmte en een knuffel. Iets dat ze duidelijk nodig hebben - anders komen ze er niet naar zoeken. En hun moeder neemt ze dat óók al af. Ze heeft waarschijnlijk niet eens door wat ze die kinderen aandoet - omdat d'r eigen ego in de weg staat. Ik denk dat als jij je rug toekeert je er zelf aan onderdoor gaat. Volg wat dat betreft je gevoel en doe wat jij denkt dat jij het beste aankan. En weet je, een cadeautje is heel lief van je. Maar als ze het thuis niet mogen hebben geeft dat alleen maar extra verdriet. Misschien is het al 'cadeau' genoeg dat er bij jou thuis bijvoorbeeld wel een ballon en slinger te vinden is voor zijn verjaardag. Dat heeft een positieve lading! Een afgepakt cadeautje heeft altijd een negatieve(rest) lading! Verder hoop ik dat die kinderen ooit nog goed terecht komen Die toezicht van jeugdzorg stelt dus niet veel voor, jammer. Eén ding weet ik zeker, die kinderen zullen jou altijd onthouden! Als 'die lieve vrouw waar we altijd welkom waren en een knuffel kregen'. Hopelijk heeft het geen invloed op jouw eigen kinderen! (hiermee bedoel ik dat die vrouw hopelijk geen invloed heeft op ze, niet ze gaat opstoken e.d.)
Is het niet mogelijk om in contact met Jeugdzorg te komen? Misschien kunnen jullie gezamenlijk iets voor de kids betekenen?
Dank jullie allemaal voor jullie woorden. Ik heb dus al sinds augustus vorig jaar helemaal geen contact meer met deze vrouw. Puur alleen met haar kinderen. En praten tegen de kinderen over hun moeder doe ik nooit. Zij hebben er niets mee te maken en ik wil er ook hun probleem niet van maken. Helaas is dat moeilijk als hun eigen moeder dat wel doet. Mijn eigen kinderen hebben geen "last"van deze vrouw. Mijn 2 jongste komen nog niet zonder mij naar buiten en mijn dochter komt bij haar niet voor de deur. Dit omdat ze ook geprobeert heeft leugens via mijn eigen dochter te spelen. Heb mijn dochter uitgelegd dat wij als ouders haar leren dat liegen niet mag....en dat als een volwassenen dat doet dat nog erger is want wij zijn haar voorbeeld. Ze heeft al een keer en poging gedaan om haar naar d'r toe te roepen en toen heeft ze met dochter geknuffeld en gezegt dat ze d'r mist. Ik ben toen naar haar toe gegaan en heb haar verteld dat ze beter haar eigen kinderen kon gaan knuffelen want die van mij komen niets tekort! Dat was ook vorig jaar en heb haar toen nooit meer gesproken. Ze doet er ook alles aan om me niet tegen te komen. En dat vind ik best. Ik heb alsnog voor haar zoon een kado gekocht. En ik weet het....tis misschien niet goed...maar hij mag er bij mij thuis zoveel mee spelen als hij wilt. Ik zorg ervoor dat niemand hem dit afneemt. Hij heeft zijn kado nog niet gezien maar hij was zo blij toen hij dit hoorde. Zijn moeder weet niets en hoeft ook niets te weten. Zij gooit haar eigen glazen maar in! Ik weet dat ik de wereld niet kan redden....maar als ik iig wat kan doen voor deze kinderen dan kan ik ook beter slapen. Binnen kort staat er wat nieuws te gebeuren in dit gezin en kan ik nog meer doen. Maar dat kan ik hier niet zo gauw neerzetten. Als iemand intresse heeft om het te weten mag je me altijd een pb sturen! Ik kan er niets aan doen maar ben van deze kinderen gaan houden. Mijn man steunt me ook hierin. ik weet dat het uiteindelijk wel goed gaat komen!
Lastige situatie zeg. Maar mogen die kinderen nu nog wel naar jou toekomen, aangezien moeders aangeeft dat cadeautjes van jou worden weggegooit? Het is heel fijn en ook belangrijk dat die kinderen jou hebben. Houd de deur dus voor ze open en geef aan dat ze altijd welkom zijn of kunnen aankloppen als er iets is. Wanneer ze komen met verhalen die moeder over jou vertelt reageer dan neutraal. Misschien kan je dat cadeautje wel geven en zeggen dat hij daarmee kan komen spelen bij jou. Ik ben zelf gezinsvoogd en als jij je echt zorgen maakt over hun ontwikkeling of dat ze verwaarloosd worden zou ik dat wel melden bij BJZ. Ik hoor namelijk graag info van derden, buren, familie, school omdat ouder(s) vaak een mooi plaatje kunnen geven in gesprekken met jou en ook kinderen goed gedrag kunnen laten zien wanneer jij er bent en je er gewoon niet 24 uur bij kan gaan zitten. Is er geen hulpverlener in het gezin? Want de taak van een gezinsvoogd is niet de hulp zelf te verlenen, maar hulp in te zetten op de hulpvraag en problemen die er zijn. En wanneer de school dichtbij is, is het inprincipe niet echt zorgelijk wanneer een kind van 8 zijn zusje meeneemt. Ik liep ook altijd met mijn broer en zus mee naar school, maar dat was 4 minuten lopen ofzo. Succes!
Vind het wel een raar mens die moeder. Je gaat je kinderen toch niet erin betrekken en zoiets zeggen dat ze het niet mogen aannemen??? Heeft die moeder niet toevallig een of ander geheugenstoornis ofzo? Want het ene moment mogen ze wel komen spelen en het andere moment weer niet? Misschien even goed met haar praten? en wat vinden haar eigen ouders van dit gedrag?
@mamabeer: Ik weet niet waar ze aan leid maar het kan nooit goed zijn! Zij zelf heeft totaal geen contact meer met haar ouders.....al heel wat jaren niet meer. Verder ook totaal geen familie en vrienden. Ze is 40 jaar (bijna 41) Praten kan ik absoluut niet met haar. Haar kant van het verhaal valt niet aantepassen en ze is ook totaal niet geintresseerd in wat ik te vertellen heb. Toen ik haar de laatste keer sprak kon ze aleen maar uit de hoogtte tegen me doen en nam geen woord wat uit mijn mond kwam serieus! Was alsof ik tegen een 4 jarige probeerde te praten! Dus dat deel heb ik opgegeven. Ik heb dus vanmiddag nog haar zoon die jarig is gesproken. Hij vertelde me dat hij geen kado van mij mocht aannemen omdat ze ook niet binnen mochten spelen. Zij draait alles om. Maar dat geeft niet....ik heb het hem uitgelegd...zonder te negatief t zijn over zijn moeder. Een uurtje later kwam hij terug dat hij nu ineens wel zijn kado mocht hebben. Ze is zo ongeloofelijk wispelturig! Ik kan daar wel mee om gaan....maar haar kinderen niet! Haar zoon kwam naar me toe....viel huilend weer in mijn armen en sniktte dat hij me zo miste. Ik heb gewoon mee zitten huilen Hoe kan je toch als moeder zijnde!
Wat een hartverscheurend verhaal. En wat geweldig dat er mensen zoals jij zijn!!!! Als kinderen thuis geen geborgenheid, genegenheid en stabiliteit hebben, waar vinden ze dit dan wel??? Ik vind dat je een hele zware taak op je hebt genomen, mijn petje af hoor! (wil je me op de hoogte houden hoe het gaat, gaat me altijd erg aan mn hart dit soort verhalen!)???
Gisteren waren alle kinderen gezellig voor de deur aan het spelen. Even voor 17:00 heb ik haar 2 jongste aan mijn deur. Ze hebben het koud. Moeders is weer is niet thuis en ze kunnen dus niet naar binnen. Heb de kids even binnen gehaald om op te warmen. Kelsey mijn dochter was nog buiten met wat andere kinderen. "Moeder" van die 2 kinderen was net met de auto thuis gekomen. Dat had ze gezien. Ze vroeg aan Kelsey waar haar 2 kinderen waren...zij vertelde haar dat ze bij mij binnen waren. Ik hoorde hard geklop op mijn raam en zag haar daar staan. Deed open. Ze zei, ik hoorde dat mijn kinderen hier zijn! Klopt zei ik. Haar 2 jongste hebben nu een week straf van haar gekregen want zij was ze al de hele tijd aan het zoeken. Dit klopt dus niet want ze was nog maar net thuis gekomen! Ik ben niet zo erg bang voor die kinderen hun straf, want dat houd ze nog geen dag vol. Want tja, kinderen straffen betekend ook jezelf straffen. Ik wacht stilletjes.....er komt een dag aan waarop ik alles op alles zet voor die kinderen. Maar ik moet nog even geduld hebben. Ik haal mijn troost daar uit. Die jongen die gisteren 11 is geworden wil daar al niet meer wonen. Hoevaak die kinderen al niet huilend aan mij hebben gevraagt of ze bij mij konden gaan wonen Maar dat gaat niet....ik woon ook te dichtbij. Maar ze moeten echt weg bij haar....anders gaat het nooit meer goed komen. Nee, ik ben hier nog lang niet klaar mee!
Ik hoop zo erg dat die kinderen binnenkort een stabiele situatie hebben/krijgen...en een warm huis, waar ze welkom zijn.
Ze zal niet voor niets onder toezicht van jeugdzorg staan al kun je daar ook de meest lompe en domme mensen treffen helaas....
Wat ik mij afvroeg, waar is de vader in dit verhaal? Is hij helemaal uit beeld? En zoals ik al eerder vroeg en iemand anders ook, waarom neem je geen contact op met BJZ wanneer je je echt zorgen maakt, om dit te melden? Dat de situatie jouw inziens niet verbetert en jij je echt zorgen maakt? Zoals in elk beroep heb je goede en minder goede werkers, maar ik wil er bij zeggen dat heel vaak (even opkomen voor mijn beroep) wij als gezinsvoogd ons werk wel hebben gedaan. (in de media wordt altijd jeugdzorg genoemd en dan denkt iedereen aan BJZ, maar je hebt BJZ en het hulpaanbod dus de hulpverlening, tehuizen enz en dat valt niet onder BJZ) Er is onderzoek geweest er hebben gesprekken plaatsgevonden, er is een plan van aanpak opgesteld en er is besloten welke hulp er in het gezin moet komen. Daar schrijven wij een indicatie voor. Maar ja dan is het wachten, want ik kan wel bepaalde hulp willen, maar daar zijn wachtlijsten (in Amsterdam op zijn korts 3 maanden). Tenzij je crisishulp aanvraagt, maar het zal je verbazen wat er allemaal NIET onder crisis verstaan wordt en wat afgewezen wordt. Het enige wat je dan kan doen als gezinsvoogd, is af en toe op huisbezoek gaan en op de hoogte gehouden worden door/contact houden met derden. Ik weet dus ook niet of deze gezinsvoogd "niets" doet, want als de oudste al uit huisgeplaatst is, dan moet er hulpverlening in het gezin zijn (geweest). Ik hoef namelijk niet bij een rechter aan te komen met een uithuisplaatsing, wanneer ik niet eerst alle lichtere hulpverleningsvormen, als intensieve gezinsbegeleiding, heb geprobeerd. dan wordt mijn verzoek gewoon afgewezen. Bedenk daarnaast dat bijna niemand moeder wordt met het idee haar kind te verwaarlozen of er niet van te houden. Dit is duidelijk een vrouw met een (verstandelijke) beperking of een psychiatrische stoornis, iig een probleem. Die dus niet beter weet of kan. Maar heus ook van haar kinderen houdt. Ook deze kinderen houden van hun moeder. Dat deze kinderen zeggen dat ze niet thuis willen wonen, verbaasd mij enorm. Ik ben geloof ik nog nooit tegen gekomen dat kinderen van deze leeftijd zoiets zeggen. Zelfs niet de kinderen die misbruikt of mishandeld worden. Ook wanneer ze uithuis geplaatst zijn (iig het eerste jaar), geven ze vaak aan dat ze weer bij hun ouder(s) willen wonen. Hier blijven ze altijd loyaal naar en altijd van houden (boven de 4 jaar) en dat blijft meestal hun liefste wens. Het uithuis plaatsen van kinderen is echt een laatste middel, niet zaligmakend en traumatisch voor alle partijen, ondanks dat het beter kan zijn (want de meeste kinderen ervaren dat, zeker in het begin, niet zo). Daarnaast zijn er wachtlijsten van een jaar voor pleeggezinnen en kinderen van 11 jaar komen bijna nooit in een pleeggezin terecht (tenzij een familielid of een bekende zich opwerpt) deze komen in een leefgroep/tehuis waar ze meestal na een jaar weg moeten (er zijn bijna geen langdurige opvanghuizen) en daarna is er gewoon niks. En dan weer de meeste kinderen zouden liever weer bij moeders wonen, dan in dat tehuis. Bedenk ook wanneer de kinderen uit huis worden gehaald, ze dan meestal uit elkaar worden gehaald, want er zijn maar weinig pleegezinnen die meer dan 1 of 2 kinderen willen. Dit is ook heel erg voor de kinderen. Nou ja dit gewoon even als tegenwicht omdat je het hebt over dat BJZ weinig doet en het erover hebt dat er "iets staat te gebeuren". En omdat ik echt vindt dat je de gezinsvoogd op de hoogte moet brengen wanneer je denkt dat deze niet op de hoogte is of vindt dat hij/zij niks doet.
dit wilde ik ook zeggen. En ik zou er echt werk van maken want kinderen buiten in de kou! dat is echt zielig! Er zullen mss nog meer mensen hetzelfde denken als jou en hun kunnen het dan ook bevestigen. Ik vind eerlijk gezegd dat ze beter geen kinderen had kunnen krijgen. Het lijkt namelijk meer dat haar kinderen een last voor dr zijn en geen zin heeft om ze te verzorgen en er maar lekker op uti gaat en de kids in de kou laat staan! Als ik nu ff 10 minuten buiten loop dan bevries ik half
Ik ga hier verder ook zeker achter aan. Ben daar ook mee bezig maar wil dit niet allemaal openbaar plaatsen. Dat ze psygisch niet in orde is ben ik zeker van. En aangezien ik geen profecionele hulpverleenster ben kan ik dit alleen ook niet aan. Tja, ik kan er niets aan doen dat de kinderen en dan vooral die jongen van net 11 al meerdere keren heeft aangekaart dat ze uit huis willen. De 2 jongste houden zeker wel van hun moeder. Ik moedig het feit dat ze uit huis willen ook niet aan. Dit komt door moeder haar eigen gedrag. Ze willen langs kunnen komen en moeder maakt ze dit heel moeilijk zonder een duidelijke reden mee te geven aan haar kinderen. Ze zijn alle van andere vaders....alleen de vader van de jongste 2 is in beeld. Daar gaat ze puur alleen langs als ze geld nodig heeft. Hij heeft zijn kinderen verder ook niet erkend en ze zijn ook niet getrouwd geweest. De 2 oudste jongens hebben hun vaders nooit gekend. Daar word in huis alleen maar kwaad over gesproken. Het is een hele moeilijke situatie. Maar ik probeer alles om het weer goed te krijgen. Zoals ik al zei, ik kan wat meer vertellen via pb dan hier openbaar. Ik wil niets riskeren....het gaat tenslotte wel om de kinderen. Hopelijk begrijpen jullie dat.