Ik erger me als een gek aan me schoonmoeder!!(daarvoor al een beetje, nu kan ik haar haast niet meer luchten of zien) Ik kan heel emotioneel worden bij bepaalde liedjes.
ik vind ook alles stinken, terwijl niemand anders er last van lijkt te hebben. we hebben pas een nieuwe grindvloer en de seal laag daarvan vind ik zo ontzettend stinken. hoop dat dit snel weg is. ook ben ik veel emotioneler dan normaal, en dat nu al, dus pfff wat moet dat nog worden dan de rest van de zwangerschap...
mijn hond! grrr kon hem niet luchten of zien (eigenlijk de hond van mijn man) nu.. mijn schoonfamilie. vooral schoonvader en nichtjes. een tweeling van zes die overal aanzitten. twee keer hebben ze nu iets stukgemaakt in huis en omgekeerd terug gelegd (zo sneaky!!) en ik heb daar ook om gehuild ja. omdat ik altijd zo mijn best doe voor ze en dan krijg je dit terug... overdreven wrsch maar het voelt nog steeds heel erg! (het was iets moois wat ze hadden stukgemaakt) ik woon ook in het buitenland dus mis mijn eigen fam nu missch meer en dan erger ik me meer aan die van ML. verder: mensen die niet gedag zeggen als je met ze in de lift staat (buren), dat soort dingen. grrrrrrr
Ik kan totaal geen drukte hebben.. Ik kan me zwaar irriteren aan het feit dat een ander wel mag zeggen wat die denkt en ik word gelijk gecorrigeerd dat ik mijn mond moet houden.. Als ik wat vraag moet het ook nu gebeuren, later kan wel, maar dat is geen optie bij mij.. Ik wil mijn frustratie dan niet laten merken.. Maar helaas mijn gezicht daar is het van af te lezen. Als iedereen doet wat ik zeg gaat het prima, dat is toch niet zo moeilijk!
Het hoort erbij schijnt het. Je draagt een klein kindje in je buik en bewust en onbewust wil je daar een veilige omgeving voor scheppen. En zullen dingen die daar niet bij horen heel moeilijk zijn. Dat heftig emotioneel hormoon reageren gaat wel weg na bevalling . Alleen ik denk dat als je eenmaal een kind baart er een stukje in je hart heel gevoelig blijft voor ander leed. Zo ervaar ik het tenminste. Er is een deur open gegaan die nooit meer dicht zal gaan. En dat is soms moeilijk maar ook heel mooi. Moeders zijn oerwezens . De grote beschermers , de verzorgers. Niet alleen voor eigen kroost maar ook naar anderen. Ik zou het alle mensen gunnen, de gevoelig heid. Het geraakt worden door ander leed . Het zou de wereld een stuk mooier maken....
nouja misschien het stomste ooit maar we zouden samen proberen te stoppen met roken (ik ben gestopt) en ik word echt kwaad als ik erbij nadenk dat meneer lekker door rookt.. Slaat eigenlijk helemaal nergens op Oh en progamma's over adopteren en zo.. Kan ik echt om janken nu ''I'm having their baby - van de zender TLC'' oh en zo nu en dan heb ik een enorme huilbui gelukkig als ik alleen ben hihi
Ik erger me helemaal kapot aan ALLE reclames. Irritante stemmen, flauwe grappen.. Lijkt wel of ze het expres doen, speciaal om mij te irriterrn. En verder, dit vind ik heel genant, liedjes van Marco Borsato. Morgen zal het vrede zijn, Slaap maar. Als ik aan de teksten denk moet ik al huilen.
Ik irriteer me aan alles ongeveer, het verkeer, mensen die niet doen wat ik bedacht had, kinderen met speelgoed met irritante geluidjes.. Ik huil ook echt om niks, van de week nog een dikke huilbui, vriendlief snapt er regelmatig niks van. Verder walg ik van de geur en smaak van bloemkool, ga ik steeds bijna van over mn nek!
Same here 1 Totaal geen overzicht meer hebben op het werk, in huishouden, etc 2 Veelal vriend verkeerd begrijpen, of hij mij en dan wordt het idd dat snauwen, waarbij ik direct moet huilen 3 Zielige verhalen lezen.... 4 Die reclame van Sire met die meneer op leeftijd die wordt mishandeld/Beroofd door verpleegkundige ofzo....jasses 5 Hysterisch huilen als ik me zeer doe of als iets niet lukt...
Ik heb net bijna een lelijke kerstboom gekocht omdat ik het zielig vond dat niemand hem wil hebben...
Ohhh zo herkenbaar... Iemand die een afspraak verzet, helemaal boos!(echt niet normaal) Huilen om een echt alles wat maar verdrietig lijkt.... Alle emoties komen gewoon harder binnen en dan moet ik weer huilen omdat ik eigenlijk wel weet dat het door die stomme hormonen komt....
Ik huil juist niet. Kan me laatste x niet meer herinneren. . Kan me wel giga irriteren. Aan schoon moeder bijv of als iets niet op schiet (kinderkamer) Mijn vriend zit nu 24/7 op de bank met gebroken been en daar heb k dan weer geen mot mee of irritatie. Gelukkig maar haha
Wat is bij mij anders : * ik reageer sneller boos :x * Totaal ongemotiveerd aan het werk ( normaal ben ik juist heel gemotiveerd ) * Geen groenten en vlees meer lusten * Pepermunt smaak bah!! ( poets dus nu met kindertandpasta met een lekker smaakje ) * Huil ook sneller haha
de ene week ont-zet-tend zin in pizza hebben en de volgende week gruwel je ervan.... veel zelfmedelijden, niks is écht interessant of boeiend en alles kost moeite (sommige dagen dan)
Met name naar m'n man toe reageer merk ik dat ik soms stemmingswisselingen heb. Hij hoeft maar 1 grapje te maken die ik niet zo leuk vind, en ik ben al geïrriteerd. Ik merk sinds een paar dagen dat ik ook wat meer moeite heb met 'zielige' scenes op tv. Gisteren nog, in 'Revolution' werd tegen een moeder gezegd dat haar kind waarschijnlijk tijdens de geboorte zou komen te overlijden. Ik huilde nog nèt niet, maar dit scheelde niet veel (normaal ben ik altijd heel nuchter over dit soort dingen, het is maar tv). Mijn emoties lijken simpelweg uitvergroot, wat ik best vervelend vind, omdat ik nooit zo ben geweest. Qua eten heb ik niks geks, ik kan alles verdragen (ook qua geur), heb geen trek in vreemde dingen, en heb geen vreetbuien gelukkig...