Ik heb met hem gepraat. Hij wil ook geen datum afspreken. en de rede daarvoor is: ''als ik een datum afspreek en het komt op die datum aan en ik kan het nog steeds niet, wie hou ik dan voor de gek''. En daarmee moet ik het doen. Clyde23
Maar wat maakt dat hij het niet kan, waarom denkt hij dat. Wat is er voor nodig om het wel te kunnen...?
Hij zegt continu ik ben er niet klaar voor. en dat is het. verder zegt hij niets. Dus ik zal het hiermee moeten doen.
O o... mannen! Die van mij was er ook niet klaar voor maar ik vond dat ik te lang de pil had geslikt. In overleg met hem ben ik gestopt. Ik heb hem de keuze gegeven: of proberen een kindje te maken of hij moest maar condooms halen. Ik wilde die troep echt uit mijn lijf! Drie jaar duurde het voor mijn dochter eindelijk geboren is en dat duurde hem te lang... O o... mannen
Ja Clyde, dat zei die van mij ook. Ik ben bang dat je daar ook niets tegen kunt doen, behalve ruimte geven van gedachten te veranderen. Jullie kunnen elkaar uiteraard wel enigszins tegemoet komen door wel een termijn af te spreken. Niet zo zeer een termijn waarop jullie gaan beginnen, maar een termijn van zeg 3 maanden waarin jullie het er niet meer over hebben. Tijdens die 3 maanden gaat hij voor zichzelf goed na hoe hij er werkelijk over denkt en op welke termijn hij er aan wilt beginnen. Jij hebt het er die 3 maanden niet over met hem, doet er wel alles aan om het fijn te hebben in jullie relatie. Na 3 maanden (of welke andere termijn jullie er ook op willen plakken) gaan jullie er eens heel serieus voor zitten en proberen jullie tot een afspraak te komen die voor jullie beiden oké voelt (geven en nemen voor beiden). En in de tussentijd stop je met de pil en vrijen jullie alleen nog met condoom. Dan draagt hij zijn verantwoordelijkheid (hij wil immers nog geen kinderen) en jij kunt ondertussen ontpillen. Veel sterkte meid!
Ik ben op dit moment 26 en heb vanaf mijn 19e een hele sterke kinderwens. Ik droomde over zwanger zijn en over bevallingen. In mijn dromen hebben mijn vriend en ik al minstens 10 kinderen gekregen. Naarmate ik wat ouder werd zijn we ook meer over kinderen gaan praten. Mijn vriend wilde ook 'nog' niet. Op een bepaald moment zat ik zo met mijn eigen gevoel in de knoop dat ik ook hele nare dingen ging voelen zoals jij ook beschrijft. Ik kon ook heel moeilijk tegen vaders die met een kinderzitje fietsen... Ik voelde mijzelf jaloers op alle vrouwen die wel kinderen hebben gekregen. Ik denk ruim een jaar geleden heb ik besloten te bespreken hoe hij zijn leven zou willen plannen. Hij vertelde dat hij binnen 5 jaar graag aan kinderen zou willen beginnen. Dat betekende voor mij tussen mijn 25e en 30e. Omdat ik erg veel van hem houdt heb ik mij hierbij neergelegd. Ik ben niet meer gaan praten over kinderen omdat hij zich daardoor onder druk gezet voelde. Na er een aantal maanden niet over te hebben gesproken, kreeg ik begin december '06 een cadeautje van hem. Daarin zat een doosje vitaminen om zwanger te worden. Dus na een jaar had hij zelf bedacht dat hij eraan toe was! Mijn advies: oefen vooral niet teveel druk uit! Maak samen een soort planning, daabij kun je namelijk wel een middenweg vinden.
hahah mannen Had met mijn vriend overlegt (uiteraard zo anoniem mogelijk) zijn antwoord als man: Net doen of je overtijd bent (en van mijn part ergens een zwangerschapstest vandaan toveren) dit toch wel 2 weken volhouden en kijken hoe ie reageerd, reageert ie als een totally eikel is hij jou niet waard en kan je beter verder gaan zoeken, als ie zoiets heeft van okay ik moet er aan wennen is het wel okay, en misschien gaat ie wel meteen overstag en vind ie het zelfs naar als het uiteindelijk niet zo blijkt te zijn. LET OP ; dit advies komt van een man he en mijn vriendje speelt blijkbaar een goede hormonale vrouw na hahah (lekker gemeen) maar hij zegt ; dan weet je in elk geval waar je aan toe bent!
de weg zoals smoekie vertelde zo is het bij ons ook gegaan ... ik moest toen stoppen met de pil van de ha om te kijken hoe mijn cyclus het ook zou doen zonder pil ... en toen ik dus zei van ''nou schat dat wordt condooms kopen voor jou ... '' was hij er niet erg over te spreken (hij heeft een hekel aan condooms). Toen we dus wel even later gingen sexen zonder pil en zonder condoompie vroeg ik hem een keertje van ''je weet nu toch wel dat ik nu zwanger kan raken he?'' jaja zei hij ... nou en verder geen discussie's vragen of wat dan ook. Op een gegeven moment vroeg hij mij gewoon ; slik je wel foliumzuur? hihi lief he? Mannen moeten er gewoon aan wennen en dingen erover weten .... maar idd mannen ... grrrrr
nou sorry hoor, maar dit vind ik wel een beetje gemeen hoor! Ik zou ook niet eens twee weken zo kunnen liegen tegen mijn mannetje! en wat dan te doen als hij er goed op reageert? Stiekem stoppen ofzo? Nee dit is volgens mij niet de manier...... Als ik jou was zou ik met hem ook een termijn afspreken, bijvoorbeeld we hebben het er nu een maand of 4 niet meer over, en dan hebben we weer een goed gesprek erover. Weet je allebei voorlopig waar je aan toe bent en geef je hem de kans er ook goed en serieus over na te denken. Ook zou ik stoppen met de pil, dan is jouw lichaam al lekke ontpilt als hij het ook wil, en nu is het zijn tijd om over anti conceptie na te denken.
dank je voor al jullie reacties. Ik denk dat ik hem gewoon dit topic laat lezen, maar dat weet ik nog niet. en ik zal moeten gaan kiezen, hou ik veel van hem dat het wachten het waard is, of is die kinderwens sterker en moet ik gaan. Zelf denk ik dat ik voor het eerste ga, maar nadenken is niet verkeert. Bedankt Clyde23
Net doen alsof je overtijd bent? Als ik als man ZO belazerd zou worden door mijn vriendin.... Is vertrouwen niet de basis voor een relatie?
Wat in en in gemeen. Als iemand zo iets uithaalt bij de partner is deze persoon geen knip voor de neus waard. Of zoals je man het zegt: dan ben je een totaly eikel! Wat een gestoorde suggestie!
Mijn mannetje zou daar dus wel tegenkunnen je weet wel meteen wat je aan die persoon hebt anders kon je het niet te weten pas als je zwanger raakt, ik zou het zelf niet snel doen (ik ben te eerlijk voor dat, ook TE flapuit) maar blijkbaar volgens mijn vriend moet het kunnen enneh ja belazeren...ik vind iemand zijn droom tegenhouden om de misschien verkeerde redenen ook wel heel erg verkeerd, sommige mannen denken dat ze te jong zijn (zelfs als ze 40 zijn) DAT vind ik dus een verkeerde reden, je kan maar beter weten waar je aan toe bent dan kan je verder gaan zoeken, uiteindelijk moet je met jezelf kunnen leven DAT is waarom ik eerst met een donor zwanger wilde worden, ik was het zat wachten op mannen die eindelijk hun puberteit zouden uitgroeien en volwassen werden, ik had niet veel tijd (nog maar 5 jaar) OP deze manier weet je meteen hoe je relatie in elkaar steekt en of het de moeite waard is om te wachten tot je droom vergaat (omdat ie misschienm straks ook wel besluit dat ie WEER 5 jaar bv wil wachten)
Ik zou niet willen wachten tot iemand eindelijk over mijn lot kan beslissen ik ben iemand die zelf achter mijn dromen gaat MET of ZONDER een partner, uiteindelijk moet je met jezelf leven en ga je het kwalijk nemen als je te lang moet gaan wachten en loopt je relatie alsnog stuk... Ik denk dat vrouwen hierover heftiger reageren als de mannen zelf (het komt immers van een man) mannen zijn veel nuchterder...
en geloof me... als mannen over de anticonceptie gaan zou iedere vrouw bijna zo zwanger zijn (bij wijze van spreken) want daar zijn ze nou niet bepaald strikt in...zoals wij vrouwen dat zijn. Er zijn uiteraard uitzonderingen....
Ik heb ook niet over mijn lot laten beslissen. Heb mijn vriend laten kiezen of met mij en met kind (als dat al lukken wil), of hij kon zonder mij verder. Maar om iemand zo de stuipen op het lijf te jagen voor zo iets belangrijks...nee. Dat vind ik grof en gemeen. Het vertrouwen zou voor mij weg zijn.
nee das niet gemeen, of MET kind of ik ben weg dan dwing je iemand ook op een bepaalde manier, mijn vriend had gezegd dan maar zonder je ik laat me niet voor ultimatums zetten... Je had kunnen kijken die reageerd erop (en nee als ie positief reageerd niet met de pil stoppen) maar als mannen eenmaal een glims van hebben gevoeld zullen ze er sneller mee komen als dat ze niet weten wat het is. STEL hij reageerd super en vind het jammer dat het uiteindelijk toch niet blijkt te zijn dan weet je dat ie er niet ver vanaf zit en dat die gevoelens er toch ergens inzitten (kan je ervoor kiezen om hem toch af te wachten) STEL hij reageerd met; nou dat word dan een abortus of; je hebt het express gedaan, de pil vergeten (kortom klote opmerkingen) weet je dat je je koffer kan gaan pakken..
nee iemand dwingen is een basis net zo min, en ik zei al dat het MIJN manier niet zou zijn omdat ik niet kan liegen, je hoeft ook niet te zeggen dat je zwanger bent maar het zou "kunnen"
Volgens mij wordt hier weer voorbij gelopen aan 'wil je een kind in het algemeen of wil je een kind van deze man. Want als je je relatie gaat testen door te doen alsof met als doel te kijken of hij zich eventueel laat dwingen, wat doe je dan als hij (of JIJ!) onvruchtbaar blijkt? Ruil je dan je man in? Liever een onbetrouwbare donor als vent - dus een baby, koste wat kost - of een betrouwbare vent met principes en geen baby? Bovenstaande is wel heel erg zwart-wit. Ik kan me ook voorstellen dat een relatie eigenlijk wel oké is, maar voor langere termijn in dit geval van verschillende opvattingen, iemand ervoor kiest om verder te zoeken. Want dan past men blijkbaar toch niet helemaal bij elkaar wat toekomstverwachtingen betreft. Een gedeeld doel voor de rest van je leven is niet onbelangrijk, lijkt me. En als je ZELF onvruchtbaar blijkt? Dan is de relatie wel in één keer goed genoeg om kinderloos door te brengen? Zonder mijn mening op te dringen denk ik wel dat bovenstaande wel iets is om over na te denken...